K

K	Osmanlı alfabesinin yirmidördüncü harfi olan kaf ile, yirmibeşinci harfi olan kef harfini karşılar.
KA'	(C.: Akva') Düz yer.
KAA	Ev avlusu.
KAA'	Acı su.
KAAKI'	Birbiri ardınca meydana gelen gök gürlemesi.
KAAN	Hükümdar, hâkan.
KAARET	Derinlik.
KAARET-İ DERYÂ	Denizin derinliği.
KAAS	Boynu göğüse girmek.
KAAT	Gadap, hiddet, öfke. * Darlık. * Yaşlı koyun. * Davar memesi. * Bağırma ve çığlık şiddeti.
KA'B	Topuk kemiği, ayak bileği, aşık kemiği. * Mc: Şan, şeref, mecd, büyüklük. * Geo: Sekiz yüzlü, sekiz köşeli (mükâb) cisim.
KA'B	(Ölm: Hi: 32) Yahudi âlimlerinden olup İsrailiyatı İslâmiyet'e en çok aktaranlardan biridir. Hz. Ebubekir devrinde Müslüman olmuştur. Sa'lebi ve Kisai gibi İslâm tarihçileri ondan çok rivayetlerde bulunmuşlardır.
KAB	Çok eski devir silâhlarından olan yayın kabzası (tutacak yeri) ile köşesi arasındaki mesafe, her "yay" da "iki kab" olan miktar.
KAB-I KAVSEYN	İmkân ve vücub ortasında bir makam. * İki yay uzaklığı mesafesi.(... İşte mevcudatın en eşrefi olan zihayat; ve zihayat içinde en eşref olan zişuur; ve zişuur içinde en eşref olan hakiki insan; ve hakiki insan içinde geçmiş vezaifi en azamî bir derecede, en ekmel bir surette ifa eden zât, elbette o mi'rac-ı azîm ile Kab-ı Kavseyn'e çıkacak, Saadet-i Ebediye kapısını çalacak, hazine-i Rahmetini açacak, imanın hakaik-ı gaybiyesini görecek, yine o olacaktır. S.)
KA'B	(C.: Kıâb) Ağaç çanak.
KAB'	Seyahat edip gezmek. * Nefesi tutulmak. * Atın burnu içinden çıkan hırıltı.
KA'B	Yemek yemek. Su içmek.
KABA'	(C.: Akbiye) Üste giyilen elbise. Kaftan, cübbe.
KABA-YI ÂHENİN	Demirden yapılmış elbise. Zırh.
KABAÇE	f. Entari. Hafif giyecek.
KABADAYI	Mc: Cesur, kahraman, cengâver. Eskiden kabadayılar ağırbaşlı, fenalıktan kaçınır, iyiliği sever insanlar oldukları için muhitlerinde hürmet görürlerdi. (O.T.D.S.) * Kimseden korkmaz görünerek şuna buna meydan okuyan kimse, yiğit taslağı.
KABAHÂT	(Kabahat. C.) Kusurlar, kabahatler. Suçlar, çirkin hareketler.
KABAHAT	Kusur, çirkin iş, tekdir edilmeğe müstehak hareket.
KABAİH	(Kabayih) (Kabiha. C.) Kabahatlar. Çirkin işler, kabih haller.
KABAİL	(Kabile. C.) Kabileler. Bir soydan türemiş cemaatler, silsileler.
KABAİL-İ ARAB	Arap kabileleri.
KABAKULAK	Tıb: Daha ziyade tükrük bezlerini şişiren bulaşıcı ve ateşli bir hastalık.
KABALE	Kadı'nın (hâkimin) verdiği hüccet. * Toptan, götürü ile yapılan satış. * Yahudilerin kendi cemaatlarına verdikleri vergi.
KABAS	Ciğer hastalığı. * Yüksek ve kalın. * Hafiflik. * Neşat, sevinç.
KABA'SER	(C.: Kabâis) Büyük, kuvvetli, sağlam. Zayıf deve yavrusu. * Deniz canavarlarından bir canavar.
KABATÎ	(Kıbtî. C.) Çingeneler.
KABAZA	Hız. Sür'at.
KABB	İnce belli olmak. * Gönlün eğlendiği gönül eğlencesi. * Makara ortasındaki ağaç.
KABBA	İnce belli, zayıf kadın. (Müz : Akbeb)
KABBAN	Büyük terazi, baskül.
KÂBBE	Hüzünden ve gamdan dolayı, hali kötü ve kalbi kırık olmak.
KABBE	Yağmur damlası. * Gök gürlemesi.
KABCE	(C.: Kubec-Kibâc) Keklik kuşu.
KABE	Usanmak, bıkmak. * Kırılmak.
KABE	Yumurta.
KÂ'BE	(Kâbe) Dünyanın en kudsi ma'bedi. Beytullah, Beyt-ül Ma'mur, Beyt-ül Atik. Bütün mü'minlerin ibâdet esnâsında yöneldikleri merkez. Dört köşe olduğu için Kâbe denir. Bu mukaddes makamın etrafına Mescid-ül Haram ismi verilir. İçinde bir kısım olarak Makam-ı İbrahim mevcuddur. Burası İbrahim Aleyhisselâm'ın Kâbe'yi bina ederken, yahut insanları hacca davet ederken, üzerine çıktığı taşın bulunduğu yerdir. Tavaf namazı burada kılınır. Kâbe'nin ilk inşası Hz. Âdem (A.S.) tarafından olduğuna dair rivayetler vardır. Bedahetle malûm olan ise; Sahih-i Buharî Tercümesine ve çok kıymetli delillere binaen İbrahim ve İsmail Aleyhisselâmlar inşa etmişlerdir. Bu husus âyet-i kerime ile de sâbittir.(Beyt-ül Muazzam'ın âmir-i inşası: Allah-ü Zülcelil; mübelliği ve mühendisi: Cibril; ilk bânisi: İbrahim Halil, muavini de İsmail olduğu en sahih rivayet olarak kabul edilmek icabeder... diye Sahih-i Buharî Tercümesinde Hâfız İbn-u Kesir'den nakledilmiştir.) Kâbe kıblegâhtır. Üzerine farz olan müslümanların, hacc zamanında gidip ziyaret etmeleri icabeden en mühim ve en büyük mabedimiz.
KÂ'BE-İ KEMALÂT	Kemâlât kâbesi. Yâni herkesin teveccüh etmesi gereken en yüksek kemalât merkezi.
KÂ'BET-ÜL ÂMÂL	İsteklerin ve emellerin yönelmiş olduğu yer.
KÂ'BET-ÜL ULYÂ	şerefi ve kudsiyyeti pek yüksek Kâbe.
KABELE	(C.: Kıbel) Göz boncuğu.
KA'BERÎ	Ailesine, arkadaşına, yoldaşına, kabilesine ve halkına katılık eden, kötü ahlâklı kişi.
KABES	Ateş parçası. * Ateş şulesi. * Öğretmek. * Öğrenmek.
KABET	Kederli ve ıztırablı olma.
KÂ'BETEYN	İki Kâbe. Mekke-i Mükerreme'deki Kâbe-i Muazzama ile, Kudüs'teki Mescid-i Aksâ.
KABINA SIĞMAMAK	t. Sabırsızlık, acelecilik. * Şişmanlamak.
KABIZ	Kabzeden, tutan.
KABIZ-I ERVAH	Ruhları kabzeden Hz. Azrail.
KABIZ-I MÂL	Tahsildar.
KABİA	Kılıç kabzasının başında olan gümüş veya demir.
KABİH	(Kabiha) Çirkin, fena, kötü, yakışıksız, ayıp.
KABİH-ÜL VECH	Çirkin yüzlü. Suratı, siması güzel olmayan.
KABİHA	(C.: Kabâih) Çirkin davranış, ayıp iş. Fena muamele.
KÂBİ'	Dolu kap.
KABİL	Kabul eden. Olabilir, istidatlı, mümkün olan, önde ve ileride olan.
KABİL-İ EMÂNET	İnsan.
KABİL-İ GAYR-İ TELAKKUH	Gebeliği mümkün olmayan.
KABİL-İ HİTAB	Sözden anlar. Kendisi ile konuşulabilir olan kimse.
KABİL-İ İNKİSAR	Kolaylıkla kırılabilir şeyler, kırılması kolay olan nesneler.
KABİL-İ KIYAS	Düşünülebilen, ölçülebilen, kabul edilebilir olan.
KABİL-İ NESH	Kaldırılması, iptal edilmesi mümkün olan.
KABİL-İ TEMYİZ	Huk: Temyiz mahkemesinde görülebilecek olan dâvalar.
KABİL	Gibi, türlü, biraz evvel, az önce. Aşikâr. İleri gelen. Kabul eden. * Sınıf, nevi, soy. * Kefil. * Birbirine muhalif kavimden üç beş kişi.
KABİLE	Birlikte yaşayan, konup göçen, bir sülâleden türemiş insanlar. Bir reisin idaresi altında bulunan ve ekserisi aynı soydan gelen insanlar.
KABİLE	Kadın ebe. * Kabul edici. * Ses alıcı.
KABİLİYET	Dıştan gelen te'sirleri alabilme gücü. * İstidat, anlayış, kabul edebilirlilik. Kabul edici yüksek bir kuvvete mâlik olmak, olabilirlilik.
KABİN	f. Güveğinin geline verdiği ağırlık, eşya, para.
KABİNE	Fr. Vekiller hey'eti. Bakanlar kurulu. * Küçük oda. * Doktorun muâyene yeri.
KABİR	Büyük, ulu.
KABİR	(Bak: Kabr)
KABİS	Hızlı giden at. Süratli at.
KABİS	Yusuf Aleyhisselâm'ın rüyasında gördüğü yıldızlardan birisi.
KABİSA	Parmak ucuyla yenen şey.
KABİSE	Üveyik kuşu.
KÂBİSE	Ucu üstüne eğri ve kıvrık olan burun.
KABKAB	Karın, batn.
KABKABA	Haykırma, kükreme. (Deve ve arslan hakkında kullanılan bir tâbirdir.)
KABKABA-İ İBİL	Devenin bağırması.
KABKABA-İ ŞİR	Arslanın kükremesi.
KABL	Önce. Evvel. İleride. Evvelki.
KABL-EL BÜLUĞ	Büluğdan evvel.
KABL-EL MİLÂD	İsa'dan (A.S.) önce, milâddan evvel.
KABL-ET TAAM	Yemekten önce.
KABL-ET TELAKİ	Buluşmazdan önce.
KABL-EL VUKU'	Vuku'dan evvel. Olmadan evvel.
KABL-EL VÜCUD	Gelmeden önce.
KABL-EZ ZEVAL	Öğleden önce.
KABL-EZ ZUHR	Öğleden evvel.
KABL-EZ ZUHUR	Zuhurundan ve meydana çıkmadan evvel.
KABLÎ	İlke ve önceliğe âit. Hiçbir tecrübeye dayanmadan. Yalnız akıl ile.
KABLO	Fr. : Telgraf, telefon hatlarında veya elektrik akımı iletmede kullanılan izole edilmiş tellerin bütünü.
KABOTAJ	Fr. Bir ülkenin kendi limanları arasında gemi işletme işi.
KABR	(Kabir) Mezar. Merkad. Ölünün toprağa gömüldüğü yer. (Bak: Âlem-i berzah)
KABR-İ HÂMUŞ	Sessiz mezar.
KABRİSTAN	f. Mezarlık.
KABS	Parmak ucuyla yemek.
KABS	Her şeyin esası, aslı. * Tâlim etmek.
KABSA	Başı büyük ve sivri olan kadın.
KABT	El ile bir şey toplamak.
KABTARÎ	Yünden dokunan bir elbise.
KÂBUK	f. Yuva. Kuş yuvası.
KABUK	Bir şeyin dışındaki sert örtü, kışır. * Bazı hayvanların katı mahfazaları.
KÂBUL	Avcıların kemendi.
KABUL	Bir malı satın almak için kabul ettiğini bildiren sözdür. (Bak: İcab)
KABUL-İ ADEM	Kalben ademi kabul etmektir. Hakkı inkâr etmek, hatalı bir hüküm ve itikattır. Hak mesleği kabul etmeyip indi ve şahsi görüşünü ileri sürerek başka bir yolda gitmektir, bir iltizamdır. İmânın zıddına şahsi görüşüne tâbi olmak, bâtılı kabul etmektir.
KABULGÂH	f. Kabul yeri.
KABURGA	Göğüs kemiklerinin beheri. Göğüs kemiklerinin bel kemiğine bağlanmak suretiyle meydana getirdikleri şeklin bütünü. * Gemi, sandal, kayık gibi deniz nakil vasıtalarının hayvan kaburgasına benzeyen ve omurga üzerine kaldırılan eğri ağaçları.
KABUS	Uykuda ağırlık basması. Korkulu ve insanda hareket bırakmayan rüya. Karabasan.
KABZ	Tutmak. Ele almak. Kavramak. Almak. * Tahsil etmek. Teslim almak. * Amelde zorluk çekmek. * Kuşun süratle uçması. * Mülk.
KABZ-I RUH	Ruhun alınması. Ölmek.
KABZA	Kılınç gibi şeylerin tutacak yeri. Sap. * El, pençe. * Bir tutam, bir avuç şey.
KABZA-İ TÎG	Kılıncın kabzası, sapı.
KABZIMAL	Meyve ve sebze yetiştiricileriyle, satıcı arasındaki aracı.
KABZ U BAST	Ruhen sıkıntı. Daralma ve genişleme. Sıkıntı ve ferahlık. * Birini diğeri üzerine tercih etme. * Münkabız bir adama ferahlık ve sürurluluk vermek, sevindirmek. * Beyan ve ifâde etmek. * Uzun uzun ve etraflıca anlatmak.
KÂC	f. Küçük bir çeşit çam.
KAD	Gr : İsmiyye veya harfiyye olan bir kelimedir. İsmiyye olduğunda iki vecihle kullanılır. yerine muzari olur. Yetişir, kifayet eder mânasınadır. Yahut kelimesine müradif isim olur. Harfiyye olduğunda dâhil olduğu fiil, tahkik, ümid, rica, intizar, yakınlık, azlık veya çokluk ifade edebilir.
KÂD	Mahzun olma, hüzünlü ve kederli olma.
KÂD	f. Hırs, tamahkârlık.
KA'D	Çuval.
KAD'	Men etmek, engel olmak.
KADAH	Çömlek içinde pişen yemeğin kokusu.
KADAH	Küçük toprak çanak.
KADANA	Forsaların ayağına vurulan zincir.
KADASTRO	Fr. Bir ülkedeki arazi ve mülklerin alanını, sınırlarını ve yerini belirtip plânlama işi.
KADD	Boy, bos.
KADD-İ BÂLÂ	f. Yüksek, uzun boy.
KADD-İ BÜLEND	f. Uzun, yüksek boy.
KADD-İ MEVZUN	Mevzun boy, biçimli boy.
KADD-İ MÜSTESNA	Müstesna boy. Güzellikte emsalsiz ve benzeri olmayan endam.
KADD Ü KAMET	Boy bos.
KADDA'	şiddetli.
KADDAH	Kadeh yapan. Kadeh yapıcı. * Zemmeden. Gıybet eden. Hicveden, yeren.
KADDAHE	Çakmak taşı.
KADDESALLAH	Allah mübarek ve mukaddes eylesin.
KADDESE	Takdis etti, takdis eder, takdis etsin, mutlu olsun (gibi mânada en mübarek bir şeyin kudsiliğini, kusur ve noksanlıktan uzaklığını, müberra olduğunu bildirir fiil.)
KA'DE	Bir defa oturuş. Oturma. * Ist: Namazdaki bir defa oturuş. Teşehhüd için, Ettahiyyâtü duâsını okumak maksadı ile olan oturuş. Birinci oturuşa Ka'de-i ulâ, ikinciye de Ka'de-i âhire denir.
KADE	Gr: Yardımcı fiillerdendir. Cümlede ifade edilen hükmün yaklaştığını bildirmek için söylenir. Mübtedâ ile haberin başına gelerek, birincisini isim adı ile merfu' kılar, haberini de mansub eder. Bu gibi fiillerin haberi muzâri olur.
KA'DEL	Yağhane sepeti.
KADEM	Ayak. Adım. Metrenin üçte biri kadar olan uzunluk. Oniki parmak uzunluğu, yarım arşın. * Uğur.
KADEM-BUS	f. Ayak öpen.
KADEME	Derece, sıra. * Merdiven basamağı.
KADEME-İ ULÂDA	İlk basamakta. Başlangıçta.
KADEME KADEME	Basamak basamak, derece derece.
KADEMÎ	Ayakla alâkalı. Ayağa mensub.
KADEMİYYE	Ayak bastı parası. * Eskiden hükûmete ait bir davetiye veya emri tebliğ etmek için gönderilen memura, masrafları karşılığı olarak verilen ücret.
KADEMKEŞ	f. Ayağını çeken. Yanaşmayan, gitmeyen.
KADEMNİH	f. Ayak basıcı.
KADEMNİHADE	f. Gelmiş, ayak basmış olan.
KADEMRAN	f. Adım atan, ilerliyen.
KADEMRENCE	f. Lütfen kabul, tenezzül.
KADER	Cenâb-ı Hakk'ın kâinatta olmuş ve olacak her şeyin evsafını ve havassını ve sâir geleceğini ve geçmişini ezelden bilip, levh-i mahfuzunda takdiri ve yazması. Takdir-i İlâhî. * Ezelî kısmet. * Tali'. Baht. Şans.(Kader ve cüz-i ihtiyarî, İslâmiyetin ve imanın nihayet hududunu gösteren, halî ve vicdanî bir imanın cüz'lerindendir. Yoksa ilmî ve nazarî değillerdir. Yâni, mü'min her şeyi, hattâ fiilini, nefsini Cenab-ı Hakk'a vere vere, tâ nihayette teklif ve mes'uliyetten kurtulmamak için "cüz-i ihtiyarî" önüne çıkıyor. Ona: "Mes'ul ve mükellefsin" der. Sonra ondan sudur eden iyilikler ve kemâlât ile mağrur olmamak için "kader" karşısına geliyor. Der: "Haddini bil, yapan sen değilsin." S.)(... Eğer kader ve cüz-i ihtiyarîden bahseden adam, ehl-i huzur ve kemal-i iman sahibi ise; kâinatı ve nefsini Cenab-ı Hakk'a verir, Onun tasarrufunda bilir. O vakit hakkı var, kaderden ve cüz-i ihtiyarîden bahsetsin. Çünkü, madem nefsini ve her şeyi Cenab-ı Hak'tan bilir, o vakit cüz-i ihtiyarîye istinad ederek mes'uliyeti deruhde eder, seyyiata merciiyyeti kabul edip, Rabbini takdis eder, daire-i ubudiyyette kalıp teklif-i İlâhiyyeyi zimmetine alır. S.)(İrade-i cüz'iye-i insaniye ve cüz'-i ihtiyariyesi; çendan zaiftir, bir emr-i itibarîdir, fakat, Cenab-ı Hak ve Hakîm-i Mutlak, o zaif, cüz'î iradeyi, irade-i külliyesinin taallukuna bir şart-ı âdi yapmıştır. Yâni, mânen der: "Ey abdim; ihtiyarınla hangi yolu istersen, seni o yolda götürürüm. Öyle ise mes'uliyet sana aittir!" Teşbihte hatâ olmasın, sen bir iktidarsız çocuğu omuzuna alsan. O'nu muhayyer bırakıp "Nereyi istersen seni oraya götüreceğim" desen. O Çocuk, yüksek bir dağı istedi, götürdün. Çocuk üşüdü yahut düştü. Elbette "Sen istedin" diyerek itab edip üstünde bir tokat vuracaksın. İşte Cenab-ı Hak, Ahkem-ül-Hâkimîn, nihayet zaafta olan abdin iradesini, bir şart-ı âdi yapıp irade-i külliyesi ona nazar eder. S.)
KADER-İ İLÂHÎ	Allah'ın takdiri.
KADERÎ	Kader ile alâkalı. Kader, tali' nev'inden olan.
KADERİYE	"Kul, kendi yaptıklarının halıkıdır" deyip ifrat ederek Hak mezhebinden ayrılan bir dalâlet fırkası. (Bak: mu'tezile)
KADH	Zemmetme, çekiştirme. Bir kimsenin ayıb ve kusurlarını söyleyerek gıybet etme. * Men'etmek, engel olmak. * Çakmak taşını çakmak. * Bir kimsenin işine halel vermek.
KADIM(A)	Kemirici hayvan.
KADIRGA	Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan harp gemilerinden biri. Kürek ve yelkenle kullanılırdı. Kadırgalar 25 oturaklı idi ve her küreği dörder adam tarafından çekilirdi. (O.T.D.S.)
KADIZ	Hep olduğu yerde kalan büyük fıçı.
KADÎ	Hâkim. Peygamber (A.S.M.) nâmına suçluyu ve suçsuzu ayırıp şeriatla hükmeden hâkim. * Kaza eden.
KADÎ-ÜL HÂCÂT	Bütün ihtiyaçları yerine getiren Hâkim. Allah (C.C.)
KADİ-L KUDAT	Kadıların kadısı. En büyük kadı. Kazasker veya şeyhül islâm makamında bulunan kimse.
KADÎB	(C.: Kıdbân) İnce ve düz fidan, dal veya çubuk. * Erkeklik âleti.
KADÎD	Kurutulmuş et. * Pek zayıf, kuru ve çelimsiz insan. * Etleri dökülmüş olup yalnız kemikten ibaret olan gövde. İskelet.
KADİH(A)	(Kadh. dan) Bir kimse hakkında kötü söz söyleyen. Zemmedici, çekiştirici, kötüleyici.
KADÎH	Tencere dibinde arta kalan.
KADÎ İYAZ	Lâkabı: Ebu-l Fadl bin Musa el Yahsabî'dir. Muhaddislerin meşhurlarından ve edebiyatçılardan olup, 476 hicrî tarihinde Site kasabasında doğmuş, sonra Endülüse geçerek Kurtuba'da ve diğer ilim merkezlerinde ilim tahsili yapmıştır. Daha sonra Site kasabasında uzun bir zaman durmuş, bir ara Garnata şehrinde kadılık yapıp, son ömrünü geçirdiği Merakiş şehrine gidip hicri 544 tarihinde vefat etmiştir. Te'lifatı pek çoktur. Kitab-ül İkmâl, Envâr-ül Meşârik, Ettenbihat kitapları hadis ilminde meşhurdur.
KADİM	(A, uzun okunur) Ayak basan. Ulaşan. Varan. * Azanın mukaddemesi olan insanın başı.
KADÎM	Eski zaman. * Başlangıcı olmayan. Uzun zamandan beri var olan. * Evveli bilinmeyen hâl ve keyfiyet.
KADİME	Ordunun ileri karakolu. * Kuşun kanadının ön tarafındaki uzun tüyleri.
KADÎMEN	Eskiden beri. Kadim olarak.
KADÎMÎ	Eskiden beri var olan. Eski.
KADÎ NAİBİ	Kadıların (hâkimlerin), gitmedikleri yerlere gönderdikleri vekiller.
KADİR	Bir işi yapmaya gücü yeten. Kudret sâhibi ve herşeye kudreti yeten. (Allah C.C.)
KADÎR	Mukaddir. Muktedir. Kudreti mutlak olan ve her hususa muktedir olan. Nihayetsiz kudret sahibi. (Allah C.C.)(İnsan kâinatın ekser envâına muhtaç ve alâkadardır. İhtiyâcâtı âlemin her tarafına dağılmış; arzuları ebede kadar uzanmış. Bir çiçeği istediği gibi, koca bir baharı da ister. Bir bahçeyi arzu ettiği gibi ebedî Cenneti de arzu eder. Bir dostunu görmeğe müştak olduğu gibi, Cemil-i Zülcelâli de görmeğe müştaktır. Başka bir menzilde duran bir sevdiğini ziyâret etmek için o menzilin kapısını açmağa muhtaç olduğu gibi, berzaha göçmüş yüzde doksandokuz ahbabını ziyâret etmek ve firak-ı ebediden kurtulmak için koca dünyanın kapısını kapayacak ve bir mahşer-i acâib olan âhiret kapısını açacak, dünyayı kaldırıp âhireti yerine kuracak ve koyacak bir Kadir-i Mutlakın dergâhına ilticaya muhtaçtır. İşte şu vaziyette bir insana Hakiki Ma'bud olacak; yalnız her şeyin dizgini elinde, her şeyin hazinesi yanında, her şeyin yanında nâzır, her mekânda hâzır, mekândan münezzeh, acizden müberra, kusurdan mukaddes, nakıstan muallâ bir Kadir-i Zülcelâl, bir Rahim-i Zülcemâl, bir Hakim-i Zülkemâl olabilir. S.)
KADİR ALAYI	Tar: Kadir gecesi padişahların saraydan çıkıp, civardaki camilerden birinde namaz kılmaları münâsebetiyle yapılan merâsim.
KADİR-AŞİNA	Değer ve kadir bilen.
KADİRDAN	f. Kadirbilir. Değerbilir.
KADİR-DANLIK	Kadirbilirlik. Herkesin mertebesini bilip ona göre muamele yapan. Kadir ve kıymet bilen.
KADİR-ENDAZ	f. İyi ok atan ve attığı her oku hedefe isâbet ettiren kimse.
KADİR GECESİ	(Bak: Leyle-i Kadir)
KADİRÎ	Abdülkadir-i Geylanî Hazretlerinin yolunda olan, onun tarikatına mensub. olan. (Bak: Geylanî)
KADİR-ŞİNAS	f. Kıymet ve değerden anlayan. Değerli kimseleri tanıyabilen.
KADİYE	Azlık. Az cemaat.
KÂDİYE	Soğuk. * Afet, belâ.
KADKEŞİDE	f. Boy atmış, uzamış. Boyu uzamış.
KADR	İtibar. Değer, kıymet. Haysiyet. Derece miktarı. Miktar. Meblağ. Takat. Takdir, rızkı taksim eylemek. Gına.
KADR SURESİ	Kur'an-ı Kerim'de 97. sure olup İnna Enzelna diye de söylenir.
KADRO	ing. Bir işin yürütülebilmesi için icab eden bir cinsten şeylerin, bilhassa insanların tamamı veya bütünü.
KADR-ŞİNAS	(Bak: Kadir-şinas)
KADUM	(C.: Kudm) Keser. * Şam yakınında bir köyün adı.
KADV	Yemeğin kokusu iyi olmak.
KADY	Yemeğin kokusu güzel olmak.
KAF	Ufuk. * karfinin ismi. * Bir dağ adı.
KAF SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 50. suresidir. Bâsikat ismi de verilir. Mekkîdir.
KA'F	(C.: Kıâf) Ayağı sert olarak basmak. * Ayak ile toprağı yerinden koparıp küremek. * Kap içindeki suyun tamamını içmek. * Koparmak.
KAF'A	Yumuşak kuru ot. * Parmakları soğuktan dökülmüş ayak.
KAF'A	Yağcılar tokmağı. * Hurma kabuğundan yapılan, zenbile benzer kulpsuz bir nesne.
KAFA	(C.: Akfâ) Baş. Kafa. * Ense, arka. * Akıl, zekâ, anlayış.
KAFADAR	f. Arkası sıra giden, peşinden ayrılmayan. * Kafaları birbirine uyan, kafaca birbirine denk olan arkadaş.
KAFAR	Katıksız ekmek.
KAFAVE	Sütten yapılan azık.
KAFAVÎ	Kafa ile alâkalı.
KAFD	Bileğin eğri olması.
KAFDER	Çirkin yüzlü, katı başlı kimse.
KAFEDAN	Attarların eczâ koydukları kese veya torba.
KAFENDER	Çirkin yüzlü, katı başlı kimse.
KAFER	Zayıf ve etsiz olmak.
KAFES	Tel, ince demir veya ağaç çubuklarından yapılan ve içine kuş ve saire konulan şey. * Dışardan içerisi görünmesin diye, ince tahta çubuklarından yapılıp harem pencerelerine takılan siper, * Ahşap bir binanın kaplama ve sıvası olmaksızın direklerden ibaret taslağı.
KAFF	Parmak arasına birşey gizlemek. * Ot kurutmak.
KAFFAF	Parmakları arasında birşey gizleyip çalan kimse.
KAFFAL	Çilingir. Anahtarcı.
KAFFAN	Büyük terazi.
KÂFFE	Hep. Bütün. Cümle.
KÂFFE-İ EF'AL	Bütün işler.
KÂFFE-İ EFRÂD	Bütün fertler.
KÂFFETEN	Bütünü. Hepsi birden.
KAFH (KIFÂH)	Başa vurmak. * İçi boş olan şeyi vurmak.
KÂFİ	Kifayet eden. Vâfi, başka şeye ihtiyaç bırakmayan. Yeten, yetişen, elveren.
KAFÎ	Birine uyup peşinden giden.
KAFÎL	Kuru ağaç. * Parça parça olmuş ot. * Kamçı. Bir otun adı.
KÂFİL	Birinin yerine ödemeyi kabul eden. Kefil olan.
KAFİLE	(A, uzun okunur) Birlikte sefere çıkanların cemaatı. Kervan.
KAFİLE-SÂLÂR	f. Kafile reisi. Kafile başı.
KAFÎNE	Kafasından kesilen koyun.
KÂFİR	Hakkı görmeyen ve örten. İyilik bilmeyen. Allah'ı inkâr eden. Dinsiz. İmanın esaslarına veya bunlardan birine inanmayan. Mülhid.(Arkadaş! İman, bütün eşya arasında hakiki bir uhuvveti, irtibatı, ittisali ve ittihad rabıtalarını te'sis eder.Küfür ise, bürudet gibi bütün eşyayı birbirinden ayrı gösterir ve birbirine ecnebi nazarıyla baktırır. Bunun içindir ki, mü'minin ruhunda adavet, kin, vahşet yoktur. En büyük bir düşmaniyle bir nevi kardeşliği vardır. Kâfirin ruhunda hırs, adavet olduğu gibi nefsini iltizam ve nefsine itimadı vardır. Bu sırra binaendir ki, dünya hayatında bazan galebe kâfirlerde olur. Ve keza kâfir, dünyada hasenatının mükâfatını (filcümle) görür. Mü'min ise, seyyiatının cezasını görür.Bunun için dünya kâfire Cennet (yani âhirete nisbeten), mü'mine Cehennemdir. (Yani saadet-i ebediyesine nisbeten). Yoksa dünyada dahi mü'min yüz derece ziyade mes'uttur, denilmiştir.Ve keza iman, insanı ebediyyete, Cennet'e lâyık bir cevhere kalbeder. Küfür ise ruhu, kalbi söndürür. Zulmetler içinde bırakır. Çünkü, iman, kabuğunun içerisindeki "lübb"ü gösterir. Küfür ise, lübb ile kabuğu tefrik etmez. Kabuğu aynen "lübb" bilir ve insanı cevherlik derecesinden kömür derecesine indirir. M.N.)
KÂFİR-İ Nİ'MET	Nankör. Nimeti inkâr eden.
KÂFİRANE	f. Kâfire yakışır şekilde, kâfir gibi.
KÂFİRÛN	Kâfirler.
KÂFİRÛN SURESİ	Kur'an-ı Kerim'de 109. sure olup El-Kâfirûn da denilir.
KAFÎR	Hayvan tersi.
KAFİYE	Tâbi olan şey. * Herşeyin son tarafı. *Edb: Manzum yazılan satırların ses bakımından sonlarının aynı olması. (Yaman, duman, saman... gibi.)
KAFİYEPERDÂZ	f. Kafiye uyduran. Şair, nâzım.
KAFİYEPERESTLİK	Kafiye için safiyeyi feda edecek derecede kafiyeye ehemmiyet vermek. Birinci derecede kafiyeyi düşünüp, mânayı arka plana atmak.
KAFİYESENC	f. Kafiye dizen. Nâzım, şair.
KAFİZ	(C: Kufzân-Akfize) Ölçek.
KAFKAF	şahtere otu.
KAFKAF	şarap, hamr.
KAFKAFE	Titremek, titretmek.
KAFN	Kafa.
KÂF-NUN TEZGÂHI	(Risale-i Nur Külliyatında geçen bir tabirdir) Allah'ın Kün emriyle her işin olması. (Kün ) "Ol" emri olan bu kelime "Kâf" ve "Nun" harfleri ile yazıldığından böyle denilmiştir.
KAFR	Arz. Çöl. Beyâban.
KAFS	Zorla birşey almak. * Gadap, hiddet. * Mevt, ölüm.
KAFS	Sıçramak. * Hafiflik. * Sevinç, neşat. * Hayvanın ayaklarını bağlamak.
KAFSAL	Arslan.
KAFŞ	Yemekten lezzet alma, fazla yemek yemek. * Pabuç. * Cem'etmek, toplamak.
KAFŞELİL	Kepçe.
KAFTA	Cima etmek.
KAFTAN	Ekseriya mükâfat ve taltif olarak giydirilen süslü üstlük elbise. Hil'at, esvab.
KÂFUR	Beyaz ve yarı şeffaf, kolaylıkla parçalanan bir madde. Sert, güzel kokulu, katı ve yağlı bir madde. * Cennette bir kaynak ismi.
KAFUR (KUFUR)	Hurma çiçeğinin kılıfı.
KAFV	Bir kimsenin ardına düşüp ittibâ etmek, ona tâbi olup uyma.KAFY : Uymak. * Kafasına vurmak.
KAFZ (KAFAZÂN)	Sıçramak.
KAFZEA	(C: Kafâzi) Başın çevre yanlarının saçı.
KÂGAZ	f. Kâğıt.
KAĞITHANE	Kâğıt fabrikası. * İstanbul'da vaktiyle böyle bir fabrikanın bulunduğu yerdeki mesire.
KAĞNI	(Kağlı) İki tekerleri dingille sâbit öküz arabası.
KAGŞAR	Yıkılmak üzere. Yıkılıp harabolmaya yüz tutmuş.
KÂH	f. Saman. Saman çöpü.
KÂH	f. Köşk, kasır. * Tek oda. Bir gözlü oda. * Yüksek binâ.
KAH	Sultan.
KAHA	Ev ortası, saha.
KAHAL	Koyunların derisini kurutan bir hastalık.
KAHAME	İlerlemiş yaşlılık.
KAHB	Yaşlı, ihtiyar. * Büyük dağ.
KAHBA (KAHBE-KUHBE)	Kırmızısı çok olan beyaz nesne.
KÂHBAN	f. Harman bekçisi.
KAHBE	Namussuz kadın. Fâhişe. * Mc: Hilekâr, kalleş ve sözünde durmaz adam.
KAHD	Koyunun beyaz kuzusu. * Açılmamış nergis.
KÂHDAN	f. Samanlık. İçine saman doldurulan oda.
KAHDE	(C.: Kıhâd) Devenin hörgücü dibi.
KAHF	Kap içindeki suyun tamamını içme.
KÂHGİL	f. Samanlı sıva çamuru.
KAHHAR	Galib-i Mutlak ve her an kahretmeğe muktedir olan Allah (C.C.) Hak Celle ve A'lâ'nın esmâ ve sıfâtındandır.
KAHHARANE	Kahharcasına. Kahredercesine.
KAHİF	Şiddetli yağmur.
KÂHİL	Saçına ak düşmüş adam. Yaşlı, ihtiyar. Tembel.
KÂHİLANE	f. Tembelce, tembelcesine, tembel olana yakışır surette.
KÂHİN	Karışık ve tahmini sözlerle gaibden haber verdiği söylenen kimse. Haberci. Falcı. * Âlim.(Kâhinlere gaybi haberleri getirmek için şeytanlar, tâ semavata çıkıp kulak veriyorlar, yarım yamalak yanlış haberler getiriyorlar diye tefsirlerdeki ifadelerin bir hakikatı şu olmak gerektir ki; semavat memleketinin pâyitahtına kadar gidip o cüz'i haberi almak değildir. Belki cevv-i havaya dahi şumulü bulunan semavat memleketinin (teşbihte hata yok) karakol haneleri hükmünde bazı mevkileri var ki, o mevkilerde Arz memleketi ile münasebetdarlık oluyor, cüz'i hadiseler için, o cüz'i makamlardan kulak hırsızlığı yapıyorlar. Hatta kalb-i insani dahi o makamlardan birisidir ki, melek-i ilham ile şeytân-ı hususi, o mevkide mübareze ediyorlar. Ve hakaik-ı imaniye ve Kur'aniye ve hadisat-ı Muhammediye (A.S.M.) ise, ne kadar cüz'i de olsa, en büyük, en külli bir hadise-i mühimme hükmünde en külli bir daire olan Arş-ı Azamda ve daire-i semavatta (temsilde hata olmasın) mukadderat-ı kâinatın mânevi ceridelerinde neşrolunuyor gibi her köşede medâr-ı bahsoluyor, diye beyan ile beraber, kalb-i Muhammediden (A.S.M.) tâ daire-i Arşa varıncaya kadar ise, hiçbir cihetle müdahale imkânı olmadığından, semavatı dinlemekten başka, şeytanların çaresi kalmadığını ifade ile, Vahy-i Kur'ani ve Nübüvvet-i Ahmediye (A.S.M.) ne derece yüksek bir derece-i hakkaniyette olduğunu ve hiç bir cihetle hilâf ve yanlış vahy ile ona yanaşmak mümkün olmadığını, gayet beliğane, belki mu'cizane ilân etmek ve göstermektir... L.)
KÂHİNANE	f. Kâhin gibi ve ona benzer şeklide haberler veren. Bir nevi zan ile gaibden haber verir gibi.
KÂHİNE	Kadın kâhin.
KAHİR	(A, uzun okunur) Üstün gelen. Yenen. Galip gelen. * Zorlayan. Mecbur eden.
KAHİR-ÜL EŞRÂR	Şerleri ve kötülükleri ortadan kaldırıp yok eden. Haydutları kahreden.
KAHİR-ÜS SÜMUM	Panzehir.
KAHİT	Şiddetli kıtlık olan sene.
KAHİZ	Müşkil, zor nesne.
KAHKAHA	Yüksek sesle ve çokça gülme.
KAHKAHAZEN	f. Kahkaha atan, fazlaca yüksek sesle gülen.
KAHKAHA'	Öldürücü bir yılan.
KAHKAR	Taş.
KAHKAR	Katı, sert, sağlam taş.
KAHKARA	Geri geriye gelme, dövüşerek çekilme.
KAHKARÎ	Birdenbire geri dönme, aniden arkaya dönme. * Geri çekilmekle ilgili, geri dönmekle ilgili.
KAHKARİYE	Geri dönme. Rücu'.
KAHL	Göze sürme çekmek.
KAHL (KUHUL)	Kurumak.
KAHL	Zemmetmek. * Nimete nankörlük etmek.
KAHLESE	Yuvarlak baş.
KAHM	(Kuhum) : Düşünmeden kendini bir iş içine atmak.
KAHPE	(Bak: Kahbe)
KAHR	Zorlama. Cebir. * Ezme. Mahvetme. * Fazlaca üzüntü. Keder içine işleme. * Cenâb-ı Hakkın şiddetli ve azab verici vasıflarının tecellisi. (Kahr, lütfun zıddıdır.) (Bak: Celal)
KAHR-I DEHR	Dünyânın ve zamanın kahrı.
KAHR-I HİDDET	Hiddetin ve kızgınlığın yıkıcı galebesi.
KAHR	Yaşlı, ihtiyar kişi. * Yaşlı at. * Yaşlı deve.
KAHRAMAN	(C.: Kahramanan) f. Yiğit, cesur, bahadır. * Fars mitolojisinde Rüstem'in yendiği kişi. * İş buyuran, hüküm sâhibi.
KAHRAMANAN	(Kahraman. C.) f. Kahramanlar. Cesur kimseler, yiğitler.
KAHRAMANANE	f. Kahramanca, yiğitçe, cesurane.
KAHRAMANÎ	f. Yiğitlik, kahramanlık, cesurluk.
KAHREBAN	Kehribar.
KAHRENÎ	Kahr ile, zorla. Ezerek, cebren.
KAHT	Kıtlık. Kuraklık. Kuraklıktan dolayı mahsulün yetişmemesi.
KAHT-I RECUL	(Kaht-ı rical) Adam kıtlığı. Değerli devlet ve siyaset adamlarının yokluğu.
KAHT Ü GALÂ	Yokluk. Kıtlık. Fakirlik. * Pahalılık.
KAHUS	Uzun boylu erkek.
KAHVALTI	t. Sabah ve ikindi vakitleri yenilen hafif yemek.
KAHVE	şarap. * Hâlis süt. * Kahve. * Güzel koku. * Bolluk, bereket. * Kahvehane.
KÂHYA	Büyük konaklarda ev işlerini idare eden kimselerle san'at ve ticaret sahiplerinin işlerine bakmak üzere hükümet tarafından seçilen kimselere eskiden verilen addır.
KAHZ	(Ok atmak. * Sıçramak. * Yarmak.
KAHZ (KIHZ)	İbrişim karışıklı beyaz bez.
KAIF	Yeri kazıp götüren, toprağı sürükleyen yağmur.
KAILE	(C.: Kavâil) Dağ başı.
KAİB	(C.: Kevâib) Tomurcuk memeli kız.
KAİBE	Hüzün ve gamdan perişan olmak.
KAİD	(A, uzun okunur) Süren. Sevkeden. * Koyunların önünden giden ve "Küsem" denilen koyun. * Yedeğine alıp çeken. Çavuş. Serasker, kumandan. * Sıradağ. * Geniş ark.
KAİD	(Kuud. dan) Oturan, oturucu, oturmuş.
KAÎD	(C.: Kavayid) Çekirge. * Ulu, yüce kişi.
KAİDAN	(Kaid. C.) Kumandanlar, komutanlar, seraskerler.
KAİDE	Esas. Temel. Düstur. Nizam. Yol. Ayaklık. * Dip taraf. * Bir şeyin meydana gelmesine şart ve düstur olan husus. * Bir ilim ve fennin düsturlarından her biri. * Fık: Hayızdan ve çocuktan kesilmiş kadın.
KAİDE-İ KÜLLİYE	Açık ve sarih olan kaide ve hüküm. Herşey hakkında tatbik edilebilen, umumi kaide.
KAİDE-İ RABT	Bağlama kaidesi, bağlama cümlesi.
KAİDEN	Oturarak, oturduğu hâlde.
KAİDEŞİKEN	f. Kaide ve usullere uymayarak. Kuralları çiğniyerek.
KAİDEŞİKENÂNE	f. Usul ve kaideye riayet etmeyerek, kuralları çiğneyerek, kaideyi bozarak.
KAİDETEN	Kaide ve hükümlere göre. Kurala uygun olarak.
KAİDEVÎ	Kaide ve kural ile alâkalı. * Mat: Tabana ait.
KAİD-ÜL CEBEL	Dağın çıkıntısı, burnu.
KAİD-ÜL CEYŞ	Orduyu, askeri idare ve sevkeden. Kumandan. Serasker.
KAİL	Söyleyen. Anlatan. Nakleden. Söz sahibi. İnanmış. * Boyun eğmiş. Rıza göstermiş, razı olmuş.
KAİM	Ayakta duran. Mevcut. Baki. * Vaktini ibadetle geçiren.
KAİME	Uzun bir kâğıda yazılan ferman. * Kitap yaprağı. * Kâğıt para.
KAİMEN	Ayakta durarak. Yıkılmamış. * Canlı olarak.
KAİM-MAKAM	Birinin yerine geçen. Kaymakam. Bir kazayı (İlçe) idâre eden memur. Osmanlılarda, binbaşı ile miralay arasındaki askeri rütbe. Yarbay.
KÂİN	Olan. Var olan. Bulunan. Mevcut.
KÂİNAT	Var edilen şeylerin hepsi. Yaratılanlar. Mevcudat. Âlemler.
KÂİNAT-I NÂİME	Uyuyan kâinat.
KÂİNAT-EFRUZ	f. Kâinatı süsleyen, cihanı donatan.
KAÎR	Daha derin, çok derin.
KAÎS	Çok yağmur.
KÂJ	f. Eğri, bükülmüş. * Şaşı.
KAK	Uzun, tavil. * Alaca karga.
KA'K	Kuru ekmek. Peksimet.
KA'KA	Kuru, yâbis. Meşakkatli yol. * Yemame'den Kûfe'ye giden geniş yol.
KA'KA'	Korkak, zayıf kişi.
KA'KAA	Silâh çatırtısı. Kılınç veya süngü gibi silâhların birbirine çarpmasından çıkan ses.
KA'KEA	Men'etmek, engel olmak. * Hapsetmek.
KAKUM	Kürkü makbul bir cins kedi.
KAKUNC	Kanbel otu. (İt üzümünün bir nevidir.)
KAKUZE	(C.: Kavâkiz) Boş maşrapa.
KAKÜL	(Kâgül) f. Alnın üzerine sarkıtılan kısa kesilmiş saç.
KAL'	Bir şeyi kökünden çekip koparmak. * Kendisinden iyi kalay çıkan maden. * Azletmek. Bir tarafa ayırmak.(... İşte bak: şu cezire-i vasiada vahşi ve âdetlerine mutaassıb ve inadcı muhtelif akvamı ne çabuk âdât ve ahlâk-ı seyyie-yi vahşiyanelerini def'aten kal' u ref' ederek bütün ahlâk-ı hasene ile teçhiz edip bütün âleme muallim ve medeni ümeme üstad eyledi... M.N.)
KAL'-İ EŞCAR	Ağaçların sökülmesi.
KAL	(A, uzun okunur) Söz.
KÂLA	f. Kumaş. * Ev eşyası, giyim eşyası. * Sermaye, anamal.
KAL'A	Kale. Eskiden yapılan büyük merkezlerin ve şehirlerin bulunduğu etrafı duvarlarla çevrili ve düşmanın hücumundan muhafaza edilen yüksek yerlerde inşa edilmiş yapı. * Çobanın çantası. * Hurma ağacının dibinden kesilen taze fidan.
KAL'A-BEND	f. Bir kale içinde yaşamağa mahkûm olmuş olan. Kal'aya bağlanmış.
KAL'A-DÂR	f. Kale koruyucusu, kal'a muhafızı. Dizdar.
KALA	Buğz, adâvet.
KALAFAT	Geminin tahtalarının aralıklarını üstüpü vs. ile doldurup üzerine zift sürme işi. * Sahte süs, düzen.
KALAFAT	Vaktiyle Yeniçeri Ağasının giydiği kırmızı bir başlık.
KAL'A-GİR	f. Kale tutan.
KALAH	Diş sarılığı. * Sarık uzunluğu.
KALAİD	(Kılâde. C.) Gerdanlıklar. * Akarsular.
KALAİL	(Kalil. C.) Az şeyler, kaliller.
KALAK	Can sıkıntısı. Gönül darlığı. Kararsızlık. * Zahmet. Meşakkat.
KAL'A-KÜŞA	f. Kale zapteden.
KALALİB	(Kullâb. C.) Çengeller, kancalar. Uçları eğri olup bir şeyler asmağa yarayan demirler.
KALÂNİS	Takkeler, külâhlar.
KALÂNİSÎ	Takkeci.
KAL'A-NİŞİN	f. Kalede oturan.
KALANSUVE (KULENSİYE)	(C.: Kalânis-Kalânis-Kılâs) Takke, külâh, kavuk. (Bak: Kalensüve)
KALANTOR	Zenginliğini göstermeye özenen kellifelli ve şişman adam.
KALAR	f. Büyük sel yarıntısı.
KALAVRA	Eskimiş meşin eşya veya yamalı ayakkabı.
KALAYE	Kilise odası.
KALB	Vücudun kan dolaşımı merkezi. Yürek. * Gönül. * Herşeyin ortası. * Bir halden diğer bir hale çevirme. Değiştirme. İmanın mahalli. Fuâd, sıkt-ül ilim, tâbut-ül ilim, beyt-ül hikmet, via-i ilim de denilir. (Dâima değiştiği ve hareket halinde olduğu için kalb ismi verilmiştir.) Bir şeyi geri döndürmek ve çevirmek. * Yüreğe vurmak veya dokunmak. Gönüle dokunmak. * Bir şeyin içini dışına ve dışını içine çevirmek. * Aks ve tahvil.(Ehl-i tahkik indinde; çam kozalağı şeklindeki cismanî et parçasına taalluk eden letaif-i Rabbaniyedir. Bütün kuvvetin mebdeidir. Dimağ ise; bütün hislerin mebdeidir.)(Kalb, imanın mahalli olduğu gibi, en evvel Sâni'i arayan ve isteyen ve Sâni'in vücudunu delâili ile ilân eden, kalb ile vicdandır. Zira kalb, hayat malzemesini düşünürken, en büyük bir acze mâruz kaldığını hisseder etmez, derhal bir nokta-i istinadı; kezalik, emellerin tenmiyesi (nemâlandırmak) için bir çare ararken, derhal bir nokta-i istimdadı aramağa başlar. Bu noktalar ise, iman ile elde edilebilir. Demek, kalbin sem' ve basara hakk-ı takaddümü vardır.Kalbden maksad; sanevberî (çam kozalağı) gibi bir et parçası değildir. Ancak, bir latife-i Rabbaniyyedir ki, mazhar-ı hissiyatı, vicdan; ma'kes-i efkârı, dimağdır. Binaenaleyh, o latife-i Rabbaniyyeyi tazammun eden o et parçasına kalb tabirinden şöyle bir letafet çıkıyor ki; o latife-i Rabbaniyenin insanın maneviyatına yaptığı hizmet, cism-i sanevberînin cesede yaptığı hizmet gibidir. Evet, nasıl ki bütün aktar-ı bedene mâ-ül hayatı neşreden o cism-i sanevberî bir makine-i hayattır; ve maddî hayat onun işlemesi ile kaimdir. Sekteye uğradığı zaman cesed de sukuta uğrar. Kezalik o latife-i Rabbaniye a'mâl ve ahvâl ve mâneviyatın hey'et-i mecmuasını hakikî bir nur-u hayat ile canlandırır, ışıklandırır; nur-u imanın sönmesi ile mâhiyeti, meyyit-i gayr-i müteharrik gibi bir heykelden ibaret kalır. İ.İ.) (Bak: Hiss-i sâdis)
KALB-İ ÂHENİN	Demir gibi metin ve sağlam olan kalb.
KALB-İ HABİDE	Uyumuş kalb.
KALB-İ HARÂB	Harab olmuş gönül.
KALB-İ MECRUH	Yaralı kalb.
KALB-İ METRUK	Terkedilmiş kalb, bırakılmış gönül.
KALB-İ MUNTAZAM	Edb: Harfleri ters okunduğu zamanda da bir mâna çıkan kelimedir. Meselâ: "Reşat, taşer" gibi.
KALB-İ MUZTARİB	Iztırab çeken kalb.
KALB-İ NÂ-ŞÂD	Hüzünlü gönül, kederli kalb.
KALB-İ SELİM	Temiz gönül.
KALBEN	İçten, kalbden, yürekten, gönülden. Samimi olarak. Kendi kendine.
KALBGÂH	f. Ordunun sağ ve sol kanadlarının ortası. Merkez bölümü. * Canevi.
KALBÎ	İçten. Yürekten. Kalbe ait ve müteâllik. Samimiyetle. Riyâsızca.
KALBOLMA	t. Başka hâle gelme. Değişme.
KÂLBÜD	f. Kalıp, şekil. * Gövde, beden, insan veya hayvan cesedi.
KALBZEN	f. Kalpazan. Sahte para basan. * Yalancı.
KALD	Gümüş bilezik.
KALE	(A, uzun okunur) Dedi. O söyledi.
KALE	(Bak: Kal'a)
KALE	f. Kumaş. * Ham kavun, kelek.
KALE	Söz söylemek.
KALEB	Dudak dışarıya sarkmak.
KALEB	(C.: Kavâlib) Kalıp.
KALEBE	Hastalık. İllet.
KALEHZEM	Yeyni, hafif. * Suyu çok olan büyük deniz.
KALE-KÎLE	Dedi-denildi şeklindeki nakiller.
KALEM	(C.: Aklâm) Kamış. Yazı için ucu inceltilen bir nevi ince ve sert kamış. * Yazı yazmak için kullanılan her türlü âlet. * İfâde. Üslub. * Mâden, taş ve tahta üzerinde oymak için ucu sivri çelik âlet. * İnce boya, fırçası. * Yazı enva'ı. * Resim. Nakış. * Resmi dâirelerde kâtiplerin çalıştıkları oda. * Ağacı aşılamak için kullanılan ucu kalem gibi yontulmuş ince çöp. * Çiçek ve sâir hastalıklara karşı kullanılan aşıyı hâvi ufak şişe. * Ok.
KALEM SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 68. suresinin ismidir. Mekkîdir.
KALEMDAN	f. Kalem kutusu, kalemlik.
KALEMEN	Yazı ile, kalem ile. * Sayıca, sayı bakımından.
KALEMGİR	f. Yazı yazarken kalemin kâğıda takılmadan rahatlıkla kayması.
KALEMÎ	(Kalemiyye) Kalemle alâkalı. Kalemle münâsebet ve alâkası olan.
KALEMİYYE	Eskiden kalemlerde yazı karşılığı olarak alınan para.
KALEMKÂR	f. Tülbent veya ince kumaş üzerine fırça ile şekiller yapan yazmacı. * Maden üzerine kazarak şekiller yapan kimse. * Duvar veya tavanlara süs yapan, nakkaş.
KALEMKÂRÎ	f. Resimcilik, ince nakkaşlık. * İnce nakkaşın elinden çıkmış.
KALEMKEŞ	f. Yazan, yazıcı, yazar, müellif. * Çizen. * Yazıda silinti yapan.
KALEMREV	f. Bir hükümdar veya hükümetin hükmünün geçtiği yer.
KALEMZEDE	f. Yazılmış, kaleme alınmış.
KALEMZEN	f. Yazan, yazıcı, kâtib.
KALEN	(A, uzun okunur) Söylemek suretiyle. Söyleyerek.
KALENDER	f. Dünyayı terkederek elini çekip Allah yolunda giden kimse. * Dünyâdan elini çekip herşeyi hoş gören kimse. * Dünya alâkalarından uzak, alâyişe aldanmaz hakikat adamı. Filozof.
KALENDERÂNE	f. Kalenderce. Kalender olan bir kimseye yakışır surette.
KALENDERÎ	f. Feylesofluk; kalenderlik; dervişlik; serserilik. * Edb: Halk edebiyatı tâbirlerindendir. Halk şâirleri "mef'ulü, mefaîlü, mefaîlü, feûlün" vezninde tanzim ettikleri gazele bu adı verirler.
KALENSÜVE	Üzerine sarık sarılarak başa giyilen külâh. * Mantarın başlığı, tablası.
KALES	Kusuntu.
KALET	(C.: Kılât) Helâk olmak. * Dağlarda, içinde su biriken çukur. * Göz çukuru. * Baş parmağın dibinde olan çukur.
KALFA	Sarayla konaklardaki cariyeler hakkında kullanılan bir tâbir idi. Konaklarda bu tâbir, daha çok bunların eskileri ve yaşlıları hakında kullanılırdı. Gençlerine "kız" denilir ve adlarıyla çağrılırlardı. * Eski tarz mekteblerde öğretmen yardımcısı. * Bir san'atta usta ile çırak arasındaki işçi.
KALGAY	Eskiden Kırım Hanlığı'nın veliahtlerine verilen ünvan.
KALH	Eşek anırtısı. Aygır kişnemesi.
KALH	Ferc.
KALHEBAN	Uzun, tavil.
KALHEBE	Beyaz bulut.
KALIB	(Ka, uzun okunur) Hususi bir biçim, bir şekil alması istenen bazı şeylerin konmasına mahsus araç. (Buz kalıbı, çizme kalıbı gibi) * Hususi surette dökülmesi istenen şeylere mahsus zarf. * Beden, vücut, gövde. * Şekil ve suret nümunesi, örnek. * Bir kalıba dökülmüş veya kalıptan çıkmış şey.
KALİ'	(Kal. dan) Kökten söküp atan. Kökünden çıkaran.
KALÎ	Dedikoducu, gıybet eden, çekiştirici. * Söylemekle. Söylenmiş. Söz olarak. Söze dair ve müteallik.
KALİ	f. Halı.
KÂLÎ	Veresiye satmak.
KALÎB	Kuyu, çok eski zamandan kalmış kuyu.
KÂLİB (KELİB)	İt tutan kimse. Köpeğe av tâlim ettiren kimse.
KALİÇE	f. Küçük halı.
KALÎF	Hurma kabuğu.
KALİF	Sünnet olmamış kimse.
KALİFİYE	Fr. Yetişmiş usta, işçi vs.
KÂLİH	Katı, şiddetli, şedid.
KALİL	Az. * Bodur kimse.
KALİL-ÜL BİDÂA	Sermayesi az.
KALİLEN	Az olarak.
KALİTA	ing. Eskiden kalyon cinsinden yük gemisi.
KALİTE	Fr. Vasıf.
KALİYYE	Tava kebabı. * Kavrulmuş.
KALİZEM	Kuyu. * Suyu çok olan deniz.
KALKADİS	Siyah boya.
KALKAL	Deprenmiş, hareket etmiş.
KALKALE	Bir şeyi titretmek. * Tecvidde: Okurken harflerin üzerinde birden durarak harfi, mahrecinden çıkar çıkmaz kesmek suretiyle bu harfleri tekrar okumak. Kalkale ile okunan harfler şunlardır: Kaf, tı, ba, cim, dal. (Hakk kelimesinde okunduğu gibi)
KALLA'	Beylere koğuculuk yapan yalancı. * Halk içinde tanınmak için kendine bir alâmet yapan kimse.
KALLAB	(Kalb. den) Düzenbaz, hilekâr. * Kalpazan. Sahte para basan kimse.
KALLAS	Takke dikici, takke diken.
KALLAŞ	Kalleş. Hileci, dönek.
KALLAVÎ	Vaktiyle vezirlerin giydikleri bir cins kavuk.
KALLE	Az olmak.
KALLEYS	San'a şehrinde bir kilise.
KALLİ	t. Sözlü. Dil ile.
KALLİDNÂ	Boynumuza geçir, tak (manâsındadır).
KALM	Kesmek.
KALMES	Ulu kişi, seyyid.
KALORİ	Lat. Bir kilogram suyu bir derece ısıtmak için lâzım olan ısı miktarı. * Gıdaların vücuda yarayışlı olması ve hararet vermesi bakımından değeri.
KALP	t. Hileli. Sahte. Taklit. * Yalandan cesaret satan korkak adam. * Yalancı. Kendisine güvenilmez olan.
KALTABAN	f. Namussuz. Pezevenk.
KALÛ	(A, uzun okunur) Dediler. Onlar söylediler (meâlinde fiil).
KALÛ BELÂ	Cenab-ı Hak ruhları yaratıp, onlara Rabbiniz değil miyim, meâlinde: "Elestü Bi-Rabbiküm" buyurduğunda, ruhlar: "Evet Rabbimizsin" meâlindeki Kalu Belâ diye cevap verdiklerini bildiren Kur'andaki bir tâbirdir. (Bak: Bezm-i elest)
KÂLUC	f. Küçük parmak. * Güvercin kuşu.
KAL U KÎL	"Dedi denildi" şeklindeki nakiller.
KÂLUS	f. Ahmak, ebleh, akılsız.
KALUS	(C.: Kulus-Kalâyıs) Ayakları uzun genç deve. * Yüksek. * Murdarlıklar akan çay. Kirli ırmak.
KÂLUSANE	f. Akılsızcasına, ahmakçasına.
KALUŞE	f. Çömlek. * Tencere.
KALY	Et ve buğday kavurmak. * Buğz, adavet, düşmanlık.
KALYAN	f. Nargile.
KALYON	Buharlı gemilerin icadından evvel kullanılan yelkenli ve kürekli harp gemilerinden biri.
KÂM	f. İstek. Arzu. Maksad. Murad. Dilek. Lezzet. * Ağzın üstü. Damak. * Koyun, sığır ağılı. * Ağaç kilit.
KÂM U NÂKÂM	Elbette, ister istemez.
KAM'	Kahretmek. Zelil etmek. * Zabtetmek. Ezmek. Kırmak. * Hasta etmek. * Başına vurmak. * Bir sese kulak verip dinlemek. * Ağzı dar olan bir şeyin içine huni ile akıcı maddeyi koymak. * Huni.
KA'M	(C.: Kiâm) Devenin ağzını bağladıkları şey. * İçinde silah saklanan kap. * Bağlamak. * Öpmek.
KAMA	İki tarafı keskin, ucu sivri ve enli bıçak. * Duvara veya keresteye çakılan büyük tahta çivi. * Ağaç, kütük ve sâireyi yarmak için kullanılan ucu ince, arka tarafı kalın ağaç veya demir takoz.
KAMAKIM	(Kumkuma. C.) İçlerine mürekkep, zemzem gibi şeyler konulan yuvarlak testiler.
KAMAME	Süprüntülük.
KAMARA	Vapurlarda mevki sayılan odalar ve salonlar. * Gemide kaptan gibi erkâna mahsus odalar. * Buğday ve arpa gibi mahsul demetlerinden harman yerinde yapılan küme. * Avrupa devletlerinde millet meclisi.
KAMARÎ	(Kumriye. C.) Dişi kumrular.
KAMAROT	Vapurlarda kamaraların hizmetini gören adam.
KAMATIR (KAMTARİR)	Katı, sağlam.
KÂMBAHŞ	f. Herkesin isteğini yerine getiren. * Bağışçı, ihsan edici.
KAMBER	(Bak: Kanber)
KÂMBİN	f. Merâmına erdiren. İsteğine kavuşturan.
KÂM-BİNAN	(Kâm-bin. C.) f. Bahtiyarlar, mesutlar, mutlu kimseler.
KÂM-BİNÎ	f. Bahtiyarlık, saadet, mutluluk.
KAMCERE	Islah etmek.
KÂMCU	f. İsteğini ve meramını arıyan. Maksadına ve gayesine ulaşmak isteyen.
KÂME	f. Arzu, istek, meram, gaye, maksad.KAM'E $ (Kumu') : Hakaret.
KAME	(C.: Kumme) Başını sudan kaldıran davar.
KAMEA	(C.: Kamâ) Büyük gök sinek. * Gözün kirpikleri diplerinde çıkan sivilceler.
KAMED	Binanın temeli.
KAMEL	Bitli kişi. * Karnın büyük olması.
KAMEN	Lâyık.
KAMENCER	Yaycı, kavvas.
KAMER	Gökteki ay. Hilâl. * Ay ışığında uyumayıp uyanık durmak.
KAMER SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 54. Suresinin ismi olup İktarabet Suresi de denir. Mekkîdir.
KAMERÎ	Ay ile alâkalı.
KAMERÎ SENE	Arabi aylara göre olan yıl. Senesi 360 gün olan yıl. (Bak: Hicret)
KAMERİYYE	Çardak. Bahçelerde, mehtaplı gecelerde oturmak üzere yapılıp, etrâfı sarmaşık v.s. çiçeklerle örtülü bulunan yer. Küçük köşk.
KAMERVARİ	f. Ay gibi, kamere benzercesine.
KAMES	Suya daldırmak ve batırmak. * Hareket edip acı çekmek.
KAMET	(A, uzun okunur) Namaza başlama işâreti, namaz kılmak için okunan ezan. * Boy. Boy-bos. Endam.
KAMET-İ BÂLÂ	Uzun boy.
KAMET-İ KIYMET	Kıymet ve değerinin mertebesi. Manevî büyüklük.
KAMET-İ MEVZUN	Düzgün ve yakışıklı boy.
KAMET-İ NÂMİYE	Gelişme ve büyüme kabiliyetinde olan endam, boy.
KAMET-İ ÖMR	Ömür boyu. Bütün hayat müddetince.
KAMET ALMAK	Namaza başlamak için, hususen farz namazından önce ezan okumak.
KAMEZ	Menfaatsiz, hor hakir nesne.
KÂMGÜZAR	f. İsteğini elde edebilen. Arzusuna kavuşabilen.
KAMH	Buğday. * Yukarı kaldırmak.
KAMH	Yemeğe iştihâsı az olmak. * Suya dalmak. * Davarın başını sudan kaldırması.
KAMHA	Kasap merhemi adı verilen ilaç.
KAMIH	Kam' eden, ezip kıran, mahveden, perişan eden. Kahreden, yok eden. Alçaltan, zelil eden.
KAMIH	Tarhana. * Kokutup ekşitilmiş şey.
KAMIH	Suyu içmeyip, başını kaldırıp duran davar.
KÂMİL	(Kemal. den) Bütün, tam, olgun, eksiksiz, kemalde olan, kusursuz. Kemal ve fazilet sâhibi. * Resul-i Ekrem'in de (A.S.M.) bir vasfıdır. * Yaşını başını almış, terbiyeli ve görgülü kimse. * Âlim, bilgin kişi. * Bir aruz kalıbı ismi.(Büyük görünme küçülürsün...Kâmillerde, büyüklük mikyasıdır küçüklük, Nâkıslarda küçüklük mizanıdır büyüklük. S.)
KÂMİL-İ UKALÂ	Kemalde olan mükemmel akıl sâhibleri. Akılların kâmili.
KÂMİLEN	Noksansız, eksiksiz olarak. Tam olarak. Kâmil olarak. Bütünü ile. Tamamen.
KAMİM	Tere otunun kurusu.
KÂMİN(E)	Saklı. Gizli. Belirsiz. Pusuda duran.
KÂMİNUN	(Kâmin. C.) Saklı ve gizli olanlar.
KAMİS	Gömlek. * Döl yatağını kaplayan ince deri. * Bâzı nebatlardaki ince zar.
KAMİT	Bağlanmış. * Tam olgun, kâmil.
KAMKAM	(C.: Kumâkım) Ulu, şerif kimse. İyi, keskin kılıç. Büyük deniz. * Çok adet. * Saç dibine düşen yavşak. * Küçük kene.
KAMKAME	(C.: Kamkâm) Büyük, derin deniz.
KÂMKÂR	f. İsteğine ulaşmış. Matlubunu elde etmiş. Hedef ve gayesine varmış. * Mutlu, bahtiyar, mes'ud.
KÂMKÂRANE	f. Mutlu olan bir kimseye yakışır şekilde, mutlulukla.
KÂMKÂRÎ	f. Mutluluk, saâdet, bahtiyarlık. Murada ermeklik.
KAML(E)	Bit, kehle.
KAMLUL	Yabâni hıyar.
KAMM	Evi süpürmek.
KAMMAS	Suya dalan.
KAMMAŞ	Külhancı.
KAMME	Süpürmek.
KÂM NA KÂM	f. İster istemez.
KAMP	Karargâh. Kırda asker, izci veya talebelerin kurdukları karargâh. * Esirler karargâhı.
KAMPANYA	Sıkı bir iş ve çalışma devresi. * Maksatlı uğraşma. Bir maksad için faaliyete geçme.
KÂM-PERVER	(C.: Kâmperverân) Emel besleyici.
KAMR	Göz kamaşmak.
KAMRA	Ay ışığı olan gece.
KÂMRAN	f. Arzusuna nâil olan, bahtiyar, mes'ud.
KÂMRANÎ	f. Mutluluk, kâmranlık. İsteğine, arzusuna kavuşmuş olma.
KÂMREVA	f. İsteğine erişen. Arsuzuna kavuşan. Gayesine ulaşan.
KAMS (KIMÂS)	Hareket ettirmek. * Davar önüne sıçramak.
KAMŞ	Bir şeyi şundan bundan toplamak.
KAMT	Kuş, dişisine cima etmek. * Doğan çocuğu beze sarmak.
KAMTARİR	Çatık suratlı.
KAMU	(Kamuğ) t. Hep, bütün, tamamen.
KAMUFLAJ	Fr. Gizlenme, örtme. Aldatma gayesiyle yapılan tertibat. Daha ziyade harp zamanlarında araçlar ile insanların, bulundukları mekâna göre kılığa girmeleri.
KÂMURAN	(Bak: Kâmran)
KAMUS	Deniz. Derya. * Denizin ortası, derin yeri. * Büyük Lügat Kitabı.
KAMUS-İ ARABÎ	Arapça lügat kitabı, Arapça sözlük.
KAMUS-İ OSMANÎ	Osmanlıca sözlük.
KAMUS-İ TÜRKÎ	Türkçe lügat kitabı, Türkçe sözlük. * Şemseddin Sâmi'nin yayınladığı Türkçe lügat.
KAMUS	Arslan, esed.
KÂMVER	f. İsteğine kavuşmuş. Gaye ve maksadına vâsıl olmuş. Mutlu, bahtiyar.
KÂMVERÂN	(Kâmver. C.) f. Mutlular, bahtiyarlar, arzularına kavuşmuş olanlar.
KÂMYAB	İsteğine kavuşmuş. Murâdına ermiş olan.
KÂN	f. Bir şeyin menbaı. * Kuyu. Kaynak. * Mâden ocağı. * Bir keyfiyetin. (niteliğin) bol olarak bulunduğu kimse.
KÂN-I KEREM	Kerem, lütuf ve ihsan menbaı.
KÂN-I MERHAMET	Merhamet kaynağı.
KÂN	f. Ahmak, ebleh. Câhil. İdraksiz, düşüncesiz.
KANA	Süngüler.
KANAAT	Aç gözlü olmayıp hırs göstermemek. Kısmetinden fazlasına göz dikmemek. Helâl ile yetinip haramı istememek. Az şeyi de olsa kısmetine razı olmak.(Semere-i sa'yine ve kısmetine rıza kanaattir, meyl-i sa'yi kuvvetlendirir. Mevcuda iktifa dûnhimmetliktir. M.) (Bak: Himmet)
KANAATBAHŞ	f. Kanaat verici, inandırıcı.
KANAATKÂR	f. Kanaat sâhibi. Kanaat edip az şeyle iktifâ eden.
KANAATKÂRANE	f. Kanaat sâhibi bir kimseye yakışır tarzda.
KANADİL	(Kandil. C.) Kandiller.
KANAFİZ	(Kunfuz. C.) Kirpiler. * Dağ fareleri.
KANAH	(C.: Kanevât-Kınâ-Kınaâ) Yer altında olan su yolu. * Kendir ağacı.
KAN'AR	Büyük, kaba budaklı ağaç.
KANAS	Av yeri.
KANAT	(C.: Kanavât) Yeraltına döşenmiş olan künk. Küçük kanal, su borusu. * Sopa, mızrak.
KANATA	ing. Bol ağızlı su testisi. * Sıvı koymaya mahsus kap. * Bazan ölçü gibi de kullanılır.
KANATİR	(Kantar. C.) Kantarlar.
KANATİR	(Kantara. C.) Taştan yapılan kemerli büyük köprüler. Kantarlar.
KANAVAT	(Kanât. C.) Yeraltına döşenmiş olan künkler. Su yolları. * Mızraklar, sopalar.
KANAZI'	(Kunzua. C.) Uzamış saç. * Baş traş edilirken yer yer bırakılan saç.
KANBER	Hz. Ali'nin (R.A.) sâdık, vefakâr ve sevgili kölesinin adı. * Mc: Bir evin gediklisi. * Herşeye burnunu sokan, her düğün ve eğlencede bulunan bir adamdan kinâye olarak kullanılır.
KAND	Şeker, şeker kamışının donmuş suyu.
KANDAL	Büyük başlı.
KANDAVE	Yaramaz huylu. * Gıdası olmayan taam. * Büyük iri.
KANDEFİR	Yaşlı kimse, acuz.
KANDÎ	şekerimsi, şekerle ilgili, şekerden.
KÂNE	(Kevn. den) İdi, oldu...mânasında, fiilin geçmiş zamanı.
KANEF	Kulağın küçük ve kalın olması.
KANEME	Kir. * Yağdan gelen pis koku.
KANEŞVERE	Hayız görmez kadın.
KANFA	Kulakları küçük ve kaba olan kadın. (Müz: Aknef)
KANFAŞ	Yaşlı, ihtiyar.
KANFESE	Tesbih böceği.
KANH	Suyu içip kandıktan sonra başını kaldırmak.
KANGREN	Yun: Canlı vücudun belirli bir kısmında hücrelerin ölmesiyle meydana gelen bir hastalık.
KANIS	Avcı.
KANIT	Ümidi tamamen sönmüş. Ye'se düşmüş, ümitsiz, kederli, hüzünlü.
KANIT	(Bak: Delil)
KANİ'	(A, uzun okunur) Kanaat eden. Kendinde olan helâla razı olup, başkasının hiçbir şeyine göz dikmeyen. * Kanmış. İnanmış. Tatmin olmuş.
KÂNİ	(Kinaye. den) Dokunaklı ve iğneli söz söyleyen. Kinayeli konuşan.
KANİB	İnsan topluluğu.
KANİF	İnsan cemaati. * Çok yağmur ve bulut. * Geceden bir parça.
KÂNİF	Udul eden, dönen, yoldan çıkan.
KANİSA	(C.: Kavânıs) Taşlık denilen ve kuşlarda olan bir organ.
KANİT	(A, uzun okunur) (Kunut. dan) Kunut ve duâ eden. * İtaatlı. * Sükût eden.
KANİTÎN	Kunut ve duâ edenler. Allah'a itaat ve ibadet edenler.
KÂNİZ	Defneden, gömen.
KANKAL	Büyük kile.
KANKANE	Yol göstermek.
KANKARİS	Börek.
KÂNKEN	f. Madenci. Maden kazıcısı.
KANNAD	şeker yapan, şekerci.
KANNAS	Avcı, seyyad.
KANNİS	Avcı, av.
KANNUR	Başı büyük kişi.
KANS	Av. Av avlama.
KANSA	(Kuşlarda) Kursak.
KANTAR	Ağırlık ölçüsü âleti. * Binikiyüz dinar, onikibin okiyye, yüz okiyye gibi hudutsuz bir vezindir. * Kırk okka.
KANTARA	Taştan yapılan, kemerli büyük köprü.
KANTARİYYE	Kantar ücreti. Tartma parası.
KANTİN	Fr. Kışla, fabrika, mekteb gibi yerlerde bakkal veya aşcı dükkânı.
KANU'	Kanaat sâhibi. Kanaatkâr, kanaatli. Hakkına razı olan.
KANUN	(C.: Kavânin) Herkesin uyması için devletin teşri kuvveti tarafından konulan her türlü meşru nizam, kaide, emir, nehiy ve yasaklar. * Kaziye-i külliye. Kâinatta Allah'ın koyduğu değişmez nizam.
KANUN-U ASKERÎ	Askerlik kanunu.
KANUN-U ESASÎ	Temel kanun. Temel ve esasa ait kanun. Bir bünyenin aslını ve mahiyetini teşkil eden kanun. (Bak: Teşkilât-ı esasiye)
KANUN-U KADİM	Eski âdet.
KÂNUN	Ocak. Ateş yanan yer. Zaman. * Kış mevsimi. * Sakil, ağır adam. * Kış mevsiminin ilk iki ayı. * Mangal. Soba.
KÂNUN-U DEHA	Dehâ kaynağı. Dehâ ocağı, akıl, zekâ kaynağı.
KÂNUN-U EVVEL, KÂNUN-U SÂNİ	Aralık, Ocak.
KANUNEN	Kanuna göre. Kanunca. Kanuna uyarak. Kanun yolu ile.
KANUNİ	Kanuna dâir. Kanuna ait. * Avrupavâri kanuna vesile olan Osmanlı Padişahı Sultan Süleyman'ın bir nâmı. (Bak: Sultan Süleyman Han)
KANUNİYET	Kanunluluk. Kanun haline gelmek.
KANUNNAME	f. Kanun kitabı. Anayasa.
KANUNŞİNAS	f. Kanun ve nizam koyan, kanunun inceliklerini bilen.
KANVA'	Büyük burunlu kadın.
KANZAA	İbik.
KAPASİTE	Fr. İçine alma, ihtiva etme kabiliyeti. * Kabiliyet, bilgi.
KAPÇAK	Tar: Eski zaman muharebelerinde muhasara edilen kalelerin duvarlarına tırmanmak için kullanılan büyük çengel.
KAPIKULU	Osmanlı devletinin daimi ordusunu teşkil eden yaya ve atlı askerlerin bütününe verilen addır.
KAPLICA	Üstüne bina yapılmış sıcak maden suyu, üstü örtülü kaynarca, ılıca.
KAPORA	(Kaparo) Pey olarak verilen para.
KAPRİS	Geçici heves. Maymun iştahlılık. İnsanın zayıf tarafı. Evham.
KAPTAN-I DERYA	Vaktiyle bahriye nâzırı. Deniz kuvvetleri komutanı.
KAPUT	Fr. Askerlerin üstlük elbisesi, yağmurluğu. * Otomobillerin motor kısmını örten kapak.
KAR' (KUR')	(C.: Ekrâ) Cem'etmek, toplamak. * Okumak, kıraat.
KA'R	Derinlik. Dip. Her şeyin dibi. Nihâyet. * Yemeği dipten yemek. * Çalmak. koparmak.
KA'R-I NÂ-YÂB	Dibi bulunmayacak derecede derin olan.
KÂR	f. İş. Güç. Amel. Fiil. Temettü'. * Kazanç.
KÂR-I AKIL	Aklın kabul edeceği iş. Akıllıca iş.
KÂR-I KADİM	Eski zaman işi.
KÂR-I REVÂ	İşe yarar, kullanılabilir.
KÂR	f. (Kelimeye bir ek olup, isimleri sıfat yapar) Eden, edici, yapan mânâlarına gelir ve li, lı, cı, ci gibi eklerin de karşılığıdır. İtaat-kâr, hilekâr, isyan-kâr, hamur-kâr, kanaatkâr...gibi.
KAR'	Vurmak. Çakmak. Kapı çalmak. * Savt. Avâz. Ses. * Kabak. * Gülsuyu kabı. * Eti soyulmuş kemik.
KAR'-UL ASÂ	Doktorun, hastanın bedenine vurup muâyene etmesi. * Mc: Hatayı hatırlatmak için işaret vermek ve ikaz etmek.
KAR	(C.: Kur-Kirân) Zift, kara boya. * Deve. Dağ keçisi. * Ses çıkmasın diye ayağın kenarıyla yürümek. * Küçük tepe. * Kara taşlı yer. * Kara büyük taş.
KA'R	Karnı yemekten dolmak. * Arkası yağlı olmak.
KARA'	(Kar'. C.) Su kabakları. * Gülsuyu kapları.
KARA'	Deve yavrusunda çıkan beyaz bir sivilce ve kabarcık. * Baştaki saçların hastalıktan dökülmesi.
KARA	(C.: Ekrây-Karvât) Bahçe ve bostan içindeki su arkı. * Su ile karışmış süt.
KARA	(C.: Ekrâ) Arka.
KARABASAN	t. Kâbus. Sıkıntılı ve korkunç rüya. * Bir kimsenin içine düştüğü pek sıkıntılı ruh durumu.
KARABE	Kırba. Büyük testi.
KARA'BELANE	Karnı büyük, yassı bir böcek.
KARABET	Soyca yakınlık. Hısımlık. Akrabalık.
KARABET-İ KALB	Kalb yakınlığı, gönül yakınlığı.
KARABET-İ NESEBİYYE	Aynı soydan gelmek suretiyle olan asli hısım ve akrabalık.
KARABET-İ SIHRİYYE	Kız alıp vermekle meydana gelen akrabalık, yakınlık, hısımlık.
KARABİN	(Kurban. C.) Kurbanlar. Allah için kesilen koyun, sığır ve deve gibi hayvanlar.
KARABORSA	Piyasadan çekilen eşyanın, yüksek fiatla satıldığı gizli pazar.
KARAFİ	(Şihâbüddin Ahmed El-Karafi) Maliki Mezhebi'nin büyük âlimlerindendir. Milâdi 1285 de vefat etmiştir.
KÂR-ÂGÂH	f. İşbilir, uyanık.
KÂR-ÂGÂHÎ	f. Uyanıklık, iş bilirlik.
KARAH	(C.: Akriha) Bina ve ağaç olmayan arazi.
KARAİB	(Karib. C.) Yakınlar, hısımlar. Akraba.
KARAİN	(Karine. C.) Karineler, ip uçları.
KARAKTER	yun. Huy. Mizac. Seciye. Bir şeyi benzerlerinden ayırdetmeğe yarayan temel hususiyet.
KARAMİL	Örülüp ucu sarkıtılan saç bağı.
KARAN	Mekke arzı.
KARANFUL (KARANFÜL)	Yaprağı, çiçeği ve kokusu güzel ve uzun olan budaklı bir nebat. Karanfil.
KARANİTIS	Kişiyi sersem eden dimağ dolgunluğu.
KARANTİNA	İtl. Bulaşıcı bir hastalığın yaygın olduğu bir ülkeden gelen kişileri, gemileri veya malları geçici olarak tecrit etme şeklinde alınan tedbir. * Hastahanede yatması gereken hastaların kayıt ve kabul işlerinin yapıldığı yer. * Bir bulaşıcı hastalığın yayılmasını önlemek üzere hasta olup olmadığı bilinmeyen insan ve hayvanlarla temasın menedilmesi.
KARAR	Değişmez hâle gelmek. * Sabit ve sakin olmak. * Ne az ne çok olan tam ölçü. Ölçülülük. * Gitmeyip kalmak. * Oturaklı yer. Sâkin olacak yer. * Anlaşılan ve sabit hâle gelen son karar sözü. * Mahkemece verilen son söz ve neticeye bağlama. * Dolanmak. * Ayakları kısa ve çirkin yüzlü bir cins koyun.
KARAR-I KAT'Î	Dâvâyı neticelendiren kesin karar.
KARAR-I SERİ	Acele karar, seri karar.
KARARDÂDE	f. Durgun hâle gelmiş. * İstikrar bulmuş. Kararlaşmış. Karar verilmiş.
KARARET	Kısa ayaklı ve çirkin yüzlü bir cins koyun. * Düz yuvarlak yer.
KARARGÂH	f. Karar verilen yer. Karar yeri. * Askerî birlikte kurmay heyetinin toplandığı yer. Merkez.
KARARGİR	f. Karara bağlanmış. Kararı verilmiş.
KARARİT	(Kırat. C.) Kuyumcu tartıları. Kıratlar.
KARARNAME	f. Bakanlar Kurulu'ndan çıkan resmî emirler. * Verilen karârı bildiren yazı.
KARARYAB	f. Karar bulan. * Bir yerde oturup dinlenen.
KARAŞİME	Maymunların gece çıkıp yattığı bir ağaç.
KÂR-AŞİNA	İş bilir. İşten anlar.
KARATİS	(Kırtâs. C.) Kâğıtlar, sahifeler. Kâğıt tabakaları.
KARAVANA	Bakırdan yayvan yemek kabı. * Kışla, okul, hastahane gibi müesseselerde tevzi edilecek yemeği içine koydukları kap. * İnce ve yassı elmas. * Atışta hedefe vuramama.
KARAVOL	f. Karakol.
KÂRAZMA	f. Görgülü, tecrübeli.
KÂR-ÂZMAYÎ	f. Görgülülük, iş bilirlik, tecrübeli oluş.
KÂR-AZMUDE	f. Görgülü, tecrübeli, görmüş geçirmiş.
KÂRBAN	f. Kervan.
KÂRBAN-SARAY	f. Kervansaray. Şehirlerde veya yol üzerlerinde kervanların ve yolcuların gecelemelerine mahsus büyük han.
KARBON	Lât. Basit olup kömürleşmiş hâlde bulunan bir temel unsur. Kömür. Billurlaşmış halde kömürleşmiş cisim.
KARBONİK	Fr. Bir karbonla, iki oksijenin birleşmesi ile meydana gelen gaz.
KARBUS	(C.: Karâbis) Eğerin ön ve arka kaşı. * Saç.
KÂRD	f. Bıçak.
KÂRDAN	f. İşten anlar, iş bilir.
KÂR-DANÎ	f. Uyanıklık, iş bilirlik.
KÂRDAR	f. İşi elinde tutan.
KÂR-DARAN	(Kârdar. C.) İşi elinde tutanlar, iş tutanlar.
KARDED	Kaba mekan. Düz arz.
KÂRDİDE	(C.: Kâr-didegân) f. Uyanık, tecrübeli, iş bilir, görgülü.
KARDİNAL	Fr. Katolik mezhebinde en büyük pâye.
KARE	(C.: Kâr-Kur) Dişi ayı. * Meşe. * Yüksek yer. * Kabile ismi.
KARE	Anasından gözsüz doğan. Kör olarak dünyaya gelen. * Koyun sürüsü.
KÂRE	Arka yükü.
KAREF	Hastalara yakın olmak.
KAREH	Kişinin gövdesi kirli olmak. Vücut kirliliği.
KAREM	Et arzu etmek. * Deniz içinde biten çınar ağacına benzer bir ağaç.
KAREN	(C.: Akrân) Ok mahfazası. * Kılıç. * Ok. * İki deveyi biribirine çattıkları ip. Başka deveye çatılmış deve. * Çatık kaşlı olmak. * "Yakınlık" mânâsına mastar. * Necid ahâlisinin mikâtı olan mevzi.
KARENBA	Ayakları uzun bir böcek.
KARF	Töhmet etmek, ayıplamak. * Ayıp isnad etmek. * Dibâgat olunmuş deriden yapılan dağarcık gibi bir kap.
KÂRFERMA	f. Amir, iş buyuran.
KÂRGÂH	f. Fabrika, iş yeri. Atölye.
KÂRGER	f. İş yapan, işleyen. * Etki yapan, tesir eden, nüfuzlu.
KÂRGİL	f. Kerpiçten yapılmış bina.
KÂRGİR	f. Taş veya harçla yapılmış olan. * İş tutan, iş yapan.
KARGÜZAR	f. Becerikli. İş yapabilen. Elinden iş gelen.
KARH	Yaralama. * Hasta olmak. * Bedende çıkan yara. * Su olmayan yerde kuyu kazmak. * Yanlış ve yalanla hakkı değiştirmek ve battal etmek.
KARHA	(C.: Kuruh) Yara, ceriha. Ülser.
KARHA-İ ÂKİLE	Tıb: Etrâfını yiyip, genişleyerek büyüyen yara.
KÂRHANE	f. İş yeri, iş yapılan yer. * Süt satılan yer. Süt fabrikası.
KARHEB	Yaşlı, ihtiyar. * Yaşlı öküz. * Çok kıllı keçi. * Ulu ve şerefli kişi.
KARIK	Düz yer.
KARIS	Ekşi yoğurt.
KARISA	(C. Kavâris) İncitici söz.
KARİ	(A, uzun okunur) Köyde sâkin olan, köylü.
KARİ'	(Kari'e) (A, uzun okunur) Okuyucu. Okuyan. * Âbid ve zâhid olan. * Kur'anı tecvide göre okuyan.
KARİ'	Ulu kişi, seyyid.
KARİA	(A, uzun okunur) Ansızın gelen belâ. Kıyâmet. * Belâ ve musibetten hıfz-ı İlâhiye dâir okunan dua ve âyetler. * Peygamberimiz'in (A.S.M.) düşman üzerine saldığı asker grubu. * Pek şiddetli rüzgâr.
KARİA SURESİ	Kur'an-ı Kerim' in 101. Suresidir ve Mekkîdir.
KARİAT	(Karie. C.) Okuyan kadınlar. Kıraat eden kadınlar.
KARİB	Çok yakın. Yerce ve mekânca uzak olmayan. * Yakın hısım.
KARİB-ÜL AHD	Yakın zamanda.
KARİB (KAREB)	(C.: Kavarib-Ekrub) Gemi sandalı.
KÂRİBAN	f. Kervan.
KARİBEN	Bir zaman sonra, yakın vakitte. Çok zaman geçmeden. * Sülâlece ve soyca yakın olan.
KARİE	(C.: Kariât) Okuyan kadın. Kırâat eden kadın.
KARİH	Yaralı, cerihalı. * Çıbanlı.
KARİH	(C: Kuruh-Kavârih) Kesbedici, kazanan. * Dişleri tam olan davar.
KARİHA	Fikir kabiliyeti. Zihin kudreti. Düşünme istidadı. * Akıldan hâsıl olan fikirler. Her şeyin evveli. * Kuyudan çıkarılan ilk su.
KARİHA-ZÂD	f. Karihadan doğan, karihadan meydana gelen.
KARİKATÜR	Bir insanın veya bir şeyin gülünç bir tarzda yapılan resmi. * Kaba, âdi ve mizahi resim.
KARİN	Yakın. Hısım. Akraba. * Arkadaş. Yaşı aynı olan arkadaş. Refik. Komşu. * Bir şeyi elde eden, nâil olan. * Pâdişahın daimi surette yakınında bulunan. Mâbeynci.
KARİN-İ EVVEL	Baş mâbeynci.
KARİN	Kılıcı ve oku olan. * Hacla umreyi birlikte yapan.
KARİNE	Bilinmeyen bir şeyin anlaşılmasına yarayan ip ucu. Anlaşılması zor olan hususun hak ve hakikatına dâir cüz'i delil olan şey. İşaret.
KARİNE-İ MÂNİA	(Bak: Karine-i mecaz)
KARİNE-İ MECAZ	Mecaza ait işaret. Kelimenin mecaz olmasını gerektiren, hakiki mânasında alınmasına mâni olan kayıt. Buna Karine-i mânia da denir.
KARİNE-İ TAAYYÜN	Belli edici ve tâyine yardım eden iz, işâret, delil.
KARİR	Mesrur, sevinmiş, memnun. Beşâret ve müjde sebebi ile parlayan göz.
KARİR-ÜL AYN	Memnun, mesrur, gözü aydın.
KARİS	Donmuş, câmid. * Pıhtı. Sirke ile pişmiş balık.
KARİYE	(C: Kavâri) Uzun burunlu, kısa ayaklı, arkası yeşil bir kuş. * Süngü demirinin keskin yeri. * Kılıcın ve ona benzer şeylerin keskin yeri.
KARİYER	Fr. Bir insanın kendisini hasretmiş olduğu meslek. * Bir meslekte alınan merhalelerin bütünü.
KARK	Tavuk gıdaklaması.
KARKAF	şarap, hamr.
KARKAL	(C: Karâkıl) Kadın gömleği. * Yeleksiz elbise.
KARKAR	Kilim veya halı ucu. * Hışımla gürleyerek çağır demek.
KARKAR	(C: Karâkır) Düz açık yer.
KARKARA	Karın gurultusu. * Kumru kuşunun ötmesi. * Kahkaha ile gülmek. * Su içerken bardağın guruldayıp ötmesi.
KARKİSYUN (KARKİSYA)	Kebâbe dedikleri devâ.
KARLAYL	(Thomas Carlyle) (Hi: 1210-1298) İskoçya'da doğmuş, Londra'da ölmüştür. İskoç tarihçisi ve filozofudur. Babası dindar bir duvarcı ustası idi, oğlunu papaz yapmak istiyordu. Onun dinî şüpheleri papaz olmasına mâni oldu. Yedi sene manevî mücahededen sonra imanî mes'elelerde istikrar elde edebilmiştir.Carlyle (Karlayl) şöyle diyor:Kur'anı bir kere dikkatle okursanız, Onun hususiyetlerini izhara başladığını görürsünüz. Kur'anın güzelliği, diğer bütün edebî eserlerin güzelliklerinden kabil-i temyizdir. Kur'anın başlıca hususiyetlerinden biri, Onun asliyetidir. Benim fikir ve kanaatıma göre Kur'an, serapa samimiyet ve hakkaniyetle doludur. Hazret-i Muhammed'in (A.S.M.) cihana tebliğ ettiği davet, hak ve hakikattır.(Karlayl)
KARM	(C.: Kurum) Değerli insan. Kıymetli insan.
KARMELE	Yapraksız küçük ağaç.
KARMEŞE	Cem'etmek, toplamak.
KARN	Zaman, devre. * Bir insanın ortalama ömrü olan altmış sene. * Yüz yıllık zaman. Asır. * Boynuz. Hayvanda başın boynuz yerleri, boynuz yerinden sarkan saç.(Karn, iki mânaya gelir. Birisi, zamandan bir müddete mukterin olan ümmet, bir zaman ahalisi olan hey'et-i içtimaiye ki, "hayrul kuruni karni" hadis-i şerifi bu mânayadır. Bunda sivrilmek veya mukarenet etmek manası vardır. Bu mukarenet veya efradın yekdiğerine mukareneti veya bir peygamber, bir âlim, bir reis gibi büyük bir şahsiyete mukareneti mülâhaza olunur.Diğeri de müddet-i zamanın kendisine denir ki, asır gibi ekseriyetle yüz sene takdir edilmiştir.) (E.T.)
KARN-I EVVEL	Hicretin birinci asrı.
KARN-I ZABY	Geyiğin başındaki çatal boynuz.
KARNABİT	Karnıbahar.
KÂRNAME	f. Usta çıkacak kişilerin ustalıklarını göstermek için yaptıkları iş örneği.
KÂRNEDAŞTE	f. İş bilmez, acemi, işten anlamaz.
KARNESA	Doğan kuşunun, avının ardına düşmesi.
KARNEYN	İki boynuz.
KÂR-NÜMA	f. Menfaat gösteren. * Usta çıkacak olan çırakların, ustalıklarını göstermek için yaptıkları örneklik iş.
KÂRPERDAZ	f. İş düzenliyen. * Konsolos, şehbender.
KÂRPERVERD	f. Becerikli, iş yapan, elinden bir iş gelen.
KARR	Durma. * Karar verme. * Su dökmek. * Kulağına söylemek. * Mahfe.
KARRA'	(C.: Karrâun) Güzel okuyan.
KARRA'	Ağaçkakan kuşu.
KARRA	Bir kimsenin kulağına söylemek. * Soğuk su dökmek.
KARRAUN	(Karrâ. C.) Güzel okuyanlar.
KARRE	Soğukluk, soğuk.
KARS	İki parmağıyla çimdiklemek. * Karıncanın ısırması.
KARS	Şiddetli soğuk.
KARS	Küçük ibrik.
KARSA (KARİSÂ)	Bir hurma cinsi.
KARSA'	Deve kuşunun erkeği.
KARSAA	Buruşup büzülmek. * Yazıyı sık yazmak.
KÂRSAZ	f. Becerikli, elinden iş gelen.
KARSEL	Kısa boylu adam. (Müe: Karsele)
KARŞ	Kesbetmek, kazanmak. * Toplamak, cem'etmek.
KARŞAME	Atmaca kuşu.
KÂRŞİNAS	f. İşten anlar, iş bilir.
KART	Tazeliği geçmiş, katılaşmış. * Gençliği geçmiş, geçkin, yaşça büyük.
KARTA'	Gözünün birisine sürme çekip diğerini unutan ve gömleğini ters giyen budala kadın.
KARTABAN	Karısı ile nâmahrem kimseyi gördüğü hâlde aldırış etmeyen.
KARTABUS	Zahmet, meşakkat.
KARTAK	(C: Karâtit) Kadife. * Terlik. * Etekli kaftan.
KARTALE	Eşek yükünün dengi.
KARUN	(A, uzun okunur) Peygamber Musâ (A.S.) devrinde yaşamış, malı ile mağrur olarak haddini aşmış ve Cenab-ı Hakkın zekât emrini dinlemediğinden Musa'nın (A.S.) duâsından sonra malı ile birlikte yere batmış olan dünya zengini. Cenab-ı Hakkın lütuf ve ihsanını kendine mâlederek nankörlük ve enaniyetinden dolayı bu fena sıfatı ile meşhur olmuştur.
KARUN	İki şeyi bir araya getiren. * Tez terleyen hayvan. * Arka ayaklarının tırnağı ön ayağının tırnağı yerine vâki olan hayvan. *İleride olan memeleri geride olan memelerine pek yakın olan dişi deve.
KARUR	Duş yapılacak soğuk su.
KARURE	(C.: Kavârir) Göz bebeği. Gözün siyah kısmı. * Şişe.
KAR'UŞ	İki hörgüçlü deve. * Arslan eniği.
KARV	Ağaç kadeh. * Köpek yalağı. * Hurma ağacının kökü. * Uzun havuz. * Hayanın derisi inip büyümek. * Kast. * Etraflıca araştırmak, tetebbu. * Bir kimsenin mesleğine girmek, onun yoluna süluk etmek.
KARVA	Uzun hörgüçlü deve.
KARVAH	Uzun ağaç. * Uzun deve.
KÂRVAN	f. (Bak: Kervan)
KARYA	Eski çağlarda Bursa ve Balıkesir bölgesinin adı.
KARYE	Köy. Nâhiyeden küçük olan, insanlarla meskun yer.
KARYET-ÜN NAHL	Kovan. Arı yuvası.
KARYET-ÜL ENSÂR	Medine-i Münevvere şehri.
KARYETEYN	Mekke ile Taif şehirleri.
KARZ	Selem ağacının yaprağı.
KARZ	Borç, ödünç. Kesmek, kat'etmek. * şiir söylemek.
KARZ-I HASEN	Sadece Allah rızâsı için verilen ödünç. Faizsiz verilen borç.
KÂR-ZÂR	(Kâr ü zâr) f. Kavga, cenk, savaş, harp, muharebe.
KÂR-ZÂRGÂH	f. Savaş meydanı. Harp alanı. Muharebe sahası.
KARZEN	Borç, ödünç olarak.
KAS'	Bir şeye el ayası ile vurmak. * Gidermek. * Tahkir etmek, küçümsemek.
KA'S	Ölüm, mevt.
KA'S	(C: Kiâs) Parmak kemiği.
KA'S	Çirkin kokulu toprak.
KAS'A	(C.: Kısâ') Çanak, kâse. * Yemek kabı.
KA'SA	Devamlı olarak yerinde sabit olan kadın. * Arkası içerisine girdiğinden arkasını yere koyamayan kadın.
KASA	Kabalık. * Şiddet. * Katılık.
KASAB	Saz, kamış. * Parmak kemikleri. * Nefes borusu, bronş. * İnce keten bezi.
KASAB-I MISRÎ	Mısırda dokunmuş keten bezi.
KASAB-ÜL ENF	Burun kemiği.
KASAB-ÜL FÂRİS	Kalem kamışı.
KASAB-ÜL HABİB	Şeker kamışı.
KASABA	(C.: Kasabât) Akciğerdeki nefes borularından herbiri. Bronş. * Küçük şehir. Çarşısı olan büyük köy. * Ahalisi beş-on bin raddelerinde olan mâmure.
KASABAT	(Kasaba. C.) Bronşlar. * Kasabalar.
KASABE	Kötü hurma.
KASAH	Sırtlan.
KASAİD	(Kaside. C.) Kasideler.
KASAL	Buğday içinde olan siyah taneler.
KAS'A-LİS	Dalkavuk. Çanak yalayıcı.
KASAM	Şiddetli sıcaklık. * Güzellik.
KASAME	(Kasem. den) Katili bilinmeyen kimsenin bulunduğu, şüphelenildiği mıntıka halkından elli kişiye yemin ettirme.
KASA'NİNE	Katı olmak. * Büyük olmak.
KASAR	Üşenme, tembellik etme. * Güç ve kuvvetin son sınırı. * Boğazı tutup nefes aldırmayan bir zahmet.
KASARA	(C: Kasr-Kasarât) Boyun kökü. * Yoğun ağaç. * Gemilerin baş ve arka taraflarında güverteden daha yüksek yapılan güverte.
KASARET	Kısalık. Kısa olma.
KASAS	Haber vermek. Hikâye etmek, anlatmak. * Tetebbu' etmek. * Tıb: Göğüs kemiği. Göğüs ortası.
KASAS SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 28. Suresidir. Mekkîdir. (Kısas da denir.)
KASAS	Arslan.
KÂSAT	(Ke's. C.) Kadehler, ke'sler.
KASAT	Davarın arka ayaklarının dik ve doğru olması.
KASATURA	Askerlerin, bellerine bağlayıp taşıdıkları ve süngü gibi kullandıkları düz ve kısa kılıç.
KASAVET	Kalb katılığı, gaflet. * Kaygı, tasa, üzüntü, keder. (Bak: Kasvet)
KASAVİSE	(Kıssis. C.) Papazlar, ruhbânlar, keşişler.
KASB	Kat'etmek, kesmek.
KASB	Ağızda tez dağılan ve çekirdeği katı olan kuru hurma. * Sağlam, sert.
KASBA	Kamış. Kamışlık.
KASD	Bir işi bile bile yapmak. * İsteyerek. Niyet ederek. * Niyet. Tasavvur. * İstikamet. Yolu doğru olmak.
KASDEN	Bile bile, isteyerek.
KASDÎ	İstiyerek, kastederek, niyetle ve bile bile yapılan.
KÂSE	f. Tas veya çanak. Kâse gibi olan çukurluk. * Başı kaplayan ve başın üstündeki kemik.
KÂSE-İ ÇEŞM	Göz çukuru.
KÂSE-İ FAĞFUR	f. Çin porseleni. Çin porseleninden yapılan kâse.
KÂSE-İ SER	Kafatası.
KA'SEB	Büyük karınlı, kalın.
KÂSE-BEND	f. Çatlamış, kırılmış. * Kâse gibi şeyleri tamir eden kimse.
KASED	şahyar dedikleri nesne.
KÂSE-GER	f. Kâseci, kâse yapan.
KÂSEHA	(Kâse. C.) Kâseler.
KA'SELE	Yürürken bir ayağını yere sürüyüp tozutmak.
KÂSE-LİS	(Kâselis) f. Çanak yalayıcı. Çok yiyen, obur. Hırslı. * Dalkavukluk. Alçak huylu kimse. * Dilenci.
KÂSE-LİSAN	(Kâselis. C.) Dalkavuklar, çanak yalayıcılar.
KASEM	Yemin. Ahdetme.
KASEMÂT	Ahdler, yeminler.
KASEMÂT-I KUR'ANİYE	Kur'andaki ahitler, yeminler.
KA'SERE (KA'SERÂ)	Yoğun, sağlam, kalın, katı.
KASES	Hidayet edici delil.
KASF	Kırmak. * Oyun, eğlence. * Devenin diş gıcırdatması.
KASFE	(C.: Kasf-Kasefât) Deve sesi. * Merdiven ayağı. * Bir parça kum yığını.
KASH	Kuruluk, katılık.
KASHAB	Kalın, yoğun, büyük.
KASI'A	Yaban fâresinin ini. Yuvası ve bu yuvadaki iki deliğinden âşikâr olanıdır. Diğeri gizlidir. (Bak: Nâfıka)
KASIB	Düdük çalan.
KASID	Kasd eden, niyet eden, isteyen.
KASIF	Kasırga. Rastladığı şeyi kıran şiddetli rüzgâr. * Şiddetle seslenen. Çok gürleyen.
KASIF	Deve avazı. * Ağacın ince ve kuru olması. * Kırılması kolay olan şey.
KASIK	t. Karnın alt tarafı.
KASIM	(A, uzun okunur) Taksim eden, ayıran, bölen.
KASIM	(A, uzun okunur) Kırıcı, ezici, ufaltan.
KASIR	(A, uzun okunur) Zorla işleten, yaptıran.
KASIR	(A, uzun okunur) Kısa, eksik. * Kusur işleyen. Kusurlu.
KASIR-UL AKL	Düşüncesi noksan, kısa akıllı.
KASIR-ÜL BASAR	Görüşü kısa. * Kısa görüşlü, dar düşünceli.
KASIR-ÜL FEHM	Anlayışı noksan, kısa anlayışlı. Anlayışsız.
KASIR-ÜL YED	Eli kısa. Âciz, işten anlamaz, beceriksiz.
KASIRANE	Âcizane, beceriksizcesine.
KASIRAT-ÜT TARF	Kocasından başkasına aslâ bakmayan. (Cennet kadınlarının bir vasfı) Huriler.
KASIRGA	Çevrintili rüzgâr. Tozu ve toprağı birbirine katarak, ağaçları sökerek bir an esip kesilen rüzgâr.
KASITÎN	(A, uzun okunur) Zulmeden ve haktan sapanlar. * Haklı olanlar. * Kısımlara bölenler.
KASÎ	(Kasiye) Duygusuz. Katı, hissiz, taş gibi katı.
KASİ'	Yaramaz huylu, yaşlı ve boyu kısa olan kimse.
KÂSİB	Kazanç sahibi. Kazanmak için çalışan. Kesbeden. Marifet için çalışan.
KASİB	(C.: Kasâyib) Kadınların yüzleri üstüne bıraktıkları kıvırcık saç. Kâkül.
KÂSİD	Kesat olan, eksik olan, verimsiz olan.
KASİD	(C.: Kasidân) (Kasd. dan) Tasarlıyan, kasdeden. * Haberci, postacı.
KASİD	Kaside.
KASİDE	(C.: Kasâid) Onbeş beyitten az olmamak üzere, her beyit kafiyeli olarak, büyük kimseleri veya herhangi bir şeyi medh ü senâ eden, öven manzume şekli. Büyük zatları ve daha çok Cenâb-ı Hakk'ı veya Peygamberi (A.S.M.) medheden manzume.
KASİDE-İ BÜRDE	Hazret-i Peygamber (A.S.M.) önünde meşhur Arab Şâiri Ka'b bin Züheyr'in okuduğu kasidenin adı olup, bu kasideyi Peygamber Aleyhissalâtü vesselâm beğenmiş, mükâfat ve iltifat eseri olarak da kendi hırkasını ona giydirdiğinden bu isimle meşhur olmuştur.
KASİDE-İ ERCUZE	(Ürcuze) Hz. İmam-ı Ali (R.A.) tarafından bahr-ı recez vezni üzere yazılan ve istikbalden haber veren meşhur kasidenin adı.(Mecmuat-ül Ahzab'ın 582. sahifesinden 597. sahifesine kadar o Ercuzedir. O Ercuzenin mevzuu ve içindeki maksad-ı aslî; İsmi A'zamı tazammun eden altı ismin ehemmiyetini beyan etmek, hem o münâsebetle istikbaldeki bir kısım umur-u gaybiyeye ve te'sis-i İslâmiyette bir kısım mücâhedâtını işâret etmektir. Evet, Hz. İmâm Üstâdı olan Habibullah'dan (A.S.M.) aldığı dersin bir kısmını işarî bir surette zikrediyor... L.)
KASİDE-GÛ	f. Kaside yazan, kaside söyliyen.
KASİDE-PERDAZ	f. Kaside yazan, kaside düzenliyen.
KASİDE-SERÂ	f. Kaside söyliyen, kaside yazan.
KASÎF	Kuru ince ağaç. * Gök gürültüsü. * Deniz sesi, dalga sesi.
KASÎL	Hayvanlara vermek için vaktinden evvel biçilen yeşil ot. * Kesilmiş nesne.
KASÎM	Güzel kimse. * Taksim eden, bölen.
KASÎME	(C.: Kasim) Dikenden başka ot bitmeyen kumlu yer.
KÂSİR	Çok olan, kesir, bol olan.
KASÎR	(Kasr. dan) Kısa, boynuz, ufak boylu.
KASÎR-ÜL AKL	Aklı kısa, aklı ermez.
KASÎR-ÜL BÂ'	Kısa boylu, beceriksiz, zavallı.
KASÎR-ÜL BASAR	Dar görüşlü, basireti kısa. * Miyop.
KASÎR-ÜL HİMME	Himmeti az veya kısa olan.
KASÎR-ÜL KAME	Kısa boylu. Boyu kısa olan.
KÂSİR	(Kesr. den) Kıran, kırıcı. * Tavşancıl kuşu.
KÂSİR-ÜL ESNAM	Putları kıran. (Hz. İbrahim'in A.S. lâkabıdır)
KASİRE	Evinde hapsedilip dışarı çıkartılmayan kadın.
KASİS	Fr. Bir yolu, bir tarafından diğer tarafına kadar kesen su arkı.
KASİSA	(C.: Kasis) Devecilerin, azıklarını ve elbiselerini yüklettikleri deve. * Bir ot.
KASİYY (KISİYY)	Soğuk gece. * Kas adı verilen mahâlde yapılan ibrişimli bir elbise.
KASİYY	Uzak, baid. Irak.
KASKAS	Açlık. * Sür'at yapan, hızla giden. * Yol gösterici. * Devenin yediği bir ot.
KASKASE	Çok karanlık gece. * Asâ, sopa, baston.
KASKASE	Yol göstermek. * Köpeği "kuçu kuçu" diye çağırmak.
KASL	Kesmek.
KASM	Bölmek. * Ayırmak. * Bahsetmek. * Kesmek.
KASM	Kapa kapa yemek, bütün bütün yutmak. * Kesmek. * Cem'etmek, toplamak. * İ'tâ etmek, vermek.
KASMA	Ufak boynuzlu dişi koyun.
KASME	Yüz, çehre, vech.
KASME	Merdiven ayağı.
KASMEL	Arslan, esed.
KASR	Köşk. Yüksek ve ferah bina. Taştan veya kârgir küçük saray.
KASR-I CENNET	Cennet köşkü.
KASR-I MÜŞEYYED	Tahkim edilmiş, sağlam yapılmış büyük bina. Büyük apartman.
KASR	Kısa olmak. Kısa kesmek. * Birisini bir hususa, bir işe tahsis etmek. * Bir işte tembellik etmek. * Akşamlamak. * Hapseylemek. * Yekpâre taş. * Beyazlatmak. * Gevşetmek. * Noksanlaştırmak.
KASR-ÜL KELÂM	Sözü az etmek. Kısa konuşmak.
KASR-I SALÂT	Seferde olan bir kimsenin, dört rekâtlı farz namazları ikişer rekât kılması. Namazı kısaltmak.
KASR-I YED	El çekmek, ferâgat etme, vazgeçme.
KASR	Men'etmek. * Zorla bir şeyi yaptırmak. * Galip olmak.
KASRÎ	Zorla, cebren.
KASRİYYET	Zorlama hâli.
KASS	Cem'etmek, toplamak, biriktirmek.
KASS	Talep etmek, istemek. * Nemime, söz götürmek, lâf taşımak.
KASS	Göğüs. * Saç kesmek. * Kırkmak. * Koyundan kırkılmış yün.
KASSA	Kireç.
KASSAB	Düdükçü. * Kesici. * Parçalayıcı.
KASSABİYYE	Hayvan kesme ücreti, kasaplık ücreti.
KASSAM	Huk: Vârisler arasında miras malını taksim eden ve küçüklerin hakkını koruyan şeriat memuru. * Taksim eden.
KASSAM	Hayrı çok olan kimse. * Yorulmuş, kendini bırakmış, mahzun kişi. * Büyük hurma salkımı. * Büyük et parçası.
KASSAR	Leke çıkaran. * Çırpıcı, yıkayıcı.
KASSÎ	Göğüsle alâkalı. Sadrî.
KAST	f. Noksan, eksik, kusur.
KASTA'	Ayaklarının siniri büzülüp kurumuş olan deve.
KASTAL	şeker tozu.
KASTAL	Cenk ederken olan toz, dövüşürken çıkan toz.
KASTALANÎ	(Hi: 851-923) (İmam-ı Ahmed İbn-i Muhammed) Büyük Şafiî âlimlerindendir. Çok eser yazmıştır. En meşhur eseri Mevahib-ül Ledüniyye'dir. Mısır'da vefat etmiştir.
KASTALANÎ	Ok atmak. * Şafak kızıllığı.
KÂSTAR	f. Yalancı, hilekâr.
KASTAR	(C.: Kasâtıra) Hâzık, basiretli, mahâretli kimse. * Paranın sahtesini seçip çıkaran kimse.
KÂSTE	f. Eksik, noksan, eksilmiş, azalmış.KASUB : Mestler.KASUS : Yalnız otlayan deve.KASV : Deve kulağının kenarı.
KASVA	Kulağının dörtte biri kesik olan koyun veya deve.
KASVERE	Yaşça büyük olmak. * şecaatli, kuvvetli. * Aslan. * Bir nebat ismi.
KASVET	Katılık. * Sıkıntı. İç sıkıntısı. * Kalb katılığı. (Bak: Kasavet)
KASVET-BAHŞ	f. Kasvet ve sıkıntı veren.
KASVET-EFZA	f. Kasvet ve iç sıkıntısı veren.
KASVET-ENGİZ	f. Kasvet ve iç sıkıntısı veren.
KASVET-NÂK	f. İç sıkan, sıkıntı veren.
KAŞ'	(Kış') Şaşkın ve ahmak adam. Zayıf adam. * Açmak. * Gidermek. Dağıtmak. * Kuru deri. Deriden olan çadır. * Hamam pisliği. * Deriden yapılmış döşek. * Balgam.
KA'Ş	(C.: Kuuş) Ağacın başını çekip eğmek. * Cem etmek, toplamak. * Kadınların bindiği merkep.
KÂŞ	f. Çok istek, arzu, özleme.
KAŞB	Karıştırmak. * Zehir içirmek. * Yaramazlıkla hatırlamak. * İncitmek.
KAŞAĞI	Hayvanları kaşıyıp tozlarını düşürmeğe mahsus âlet. * İhtiyar kimselerin, sırtlarını kaşımak için kullandıkları, ağaçtan uzun saplı ve bir ucundaki levhası dişli bir âlet.
KÂŞÂNE	f. Büyük, süslü ve gösterişli ev. Saray. Kışlık, rahat ve mükemmel ev, oda.
KÂŞÂNE-İ MÜRGÂN	Kuş yuvası.
KAŞ'ARİRE	Ürpermek, titremek.
KAŞBE	Hasis kişi. * Maymunun dişisi.
KAŞE	Mühür, imza. * Bir nevi kumaş.
KAŞEM	Yetişmeden yenen beyaz hurma koruğu.
KAŞER	Çok fazla kırmızılık. Ziyâde kızıllık.
KAŞÎ	f. İran'ın Kâş şehrinde yapılan bir çeşit çini.
KAŞİ'	Kararı ve sebâtı olmayan kişi. * Dağılmış, müteferrik.
KAŞİB	(C.: Kuşbâ) Yeni veya eski.
KÂŞİF	Keşfedici. Keşfeden. Gizli bir şeyi meydana çıkarıp, izah eden. Açıklayan. * Mısır'da nâhiye veya kaza idarecilerine verilen ad.
KÂŞİGER	f. Çinici, çini yapan san'atkâr.
KÂŞİH	Düşmanlığını gizleyip izhar etmeyen. * Dağılıp uzaklaşan kimse.
KAŞİRE	Derisi yarılmış olan baş yarığı. * Yerin yüzünü kazıp götürmüş olan yağmur.
KAŞKAŞA	Bir şeyin kabuğunu soymak. * Hasta iyi olmak. * Halâs etmek, kurtarmak. * Uyandırmak.
KAŞKİ	f. "Keşke, ne olurdu" gibi, özleme veya pişmanlık ifade eder.
KAŞM	Yemek. * Açlık. * Cem'etmek, toplamak.
KAŞMEŞ	Kuş üzümü.
KAŞR	Bir şeyin kabuğunu soyma.
KAŞŞ	Yaranın iyileşmesi. * Hasta iyi olmak. * Evmek.
KAŞT	Deri yüzmek. * Açmak. * Koparmak.
KAŞUR	(C.: Kaşurât) Yarış atlarının en sonra geleni.
KAŞV	Kabuğu soyulmuş olan.
KAŞVAN	Zayıf erkek.
KA'T	Kısa boylu kimse.
KAT'	Kesme, ayırma. * Geçme. Yol almak. Yüzerek geçmek. * Delil ve bürhan ile ilzam etmek. * Edb: Sözün te'sirini arttırmak ve dinleyenin anlayışına bırakmak için söz bitmeden kesivermek."İmtihan geliyor. Çalışın, yoksa..."Görmüyor gittiği yanlış yolu zannım çoğunuz Size rehberlik eden haydudu artık koğunuz.Bunu benden duyunuz, ben ki, evet Arnavud'um!..Başka bir şey diyemem... İşte perişan yurdum!...Mehmed Akif
KAT'-I ALÂKA	Alâkayı kesme.
KAT'-I DA'VÂ	Dâvâyı halletme.
KAT'-I HAYÂT	Hayatın kesilmesi. Ölüm, mevt.
KAT'-I MERÂHİL	Merhaleleri, durak yerlerini geçme. Yol alma, ilerleme.
KAT'-I MERATİB	Mertebeleri aşıp geçme.
KAT'-I MÜNÂSEBET	Münasebeti ve ahbaplığı kesme.
KAT'-I NAZAR	Bakmamak. İtibar etmemek. * Alâkayı kesmek.
KAT'-I TARİK	Yol kesicilik.
KAT'A	Aslâ, hiçbir zaman.
KATADE	(C.: Kutad) Dikenli ot. Mugaylan dikeni.
KATAİF	(Katife. C.) Saçaklı, tüylü havlular; ehramlar. * Kadayıf tatlısı.
KATALOG	Fr. Kitaplık halinde, yahut neşriyata tabi bulunan bir şeye ait etraflı geniş liste, eşya listesi.
KATAM	Toz, gubar.
KATAM	Cimâ arzulamak. * Et arzulamak.
KATAN	Kuşların kuyruğu dibi. * Dağ ismi.
KAT'AN	Hiçbir zaman, aslâ, katiyyen.
KATANE	Az yemeklik.
KATAR	Birbiri arkasına dizilmiş hayvan sürüsü. * Bir lokomotifin sürüklediği vagonların tamamı. Tren.
KATAR	Arabistan yarımadasında müstakil bir devlettir. İstiklâlini 1/1/1971 de ilân etmiştir. Hükümet merkezi Doha şehridir. Üç yanı denizle çevrilidir. Halkı müslümandır. Resmi lisanı Arapçadır.
KATARAT	(Katre. C.) Katreler, su damlaları.
KATARAT-I BÂRÂN	Yağmur damlaları. Yağmur katreleri.
KATARAT-I SEMİNE	Kıymetli damlalar.
KATARAT-I ŞADÎ	Sevinç damlaları. Sevinçten dolayı akan gözyaşları.
KATARAT-I UYUN	Göz yaşları.
KATARE	Kuyudan veya başka bir yerden damlayan su.
KATAT	Kısa, kıvırcık saç.
KATB	(Katub) Daim çatık çehreli, ekşi yüz. * Bir kimseyi darıltmak, gücendirmek. * Birikmek, biriktirmek, doldurmak. * Dolu çuval taşımak, götürmek için hazırlamak. * Arslan.
KATEA	(C.: Kutâ) Güve. *Ağaç kurdu.
KATEB	(C.: Aktâb) Deve palanı.
KATED	(C.: Aktâd-Kutud) Semer ağacı.
KATEDRAL	Piskoposluk kilisesi. Bir şehrin büyük kilisesi.
KATEGORİ	Aralarında herhangi bir bakımdan alâka veya benzerlik bulunan şeylerin hepsi. * Zümre, grup.
KATEL	Nefs. Cismin bakiyyesi.
KATELE	(Katil. C.) Katiller. İnsan öldürmüş kimseler.
KATER	(Katre. C.) Katreler, damlalar.
KATERE	Bir şey üzerine çökmüş toz. * İs gibi bir karanlık. * Toz. * Kebap yapmak. * Pişmiş şeyin kokması.
KATF	Atın veya diğer davarın adımını geç atması. * Tırmalamak. * Üzüm kesmek. * Ağaçtan meyve devşirme. * Devşirme mevsimi.
KATI'	(Kat'. dan) Kesen, Kat' eden. Durduran, mâni olan. * Keskin ve iyi bileylenmiş kılıç.
KATI-UT TARİK	Yol kesen, eşkiya.
KATI'A	Kesen, kesici.
KATIBE	(A, uzun okunur) Hepsi, tamamı. Cümleten. * Bütün hâllerde.
KATIBETEN	Tamamıyla, bütünüyle, cümleten, hepsi. * Hiçbir zaman, aslâ.
KATIN	(C.: Kuttân) Oturan, yerli. Ev halkı.
KAT'Î	Mutlak. şüphesiz. Tereddütsüz.
KATİ'	(C.: Ekâti-Aktâ-Kutân) Kamçı. * Deve ve koyun sürüleri.
KATİA	(C.: Katâi') Kesme, kat etme. * Kırılma. * Alâkayı kesme. Ahbaplığı kesme. * Vergi. * Arazi.
KÂTİB	Yazan, yazıcı, kitâbet eden. Usta yazıcı.
KÂTİB-İ ADL	Noter.
KÂTİB-İ EZELÎ	Her şeyin hayatının mukadderatını ezelden bilip yazan Cenab-ı Hak (C.C.)
KÂTİB-İ HUSUSÎ	Büyük bir kimsenin kullandığı özel kâtip, hususi kâtib.
KÂTİB-İ SIRR	Gizli şeyler yazdırılan kâtip, sır kâtibi.
KÂTİB-İ VAHY	Kur'an-ı Kerim âyetlerini yazan. Vahy kâtibi.
KÂTİBANE	Kitâbet kaidesine göre, kâtipcesine.
KAT'Î DELALET	şüphesiz, kat'i delil.
KATİFE	(C.: Katâif) Kadife.
KATİL	(A, uzun okunur) Öldüren. İnsanın ölümüne sebep olan insan.
KATİL-İ MA'FUV	Can ve ırzını korumak için, tecavüze kalkanı öldüren kimse.
KATİL-İ MÜTEAMMİD	Her ne sebeple olursa olsun, birini öldürmeyi evvelce zihninde tasavvur ederek öldüren kimse.
KATİL	Öldürülmüş, vurulmuş. Maktul.
KATİLE	Su silmede kullanılan bez parçası.
KÂTİM	(Ketm. den) Ketmeden, saklıyan, tutan. Sır saklayan.
KÂTİM-İ ESRAR	Sır saklıyan.
KATİM	Toz çokluğundan karanlık olan.
KATİN	Kene. * Az yiyen kimse. * Testi.
KATİR	İhtiyarlık, saç ağarmak. * Perçin yapılan çivi uçları.
KAT'İYYEN	Kat'i ve kesin olarak. * Aslâ, hiçbir zaman.
KAT'İYYET	Kesinlik, kat'ilik.
KAT'İYY-ÜD DELALE	Bir ibârenin ifâde ettiği mânaya veya hükme delâletinin kat'i ve şeksiz olması. Delilin kat'i, şüphesiz oluşu.
KAT'İYY-ÜL METİN	Metnin, ibârenin kat'i ve şüphesiz oluşu. (Ayet gibi)
KATL	(C.: Mekâtıl) Kesmek.
KATL	Öldürmek.
KATL-İ ÂM	Bir yerde çoklarının öldürülmesi. Herkesi kılıçtan geçirme. Toptan imha.
KATL-İ AMD	Huk: Kasden ve bile bile öldürme.
KATL-İ NEFS	İntihar. Kendi kendini öldürme.
KATL-İ NÜFUS	Adam öldürme.
KATLÂ	(Katîl. C.) Öldürülmüş kimseler.
KATLGÂH	f. Öldürme yeri. Cinayet mahalli.
KATM	Kesmek. Isırmak. * Tatmak, zevk. * Devenin kükremesi.
KATMER	t. Bir şeyin kat kat olması. * Çok yapraklı oluşu. (Gülün, çiçeğin, böreğin, elbisenin kat kat olduğu gibi.)
KATNE	Kırkbayır. * Boş.
KATOLİK	Fr: Hıristiyanlardan bazılarınca Hz. İsa'nın (A.S.) vekili telâkki ettikleri papanın reisliği altında Hıristiyanlıkta bir mezheb ve bu mezhabe bağlı olanlar.(Ehl-i bid'a, dinsizliklerine ve ilhadlarına şöyle bir bahane buluyorlar. Diyorlar ki: "Alem-i insaniyetin müteselsil hadisâtına sebep olan Fransız ihtilâl-i kebirinde, papazlara ve rüesa-yı ruhaniyeye ve onların mezheb-i hassı olan Katolik mezhebine hücum edildi ve tahrib edildi. Sonra çoklar tarafından tasvib edildi. Frenkler dahi, ondan sonra daha ziyade terakki ettiler?.."Elcevap: Bu kıyasın dahi, evvelki kıyaslar gibi farkı zâhirdir. Çünkü: Fransızlarda, havas ve hükümet adamları elinde çok zaman din-i hıristiyani, bahusus Katolik mezhebi bir vasıta-i tahakküm ve istibdat olmuştu. Havas, o vasıta ile nüfuzlarını avam üzerinde idame ediyorlardı. Ve "serseri" tabir ettikleri avam tabakasında intibaha gelen hamiyet-perverlerini ve havas zalimlerin istibdadına karşı hücum eden hürriyet-perverlerin mütefekkir kısımlarını ezmeye vasıta olduğundan ve dörtyüz seneye yakın Frengistanda ihtilâller ile istirahat-ı beşeriyeyi bozmağa ve hayat-ı içtimaiyeyi zir ü zeber etmeğe bir sebep telâkki edildiğinden; o mezhebe, dinsizlik namına değil, belki Hristiyanlığın diğer bir mezhebi namına hücum edildi. Ve tabaka-i avamda ve feylesoflarda bir küsmek, bir adavet hasıl olmuştu ki; mâlum hâdise-i tarihiye vukua gelmiştir. Halbuki: Din-i Muhammedi (A.S.M.) ve Şeriat-ı İslâmiyeye karşı; hiçbir mazlumun, hiçbir mütefekkirin hakkı yoktur ki, ondan şekva etsin. Çünkü onları küstürmüyor, onları himaye ediyor. Tarih-i İslâm meydandadır. İslâmlar içinde bir iki vukuattan başka dahili muharebe-i diniye olmamış. Katolik mezhebi ise, dörtyüz sene ihtilâlât-ı dâhiliyeye sebep olmuş. M.)
KATR	Damlamak. Damlatmak. Damlayan şey. * Develeri katarlamak. * Birisini şiddet ve hiddetle yere çalmak. * Yağmur.
KATR	Darlık.
KATRAN	(Katıran) Siyah, sert kokulu, süretle yanan, hararetli, keskin ve suda erimeyen bir madde.
KATRE	Damla. Su damlası. * Bir damla olan şey.
KATRE-İ BÂRÂN	Yağmur damlası.
KATRE-İ GEVHER	Cevher damlası. İnci tanesi. * Pek kıymetli şey.
KATRECU	f. Bir damla arıyan.
KATREFEŞAN	f. Damla saçan.
KATRED (KATÂRİD)	Koyunu ve kuzusu çok olan kişi.
KATT	Katı bir cismi yontma, enine kesme. * Saçın kıvırcık olması. * Narhın, fiatın fazla olması.
KATT	Kuru yonca. * Koğuculuk etmek, yalan söylemek, dedikodu yapmak. * Zeytin yağını fesliğen ile kokutmak.
KATTA'	Çok kat'eden, adah çok kesen.
KATTAL	(Katl. den) Çok öldüren, çok katleden.
KATTAN	Pamuk satan.
KATTAT	Hokkalar yapan, çıkrıkçı.
KATUB	(Bak: Katb)
KATUBE	Arkasında semeri olan deve.
KATUF	Tenbel. * Yavaş yürüyüşlü davar, yavaş olan hayvan.
KATV	Hizmet.
KATV	Sürur ve neşeyle ağır ağır yürümek. * Adımını biribirine yakın atmak.
KAUD	Binilmeğe kabil deve (en az iki yaşında olur.)
KAUD	Yavaş giden at.
KAUR	Çok derin. * Çöllerde, rüzgârların esmeleri sebebiyle yığılan kum tepeleri. Kumullar.
KAUS	Yaşlı, koca, ihtiyar.
KAV'	(C.: Akvâ) Erkek dişiye aşmak. * Üstüne hurma ve buğday döktükleri düz yer.
KAVA'	Kimse olmalan ıssız yer. * İki tarafına yağmur yağıp ona yağmayan yer.
KA'VA'	İncikleri ince olan kadın.
KAVABİL	(Kabile. C.) Ebeler. * (Kabiliyet. C.) Kabiliyetler veya kabiliyetliler.
KAVAD	Kaltaban. Arsız, gayretsiz.
KAVAD	Katili maktul yerine kısas etmek.
KAVADİH	(Kadiha. C.) Çekiştirenler, zemmediciler, kötüleyiciler. * Çekiştirilecek ve zemmedilecek şeyler.
KAVADİM	(Kadime. C.) Kuyruklar. * Kuşların kanatlarının ön tüyleri.
KAVAF	Kundura ve terlik gibi ayakkabıları hazır olarak satan.
KAVAFÎ	(Kafiye. C.) Kafiyeler.
KAVAFİL	(Kafile. C.) Kafileler. Birlikte yolculuk eden topluluklar. * Sıra sıra ve takım takım gönderilen şeyler.
KAVAİD	(Kaide. C.) Kaideler. Hareket porgaramları. Dil öğreten bir kitaptaki kaideler. Arab lisanındaki kaidelerin dercedildiği gramer kitabı.
KAVAİD-İ ESASİYE	Esası teşkil eden temel kaideler.
KAVAİM	(Kaime. C.) Kaimeler.
KAVAKİZ	(Kakuze. C.) Boş maşrapalar.
KAVALİB	(Kalıb. C.) Kalıplar.
KAVAM	Adâlet. * Güzel ve uzun boy.
KAVANİN	(Kanun. C.) Kanunlar. Devlet idare kaideleri. Şeriatın her bir mes'elesi.
KAVANİN-İ ASKERİYE	Askeri kanunlar.
KAVANİN-İ CEZAİYE	Ceza kanunları.
KAVANİN-İ HADSİYE	Hadse âit düstur ve kanunlar. (Bak: Desâtir)
KAVANİN-İ İLÂHİYE	İlâhî kanunlar. Şeriat. (Bak: Şeriat)
KAVARİ'	(Karia. C.) İnsan öleceği zaman, halet-i nezi'de okunan âyet-i kerime. * Şiddetli esen rüzgârlar. * Ansızın Allah tarafından gönderilen belâ ve musibetler.
KAVARİR	(Karure. C.) Gözbebekleri. * Şişeler.KAVAS : Eskiden vezirlerin maiyetlerinde kullandıkları silâhlı adamlar.
KAVASIF	(Kasıf. C.) Şiddetli esen rüzgârlar. Fırtınalar.
KAVASIM	(Kasım. C.) Ezici, kırıcı ve ufaltıcı şeyler.
KAVAYİM	Davarın ayakları. * Evin direkleri.
KAVB	Kesmek. * Çukur kazmak.
KAVD	Boy uzunluğu. * At sürüsü.
KAVDA	(C.: Kud) Uzun boyunlu kadın.* Alt dişlerin uzun başlısı.
KA'VE	Evin ortası.
KAVEME	(Kavme) Namazda, rükudan kıyama kalkıp, bir kere "Sübhâne Rabbiyel Azim" diyecek kadar durmak.
KAVF	Bir kimsenin peşinden gitmek. * Ense saçı.
KAVİ	Sağlam, metin, zorlu, kuvvetli, güçlü. * Varlıklı, zengin, sâlih, emin, mutemed.
KÂVÎ	(Key. den) f. Yakan, yakıcı. Dağlayan. Demirci.
KAVİM	(Bak: Kavm)
KAVİM	Doğru, dik, ayakta. * Dürüst. * İsabetli. * Boyu düzgün ve güzel.
KAVİSNAME	f. Okçular ve okçuluk hakkında yazılan eser.
KÂVİŞ	f. Eşme, kazma.
KÂVİŞGER	f. Kazıcı, eşici, kazan.
KAVİYYEN	Kuvvetle, kat'i olarak. Şüphesiz olarak.
KAVİYYEN ME'MUL	Çok kuvvetle ümid edilen.
KÂVİYYET	Yakıcılık, dağlayıcılık.
KAVİYY-ÜL BÜNYE	Bünyesi sağlam olan. Sağlam vücutlu.
KAVİYY-ÜL İKTİDAR	İktidarı kuvvetli.
KAVKAA	Salyangoz, midye gibi hayvanların sert kabuğu.
KAVKAH	Tavuk gıdaklaması, tavuk sesi.
KAVKAL	Bağırtlak kuşunun erkeği. * Keklik. * Turaç kuşu.
KAVL	Anlaşma. Sözleşme. * Konuşulan söz. Söz cümlesi. * İtikad, delâlet. * Tarif. * İlham.
KAVL-İ LEYYİN	Yumuşak söz. Sert olmayan söz. Enâniyetli olmayan söz.
KAVL-İ MÜCERRED	Delilsiz söz.
KAVL-İ RÂCİH	Daha makbul ve daha önde olan söz, kanaat, fikir.
KAVL-İ RESUL	Hadis.
KAVL-İ ŞÂRİH	Mânasını açıklayan söz. Şerheden söz. Tarif. Şerhedenin sözü.
KAVLEN	Söyleyerek. Söz ile. Anlaşarak.
KAVLÎ	Sözle alâkalı. Söz niteliğinde.
KAVLİYYAT	Kaviller, kuru lâflar, boş sözler.
KAVM	(Kavim) Bir peygambere tâbi ve bağlı insan topluluğu. Aralarında dil, âdet, örf, kültür birliği olan cemâat, topluluk. Millet. Bir işe başlamak. * Pazar kurmak. * Müşteri ile anlaşmak.
KAVM-İ MAHSUR	Nüfusu yüz kişiden az olan köy halkı.
KAVMÎ	Kavme âit, kavimle alâkalı.
KAVMİYET	Kavimcilik. Milliyetçilik. Bir kavmin hususiyetleri.
KAVMİYETÇİLİK	İslâmiyetin âyet-i kerime ve hadis-i şerifle men'ettiği, soy sop üstünlüğü ileri sürerek, kendi kavminden olmayanlardan ayrılmak ve onları hakir görmek. (Bak: Asabiyet-i câhiliye)
KAVNES	(C.: Kavânis) Atın iki kulağı arası. * Başa giyilen miğferin tepesi.
KAVRA	Geniş yer.
KAVS	Yay. * Eğri, yay biçiminde olan şey. * Dokuzuncu burcun adı.
KAVS-I KUZAH	(Kavs-i kuzeh) Gök kuşağı. Alâim-i semâ. Ebem kuşağı.
KAVSAF	Kadife.
KAVSARRA	Kamıştan yapılan hurma sepeti. * Şeker yükü.
KAVSEYN	İki yay.
KAVSÎ	Yay biçiminde olan, yay gibi olan.
KAVS-PARE	f. Küçük yay, küçük kavs.
KAVT	(C.: Akvât) Koyun sürüsü.
KAVT	İhtiyaç miktarı yemek vermek.
KAVVAD	Arsız, pezevenk, deyyus, kaltaban, gayretsiz.
KAVVAL	(Kavl. den) Geveze, çok konuşan, çok söyliyen. * Sözü yerinde söyliyen. Lâf ebesi.
KAVVAM	Nezaret ve muhafaza eden kimse. İşlerin mes'uliyetini üzerine alıp iyi idare eden.
KAVVAS	(Kavs. dan) Oklu asker. * Ok imâl eden kimse. Okçu.
KAVZ	(C.: Akvâz-Akâviz-Kızân) Küçük kum tepesi. * Düşmek. * Bağlamak.
KAVZ	Bozmak. Yıkmak.
KAY	Kusma, istifrağ. Hastalıktan dolayı ağızdan çıkan hazmolmamış gıdâ maddesi.(Âlim-i mürşid koyun olmalı; kuş olmamalı. Koyun, kuzusuna süt; kuş, yavrusuna kay verir. M.)
KAY	Yağmurlu hava.
KAY'	Kedi, sinnevr.
KAY'AM	(C.: Kayâım) Kedi.
KAYANE	Demircilik.
KAYASİRE	(Kayser. C.) Kayserler. Eski Bizans ve Roma İmparatorlarının lâkapları.
KAYD	Kelepçe, bağ. * Bağlamak. * Bir şeyi bir yere yazmak. * Deftere geçirmek. * Sınırlamak. * Şart.
KAYD-I HAYAT	Ömür boyunca, yaşadığı müddetçe.
KAYDAHR	Halkın her işine karşı gelen. * İri gövdeli deve.
KAYDEHUR	Yaramaz huylu.
KAYDETMEK	Yazmak. * Bağlamak. * İlgilenmek, alâkalanmak.
KAYDİYYE	Deftere kaydetme ücreti.
KAYDUM	Her nesnenin önü.
KAYH	(C.: Kuyuh) İrin.
KAYID	(C.: Kıvâd-Kâde-Kavâyid) Çekici, çeken. * Çavuş. * Koyunların önünde yürüyen "kösem" dedikleri koyun.
KAYIF	Ferasetle bir kimsenin nesebini bilen kişi.
KAYIM	Durucu, duran. * Kılıç kabzası.
KAYIN	Kadının veya kocanın erkek kardeşi.
KAYINÇO	Kayın. Kayınbirader.
KAYISA	(C.: Kavâsi) Derenin son bulduğu yer.
KAYİLE	(Bak: Kaylule)
KAYKA'	Tavuk avazı, tavuk sesi.
KAYKABAN	İğde yemişi gibi akça yemişi olan bir ağaç.
KAYL	(C.: Akyâl) Ulu şerif kimse. * Öğle vakti şarap içmek.
KAYLULE	Kerâhet vakti olmayan kuşluk vakti uykusu, öğle uykusu.(Re'fet, $ âyet-i celilesindeki $ kelimesinin mânasını merak edip sorması münasebetiyle ve hapiste sabah namazından sonra sairler gibi yatmasından gelen rehavet dolayısıyla, elmas gibi kalemini atâlete uğratmamak için yazılmıştır. Uyku üç nevidir:Birincisi: Gayluledir ki, "fecirden sonra tâ vakt-i kerahet bitinceye kadardır." Bu uyku, rızkın noksaniyetine ve bereketsizliğine Hadisçe sebebiyet verdiği için, hilâf-ı Sünnettir. Çünkü; Rızk için sa'yetmenin mukaddematını ihzar etmenin en münasip zamanı, serinlik vaktidir. Bu vakit geçtikten sonra bir rehavet ârız olur. O günkü sa'ye ve dolayısıyla da rızka zarar verdiği gibi, bereketsizliğe de sebebiyet verdiği, çok tecrübelerle sabit olmuştur.İkincisi : Feyluledir ki, "İkindi namazından sonra mağribe kadardır." Bu uyku ömrün noksaniyetine, yâni uykudan gelen sersemlik cihetiyle o günkü ömrü nevm-âlud, yarı uyku, kısacık bir şekil aldığından maddi bir noksaniyet gösterdiği gibi, mânevi cihetiyle de o gün hayatının maddi ve manevî neticesi ekseriya ikindiden sonra tezahür ettiğinden, o vakti uyku ile geçirmek, o neticeyi görmemek hükmüne geçtiğinden, güya o günü yaşamamış gibi oluyor.Üçüncüsü: Kayluledir ki, bu uyku Sünnet-i Seniyyedir. Duha vaktinden, öğleden biraz sonraya kadardır. Bu uyku, gece kıyamına sebebiyet verdiği için Sünnet olmakla beraber, Ceziret-ül-Arabta vakt-üz-zuhr denilen şiddet-i hararet zamanında bir tâtil-i eşgal, âdet-i kavmiye ve muhitiye olduğundan, o Sünnet-i Seniyyeyi daha ziyade kuvvetlendirmiştir. Bu uyku, hem ömrü, hem rızkı tezyide medardır. Çünkü: Yarım saat kaylule, iki saat gece uykusuna muadil gelir. Demek, ömrüne hergün bir buçuk saat ilâve ediyor. Rızk için çalışmak müddetine, yine bir buçuk saati ölümün kardeşi olan uykunun elinden kurtarıp yaşatıyor ve çalışmak zamanına ilâve ediyor. L.)
KAYN	(C.: Kuyun) Demirci, haddad, * Kul, köle.
KAYNAN	At ve deve ayaklarının ip bağlanacak ve bukağı vuracak yeri.
KAYNATA	Karı ve kocaya göre birbirlerinin babası. * Kayınpeder.
KAYS	Leylâ ile Mecnun hikâyesinin erkek kahramanı olan Amirinin adı. * Süngü miktarı.
KAYS	Düşmek, sukut.
KAYSER	Eski Roma ve Bizans İmparatorlarının lâkabı.
KAYSERÎ	f. Hükümdarlık, imparatorluk, kayserlik.
KAYSERÎ	(C.: Kayâsir, Kayâsire) Büyük şeyh. * Büyük deve.
KAYSUM	Marsama denilen ot.
KAYTAS	Balina balığı. * Kadırga balığı.
KAYTUN	(C.: Kayâtin) Hazine. Kiler. Ziyâfethâne.
KAYTUS	Bir yıldız kümesi.
KAYY	Fakirlik.
KAYYIM	İnsanları birbirine kardeşlikte ve sevgide bir araya toplayıp dünya ve âhirette necat ve iyilikler yolunda cem' edici olduğundan; bütün iyilikleri haseneleri toplayıcı ve muhtaçlara çok ihsan edici mânasında Peygamberimiz Resul-i Ekrem'e (A.S.M.) verilen bir isim.
KAYYİME	Müstakim, âdil. Çok değerli.
KAYYUM	Başlangıç, nihayet ve yeniden oluş gibi hallerden münezzeh ve ezelden ebede kaim, dâim ve var olan Allah (C.C.). Bütün eşyanın ancak kendisi ile kaim olduğu Cenab-ı Hak.(... Sırr-ı kayyumiyetin cilvesine bu noktadan bakınız ki; bütün mevcudatı ademden çıkarıp, herbirisini bu nihayetsiz fezada $ sırrıyla durdurup, kıyam ve beka verip, umumunu böyle sırr-ı kayyumiyetin tecellisine mazhar eyliyor. Eğer bu nokta-i istinad olmazsa; hiçbir şey kendi başıyla durmaz. Hadsiz bir boşlukta yuvarlanıp ademe sukut edecek.Hem nasıl ki bütün mevcudat, vücudları ve kıyamları ve bekaları cihetinde Kayyum-u Zülcelâl'e dayanıyorlar; kıyamları onunladır... Öyle de, mevcudatın keyfiyat ve ahvalinde binler silsilelerin; (temsilde hata olmasın) telefon, telgraf silsilelerinin merkezi ve santral direği hükmünde olan sırr-ı kayyumiyette $ sırriyle, uçları bağlıdır. Eğer o nurani nokta-i istinada dayanmazlarsa, ehl-i akılca muhâl ve bâtıl olan binler devirler ve teselsüller lâzım gelecek; belki, mevcudat adedince bâtıl olan devirler ve teselsüller lâzım gelir. Meselâ: Bu şey (hıfz veya nur veya vücud veya rızık gibi) bir cihette buna dayanır; bu da ötekine; o da ona... gitgide herhalde nihayetsiz olamaz, bir nihayeti bulunacak.İşte bütün böyle silsilelerin müntehâları; elbette sırr-ı kayyumiyettir. Sırr-ı kayyumiyet anlaşıldıktan sonra, o mevhum silsilelerde birbirine dayanmak rabıtası ve mânâsı kalmaz, kalkar; herşey doğrudan doğruya sırr-ı kayyumiyete bakar. L.)
KAYYUM	(Kıyâm. dan) Camilerde iş gören kimse. Cami hademesi.
KAYYUMİYET	Allah'ın ezelî ve ebedî oluşu, dâimî mevcudiyeti, bâkiliği. (Bak: Kayyum)
KAYZ	Yaz mevsiminin en sıcak zamanları.
KÂZ	(Gâz) f. Makas.
KAZ'	Kesmek. * Kahretmek. * Çiğnemek. * Fuhşiyat söylemek. Sövmek.
KA'Z	Keçi ve sığırın, ağacın başını çekip kendine eğmesi.
KAZA	Birdenbire olan musibet. Beklenmedik belâ. * Vaktinde kılınmayan namazı sonradan kılmak. * Allah'ın takdirinin ve emrinin yerine gelmesi. * Hâkimlik, hâkimin hükmü. * İstemeden yapılan zarar. * Hükmeylemek, hüküm. * Bir şeyi birbirine lâzım kılmak. * Beyan eylemek. * Ahdini yerine getirmek. * Ödemek, edâ etmek. * İcab. * Ölüm. (L.R.) * Şeriat hâkimi olan Kadı'nın hükümetinin hududu olan memleket. (Yâni, eskiden bir hâkimin şeriat şeriat namına da'valara baktığı memlekete "kaza merkezi" denirdi.)Fık: İnsanlar arasında vuku bulan dâva ve muhasamayı şer'î hükümler dairesinde fasletmek, halletmek.(Fetvanın kazadan farkı, mevzuu âmdır; gayr-i muayyendir, hem mülzim değil. Kaza ise; muayyen ve mülzimdir.)
KAZA-İ HÂCET	İhtiyacını gidermek. * Büyük abdest bozmak.
KAZA-İ ŞEHVET	Şehvet ihtiyacını gidermek. Cinsî münasebet (ki, insanlar arasında nikâh olmadıkça haramdır.)
KAZA'	Çocukların başını traş edip, bazı yerlerinde kısım kısım saç bırakmak.
KAZAA	Bulut parçası.
KAZAB	Katılık, şiddet.
KAZABE	Kesinti. Bağ ağacından ve diğer ağaçtan kesilen parçalar.
KAZAEN	Kaza olarak, tesadüfen. İstemiyerek. Bilerek değil. Beklenmedik halde.
KAZAET	Ayıp, âr. * Fesad.
KAZAHA	(Kazâ. dan) Kazalar. İlçeler. Kaymakamlık idareleri.
KAZAÎ	Kaza ile alâkalı. Hüküm vermeğe ait.
KAZAK	Her kavmin askerliğe, akın ve çapula ayrılmış efradı. * Çarlık Rusyasında ayrıca bir sınıf teşkil eden sipahiye benzer süvari askeri.
KAZAL	(C: Kuzul-Akzile) Başın arka tarafı.
KAZAM	şey.
KAZAN (KEVZÂN)	Semiz şişman kimse.
KAZANFER	(Bak: Gazanfer)
KAZAN KALDIRMAK	t. Yeniçerilerin isyanı münasebetiyle kullanılan bir tabirdi. Yeniçeriler isyan ettikleri zaman yemek pişirilen kazanlarını da, toplandıkları At Meydanı'na getirdikleri için bu tabir meydana gelmiştir. Sonradan da devlete karşı koymağa kalkanlar hakkında kullanılırdı. (O.T.D.S.)
KAZAR	Kirlenme, pislenme.
KAZARA	f. Kazâ olarak. Rastlayarak.
KAZARET	Murdarlık, necâset, pislik, pis olma hâli.
KAZASKER	İlmiye mesleğinin en yüksek mertebelerinden biri. Lügat mânası asker kadısı, ordu kadısı demektir. Osmanlılarda Kazaskerliğin ihdası Sultan I.Murat zamanındadır. İlk Kazasker de "Çandarlı Kara Halil"dir.
KAZAYA	(Kaziye. C.) Kaziyeler. Hükümler.
KAZAYA-YI MAKBULE	(Bak: Kaziye-i makbule)
KAZAZ	Ufak taş. * Döşek üstünde olan toprak. * Toz toprak bulaşmaz nesne.
KAZA-ZEDE	Kazaya uğramış, başına felâket gelmiş.
KAZB	Kesmek. * Yonca otu.
KAZB	Çok nikâh.
KAZBE	(C: Kuzub) Yonca otu.
KÂZE	Uyluk dibi.
KAZEF	Irak, baid, uzak.
KAZEİN	Fr. Sütte bulunan albüminli maddeler.
KAZEL	Çok fazla aksaklık. (Müe: Kazlân)
KAZEM	Tez, seri, acele.
KAZEM	Bütün bütün yutmak. * Asılsızlık.
KAZER	Nezafetsizlik, temiz olmamak.
KAZEZ	Pire.
KAZF	Atmak. İftira atmak. Ehl-i namus bir kadına zina isnad etmek. Buna "kazf-ı muhsenat" da denir. (Bak: Kebair)
KAZF (KAZÂFE)	(C.: Kızâf) İncelik, zayıflık.
KAZH	Atmak, saçmak.
KAZIB	(C.: Kavâzıb-Kızâb) Kesici, kesen.
KÂZIM	Öfkesini yenen, meydana vurmayan.
KAZIM(A)	Kemirici hayvan.
KÂZIME	(C.: Kezâyim) Yanında bir kuyu daha olup bundan ona, ondan buna su geçen kuyu. * Büyük şehir.
KÂZIMÛN (KÂZIMÎN)	Öfkesini yenenler. Hırsını yenenler.
KÂZIMÎN-EL GAYZ	Öfkesini yenenler.
KAZIYE	Ölüm.
KAZİ	(A, uzun okunur) Dâvalara hüküm ve kaza eden. Şeriat kanunlarına göre dâvalara bakan hâkim. Kadı. * Yapan, yerine getiren.
KAZİ-YÜL HÂCÂT	Bütün ihtiyaçları yerine getiren Allah (C.C.)
KÂZİB(E)	Yalancı. Yalan söyleyen.
KAZİB	(C.: Kuzıbân) Ağaç dalı.
KAZİB	Karada ve denizde ticarete hırslı olan kimse.
KAZİFE	Sövdükleri söz. * Attıkları nesne.
KAZİM	(C.: Kazmân-Kazam) Gümüş. * Yazı yazmada kullanılan beyaz deri. * Davara verdikleri arpa.
KAZİME	(Bak: Kâzıme)
KAZİYE (KAZİYYE)	Man: Hüküm. Bir hükmü ifâde eden kelâm. * Karar. Fikir. İfâde. * Hak veya bâtıl mâna ifade eden söz. * Hükmeylemek. * Hükümet.
KAZİYE-İ BEDİHİYYE	Man: Delil ile isbata muhtaç olmaksızın, aklın cezmen hüküm ve tasdik eylediği hüküm. Bu iki kısma ayrılır:1- Kaziye-i bedihiyye-i akliyye: Aklın hârice danışmayarak ve havassın (hislerin) tavassut ve yardımına muhtaç olmayarak tasdik eylediği kaziyeye denilir ki; akıl mücerret mevzu ve mahmulünü tasavvur edince beyinlerindeki nisbet-i hükmiyeyi cezmen tasdik ediverir ve bunlara Ulum-u müteârife denir. Bu da ya evveliye veya fıtriyye olur.2- Kaziye-i bedihiyye-i akliyye-i evveliye: Aklın mücerret tarafeyni tasavvur ile beynindeki nisbet-i hükmiyeyi cezmen tasdik ettiği kaziyyeye denir. (L.R.)
KAZİYE-İ BEDİHİYYE-İ FITRİYYE	Man: Aklın tarafeyni tasavvur ederken zihinde hâzır olan bir hadd-ı vasat vâsıtası ile nisbet-i hükmiyyeyi cezmen tasdik eylemesinden ibaret olan kaziyyeye denir.
KAZİYE-İ CEHLİYYE	Man: Esası cehl üzere mebni olan bâtıl kaziyyedir. (L.R.)
KAZİYE-İ CÜZİYYE	Man: Hükmü, mevzuun bazı efradına şamil olan kaziye. "Bazı şeyler serttir." gibi.
KAZİYE-İ HAMLİYYE	Man : Mahmulün (yâni, haberin), mevzua (yani mübtedaya) sübut veya nef'i ile hükmü hâvi olan kaziyye. Tabir-i diğerle: Mahmulün mevzua kayıtsız ve şartsız olarak isnad olunduğu kaziyyeye denir. "Dünya fânidir" gibi.
KAZİYE-İ İHTİMALİYYE	Man: Bir şeyin olması veya olmaması mümkün olmak ihtimâli üzerine bina olunan kaziyye.
KAZİYE-İ KÜLLİYE	Man: Hüküm mevzuunun cemi efradına şâmil olan kaziyye. "İnsanların cümlesi nâtıktır" gibi.
KAZİYE-İ MA'DULE	Man: Selb, ya mevzuundan ya mahmülünden ikisinden cüz' olan, yâni kendinde hem isbat ve hem de nefiy kaziyyelerdir. "Nefs-i nâtıka gayr-i mürekkebdir" gibi.
KAZİYE-İ MAHKÛMUN BİHÂ	(Bak: Kaziye-i muhkeme)
KAZİYE-İ MAHSUSA	Man: Mevzuu yalnız bir fertten ibaret olup da hüküm onun üzerine olan kaziyyedir. Buna Kaziye-i şahsiyye dahi denir. "İstanbul en büyük şehirlerin birincisidir" gibi.
KAZİYE-İ MAKBULE	Kabule mazhar olmuş hüküm ve iddia. İtimad edilir zâtların söyledikleri ve bu itimada binâen kabul edilen kaziyye.
KAZİYE-İ MEŞHURE	Man: Herkesce sâbit olduğu hasebiyle hükmolunan kaziyye.
KAZİYE-İ MEVHUME	Man: Mâkul işler üzerine kuvve-i vâhimenin hükmeylediği kâzib kaziyyedir.
KAZİYE-İ MUHAYYELE	Man: Kizb olduğu mâlum iken nefsin ya münbasit ya münkabız olduğu kaziyye. Hayali olan hüküm.
KAZİYE-İ MUHKEME	Tam, sağlam hüküm. Temyizin tasdikinden geçmiş, değişmez hâle gelmiş mahkeme kararı ki, böyle bir karara mazhar olan herhangi birşey hakkında tekrar dava açılamaz; dâva mevzuu yapılamaz. Aksi takdirde kanun namına kanunsuzluk yapılmış olur. Buna "Kaziye-i mahkumun bihâ" da denir. (Bak: Muhkem kaziyye)
KAZİYE-İ MUTLAKA	Man: Hiçbir ihtimâl gösterilmeyip, bir şeyin şöyle olduğuna veya olmadığına açıktan açığa hükmolunan kaziyye'dir.
KAZİYE-İ MÜMKİNE	Mümkün olan hüküm, kaziyye.(Meselâ: Kim iki rekât namazı filan vakitte kılsa, bir hac kadardır. İşte iki rekât namaz bazı vakitte bir hacca mukabil geldiği hakikattır. Herbir iki rekât namazda bu mâna külliyet ile mümkündür. Demek şu nevideki rivayetler vukuu bilfiil dâimi ve külli değil, zira kabulün madem şartları vardır. Külliyet ve daimilikten çıkar. Belki ya bilfiil muvakkattır, mutlaktır, veyahut mümkinedir, külliyedir. Demek şu nevi ehadisteki külliyet ise, imkân itibariyledir... S.)
KAZİYE-İ NAZARİYYE	Man: Aklın bir delil ile tasdik eylediği kaziyye. Delilinin mukaddematı yakiniyyattan ise, yakiniyye'dir ve illâ zanniye olur.
KAZİYE-İ SÂLİBE	Man: Mevzuun mahmulünden selbiyle hükmolunan, yâni; bir şeye nefi ile hükmeyleyen kaziyye'dir. "Kamerin ziyası kendinden değildir" gibi.
KAZİYE-İ ŞARTİYYE	Man: İki cümleden ibâret, fakat bunlardan birinde olan hüküm diğerinde gösterilen şarta mütevakkıf olan, yâni; aralarında mülâzemet ve irtibat bulunan kaziyedir.
KAZİYE-İ ŞARTİYYE-İ MUTTASILA	Man: Mevzu ile mahmulü birer cümle olmakla, birinde bir şeyin üzerine olunan hüküm, diğerinde gösterilen şarta mütevakkıf olan kaziyyedir. (Eğer bir cisim ağır ise, bir yere yerleştirilmedikçe düşer gibi.)
KAZİYE-İ ŞARTİYYE-İ MÜNFASILA	Man: Mahmulü birden fazla olmakla bu mahmulllerin biri elbette mevzua isnad olunmak lâzım geldiğine hükmolunan kaziyyedir. (Adet ya tektir, ya çifttir) gibi.
KAZİYE-İ TAKLİDİYYE	Man: Mücerred. Başkasından duymakla hükmolunan kaziyye.
KAZİYE-İ YAKÎNİYYE	Man: Yakîni ifade eden kaziyyeye denir. Ya bedihiyye veya nazariyye olur.
KAZİYE-İ ZANNİYE	Man: Karineler ve emârelerden alınmış olan kaziyyeye denir ki; akıl galip zan ile hüküm eylerse de, onun nakzını dahi tecviz eder, bu cihetle zanniyatın cümlesi nazaridir.
KAZİYE-İ ZARURİYYE	Man: Tasdikat-ı akliyyeden olmakla zıddı mümkün olamıyacak surette kat'i olan bir nevi kaziyyedir.
KAZİZ	Ufak taşlar, taş parçaları. * Topluluk, cemaat.
KAZKAZ	Arslanın, kemiği parça parça etmesi. * Yavuz arslan.
KAZKAZA	Kemiği parçalamak.
KAZM	Kuru şeyler yemek. * Dişlerin etrafıyla bir şeyi ısırıp yemek.
KAZR	Bir kimsenin peşinden gitmek.
KAZUF (KAZİF)	Irak, uzak, baid.
KAZULET	Kocaman.
KAZUR	Temiz olmayan şeylerden sakınan kimse.
KAZURAT	Pislikler, süprüntüler, insan pisliği.
KAZURE	(C.: Kazurât) Pislik. * Mezbele, süprüntülük.
KAZUZE	Maşrapa.
KAZZ	Büyük taş. * Topraklı olan. * Topluluk, cemaat.
KAZZ	Bükülmüş ibrişim. Ham ipek. * Sıçramak. * Irak olmak, uzak olmak.
KAZZ	Okun yeleğini kesmek. * Yalnız, tek, ferd.
KAZZABE	Çok keskin.
KAZZAFE	Sapan.
KAZZAN	Pire.
KAZZAZ	İpekçi. İpek yapan veya satan kimse.
KAZZE	(C.: Kuzâ) Su üstündeki çörçöp. * Göze düşen çöp. * Gözün çapağı.
KE	"Gibi" mânasındadır. (Arapça teşbih edâtı) Kelimenin başına getirilir. Meselâ: (Kezâlike: Bunun gibi) * Harfin ve kelimenin sonuna gelirse "sen" zamiri yerindedir. Meselâ (Kitâbü-ke: Senin kitabın)
KE	f. Farsçada küçültme edatıdır. Kelimelerin sonlarına gelir. (Meselâ: "Merdüm: Adam; merdümek: Adamcağız" gibi.)
KEB'	Men'etmek, mâni olmak, engellemek. * Dinar. Dirhem.
KEBAB	Ateşte pişirilen et. * Ateşte kavrularak veya alazlanarak pişirilen her türlü yiyecek.
KEBABE	Bir ot ismi.
KEBAD	İri limon.
KEBADE	f. Tâlim yayı.
KEBADE-KEŞ	f. Ok atma tâlimi yapan veya ok atmaya hevesli olan. Tâlim yayını çeken.
KEBADE-KEŞÎ	f. Ok atmaya hevesli olma, tâlim yayını çekme.
KEBAİR	(Kebire. C.) Büyük şeyler, büyük günahlar. Kebairin sıralanışı:-Allah'ı inkâr etmek.-Allah'a şirk koşmak.-Kat'iyyen sâbit olan dini bir hükme inanmamak.-Allah'ın rahmetinden ümidini kesmek.-Allah'ın cezasından, mekrinden ve azabından emin olmak.-Günah üzerinde ısrar etmek. Yâni, herhangi bir günahı devamlı işleyip durmak.-Namazı, orucu terketmek. Allah yolunda cihaddan kaçmak.-Anaya, babaya âsi olmak. Yalan yere şehadet veya yemin etmek.-Bir kimseyi haksız yere öldürmek. Bir kimsenin bir uzvunu haksız yere kesmek veya muattal bir hale koymak.-İffetli kadınlara fuhuş isnad etmek. Nemmamlık etmek.-Ribâda (fâizde) ve hırsızlıkta bulunmak. Rüşvet almak.-Yetim malı yemek.-Zina ve livata denilen günahları işlemek. Bu sayılan günahlar hülâsa edilse, "yedi kebair"i ifade eder. Başta üçü el-iyâzü billah küfürdür. Sonrakiler ise, üzerine İlâhî ceza terettüb edip, hadd-i şer'îyi icab ettiren, açıkça ve kat'i olarak nehyedilmiş bulunan büyük günahlardır. (Bak: Mubikat-ı seb'a)
KEBAS (KEBES)	Misvak ağacının yemişi. * Bir şeyin kokup bozulması.
KEBB	Hor ve zelil etmek, yüzü üstüne bırakmak, helâk etmek.
KEBBAH	Gönden bardak ve matara diken kimse.
KEBBAN	Büyük terâzi. Kantar.
KEBBE	İzdihamlık, kalabalık. * Cenk ve kıtal içinde sür'at etmek. Savaşta acele hareket etmek.
KEBC	Davarı durdurmak için dizginini çekmek.
KEBE	Çobanların ve köylülerin giydikleri yünden bir nevi aba.
KEBED	Ciğer ağrısı. * Kara ciğer. * Meşakkat. Şiddet. Mihnet. * Karnın şişmesi.
KEBEL	Kısa.
KEBG	f. Keklik.
KEBİB	Darı.
KEBİCEK	Kış otu.
KEBİR	Büyük, âli, yüce.
KEBİRE	(Müe.) Büyükler. Büyük günahlar. (Bak: Kebair)
KEBİSE	Dört senede bir takarrur eden ve bir gün fazlası olan sene. Şubatın 29 gün olduğu sene.
KEBİT	Deve avazı. Sığır avazı.
KEBKEB(E)	f. Ayak patırtısı.
KEBKEBE	Yüz üstüne düşürme. * Çukur bir yere döne döne düşme.
KEBL	Bağlamak. * Kovanın ağzını iki kat edip dikmek.
KEBN	Kova ağzını iki kat edip dikmek. * Udul etmek, dönmek, vazgeçmek. * Besili ve semiz olmak. * Kaybetmek.
KEBS	Çukur bir yeri doldurup düzeltme. * Bir cins hurma. * Misk hokkası.
KEBSE	Beraberlik, eşitlik, müsavat. * Ebucehil karpuzu.
KEBŞ	(C.: Kibâş) Erkek koyun. Koç.
KEBT	Zelil etmek, hor hakir etmek. * Sarfetmek, harcamak.
KEBUD	f. Mavi. Gök rengi.
KEBUDFÂM	f. Gök renginde olan. Mavi renkli.
KEBUDÎ	f. Mâvilik.
KEBUTER	f. Güvercin.
KEBUTER-İ NAME-BER	Posta güvercini. Mektup götüren güvercin.
KEBUTERÂN	(Kebuter. C.) Güvercinler.
KEBUTER-BÂZ	f. Güvercin besleyen, yetiştiren, satan kimse.
KEBV (KEBVE)	Davarın, başını vücuduna sürçmesi. * Çakmak çöngelip ateşi çıkmaz olmak. * Görmek. * Kabın içindekini dökmek. * Ateşi kül bürüyüp örtmek.
KEC	f. Eğri, çarpık.
KECABE	f. Devenin üstüne konan oturulacak bir çeşit tahtırevan.
KECAVE	f. Deve üstüne konulan bir cins tahtlrevan.
KECBAZ	f. Oyunda hile yapan.
KECBİN	f. Şaşı. * Eğri gören. * Yanlış ve ters düşüren.
KECÇEŞM	f. Şaşı gözlü. Gözü şaşı olan.
KECFEHM	f. Yanlış anlıyan.
KECHULK	Kötü huylu kimse. Huyu kötü olan kişi.
KECKÜLAH	f. Eğri külâhlı, külâhı eğri olan. * Mc: Hoppa.
KECMİZAC	f. Mizaç ve tabiatı hoş olmıyan. Huysuz.
KECNAZAR	f. Kıskanç, hasetci. * Eğri bakışlı.
KECNİGÂH	f. Eğri bakışlı. Bakışları eğri olan kimse.
KECNİHAD	f. Aksi ve ters huylu olan.
KECREFTAR	f. Ters yürüyen. Gidişi eğri.KECREV : f. Eğri giden. * Tuttuğu yol sakat ve yanlış olan.
KECRE'Y	f. Reyi, sakat, düşüncesi ters olan.
KECTAB'	f. Mizacı, tabiatı ters olan kimse, aksi.
KEÇEL	f. Başı kel olan kişi. Başında saç olmayan kimse.
KEÇELİ	Tar: Yeniçerilerden keçekülâh giyenler.
KED	f. Ev, hâne, mesken.
KEDA'	Defetmek, kovmak.
KEDA	Mekke-i Mükerreme üstünde, Mekâbir yakınında bir yolun adı.
KEDAD	Araplar arasında mâruf bir erkek eşeğin adı. (Ona nisbet edip "benat-ul kedad" derler.)
KEDB	Tâze kan.
KED-BANU	f. Bir daireyi idare eden kâhya kadın.
KEDD	Emek. İş. Çalışma, uğraşma, çabalama.
KEDD-İ YEMİN	El emeği.
KEDDERE	Bulandırdı (meâlinde fiil).
KEDE	f. "Mahal, ev, yer" anlamına gelir ve birleşik isimler şeklinde kullanılır. Meselâ: Ateşkede, bütkede, meykede... gibi.
KEDEME	Hareket.
KEDER	Tasa, kaygı, can sıkıntısı. Bulantı. Gam.
KEDEREFZÂ	f. Keder ve sıkıntı veren. Keder verici.
KEDERENGİZ	f. Üzüntü, keder ve sıkıntı meydana getiren.
KEDERNÂK	Keder verici, kederli.
KEDEN	Toprak suyu çekip, yerinde bulanıklık kalmak.
KEDEVEN	Palan atı.
KEDH	Amel, cehd. Sa'y. * Isırma veya yırtma ile hasıl olan iz.
KEDHÜDA	f. Kâhya.
KEDİD	Davar tırnağıyla didilmiş ve yumuşamış olan yumuşak yer.
KEDİN	Etli ve yağlı kişi.
KEDİR (KEDİRÂ)	İçinde hurma ıslanmış süt.
KEDKEDE	Ağır ağır seğirtmek. * Katı bir cisme dokunmaktan çıkan ses.
KEDM	Isırma.
KEDME	Yara izi, bere.
KEDS	Tez tez yürütmek.
KEDŞ	şiddetle sürmek. * Yırtmak. * Kazanmak.
KEDU	f. Kabak. * Mc: Kafatası.
KEDUH	Amel ve sa'yedici, çalışan.
KEDUM	Adam ısıran eşek.
KEDURET	Bulanıklık. * Gam, tasa, keder.
KE-EN LEM YEKÜN	Güyâ olmadı. Sanki olmadı.
KE-ENNE	(Ke-ennehu) (Teşbih edatıdır) Sanki, güyâ, öyle gibi. (Bak: İnne)
KEF	Elin iç tarafı. Avuç. * Ayağın altı, tabanı. * Avuç dolusu.
KEF	f. Köpük.
KEFA	f. Sıkıntı, meşakkat, mihnet.
KEFA'	Kabı başaşağı etmek, ters çevirmek.
KEFAET	Denklik. Denk olmak. Beraberlik. Bir şeye yeterlik. Küfüv oluş. * Fık: Evlenen erkeğin, alacağı kadına neseb, diyanet, hürriyet ve mal hususlarında müsâvi ve daha üstün olması hususu. (Bunun en mühimmi de diyânet noktasındadır.)
KEFAF	Ancak yaşayabilecek kadar olan rızık. * Misil, miktar. * Berâberlik.
KEFAF-I NEFS	Bir kimsenin ölmeyecek kadar olan nafakası.KEFALET : Kefillik. Bir kimse kendine âid bir işi yapamadığı veya borcunu ödeyemediği takdirde, yerine onun işini göreceğini kabul etmek. * Birine kefil olmak. İşini üzerine almak.
KEFALET-İ BİL-MAL	Fık: Bir mal için kefil olma.
KEFALET-İ BİNNEFS	Birinin şahsına kefil olma.
KEFALET-İ MUTLAKA	Huk: Bir kayıt ile bağlı olmıyan kefalet.
KEFALET-İ MUVAKKATA	Geçici bir zaman için kefil olma.
KEFALET-İ NAKDİYE	Bir hususu te'min için depozite yatırmak suretiyle kefil olma.
KEFALET-BİT-TESLİM	Bir malın teslimine kefil olma.
KEFALETEN	Kefil olarak. Kefillik suretiyle.
KEFALETNAME	f. Kefillik kâğıdı, kefalet senedi.
KEFARET	(Bak: Keffaret)
KEFC	f. Ağızdan gelen köpük.
KEFÇE	f. Kepçe.
KEFE	(Keffe) Terazinin bir gözü.
KEFEF	(Keffe. C.) Kefeler. Terazinin tablaları.
KEFEL	Dip, ard, kıç.
KEFENBEDUŞ	(Kefenberduş) f. Kefeni sırtında. Ölümü göze almış.
KEFENPUŞ	f. Kefene sarılmış. Kefenlenmiş.
KEFERE	(Kâfir. C.) Kâfirler.
KEFEŞ	(Bak: Kafş)
KEFETEYN	Terâzinin iki tarafı.
KEFF	Vaz geçme, el çekme, çekinmek, men'etme, imtinâ etmek, sâkit olmak. * Avuç, el, avuç içi. * Nimet.
KEFF-İ YED	El çekme. Karışmama.
KEFFARET	(Masdar gibi kullanılıyorsa da "keffâr" mübalâğa isminin müennesi olup, asıl mânası: örtücü ve imhâ edici demektir.) Bir mecburiyet altında veya yanlışlıkla işlenmiş günahı affettirmek ümidiyle şeriata uygun olarak verilen sadaka veya tutulan oruç. * Günahtan arınma.
KEFFARET-İ HALK	Hac için ihrama girip de bir özre mebni saçlarını vaktinden evvel traş ettiren kimsenin tutacağı üç günlük oruçtan ibârettir.
KEFFARET-İ KATL	Bir müslümanı veya bir zımmiyi amden değil de bir hata neticesi olarak öldüren bir müslümana lâzım gelen keffârettir ki; muktedir ise, bir mü'min köle âzad etmekten; buna muktedir değilse, iki ay muttasıl oruç tutmaktan ibârettir.
KEFFARET-İ SAVM	Ramazan-ı Şerifte özürü bulunmaksızın muayyen şartlar dâhilinde orucunu bozan bir mükellefin, müslim veya gayr-i müslim bir köle veya câriye azâd etmesinden; buna muktedir değilse, iki ay muttasıl oruç tutmasından; buna da muktedir değilse, altmış fakire yemek yedirmesinden ibârettir.
KEFFARET-İ YEMİN	Yaptığı bir yemine sadık kalmayıp bozan bir müslümana lâzım gelen keffâret demektir ki: Muktedir ise, müslim veya gayr-i müslim bir köle veya câriye azad etmekten; muktedir değil ise, on fakiri akşamlı sabahlı doyurmaktan veya on fakire birer parça libas giydirmekten; bu üç şeyden birine muktedir olamayana da üç gün muttasıl oruç tutmaktan ibârettir.
KEFFARET-İ ZIHAR	Zıhar keffareti.Keffâret-i zıharın vâcib olmasının şartı kudrettir. Muktedir olan, köle azad eder; değilse iki ay oruç tutar, buna da gücü yetmezse altmış fakire yemek verir. (Bak: Zıhâr)
KEFFARET-ÜZ ZÜNUB	Günahların keffareti. Mü'min insanların çeşitli hastalık ve musibetlerine denir. Çünkü günahlarından afvına vesile olabilir. (Huk. İslâmiye ve Ist. Fık. K.)
KEFFE	(C.: Kifef) Terazi kefesi. * Her yuvarlak cisim. * (C.: Ükef) El ayası.
KEFGİR	f. Köpük tutan. * Kevgir, delikli kap.
KEFH	Karşı karşıya savaşma.
KEFİ	Nazir, misil, benzer, denk, eş.
KEFİL	(Kefâlet. den) Birisinin bir borcu ifâsı lâzım gelirken, ifâ etmediği takdirde, o borcu ifâyı kendi üzerine alan kimse. Kefâlet eden kimse.
KEFİL Bİ-T-TESLİM	Bir malın teslimine kefil olan kimse.
KEFİT	Seri yürüyüş, hızlı yürüyüş. * Kuvvet.
KEFİYE	Başa sarılan ve omuzların üzerine kadar gelen, uçları püsküllü ince ipek örtülü kumaş.
KEFKEFE	Men'etmek, engel olmak.
KEFL	Okşamak. * Kefil olmak. * Yaramaz gönüllü olan.
KEFN	Yün eğirmek.
KEFR	(C.: Küfur) Örtme, sarma, * Köy, karye.
KEFŞ	(Bak: Kafş)
KEFT	Cem'etmek, toplamak. * Sarfetmek, harcamak. * Evmek. * Katı katı sürmek.
KEFTAR	f. Sırtlan.
KEFTER	f. Güvercin, kebuter.
KEFUR	Hakkı gizleyici, doğruyu gizleyen.
KEH	f. Saman. Saman çöpü.
KEHA	f. Mahcub, utangaç.
KEHAİL	(Kehil. C.) Sürmeli gözler. Sürme çekilmiş gözler.
KEHAM (KİHÂM)	Yaşlı, ihtiyar. (Kesmez kılıca "seyf-i kihâm"; peltek lisana "lisan-ı kihâm"; ağır yürüyüşlü ata "feres-i kihâm" derler.)
KEHANET	Gaibden haber vermek. Falcılık. Kâhinlik etmek. (İlâhi ihbârât-ı gaybiyyeye istinad etmeden, gaybdan haber vermek ve falcılık ve kâhinlik etmek dinen kat'iyyetle haramdır.)
KEHAT	Büyük, semiz dişi deve.
KEHB	Koruk.
KEHD	Ayağı yere vurmak.
KEHDEL	Genç hâtun. * Yaşlı hâtun, acuze. (Ezdattandır)
KEHENE	(Kâhin. C.) Kâhinler, falcılar.
KEHF	Mağara, in. Sığınacak yer altı. * Tıb: Verem hastalığında akciğerde açılan oyuk.
KEHF-MİSAL	Mağaraya benzer şekilde, mağara gibi sesi aksettiren.
KEHF SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 18. suresidir. Mekke-i Mükerreme'de nâzil olmuştur.
KEHHAL	Gözlere sürme süren. * Göz doktoru.
KEHİB	Patlıcan.
KEHİL	(Kehile) Sürme çekilmiş göz. Sürmeli göz.
KEHİLA	Gözleri yaradılıştan sürmeli olan kadın.
KEHİRE	Kısa boylu kadın.
KEHKAH	Zayıf erkek.
KEHKEŞAN	f. Samanyolu. Saman uğrusu. (Gökte sık yıldız ışıklarıyla hasıl olan yol biçimi uzayıp giden ışıklı manzara.)
KEHL	Göze sürme çekme. * Kıtlık yılı. (Bak: Kahl)
KEHL(E)	Otuz yaşını geçmiş, saçına aklık karışmış kimse. (Bak: Kühulet) * Bit.
KEHLÂ'	Sürmeli kadın. * Sığırdili dedikleri ot.
KEHM	Men'etmek, engel olmak. * Kaldırmak.
KEHMEL	Ağır ve kaba.
KEHMES	Boyu kısa olan.
KEHR (KÜHRÜRE)	Yüz pörtürmek. * Men'etmek, engel olmak.
KEHREBA	Bir şeffaf zamk ismi.
KEHRİBAR	Cevher saçan. * Güzel sözler söyleyen.
KEHRÜBA	f. Saman kapan. * Bir yere hızlıca sürüldüğü zaman, hafif şeyleri kendine çeken bergâmi taş. (Türkçede tahrif edilerek "Kehribâr" denilir.)
KEHRÜBAÎ	Kehribar gibi, cezbedici, elektrikli olan.
KEHS	Bir şeyi eliyle almak.
KEHULET	(Bak: Kühulet)
KEHVARE	f. Beşik.
KEİB	Mahzun, hüzünlü, münkesir ve kötü halli olan kişi. (Müe: Keibe)
KEJ	f. Çarpık, eğri. Kumral. Tüylü keçi.
KEJÇEŞM	f. Şaşı, eğri bakışlı.
KEJDÜM	f. Akrep.
KEJDÜMÎ	f. Akrep gibi, akreple ilgili.
KE'KEE	Zorla reddetmek, def'etmek.
KEKEME	t. Harfleri serbest söyliyemeyip tekrarlayan. Dilinde tutukluk olan.
KEKRE	t. Ekşi, acımtırak.
KELA	Yeşil ot.
KELAB	Tıb: Kudurma. Kuduz hastalığı.
KELACU	f. Kadeh.
KE-L-ADEM	Yok. Yokmuş gibi.
KELAET	(Bak: Kilaet)
KELAH	Kıtlık olan yıl, kıtlık yılı.
KELÂL	Yorgunluk. Bitkinlik. Usanç. * Göz nuru zayıf olmak, yorgun olmak.
KELÂL-İ DİL	Gönül yorgunluğu.
KELÂL-ÂVER	f. Yorgunluk ve bıkkınlık veren. Sıkıcı, yorucu.
KELÂL-BAHŞ	f. Sıkıcı, yorucu. Yorgunluk getiren.
KELÂLET	Yorgunluk. Bitkinlik. Usançlık. * Bıçak ve kılıç gibi şeylerin kesmez olması. * Akrabalığı uzak olanlar. (Amcazâdeler topluluğu gibi). * Kör ve kesmez olan.
KELÂLİB	(Küllâb. C.) Çengeller, kancalar, uçları eğri olan demirler.
KELÂM	Söz. Bir mânayı ifâde eden, bir maksadı anlatan ifâde. * Allah'a mahsus bir sıfat. * Fık: Allah (C.C.) Kelâm sıfatını da hâizdir. Onun kelâmı harften ve savttan (sesden) münezzehtir, ezelidir, ebedidir. * Ist: Hikmet ve mantık esaslarıyla Allah'ın (C.C.) varlığı, birliği, İslâmiyetin doğruluğu ve hakkaniyetinden bahseden ilim. (Bak: İlm-i kelâm ve Kelâmullâh)
KELÂM-I AHSAR	En kısa ve veciz söz.
KELÂM-I KADİM	Kur'an-ı Kerim, Kadim kelâm.
KELÂM-I KİBÂR	Büyük, akıllı, veli ve meşhur zâtların güzel, veciz ve çok kıymetdâr olan sözleri ve kelâmı.
KELÂM-I MAHREM	Gizli kelâm. Mahrem söz.
KELÂM-I MENSUR	Nesir söz.
KELÂM-I MUDARÎ	Arab kabilelerinden Mudar Kabilesinin konuştuğu Arapça. Kur'an-ı Kerim bu lehçe üzerine nâzil olmuştur. En fasih Arapça'dır.
KELÂM-I NEFSÎ	Cenab-ı Hakk'ın lâfz, harf ve ses olmayan zâtî kelâmı. İçten konuşma.
KELÂM-I RESUL	Hadis. Peygamberimizin sözü.
KELÂM-I TÜND	f. Sert söz.
KELÂMIN KUYUDAT VE KEYFİYATI	Kelâmın küllünü meydana getiren harf, kelime gibi parçalarıyla, bunların sarf ve nahiv yönünden hususiyetleri. Meselâ: Müzekkerlik - müenneslik, mârifelik - nekrelik, mübtedâ - haber, sıfat - mevsuf gibi.
KELÂMÎ	Söz ve kelâma ait. Sözle alâkalı.
KELÂMİYYUN	Kelâmcılar. İlm-i kelâm âlimleri. (Bak: Mütekellimîn)
KELÂMULLAH	Allah kelâmı, Kur'ân-ı Kerim. (Bak: Kur'ân)(Kur'ân başka kelâmlarla kabil-i kıyas olamaz. Çünkü, kelâmın tabakaları, ulviyet ve kuvvet ve hüsn-ü cemâl cihetinden dört menbaı var. Biri mütekellim, biri muhâtab, biri maksad, biri makamdır. Ediblerin yanlış olarak, yalnız makam gösterdikleri gibi değildir. Öyle ise, sözde "Kim söylemiş? Kime söylemiş? Ne için söylemiş? Ne makamda söylemiş?" ise bak. Yalnız söze bakıp durma.Madem kelâm kuvvetini, hüsnünü bu dört menba'dan alır. Kur'ânın menbaına dikkat edilse, Kur'ân'ın derece-i belagatı, ulviyet ve hüsnü anlaşılır. Evet, madem kelâm mütekellime bakıyor; eğer o kelâm emir ve nehiy ise; mütekellimin derecesine göre irâde ve kudreti de tazammun eder. O vakit söz mukavemetsûz olur, maddi elektrik gibi te'sir eder. Kelâmın ulviyet ve kuvveti o nisbette tezâyüd eder. S.)
KELAN	f. İri, cüsseli, büyük. Heybetli.* Geniş, enli. * Baş.
KELÂNÎ	(Kilâet. den) Sakladı ve beni muhafaza etti veya eder, (meâlinde).
KELANTER	f. Çok iri. Daha büyük.
KELASENG	f. Sapan.
KELAVE	İpek veya iplik saracak çark.
KELB	(C.: Ekâlib-Eklüb-Kilâb) Köpek, it. * Meşhur bir yıldız. * İki adım arasına koyarak dikilen kayış. * Yolcuların, yük üstünde azıklarını astıkları demir çengel. * Şiddet. * Hırs.
KELB-İ AKUR	Azgın, saldırgan köpek.
KELB-ÜL MÂ'	f. Köpek balığı. * Kunduz.
KELBETAN	f. Kerpeten.
KELBÎ	Köpeğe ait, köpekle alâkalı. Köpek cinsinden olan ve köpeğe müteallik.
KELBİYYUN	Kalenderane yaşamayı alışkanlık haline getiren meşhur Diyojenin de içinde bulunduğu bir fırka. Bunlara Kelbiye tâifesi veya Melâmiyyun da denir.
KELCE	Kile, mikyâl.
KELDE	(C.: Külud) Bir parça kaba yer.
KELE	f. Yanak.
KELE'	Ayakta olan yarıklar. * Kir.
KELEB	(C.: Kelâlib) İt sürüsü. * İncitip eza etmek.
KELEBÇE	Yakalanan suçluların iki bileğine birden takılan demir halka. Demir bilezik.
KELEF	Yüzdeki benek. * şiddetli sevgi.
KELENDİ	Bir para. * Sağlam ve sert yer.
KELEPÇE	(Bak: Kelebçe)
KELEPİR	Çok ucuz ele geçen. Zahmetsiz, ücretsiz. * Üvey evlât. Evlâtlık.
KELFA	Yüzünde çiğitli olan kadın. (Müz: Eklef)
KELH	Katı yüzlülük.
KELH	Söğüt ağacına benzer, uzunca, dik bir ot. (İçi kamış gibi boş ve gâyet hafif olur; ondan hasıl olan zamka "eşk" derler, kokusu cündübâdester kokusu gibi olur, tadı acıdır.)
KELİF	Haris kimse.
KELİL(E)	Körleşmiş. * Az gören, donuk gören göz. Uzağı veya yakını iyi göremiyen göz. Miyop veya hipermetrop göz. * Kesmez olan âlet. * Çakal. * Yorulmuş kişi, yorgun kimse.
KELİM	(Kelime. C.) Kelimeler, kelâmlar, lâkırdılar.
KELİM	Kendine söz söylenilen, kendine hitab olunan. * Hz. Musa'nın (A.S.) bir ünvanı. * Söz söyleyen, konuşan. İkinci şahıs. * Yaralı kimse.
KELİM	Yaralı kimse. * Konuşulan kimse.
KELİMAT	(Kelime. C.) Kelimeler, kelâmlar, sözler.
KELİMAT-I NAHVİYE	Nahv ilmine âit kelimeler. Cümle teşkilinde mânâya tesir eden harfler ve kelimeler.
KELİMAT-I TAKDİRİYYE	Takdir edici sözler.
KELİM-DEST	f. Olgun kimse.
KELİME	Gr: Mânası olan en küçük söz veya cümlenin yapısını teşkil eden unsurlardan birisidir. Kelime, isim, fiil ve harf olmak üzere dilbilgisinde üç kısma ayrılmıştır. "Bir tek söze" kelime denir.
KELİME-İ HAMKA	Ahmakça söz.
KELİME-İ MENHUTE	Aslı iki kelime olan bir tâbirin bir kelime ile söylenişi: "El Hamdüllilâh" yerine "Hamdele" söylenmesi gibi. "Bismillâh" yerine "Besmele" denmesi gibi.
KELİME-İ ŞEHÂDET	şehâdet ifâdesini hülâsa eden (Eşhedü en Lâ ilâhe illâllah ve eşhedü enne Muhammeden abduhu ve Resuluh) cümlesi.
KELİME-İ TAYYİBE	Allah ve Resulullah kelâmı. Dua, niyaz ve salâvatlar gibi kelâmlar. Meselâ (Sübhânallah velhamdülillah ve Lâilâhe illâllah vallahü Ekber) kelime-i tayyibedir.
KELİME-İ TEVHİD	Tevhid-i İlahîyi ifade eden "Lâilahe illallah Muhammedür Resulullah" cümle-i kudsiyesidir. (Bak: Tevhid)(Bütün esmâ-i hüsnânın ifâde ettiği mânalar ile bütün sıfât-ı kemaliyeye, Lâfza-i Celâl olan "Allah" bil'iltizam delâlet eder. Sair ism-i haslar yalnız müsemmâlarına delâlet eder. Sıfatlara delâletleri yoktur. Çünki sıfatlar müsemmâlarına cüz olmadığı gibi aralarında lüzum-u beyyin de yoktur. Bu itibarla ne tazammunen ve ne iltizamen sıfatlara delâletleri yoktur. Amma Lâfza-i Celâl bil'mutâbakat Zât-ı Akdese delâlet eder. Zât-ı Akdes ile sıfât-ı kemaliyye arasında lüzum-u beyyin olduğundan, sıfatlara da bil'iltizam delâlet eder. Ve keza, Uluhiyet ünvanı sıfât-ı kemaliyeyi istilzam etmesi ism-i has olan "Allah"ın da o sıfâtı istilzam ettiğini istilzam ediyor. Ve keza, "Allah" kelimesi de, nefiyden sonra sıfatlar ile beraber düşünülür. Binaenaleyh "Lâilâhe illâllah" kelâmı, esmâ-i hüsnânın adedince kelâmları tazammun ediyor. Bu itibarla, şu kelime-i tevhid kelâmı, delâlet ettiği sıfatlar itibariyle bin kelâm iken bir kelâm oluyor. "Lâ Hâlika İllallah", "Lâ Fâtıra, Lâ Râzıka, Lâ Kayyume İllâllah" gibi... Binaenaleyh, terakki etmiş olan zâkir bir zât, bu kelâmı söylerken içindeki binlerce kelâmları söylemiş oluyor. M.N.)
KELİMULLAH	"Cenab-ı Hakk'ın hitab eylediği zat" (meâlindedir). Hazret-i Musa'nın (A.S.) bir ünvanıdır. Çünkü O, Tur-u Sina'da Cenab-ı Hakk'ın kelâmını, hitabını duymak mazhariyetine erişmiştir. * Resul-i Ekrem (A.S.M.) mi'rac-ı şerifinde Cenab-ı Hak ile tekellüme mazhar olduğundan bir ismi de Kelimullah'tır.
KELİNG	f. Şaşı.
KELK	f. Koltuk (insanda).
KELKÂHYA	Mc: Vazifesi olmayan şeylerle alâkadar olan. Her şeye karışan.
KELKEL (KELKÂL)	(C.: Kelâkil) Göğüs, sadr.
KELL	(C.: Külul) Ağırlık. * Yorgunluk. * Ufak taneli yağmur. * Yetim. * Semizlik, besililik. * Cibinlik dedikleri ince örtü.
KELLÂ	Öyle değil. Aslâ.
KELLA	Geminin durup demirlediği yer.
KELLAB	İt tutan kimse. Köpeğe av tâlim eden kimse.
KELLE	f. Kafa, baş. * Ekinlerde başak. * Baş gibi yuvarlak olan nesne.
KELLEPUŞ	f. Başa giyilen şey. * Bir cins başörtüsü.
KELLİT (KİLLİT)	Sırtlanın yataklandığı inin ağzını kapattıkları taş.
KELLUB	(C.: Kelâlib) Kerpeten. * Çengel.
KELM	(C.: Külum-Kilâm) Cerâhat.
KELS	Hamle etmek. Cür'et etmek.
KELSEME	Cem'olmak, toplanmak.
KELT	Ahmaklık. * Toplamak.
KELUL (KELÂL-KELÂLE)	Kütelip kesmez olmak. * Göz nuru zayıf olmak. * Çocuğu ve anası olmayan şahıs.
KELZ	Cem'etmek, toplamak.
KEM	Gr: Ne kadar? Kaç? (Mikdar için soru ifâdesinde kullanılır.) (Farsçada: Çend)
KEM	f. Az, noksan, eksik. * Kötü. Fenâ. Ayarı bozuk. * Fakir, hakir.
KEMÂ	(Ke ile Mâ edatlarından mürekkebdir) "Gibi" mânâsına gelir.
KEMÂ BİŞ	f. Aşağı yukarı. Takriben.
KEMÂ Fİ-L-EVVEL	Evvelki gibi.
KEMÂ Fİ-S-SÂBIK	Eskisi gibi.
KEMÂ HİYE	(Kemâ hüve) Onun gibi, nitekim, olduğu gibi.
KEMÂ HİYE HAKKUHÂ	Gereği gibi.
KEMÂ-HÜVE	(Bak: Kemâ hiye)
KEMÂ HÜVE-L-MUTAD	Mutad olduğu ve alışıldığı üzere.
KEMAİN	(Kemin. C.) Pusuya gizlenmiş adamlar.
KEMÂ KÂNE	Eskiden olduğu gibi, eski tarzda.
KEMÂ KÂNE Fİ-S-SÂBIK	Eskisi gibi, eskisindeki gibi.
KEMAKL	(Kem-akl) Aklı kıt. Ahmak, ebleh.
KEMAL	Kâmillik, olgunluk. Olgunlaşma. Erginlik. Bütün güzel sıfatlarla muttasıf olmak. Fazilet. * Değer, baha. * Fazlalık. * Sıdk ile yapılan güzel iş.
KEMAL-İ DİRAYET	Dirayetin son derecesi.
KEMAL-İ İHTİMAM	Son derece dikkat ve ihtimâm.
KEMAL-İ METANET	Tam sağlamlıkla, sarsılmadan.
KEMAL-İ RAHMET	Rahmet ve merhametin nihayet kemalde olması.
KEMAL-İ VÜSUK	Tam bir itimad ve inanç.
KEMALÂT	(Kemal. C.) Faziletler, iyilikler, mükemmellikler. Ahlâk ve huy güzellikleri. Terbiyelilik, edeblilik.(Mâdem mevcudat, zeminin yüzünde büyük bir nehir gibi, kemalâtın lem'alariyle parlar geçer; o nehir, güneşin cilveleriyle parladığı gibi, şu seyl-i mevcudât dahi, hüsün ve cemal ve kemalin lem'alarıyla muvakkaten parlar gider. Arkalarından gelenler aynı parlamayı, aynı lem'aları gösterdiklerinden anlaşılıyor ki: Cereyan eden suyun kabarcıklarındaki cilveler, güzellikler, nasıl kendilerinden değil; belki bir güneşin ziyasının güzellikleri, cilveleridir. Öyle de şu seyl-i kâinattaki muvakkat parlayan mehasin ve kemalât, bir Şems-i Sermedî'nin lemaat-ı cemal-i esmasıdır... S.)
KEMALÂT-PERVER	f. Kâmil ve olgun insan. Kemalât sahibi.
KEMAN	f. Yay. Kavis. * Yayı andırır her şey. * Keman.
KEMAN-DÂR	f. Yay tutan, yay tutucu.
KEMANE	f. Keman veya kemençe yayı. * Güreşte bir çeşit oyun.
KEMAN-EBRU	Kaşları yay gibi olan. Keman kaşlı.
KEMAN-GER	f. Yay yapan san'atkâr.
KEMANÎ	f. Kemancı. Keman çalan çalgıcı.
KEMAN-KEŞ	f. Keman çalan. * Ok atmakta usta olan. Yay çeken.
KEM-ASL	f. Aslı ve nesli bozuk.
KEM-AYAR	f. Ayârı doğru olmayıp bozuk olan. Hileli, kalp.
KEMA YENBAGÎ	İcabettiği gibi, uygun olduğu üzere, lâyıkı gibi.
KEM-BAHA	f. Kıymetsiz, değersiz, âdi.
KEM-BAHT	f. Tâlihsiz, bahtsız, şansız.
KEM-BİDAA	f. Sermayesi az. * Bilgisi zayıf, câhil. Az okumuş.
KEMC (KEMH)	Atı dizgini ile durdurmak.
KEM'E	Yer mantarı.
KEMED	Gam, tasa.
KEMENAN	(Kemin. C.) Pusuya gizlenmiş askerler. * Pusular.
KEMENÇE	f. Çiftçilerin tarlalara kimyevi gübre atmak için kullandıkları bir nevi âlet. * Tırnağı tellerine değdirmekle ses çıkaran kemana benzer küçük bir çalgı âleti.
KEMEND	f. Eskiden idam için boyna geçirilen yağlı kayış. * Uzakta bulunan herhangi bir nesneyi yakalayıp çekmek için üzerine atılan ucu ilmekli uzunca ip. * Geyik ve benzeri hayvanların yuları. * Güzelin saçı.
KEMER	f. Yay gibi eğik olan yapı. * Bele bağlanan kuşak. * İç çamaşırın bele rastlayan kısmı.
KEMERBEND	f. Kemer bağı. * Kemeri takılmış. Belinde kemer olan. * Mc: Derviş.
KEMERBESTE	f. Kuşak bağlamış, hazır olmuş. Hazır olup emri bekler hâlde olan.
KEMERBESTE-İ UBUDİYET	Cenab-ı Hakkın huzuruna çıkıp, kollarını önden bağlar şekilde, emre hazır vaziyette bekleyip, kulluğunu ifâde ve ilân etmek. (Namazdaki gibi)
KEMERDECE	Yab yab yürümek.
KEMERGÂH	f. Kemer takılan yer. Bel.
KEM-FEHM	Anlayışı kıt. İdrâki az.
KEM GÖZ	Kötü niyetle bakan göz.
KEMGÛ	f. Az konuşan. Az söyleyen.
KEM-GÜFTAR	f. Az konuşan. Az söyliyen.
KEMH	Gözsüzlük.
KEMHA	f. Bir cins ipek kumaş.
KEM-HARF	f. Az söyliyen kimse, az konuşan kişi.
KEM-HAVSALA	f. Tahammülü az olan kişi, tahammülsüz kimse.
KEMÎ	(C.: Kümât) Yiğit, kahraman, bahadır. Savaşçı, cengâver.
KEMİ'	Bir yerde ve bir döşekte beraber yatan kişi. * Düz yer.
KEMİN	f. Pek küçük, çok ufak. Çok az.
KEMİN	(C.: Kemâin) Pusuya saklanmış adam. * Pusu. * Belirsiz. Gizli yer.
KEMİNE	Hakir. Aşağı. Dûn. Âciz. Noksan. Eksik.
KEMİNGÂH	f. Pusu yeri. Tuzak kurulan yer.
KEMİNGÜŞA	Pusu kuran. Tuzak kuran.
KEMİNSAZ	f. Pusu tutmuş olan. Tuzak kurmuş olan.
KEMİŞ	Tez yürüyüşlü at. * Zekeri küçük at. * Memesi küçük koyun.
KEMİŞE	Küçük emzikli deve.
KEM-İYAR	f. Ayarı bozuk. Hileli. Kalp altun veya gümüş.
KEMİYET	(Bak: Kemmiyet)
KEMİYY	Bahadır kişi. * Kahraman, şucâ.
KEMKADR	f. İtibar ve kıymeti düşük. Adi, bayağı.
KEMKAİM	f. Anlayışsız. İdrakten âciz.
KEMKÂM	Katı yüzlü, kaba ve tıknaz kimse. * Pelit ağacına benzer bir ağacın zamkı veya kabuğu.
KEMKIYMET	f. Değersiz, kıymetsiz.
KEMLUL	Yabâni hıyar.
KEMMEN	Sayıca azlık veya çokluk cihetiyle. Sayıca.
KEMMÎ	Azlık veya çokluğa dair. Kemmiyete âit ve müteallik. Cesur. Yiğit. Silâhlı.
KEMMİYAT	(Kemmiyet. C.) Kemiyetler.
KEMMİYET	(Kemiyet) Miktar, sayı, nice oluş. Az veya çok oluş.
KEMMUN	Kimyon.
KEMN	Gizlemek, gizlenmek.
KEMNAM	f. Adı sanı belirsiz. Namsız, şöhretsiz.
KEMNE	Tıb: Karasu adı verilen bir göz hastalığı.
KEMPAYE	f. Rütbe ve derecesi düşük. Pâyesi düşük olan.
KEMRA	f. Mandıra, ağıl.
KEMRE	Gübre. * Pul pul kalkmış deri.
KEMSAL	f. Genç. Yaşı küçük.
KEMSERE	Cem'olmak, toplanmak. * Bazısı bazısına girmek. * Yab yab yürümek.
KEMSUHAN	f. Az konuşan. Az söyleyen.
KEMŞ	Kesmek.
KEMTER	f. Aciz. Fakir. İtibarsız. * Başka şeylere göre daha az olan. Pek aşağı. * Noksan, eksik.
KEMTERANE	f. Fakirce. Acizce. Çok küçük nisbette.
KEMTERÎN	f. Pek âciz ve güçsüz. Çok hakir. * En küçük, en âşağı. Pek çok noksan veya eksik.
KEMY	Gizlemek, ketmetmek.
KEMYAB	Az bulunan. Nâdir. Bulunmayacak kadar az olan.
KEMZEBAN	f. Az konuşan kimse. Az söyleyen kişi.
KEMZEDE	f. Tâlihsiz, şanssız, bahtsız.
KEMZEN	f. Tâlihsiz, şanssız.
KEN	f. "Kazan, kazıcı, koparan, yıkan, söken." anlamlarına gelir ve kelimelere katılır. Meselâ: (Kuh-ken: Dağ deviren, tünel açan) gibi.
KEN'	(C.: Kün'ân) Tilki eniği. * Cem'etmek, toplamak. * Yakın olmak. * Mülâyemet. * Alçaklık yapmak. * Firar, kaçmak.
KENA'	Parmakların sinirleri çekilip yumulmak.
KEN'AD	(C.: Kenâıd) Balık kılçığı.
KENAİN	(Kinâne. C.) Ok kılıfları, okluklar, sadaklar.
KENAİS	Keniseler, kiliseler.
KENAK	f. Karın ağrısı. Buruntu.
KEN'AN	Filistin. Hz. Yâkub'un (A.S.) memleketi.
KENANE (KİNÂNE)	(C.: Kenâyin) İçine ok ve yay konulan ve beylik adı verilen kap.
KENAR	f. Çevre, kıyı, Sâhil, deniz kıyısı. * Köşe, uç. * Son, nihâyet. * Çember. * Etrâfı çevrilen şey. * Kucaklama. Kucağa alma.
KENAR-I ÂSMÂN	Ufuk.
KENARE	f. Kıyı, kenar. * Kucak. * Kasap çengeli. Kayış asılan çengel.
KENAR-GİR	f. Fıçı çemberi.
KEN'AT	Bir balık cinsi.
KENAZ	Zahire vakti.
KENB	İş yapmaktan ellerin iri iri olması.
KENBUR	(Kenbure) f. Yalan, hile.
KEND	Kesmek, kat'etmek. * Bir kimsenin nimetini ve iyiliğini bilmeyip inkâr etmek.
KENDE	f. Hendek, çukur. * Biçilmiş, kesilmiş. * Kokmuş, ağır kokulu.
KENDE-HÂYE	f. "Hayası kesilmiş: Hadım ağası.
KENDEŞ	Bir nevi devâ.
KENDİDE	f. Kokmuş.
KENDU	f. Epey genişçe toprak.
KENDUC	Yer altında giyecek eşya koymak için yapılan oda.
KENDURE	f. Peşkir. * Deriden yapılmış büyük sofra.
KENDÜM	f. Buğday.
KENE	Hayvanın etine yapışıp kanını emen küçük bir böcek.
KENEF	(C.: Eknâf) Yön, taraf. * Sığınılacak yer. Korunulacak mekân. * Tuvâlet, helâ, ayakyolu.
KENEHBÜL	Bir cins ağaç.
KENEHVER	Büyük beyaz bulut.
KENET	(Esâsı: Kinet) İki sert cismi birbirine bağlamak için çakılan iki ucu kıvrık madeni parça.
KENF	Hıfzetmek. * Örtmek, setretmek.
KENFİLE (KENFELİK)	Kaba ve uzun sakal.
KENİF	(C.: Künüf) Hıfzedici, koruyan. * Örtücü. * Kalkan. * Deve ağılı. * Ayakyolu, tuvalet.
KENİN	Örtülü, gizli, mahfuz.
KENİSA	(Kenise) (C.: Kenâis) Kilise.
KENİZ	f. Esir kadın. Hayalık, câriye.
KENİZEK	f. Küçük cariye.
KENKER	Enginar.
KENN	Örtülüp gizlenme.
KENNAS	Süpürgeci.
KENNE	(C.: Kınât-Kenâyin-Kenânin) Bir kimsenin gelini, oğlunun hanımı.
KENNÎ	(C.: Ekniyâ) Lâkabdaş kimse, isimleri aynı olan.
KENS	Süpürge ile süpürme.
KENTA	Bir ot cinsi.
KENTAL	Fr. Yüz kilogram ağırlığında bir tartı birimi.
KENUD	Çok küfran-ı nimet eden kimse. Çok levm ve küfreden cahud. * Birşey yetiştirilemiyen verimsiz arazi. * Kocasının hukukuna ve iyiliklerine küfran eden nankör kadın. * Yemeğini misafirden sakınarak yalnızca yiyen cimri. * Kölesini, uşağını çok döven kimse. (E.T.)
KENZ	şiddet, zorluk, meşakkat.
KENZ	Define, hazine. Yer altında saklı kalmış kıymetli eşya, para veya altın gibi şeyler.
KENZ-İ MAHFÎ	Gizli hazine.
KENZ SURESİ	Fâtiha Suresi.
KEPADE-KEŞ	f. Okçuluğa yeni başlıyan.
KEPAN	f. Büyük terazi.
KEPAZE	İtibarsız, âdi, mübtezel, kıymetsiz kimse. Haysiyetsiz, şerefsiz, rezil. Hürmet ve saygıya müstahak olmıyan. * Tâlim için kullanılır yay.
KEPENEK	f. Çobanların giydiği kolsuz ve dikişsiz, keçeden dövülerek yapılan giyecek.
KER'	(C.: Küru') Suyu yerinden ağız ile içmek. * Yağmur suyu. * (Kız) erkek istemek.
KER	f. Sağır, işitmez. * Kudret, kuvvet. * Maksad ve meram.KERA' : Baldırları ince olmak. * Yağmur suyu.
KERA	Uyku, nevm.
KER'A	Çocuk seven kadın.
KERA	Turna kuşunun erkeği. * Hafif uyku.
KERABİS	(Kirbâs. C.) Kumaşlar. Bezler.
KERAD(E)	f. Yırtık ve eski elbise.
KERAHE	(Kerâhiye) Meşakkat, zahmet, şiddet.
KERAHET	İğrenme, iğrençlik, mekruh oluş. İslâmiyetçe iyi sayılmayan şey. * İstenmiyerek, zorla. *Fık: Şer'an yapılmaması sevablı ve hayırlı olan bir şeyin terk edilmeyip yapılması. (Bak: Mekruh)
KERAHETEN	Kerahet olarak, makbul olmayarak, istenmiyerek.
KERAHET VAKTİ	Güneşin doğuş, batış ve zeval vakti.
KERAHİYYET	Mekruh oluş. Kerih ve çirkin olan işin hâli.
KERAİH	(Kerihe. C.) Nefret edilecek ve iğrenç şeyler.
KERAKER	f. Kuzgun. * Karga.
KERAMAT	(Keramet. C.) Kerametler.
KERAME	İzzet, şeref. Küp ağzına koydukları tabak.
KERAMEND	f. Münasib, muvafık, lâyık, uygun, şayeste.
KERAMET	Allah (C.C.) indinde makbul bir veli abdin (yâni, âdi beşeriyyetten bir derece tecerrüd edebilen zatların) lütf-u İlâhî ile gösterdiği büyük mârifet. Velâyet mertebelerinde yükselen bir abdin hilaf-ı âdet hâli. * Bağış, kerem. * İkram, ağırlama.
KERAMET-İ ALEVİYE (R.A.)	Hz. Ali Efendimize âid keramet. (Bak: Kaside-i Ercuze)
KERAMET-İ İLMİYE	İktisab suretiyle olmayıp, vehbi yani Cenab-ı Hakk'ın atiyyesi olarak geniş bir ilme mazhariyyetten hâsıl olan ilmi keramet. *İlim tahsili ile çok büyük ilim sâhibi olan bir allâmeden çok daha yüksek vâsi' ve hârikulâde bir ilme mazhar bulunan, hem ilmî dehâsı ve fart-ı zekâsı tecrübelerle ve harika eserleri ile sâbit ve müsellem olarak bir ferd-i ferid-i zaman hâlinde zuhur ve iştihar eden ender evliyâullahtan vücuda gelen ve zuhur eden, nur-efşân, hikmetfeşan ilmi kerâmet, ilmî harika. (Z. Gündüzalp)(Velilerde zuhur eden kerametler de Peygamber'in (A.S.M.) Hak olduğuna bir delildir. Çünkü bu veliler ona tabi' olmakla böyle harika hâllere mazhar olurlar. Ş.)
KERAMET-İ KEVNİYE	Kudret-i Rabbaniyenin ihsanı ile letâfet kesbedip havada uçmak, uzun yolu kısa zamanda gitmek, bir mü'minin bir sıkıntısı hâlinde Cenab-ı Hakk'a dua edip ind-i İlâhîde makbul bir zâttan yardım istemekle, o zatın, izn-i İlâhi ile o muztar kimsenin imdadına yetişmesi, kale gibi muhkem bir yerde üzerinden kilitli muhkem bir hücresinde hapis olan bir zatın, orada ibadet ve taatla meşgul olduğu bir zamanda görüldüğü halde, aynı zat aynı zamanda çarşıda halk arasında veya câmide görülmesi ve bir zâta şiddetli ve kesretli zehirlemelerle su-i kasdlar yapıldığı halde, ona zehir tesir etmemesi ve ona düşmanları tarafından kurşun isâbet ettirilememesi ve tayy-ı mekân ve bast-ı zaman gibi hârika hallere mazhar olması gibi hadiselere o zatın "keramet-i kevniyesi" denilmektedir. Bu gibi hârika haller Cenab-ı Hak indinde ve Resul-ü Ekrem (A.S.M.) yanında makbul ve mahbub olan ender velilerde zuhur eder. (Z. Gündüzalp)
KERAN	Sabah.
KERAN	f. Kenar, uç, âhir, son, nihayet.
KERAN TÂ KERAN	Bir uçtan bir uca.
KERAR	Arap kadınlarının takındıkları boncuk.
KERARİS	(Kürrâse. C.) El yazması kitapların sekiz sahifeden ibâret olan formaları.
KERAS	Hilyon ve marulca dedikleri ot.
KERASTE	f. Kereste.
KERB	(C.: Kurub-Küreb) Yeri sürüp aktarmak. * Dar etmek. * Yakın olmak. * Gam, tasa, keder, endişe.
KERBE (KÜRBE)	Gam, tasa, endişe.
KERBELA	Irakta Seyyid-üş şühedâ Hz. İmam-ı Hüseyin Efendimizin (R.A.) meşhed-i mübârekleri olan yer.(Cibril var haber ver Sultân-ı Enbiyâya.Düşdü Hüseyin atından sahra-yı Kerbelâya) (Kâzım)
KERBELE	Ayaklarda olan gevşeklik. Yürüdüğünde balçık içinde yürür gibi yürümek. * Buğday ve arpa gibi hububatın kalburlanması.
KERD	Sürmek. * Def'etmek, kovmak. * Boyun.
KERDEM	Şişman ve kısa boylu olan adam.
KERDEME	Kısa düşman.
KERDESE	Bağ, kayd. * Ayağı bağlı olan kimsenin yürüyüşü.
KEREB	Kova bağladıkları ip. * Suyu yatıp ağızla içmek. * Hurma ağacının kökü.
KEREBBE	Yaz günlerinde kumlu yerlerde biten bir ağaç adı.
KEREBE	(C.: Kirâb) Suyun aktığı yer.
KEREFS	Kereviz otu.
KEREM	Nefaset, izzet, şeref. Al-i-cenâbâne ihsan, inâyet. * Kıymetli şeyleri kemal-i rıza-i nefisle verme. * Mecd ve şeref. Cenab-ı Hakk'a atfolunursa eltaf ve ihsan-ı İlâhî kasdedilmiş olur. İnsan hakkında vasıf sureti ile zikrolunursa; mehasin-i ahlâk ve ef'âl kasdolunur.
KEREM ETMEK	Müsâade etmek, lutfetmek. Razı olmak.
KEREMGÜSTER	f. Cömert, mükrim, kerem sâhibi.
KEREMKÂR	f. Kerem eden, ikram eden. Cömert, eli açık olan, bağışlayan.
KEREMPE	Yun. Denize doğru uzanan kayalık çıkıntı. * Dağın en yüksek yeri, tepesi. * Geminin baş tarafı.
KEREMPE BURNU	Batı Karadeniz kıyısında Cide Kazasının sınırları içinde kalan kara çıkıntısı.
KEREMPERVER	f. Kerem sâhibi. Eli açık, cömert. Mükrim.
KEREV	f. Örümcek, ankebut.
KEREVET	Tahtadan yapılan ve üzerine yatak veya minder konularak yatmağa ve oturmağa yarayan yüksekçe yer.
KERF	Hımarın, bevlini koklayıp başını yukarı kaldırması.
KERH	İğrenme, hoşlanmayıp tiksinme. * Zorlama. * Bir şey sonradan nâ-hoş ve kerih olmak.
KERHEN	İstemiyerek, tiksinerek, zoraki.
KERH	Bağdat şehrinde bir mevziin adı.
KERÎ	f. Örümcek ağı. * Sağırlık, duymazlık, işitmezlik.
KERÎ	Kazmak.
KERİBE	(C.: Kerâyib) Katı, sert.
KERİH	İğrenç, tiksindirici. * Muharebe ve cenkte olan şiddet. * Pis, çirkin, fena şey. * Nefse kerahetlik vercek kabahat.
KERİH-ÜL MANZAR	Görünüşü ve manzarası çirkin ve iğrenç.
KERİH-ÜN NEFES	Nefesi ve ağzı pis kokan.
KERİHE	(C.: Kerâih) Nefret edilecek, iğrenç şey.
KERİHET	Harpte şiddet. * Zahmetli ve meşakkatli olan.
KERİM	Her şeyin iyisi, faydalısı. Kerem ile muttasıf olan, ihsan ve inayet sâhibi. Şerefli ve izzetli. Muhterem, cömert, müsamahakâr. (Kur'an-ı Kerim tâbirindeki kerim; muazzez, mükerrem mânâsınadır. Kur'an-ı Kerim'de bu kelime 27 defa geçer ve ancak iki defa Cenab-ı Hak hakkında kullanılmıştır.)
KERİMANE	f. Kerim olana mahsus hâlde. Lutfederek. Kerime hâs bir suretde.
KERİME	Kız evlâd. * Kendine ikram edilmiş kimse. Şerefli. * Güzide, seçkin, kıymetli şey. * Vücudun kıymettar yerlerinden her biri.
KERİR	Boğulmuş ses gibi bir ses.
KERİŞ	(C.: Küruş) İşkembe.
KERİYY	Kiraya veren veya kiraya alan. (ikisine de ıtlak olunur.)
KERİZ	Yoğurtan yapılan keş.
KERKEÇ	Eskiden muhasara olunan kaleleri tazyik etmek ve top ve tüfekle dövmek için dışarısına yapılan kule ve tabyalar.
KERKER	Karındaş sığır.
KERKERE	Tavuğa çağırmak. * Rüzgârın bulutu toplayıp dağıtması.
KERKES	f. Akbaba (kuş).
KERKESE	Tereddüt etmek, karar verememek.
KERKÜZ	f. Delil, işâret, alâmet.
KERM	(C.: Kürum) Bağ kütüğü. Asma, üzüm çubuğu.
KERMARİK	Ilgın ağacının koruğu.
KERME	Etli ve yuvarlak olan uyluk başı.
KERNAF	(C.: Kerânif) Hurma ağacının budaklarının aslı. (Kesildikten sonra ağacında bâki kalır.)
KERNAFE	(C.: Kürnüf) Dibinden kesilmiş olan hurma ağacının budakları.
KERNEBE	Zengin kadın.KERR : Çekilerek yeniden hücum etmek. * Birşeyden vazgeçtikten sonra tekrar ona, o işe yönelmek. * Devlet. * Gemi halatı. * Hurma ağacına çıkmakta kullanılan urgan.
KERRAM	Bağcı.
KERRAR	Harpte, çekilip tekrar saldırmak. Döne döne saldırmak.
KERRAT	Kerreler. Defalar. Çarpım cetveli.
KERRAZ	Çobanın torbasını veya dağarcığını taşıyan kuvvetli boynuzsuz koç.
KERRE	Bir defa. Bir adet. Bir.
KERREMALLAHU-VECHEHU	Allah vechini mükerrem kılsın, meâlinde dua olup Hz. Ali (R.A.) hiç putlara secde ve ibadet etmediği ve çocukluktan beri Allah'a secde ettiğinden, onun ismi anıldığında hürmeten söylenir. (Bak: Aliyy-ül Murtaza)
KERRETAN	Sabah ve akşam.
KERRUBÎ	Meleklerin büyüğü.
KERRUBİYYUN	(Mukarrebûn) Sadece ibadetle meşgul olan melekler. Allah'a en yakın olan melekler. Büyük melekler. Kerubiyyun yalnız hamele-i arştır diyenler olduğu gibi, Kerrubiyyun diyenler de olmuştur. Aslı Kerubiyun'dur.
KERRUS	Büyük başlı.
KERR U FERR	Muharebede geri çekilerek tekrar hücum etmek.
KERS	Kadının hayız görmesi. * Cebretmek, zorlamak.
KERŞ	Karın. * İşkembe. * Topluluk, cemaat. * Kişinin çoluk çocuğu veya küçük evlâdı.
KERŞA	Karnı büyük kadın. * Parmakları kısa düz taban.
KERŞEB	Yaşlı, ihtiyar. * Hali kötü olan kimse. * Kalın ve uzun nesne. * Arslan. * Çok yiyen, obur.
KERUB	Allah'a en yakın olan melekler.
KERUBİYYUN	(Bak: Kerrubiyyun)
KERV	Top oynamak. * Kapı içini taş ile örmek.
KERVAN	f. Birbirini takib ederek giden insan veya hayvan sürüsü. Kafile ve hey'etle giden yolcular takımı.
KERVAN	(C: Kirvân-Kerâvin) Balıkçıl kuşu.
KERVANSARAY	Büyük yollarda kervanların konaklamalarına mahsus büyük hanlar. (Selçuklular ve Osmanlılar devrinde hayır eseri olarak yaptırılmışlardı.)
KERY	Kazmak.
KERYAN	Uyuyan kişi, nâim.
KERYE	Tam olmak, tamam olmak.
KES	f. İnsan. Kişi.
KES-İ BÎKESAN	Kimsesizlerin yardımcısı.
KE'S	Çanak. * Kadeh. Dolu kadeh.
KES'	Uzun olmak. * Çok olmak.
KES'	El veya ayak ile bir nesnenin arkasına vurmak. * İttibâ etmek, tâbi olmak. * Yemen'de bir kabile adı.
KESAD	Alış veriş durgunluğu. Kıtlık. Eksiklik. Verimsizlik.
KESAFET	Bulanıklık. Kir. Açık veya berrak olmamak. * Kalınlık, yoğunluk, kesiflik, koyuluk. Şeffaf olmamak.
KESAFET-İ NÜFUS	Nüfus çokluğu, nüfus yoğunluğu, nüfus kalabalığı.
KESALET	Tembellik. Üşenmek. Uyuşukluk. Rehâvet.
KES'AM	Pars (canavar).
KESAN	f. Adamlar. İnsanlar. Kişiler.
KESANE	f. İnsan gibi. İnsana yakışır şekil ve surette.
KESB	Kazanç. Çalışmak. Sa'y ve amel ile kazanmak. Elde etmek. Edinmek. Kazanç yolu. * Fık: Bir insanın kendi kudret ve iktidarını bir işe sarfetmesi.
KESB-İ KUDRET	Kudret ve kuvvet kazanma.
KESB-İ MUÂREFE	Bir mevzuda çalışarak ihtisas sahibi olmak. Birbinini tanımak ve alışmak.
KESB-İ SERVET	Para kazanma.
KESB-İ ŞER	şerli bir işi işlemek veya o işe âlet olmak yahut da tarafdar olmak.
KESB-İ VUKUF	Haberi olma. Vukuf sahibi olma. Bilgi edinme.
KESBÎ	Çalışmakla kazanılan. Sonradan elde edilen. Doğuştan olmayan. Vehbî olmayan.
KESD	Davarı üç parmakla sağmak. * Bir şeyi dişiyle kesmek.
KESE	Kısa yol, kestirme yol. * Mc: Mali iktidar, servet. (Para kesesi manasında olan kelime için Bak: Kise)
KES'E	Bitmek. * Yüksek olmak.
KESEB	Yakınlık, kurbiyet.
KESEL	Tembellik. Uyuşukluk. * Yorgunluk. * Ağırlık.
KESELAN	Tembellik. Yorgunluk. Uyuşukluk.
KE'SEN DİHAK	(Kulpsuz) dolu kadehler.
KESER	Hurma çiçeği.
KESES	Alt dişleri çenesiyle çıkmak. * Dişleri kısa olmak.
KESF	(Güneş veya Ay) ışığını kesme. * Görünmez olma. * Kesmek. * Yaramaz olmak.
KESH	Aksaklık.
KESÎ	f. Bir kimse.
KESİB	Kum tepesi.
KESİD	Sürümsüz, geçmez, aranmaz. Bayağı, aşağı.
KESİF	Koyu. Çok sık ve sert. Şeffaf olmayan.
KESİL (KESLÂN)	(C.: Küsâlâ) Tenbel kimse.
KESİR	Çok. Bol. Kesret üzere olan. * Türlü. Çeşitli.
KESİR-ÜL AHBÂB	Tanıdıkları, bildikleri çok olan.
KESİR-ÜL EVLÂD	Çocukları çok olan. Evlâdı kesir olan.
KESİR-ÜL MÂL	Malı mülkü çok olan. Serveti fazla olan. Zengin.
KESİR-ÜL VUKU'	Sık sık olan, çok vuku bulan.
KESİR	(C: Kesrâ) Parçalanmış, dağıtılmış. Kırılmış.
KESİS	Hurma şarabı. * Darı bozası. * Arapların taş üstünde kurutup ve dövüp azık edip yedikleri et.
KESİS	Titremek. Deprenmek. * Eğrilik.
KESİSA	Avcıların tuzağı.
KESKESE	Söylerken sin'i kef'e tebdil edip sin yerine kef okumak. * Çabuk kesmek.
KESLAN	Uyuşuk, tembel, gevşek. Yorgun.
KESM	Doldurmak. * Ağzına alıp kırmak.
KESM	(C: Ekâsim) Bir şeyi eliyle parmaklamak. * Çok miktar atlar.
KESR	Kırmak. Parçalamak. Parçalara ayırmak. * Mat: Bir bütünün parçalarından her biri.
KESR-İ ÂDİ	Ondalık olmayan kesir. Bayağı kesir. Meselâ: 3/8, 7/20 gibi.
KESR-İ ÂŞÂRİ	Ondalık kesir. Mahreci (paydası) 10 veya 10'un her hangi bir kuvvetinden ibaret olan kesir. Meselâ: 0,15 - 0,007 gibi.
KESR-İ HÂTIR	Hatır kırma.
KESRA	(C: Ekâsire) Acem meliklerinin lâkabı.
KESRE	Kur'an-ı Kerim yazısında harfin altına konarak, o harfi "İ" veya "I" diye okutan ve bir adı da "esre" olan işâret.
KESRE-İ HAFİFE	"İ" diye okunan kesre.
KESRE-İ SAKİLE	"I" diye okunan kesre.
KESRET	Çokluk, sıklık. * Bir şeyin ekserisi ve muazzamı. Bolluk. (Bunun zıddı kıllettir)(Hayat, kesrette bir çeşit tecelli-i vahdettir. Onun için ittihada sevkeder. Hayat, bir şeyi her şeye mâlik eder. M.)(...Hem bütün âlemlerin Rabbi kesret tabakatında vahdaniyeti ilân etmek istemesine mukabil; en azamî bir derecede bütün merâtib-i tevhidi ilân eden, yine bizzarure O Zâttır. S.) (Bak: Tefekkür)
KESRET-İ ETBA'	Tâbi olanların çokluğu. Tarafdarların kesretli oluşu.
KESRET-İ NUKUD	Para çokluğu.
KESS	Sakal kıllarının sık ve kıvırcık olması.
KESS	Alt dişleri çenesiyle çıkmak.
KESSARE	Çoğaltan. Artıran.
KESTEL	itl. Küçük kale. Hisarcık.
KESUB	Çok kazanan ve kesbeden.
KEŞ	f. (Keşiden) Çekmek fiilinin emir kökü. Birleşik kelimeler de yapılır. Meselâ: Cefâ-keş $ : Cefâ çeken. Esrar-keş $ : Esrar çeken, esrar içen serseri.
KEŞ	Yoğurt peyniri, yağsız âdi peynir.
KEŞ	Akılsız, kolay aldanır. Ahmak.
KEŞ'	Kalb sıkıntısına uğrayıp huzursuz olmak.
KEŞAH	Bir hastalık. (İnsanın böğrüne vâki olur da dağlarlar.)
KEŞAKEŞ	f. Münâkaşa, çekişme. * Keder, hüzün, tasa, gam.* Sıkıntı, felâket, ıztırab. * Tereddüt, kararsızlık. * Pehlivanların birbirleriyle mücâdeleleri. * İki kişinin, bir şeyi birer uçlarından tutup, her birinin kendine doğru çekmesi.
KEŞAN	(Keş. C.) f. Çekenler, çekiciler. * Çeken, çekerek. Çeke çeke.
KEŞAN	Zincirden yular.
KEŞAN BER KEŞAN	Çeke çeke, zorla sürükleye sürükleye götürerek.
KEŞAN KEŞAN	f. Sürükleye sürükleye, zorla çekerek götürerek.
KEŞAVERZ	f. Ekinci, çiftçi. Ekinlik.
KEŞE'	Kebap yapmak. * Yemek. * Çok dolu olmak.
KEŞEF	f. Kaplumbağa.
KEŞEF	Alın saçının ve kâkülün dâire şeklinde yukarı doğru devrik olması.
KEŞENDE	f. "Çeken, çekici" mânalarına gelir ve birleşik kelimeler yapmakta kullanılır. Meselâ: (Mihnet-keşende: Mihnet çeken.) * Dayanan, tahammül eden, mütehammil.
KEŞF	Açmak. * Olacak bir şeyi evvelden anlamak. Gizli kalmış bir şeyin Cenab-ı Hak tarafından birisine ilham olunması ile o gizli şeyin meydana çıkarılması.
KEŞF-ÜL KUBUR	Kabirdeki ölünün hâlinden anlamak. Ölünün azab çekip çekmediği ve sair bazı hususların bâzı veli kimselerce bilinmesi.
KEŞF-İ RÂZ	f. Gizli bir şeyi meydana çıkarmak, açıklamak. * Sır toplamak, casusluk etmek.
KEŞFÎ	Keşifle alâkalı.
KEŞFİYAT	(Keşf. C.) Keşifler. Bulup meydana çıkarılan şeyler. * Cenâb-ı Hakkın ihsan ve ilhamı ile evliyâullahın, hususan evliya-ı izâm hazeratının ve hasseten Kur'ân-ı Hakimin irşadı ile ve feyzi ile Rüesâ-i Evliyâ ve Server-i Kâinat olan Peygamberimiz Resul-i Ekrem (A.S.M.) Efendimizin dersi ile ferd-i ferid-i a'zam makamının zirve-i âlisine yükselen büyük hâdinin vâkıf oldukları mâziye, hâle, istikbale müteallik, kevni, mânevi sırlar, keşifler. (Z. Gündüzalp)(S - "Keşfiyat-ı fenniye ve fünun-u hâzıra eski insanlara meçhul ve gayr-i me'luf olduğundan, onları onlara ders vermek hatadır." diyorsun. Bilhassa âhirete ait ahval gibi müstakbeldeki nazariyat da böyle değil midir? Onlar da bize meçhul ve gayr-i me'lufdurlar. Onlardan bahsetmek ne için hata olmuyor?C - Müstakbeldeki nazariyat, bilhassa âhirete ait ahvale hiç bir cihetle hiss-i zâhiri taalluk etmemiştir ki, o hissin hilâfını söylemek şaşırtma olsun. Binaenaleyh, o gibi şeyler, dâire-i imkândadırlar. Öyle ise, onlara itikad ve onlar ile itmi'nan peyda etmek mümkündür. Öyle ise, o gibi şeylerin hakk-ı sarihi, onları tasrih etmektir. Lâkin keşfiyat-ı fenniye; eski insanlara göre, imkân ve ihtimal dairesinden çıkıp, muhal ve imtina derecesine girmişlerdir. Çünkü gözleriyle gördükleri şeyler, onlarca bedahet derecesine girmekle, onun hilâfı onlarca muhaldir. Öyle ise, onların hissiyatına hürmeten, o gibi mes'elelerde belâgatın iktizası, ibham ve ıtlaktır ki, onlara bir şaşırtma olmasın. Fakat Kur'ân-ı Kerim, irşadını noksan bırakmamıştır. Bu zamanın fencilerini de istifadeden mahrum etmemek üzere, çok karine ve emareleri vaz'iyle, hakikatlara işaretler yapmıştır.Ey insafsız! Seni insafa davet ediyorum. Bir kere $ olan meşhur düsturu nazara almakla, zamanlariyle muhitlerinin müsaadesizliğini düşünerek, telâhuk eden binlerce efkârın neticelerinden doğan şu keşfiyat-ı fenniyeyi o zamanlardaki insanların kafa mideleri alıp hazmedemediklerine dikkat edersen anlayacaksın ki; Kur'an-ı Kerim'in o gibi meselelerde ihtiyar ettiği ibham ve ıtlak yolu, ayn-ı belâgat olduğu gibi, yüksek i'cazını da isbata âşikâr bir delil olduğunu gözün kör değilse göreceksin. İ.İ.)
KEŞFİYAT-I FENNİYE	Fen ve ilmin keşifleri. (Telefon, radyo, uçak gibi.)
KEŞHAN (KİŞHÂN)	Deyyus.
KEŞİDE	f. Çekilen, çekilmiş. Çekmek. * Tartılmış. Dizilmiş. Tertibedilmiş. Yazılmış.
KEŞİDE-KAMET	f. Uzun boylu.
KEŞİH	(C: Küşuh) Perâkende olmak, parça parça dağılmak. * Böğür. * Cânip, taraf.
KEŞİŞ	Ayı avazı. * Deve avazı.
KEŞİŞ	f. Papaz. Manastır rahibi. (Arabçası: Kıssis)
KEŞİŞÂN	(Keşiş. C.) Papazlar, manastır rahibleri.
KEŞİŞÂNE	f. Keşişe yakışır yolda. Papaza uygun şekil ve surette.
KEŞİŞHÂNE	f. Kilise, manastır.
KEŞK	Kavi, kuvvetli, sağlam. * Kabuğu çıkmış arpa. * Arpa suyu. * Yoğurt keşi.
KEŞKEK	Haşlandıktan sonra kurutulmuş buğday.
KEŞKEŞE	Şin harfini kef gibi okumak. * Yılan ötüşü.
KEŞMEKEŞ	f. Kararsızlık. Karışıklık. Tereddüd. Kavga. Çekişme.
KEŞNİ	f. Koruluk, orman.
KEŞR	Gülünce dişlerin görünmesi.
KEŞŞAF	Keşfeden. Gizli şeyleri bulup meydana çıkaran. * Meşhur bir tefsir ismi. * İzci.
KEŞT	Seyir ve temâşâ etmek. Gezmek. * Hanzale.
KEŞT	Soymak. * Keşfetmek. * Fazlalığı kesmek. Koparmak. * Açmak. Deriyi yüzmek. * Yüzden perdeyi kaldırmak.
KEŞTÎ	f. Gemi, sefine.
KEŞTÎ-İ GAM	Gam gemisi. * Mc: Bu dünya.
KEŞTÎBAN	f. Gemici, kaptan.
KEŞTÎGÂH	f. Liman. Gemilerin barındığı yer.
KEŞTÎGER	f. Gemi yapan veya tamir eden kimse.
KEŞTÎNİŞİN	f. Gemide oturan. Gemide bulunan kimse.
KEŞTİTE	Yuvarlak karpuz.
KETAİB	(Ketibe. C.) Askerler, neferler, erler. Alaylar, birlikler.
KETB	Yazma. * Toplama, cem'etme. * Dikme.
KETD (KİTD)	Bir yıldız adı. * Omuzlar ile sırt arası.
KETEBE	Kâtibler. Yazıcılar. * Bir hattatın yazdığı eserinde imza yerinde "Ketebehu; Onu yazdı" mânasında kulllanılır.
KETER	(C: Ektâr) Kadr, mertebe, derece.
KETF	Omuz. Omuz kemiği. * Parça parça kesmek ve bağlamak.
KETH	Kesbetmek. Çalışmak, kazanmak. Amel ve sa'yetmek.
KETİB	Dikici, diken.
KETİBE	Asker bölüğü. Ordudan ayrılmış toplu alay. Düşmana çapul eden birkaçyüz kişilik süvari kolu.
KETİBEPERVER	f. Askeri koruyan ve seven. Asker yetiştiren.
KETİF	(Kitf-Ketef) (C.: Ektâf) Omuz. * Kürek kemiği, omuz küreği.
KETİFE	Hased. * Kapıya çakılan yassı büyük demir kilit.
KETİT	Deve avazı. * Sığır avazı.
KETİTE	Sinir.
KETİZ	Yemeği çok yeyip karnını iyice dolduran kişi.
KETKAT	Kelâmı çok olan, sözü çok olan, fazla konuşan.
KETKETE	Kahkaha derecesinden azca gülmek. * Toy kuşunun sesi.
KETM	Saklamak. Gizlemek. Sır tutmak. Söylememek.
KETM-İ ESRÂR	Sırları saklama.
KETM-İ NÜFUS	Kendini göstermeme. Saklama.
KETN	Kir, pas.
KETT	Zayıf vücutlu kimse. * Mal kazanıp yığan.
KETTAN	Keten.
KETUM	Sır saklayan. Herkese her şeyi konuşmayıp sırrını belli etmiyen. * Her şeyi gizleyen.
KETUMANE	f. Ketum olup ağzı sıkı olan, herşeyi söylemiyen kimseye yakışır surette.
KETUMİYYET	Ketumluk. Ağız sıkılığı. Sır vermemeklik.
KEU'	Korkak olmak.
KEÛD	Meşakkatli sarp yokuş.
KEV'	Vurmak. * Korkmak.
KEVA'	Bileğin çıkması. * Bilek kemiği.
KEV'A	Eli bileğinden eğri olan kadın. (Müz: Ekvâ)
KEVAHİL	(Kâhil. C.) Sırtlar, arkalar. * Gayretsizler, uyuşuklar, tembeller.
KEVAHİN	(Kâhin. C.) Kâhinler. Falcılar. Gaibten haber verenler. * Alimler.
KEVAİB	(Kâib. C.) Yeni yetişmiş turunç memeli kızlar.
KEVAKİB	(Kevkeb. C.) Yıldızlar.
KEVAKİB-ŞİNÂS	f. Müneccim.
KEVALİK	Kısa boylu.
KEVAR(E)	f. Meyve veya üzüm küfesi. * Bal arısı gömeci, petek. * Geceleri havada peyda olan bulut. Sis.
KEVD	Yakın olmak.
KEVDEN	(C.: Kevâdân) Semerli at. * Akılsız, ahmak, düşüncesiz.
KEVH	Gâlip olmak.
KEVKEB	Yıldız. * Parıldamak.
KEVKEB-İ DERRÎ	Parlak yıldız.
KEVKEBE	f. Fevkalâde tantana. İhtişam, debdebe, şöhret.
KEVKEBE	Necim, yıldız. * İnsan cemaatı. Süvari alayı.
KEVKEBÎ	Yıldıza ait, yıldızla ilgili.
KEVLAN	Kandıra adı verilen ot.
KEVLEM	Fülfül denilen karabiber cinsi.
KEVMA	Büyük ökçeli dişi deve.
KEVMAH	Dübürü büyük kimse.
KEVME	Küme.
KEVN	Hudus. Varlık, var olmak. Vücud, âlem, kâinat. Mevcudiyet.
KEVNEYN	İki âlem. Dünya ve Ahiret.
KEVNÎ	Oluşa ait ve müteallik. Kâinat ilmine dair. Varlıkla alâkalı.
KEVNİYYAT	Kâinat ilmi, kozmoloji. * Mevcudat, varlıklar. Vücuda gelmeler.
KEVN Ü FESÂD	Var olup sonra bozulmak.
KEVN Ü MEKÂN	Kâinat, âlem, dünya.
KEVR	Devretmek, dönmek. * Sarık sarmak. Tülbend sarmak. * Bir yerde toplanmış olan develer. * Çokluk, bolluk, ziyadelik. * Mukül dedikleri darı cinsi.
KEVS	(C.: Ekvâs) Pabuç.
KEVSEC	Köse kişi. * Testere gibi hortumu olan bir balık cinsi.
KEVSEL	Geminin kıç tarafı.
KEVSER	Kıyamete kadar gelecek Âl, Ashâb, Etbâ' ve onların iyilikleri, hayırları. * Bereket. * Kesretten mübâlağa. Çokluğun gayesine varan şey. Gayet çok şey. * Pek çok hayır. Hikmet, ilim. Kur'an, İslâm, tevhid. İlm-i Ledün. Ma'rifetullah. * Cennet ırmaklarının kaynakları. * Cennet'te bir havuz veya nehir.
KEVSER SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 108. Suresi.
KEVTER	Fülfül dedikleri karabiber cinsi.
KEY	Eski Acem pâdişahlarının nâmıdır.
KEY	f. Ne vakit, ne zaman? (Soru için kullanılır.)
KEY	Arapçada muzari fiilini nasbeden (son harfini üstün okutan) ve "İçin, tâ ki, hangi, nasıl?" yerinde kullanılan harf. (Bak: Huruf-i nâsibe)
KEY'	Yaramaz gönüllü olmak.
KEYAN	(Key. C.) f. şahlar, hükümdarlar, keyler, hakanlar.
KEYANÎ	f. Şaha ait. Hükümdarla alâkalı.
KEYD	Tuzak. Kötülük, hile. * Men'etmek. * Kusmak. * Çakmağın tezce ateşi çıkmayıp geçmek. * Cenk etmek, dövüşmek. * Karganın ötmesi.
KEYF	Afiyet, sağlık, sıhhat. * Memnunluk, hoşlanma. * Neş'e, sevinç, sürur. * Mizaç, tabiat. * İstek, taleb, arzu, heves.* Gönül açıklığı.
KEYFE	Arabçada sual cümlesinin başına gelir. "Nasıl? Nice?" mânalarınadır.
KEYFE HÂLÜK	Hâlin nasıl? Nasılsın?
KEYFEMÂ	Her nasıl?
KEYFEMÂ YEŞÂ'	Nasıl isterse, istediği gibi.
KEYFE METTEFAK	Hangisi olursa. Nasıl rast gelirse.
KEYFER	f. Karşılık, mukabil. * Mükâfat veya ceza.
KEYFÎ (KEYFİYYE)	Keyfe, arzuya bağlı. İsteğe âid ve müteallik.
KEYFİYYET	Bir şeyin esâsı ve iç yüzü. Nasıl olduğu ciheti. * Kalite. Madde. (Kemmiyetin zıddıdır.)
KEYHAN	f. Dünya, arz.
KEYL	Ölçme. * Kile. Hububat ölçüsü. Ölçek.
KEYLEKAN	Bir pırasa cinsi.
KEYLÎ	Kile ile ölçülen şeyler.
KEYLUS	Hazmı kolay olan gıda.
KEYMUS	yun. Yiyecek ve içecek maddelerin midede hazmolunup erimesinden hâsıl olan bir sıvıdır ve kana karışır.
KEYNUNET	Varlık, var olma.
KEYS	Zekâ, kavrayış, anlayış, idrâk.
KEYS	Yaramaz huylu kişi.
KEYSAN	Ayakla bir kimsenin dübürüne vurmak. * Özür, mâzeret.
KEYSANİYYE	Revâfiz tâifesinden bir sınıf.
KEYSUM	Çok miktar olan kuru ot.
KEYUL	Muharebe gününde dizilen safların son safı.
KEYT	(Keyte) şöyle, şöylece, kezâ.
KEYVAN	f. Satürn (Zuhal) gezegeni.
KEYY (KEYYE)	Adama veya davara yapılan nişan. * Yarayı dağlama.
KEYYAL	Kile ile ölçen kimse. Kileci.
KEYYEFE	(Tekyif. den mâzi fiili) İnceleyip iç yüzünü bildi, idrak etti manasınadır.
KEYYİS	(Keyyise) Akıllı, anlayışlı, kiyasetli, idrakli, zeki. * Zarif.
KEZA	Böyle, böylece. Bu dahi öyle.
KEZALİK	Bunun gibi. Böylece. Bu da böyle.
KEZAME	(C.: Kezâyim) İki kuyu arasındaki yarıklar ve delikler. (Su birinden birene akar). * Terazi iplerinin kendinde toplandığı halka.
KEZAN	Küfeki taşı.
KEZAZ	(Kezazet) Hadden tecavüz etmek, haddini aşmak. * Tıb: Nefes alamıyacak derecede mide dolgunluğu.
KEZAZE	Kuruluk, münkabız olmak, kabızlık.
KEZB	Tırnakta görünen beyazca yer.
KEZBERE	Kanbel otu. * Baldırıkara otu.
KEZEB	(Kezub. C.) Yalancılar.
KEZÎM	Öfke ve kızgınlığını yenen.
KEZKAZ	Tez tez yürümek, hızlı hızlı gitmek.
KEZKEZ	Kenger otu zamkı.
KEZKEZA	Kırbanın dolu olması.
KEZKEZE	Çok fazla kırmızılık.
KEZM	Kızgınlığı yenme. Öfke ve hiddeti meydana çıkarmama. * Men'etmek, engel olmak. * Hapsetmek. * Nefesin çıktığı yer.
KEZM	Bir şeyi ağzına alıp ön dişiyle kırmak. * Burnun kısa ve yüksek olması. * Parmakları kısacık olmak. * Atın dudaklarının kaba ve kısa olması.
KEZMA	Parmakları kısacık olan kadın.
KEZMAZİC (KEZMÂZİL)	İlgın ağacının koruğu.
KEZUB	Çok yalancı, aldatıcı. Daima yalan söyleyen.
KEZUM	Sükut etmek. Susmak.
KEZV	Çok olmak.
KEZV	Çokluk, kesret, fazlalık.
KEZZ	Boğazına çıkana kadar yemek. * Çok yemekten dolayı ağırlaşmak.
KEZZ	Dar. * Münkabız, katı.
KEZZAB	Yalancı. Çok yalan söyleyen.
KEZZAB-I BÎ-HİCAB	Utanmaz ve hayâ etmez yalancı.
KEZZE	Katı sesli. * Kısa.
KIBAB	(Kubbe. C.) Kubbeler. Tepesi yarım küre şeklinde olan binâ damları.
KIBAH	(Kabih. C.) Çirkinler, kabihler.
KIBAL	(Bir yazıyı) karşılaştırma, mukabele etme. * Pabucun ayak üstüne gelen yeri.
KIBAL(E)	Ebelik bilgisi ve işi.
KIBB	Kişinin arkasında yumrulanan kemik.
KIBBE	(C.: Kıbbât) Kırkbayır adı verilen karın.
KIBEL	Yan, taraf, yön, cihet, cânib.
KIBLE	Kâbe-i Muazzamanın bulunduğu Mekke-i Mükerreme ciheti. Kıble tarafı, güney. * Cenubdan esen rüzgâr.
KIBLEGÂH	f. Kıble tarafı. Kıblenin bulunduğu yer.
KIBLENÜMA	(Kıblenâme) f. Kıblenin tâyinine yarayan pusula. Cihet ve yön gösteren âlet.
KIBS	Çok adet, çok miktar.
KIBT	Mısır'ın eski yerli halkı.
KIBTÎ	(C.: Kabâti) Kıbt soyundan olan. Çingene. * Çingene ile alâkalı.
KIBTİYAN	(Kıbti. C.) Kıbtiler, çingeneler.
KIDAD	Perâkende olup dağılmak.
KIDAH	Temrensiz ok.
KIDD	Kayış.
KIDDE	Tarikat. * Bölük.
KI'DE	Halı. * Bir oturma tarzı.
KIDEM	Öncelik ve eskilik. * Evveli bulunmamak. Ezeli olmak. * Başkasından daha önce olmak. Zamanca daha evvelki olmak. Rütbece daha yüksek olmak. * Cenab-ı Hakkın "Kıdem" sıfatı, yâni; ebedî ve ezelî oluşu.
KIDEMEN	Kıdemce, kıdem yoluyla.
KIDN	Havan. * Kadının mahfe içinde kendisi için koyup sakladığı giyim eşyası.
KIDR	(C.: Kudur) Çömlek, tencere ve kazan gibi, yemek pişirmeye mahsus kaplar.
KIDVE	İlimde ileri olup kendisine uyulan. Kendine itimad edilip ardınca gidilecek olan.
KIFAR	Çöller. Susuz, otsuz yerler.
KIFVE	Kuyruk. * Fuhuş sözle iftira etmek.
KIHF	(C.: Akhâf) Kafatası. Beynin, içinde bulunduğu kafa kemiği.
KIL'	(C.: Kılâ) Gemi kanadı. * Eyerde oturmayan kimse.
KILA'	(Kal'a. C.) Surlar, kaleler, hisarlar.
KILÂ-İ RASİNE	Sağlam kaleler. Muhkem surlar.
KILAA	Yelken.
KILADE	Gerdanlık. Boyna takılan kıymetli şey. * Akarsu.
KILAFET	Gemi ziftleme san'atı. Kalafatlık.
KILAVUZ	Yol gösteren, rehber. * Vapurlara yol gösteren. * Bazı hayvan katarlarının önüne düşüp, onları sevkeden hayvan. * Eskiden evlenme işlerine vasıtalık eden kadınlar. * Düşman hakkında mâlumât edinmek için ordu hizmetinde kullanılan kişiler. * Okçuluk müsabakalarında ilk atılan ok.
KILDE	Yağ tortusu.
KILEVB	Kurt, zi'b.
KILHIM	Yaşlı hayvan.
KILIBIK	Karısının sözünden çıkmayan erkek. Karısının baskısı altında olan adam.
KILKAL	Hareket ettirmek.
KILKIL	Siyah tohumlu bir ot.
KILLE(T)	Titremeğe benzer bir hâlet ki hiddet vaktinde ârız olur. * Azlık. Nâdirlik. Kıtlık.
KILLET-İ NUKUD	Para darlığı. Para sıkıntısı.
KILLÎB	Eski kuyu. * Kurt.
KILS	(C.: Kulus) İftira etmek. * Atmak. * Liften yapılmış kalın ip. * Kusmak. * Kap dolup dökülmek.
KIL Ü KAL	(I ve A, uzun okunur) Dedikodu.
KILV	Yeyni eşek. * Çelik oyunu oynamak.
KILYAN	Beyaz nohut.
KIMAH	Sudan başını kaldırmak.
KIMAR	Kumâr.
KIMAT	Örtü, sargı. Sarılacak bez. Beşik bağırdağı. * Keserken koyunun ayağını bağlamada kullanılan ip.
KIMATR	Eşya veya kitab saklanan yer. Kitaplık.
KIMCAR	Bıçak kını.
KIMIZ	Ekşimiş kısrak sütü.
KIMKIM	İyi cins olmıyan kuru hurma.
KIMME	(C.: Kumem) Boy, kamet. * Beden. * Başın tepesi. * Dağ tepesi. * Her şeyin yükseği. * İnsan cemaati, topluluk.
KIMT	Kamıştan yapılan evlerin kamışlarını bağladıkları ip.
KINA'	Başörtüsü, eşarp. Örtü, yaşmak, peçe, nikâb. * İçinde hediye gönderilen tabak.
KINA	Burnun ortası yumru olmak. * Hurma salkımı.
KINA	Râzı olmak, kabul etmek.
KINAF	Büyük burunlu kişi.
KIN'AR	Dağ keçisinin semiz ve büyük olanı.
KIN'AS	Büyük deve.
KINDÎD	şarap, hamr.
KINKIN	Yol gösterici, kılavuz. * Bir cins çekirge. * Yer altındaki suyun miktarını bilip kazan kimse.
KINN	(C.: Aknân-Akınne) Köle.
KINNARE	Mezbaha.
KINNE	(C.: Kinen) Hurma lifinden yapılan urganın sağlam ve dayanıklı olması. * Dâne çadırı dedikleri ot. * Bir nevi devâ.
KINNEB	Kendir otu. * Kınnap. İnce sicim.
KINNESRİN	Şam diyârında bir mekân adı.
KINNÎNE	Büyük şişe. * Şarap kabı.
KINS	Her nesnenin aslı ve bitecek yeri.
KINTAR	(C.: Kanâtir) Yüzyirmi rıtıl veya yetmiş bin dinar. * Çok mal. * Bir sığır derisi dolu altın ve gümüş.
KINTAR	Belâ, meşakkat, zahmet.
KINVE (KUNVE)	Koyunu döl için saklamak.
KIPTİ	Avrupanın bazı cihetlerine Hintten gelerek yerleşen çingenelere verilmiş isim. Çingene.
KIRA	Konaklık etmek. * İhsan etmek.
KIRA'	Cimâ etmek. * Sağlam, muhkem. * Şiddetli.
KIRAAT (KIRAET)	Okuma. Düzgün ve çabuk okuma. * Okuma kitabı. * Fık: Namazda Kur'an-ı Kerim'den bir miktar okumak.İnsan bir yazıyı ya kendi kendine yahut başkasına dinletmek üzere okur. Hususi mütâlaa nasıl olsa olur. Fakat dinletmekten maksad, anlatmak olduğu için o yolda okumanın dikkat edilecek bâzı noktaları vardır.Bir eser mensur ise onu okumağa Kırâet, manzum ise inşâd denir. Gerek kırâet, gerek inşâd: Mihânikî, mantıkî, bediî diye üçe ayrılır. (Bak: Bediî kıraet, İnşad, Mantıkî kıraet, Mihanikî kıraet)
KIRAAT-I SEB'A	Kur'an-ı Kerim'i yedi türlü okuma tarzı. Mâna değişmemek üzere Kur'an-ı Kerim Kureyş, Huzeyl, Havâzin, Kinane, Sakif, Temim ve Yemen lehçeleriyle "sırat, mâlik, cibril" gibi kelimelerin yedi türlü okunmasına denir. * Yedi türlü okuma.
KIRAATHANE	Müşterilerine gazete, mecmua ve kitap gibi şeyleri bulunduran geniş ve içi döşenmiş kahvehane.
KIRAB	Kılıç veya bıçak kını.
KIRAF	Cima etmek. * Karışmak.
KIRAĞI	(Bak: Şebnem)
KIRAM	Nakışlı perde. * Duvara tutulan örtü. * Çarşaf.
KIRAN	(C.: Kırânât) Yakınlık, mukarenet. * Ayrı iki şeyin birleşmesi. * İki gezegenin bir burçta bulunması.
KIRAR	Davarın yaşını anlamak için dişine bakmak.
KIRAT	Dirhemin onaltıda birini ifade eden eski bir ağırlık ölçüsü.
KIR'AV	Çorak tarla.
KIRBA	(C.: Kıreb-Kırebat) Saka tulumu. Deriden su kabı. * Tıb: Çocuklarda karın şişmesi. * Süt tulumuna da kırba denir. * 13 bin dirhemlik veya 32 okıyyelik bir kab.
KIRBAN	Yakınlık. * Cimadan kinâye olur.
KIRD	Atılmış yünü andıran bulut. * Maymun.
KIRF	Kabuk.
KIRFE	Töhmet. * Ağaç kabuğu. * Darçın.
KIRGIZ	Türk Milletlerinden büyük bedevi bir kavim olup Asyanın kuzeybatısında ve Türkistanla Sibirya arasında, başka bir deyimle Türkistanın kuzey taraflarında ve Doğu Türkistanın kuzeyinde olarak Rusya ile Çin hududunda bulunuyorlar. Batı tarafındakilere Kırgız ve Kazak; Çin hududundakilere ise Kara Kırgız ismi verilmiştir. Kırgız ismi, kır kelimesinden mürekkeb olup; kır adamı yani göçebe demektir. Kırgız ve Kazaklar, Rusya'daki Volga Nehrinden Doğu Türkistan hududuna kadar geniş ve uzun bir mıntıkada bulunup cevelângâhları yaklaşık olarak 2,5 milyon kilometrekare genişliğindedir.Kırgız ve Kazaklar cinsiyet ve simaca Türklerden sayılıp; konuştukları dil, esasında Türkçe olduğu halde Moğolca bazı kelimeleri ve İslâm lisanı olan Arabî ve Farisîden alınmış tabirleri de vardır.
KIRİTİK	(Bak: Kritik)
KIRKANBAR	İçinde çok çeşitli şeyler bulunan yer veya kap. * Çok şeyler bilen kişi.
KIRKBAYIR	Geviş getiren hayvanların midelerinin bir bölümü.
KIRKIS	Küçük üvez.* Köpeği çağırmak. * Yüzük yapılan özlü balçık.
KIRLA	Bir kuş cinsidir ve sulardan balık avlar; derler ki su içine girdiğinde bir gözüyle üstünü gözler, bir gözüyle su içinde avını gözler. Gayet korkak bir kuştur.
KIRM	(C.: Kurum) Ulu şerif, şerefli kişi.
KIRMAZ	Beyaz ekmek.
KIRMETA	Kitapla satırların veya yürürken adımların birbirine yakınlığı.
KIRMÎD	(C.: Karâmid) Pişmiş kiremit.
KIRMİL	(C.: Karâmil) Azgın devenin yavrusu. * İki hörgüçlü deve.
KIRN	Korkak.
KIRNAK	Halayık, cariye, esir kadın.
KIRNAS	Doğan kuşunun, avının ardınca gitmesi.
KIRRA	Soğuk, berd. * Çok fazla susuzluk. * Akıllılık.
KIRRÎS	Sazan balığı.
KIRŞİB	Yaşlı davar. * Arslan. Çok yiyen, obur. * Uzun boylu kimse. * Kötü ahlâklı.
KIRTAB	Kafası üstüne yıkmak.
KIRTA'BE	Bez parçası.
KIRTALE	(C.: Kırtâl) Yemiş toplamakta kullanılan sepet.
KIRTAS	(C.: Karâtis) Kâğıt. Kâğıt tabakası, sahife. * Kâğıtçı.
KIRTASİYE	Kâğıt işleri. Kâğıtla alâkalı. Onunla yapılan muâmeleler.
KIRTIBİYY	Bir nevi oyun.
KIRTÎT	Zahmet meşakkat.
KIRVAN	Kafile, kervan. * Dünyanın her tarafı. Doğu ve batı.
KIRZAB	(C.: Karâzıbe) Keskin kılıç. * Hırsız.
KIRZAM	Saçma sapan şeyler konuşan. Manâsız sözler söyliyen kimse.
KIRZÎN (KİRZİN)	(C.: Kerâzin) Büyük balta.
KIS	"Kıyas et, buna benzet, bununla ölç!" mânalarına gelir ve bazı tâbirlerde geçer. Meselâ: (Ve kıs ala hâzâ: Bunun üzerine kıyas et.)
KISA'	(Kas'a. C.) Tabaklar, çanaklar, çömlekler.
KISABE	Kesicilik, kasaplık.
KISAR	(Kasir. C.) Kısalar. Kasr olanlar.
KISAR-I MUFASSAL	Kur'an-ı Kerim'de 99. sure olan Zilzal suresinden 114. olan Nas suresine kadar olan surelerdir.
KISAS	Kıssalar. Fıkralar. Hikâyeler.
KISAS	Cinayette ödeşmek. Bir suç işliyenin aynı şekilde cezalandırılması. Öldürme veya yaralanmada suçlu olana aynı şeyin yapılması. Suçsuz yere adam öldürene veya yaralayana şeriatın aynı cezayı tatbik etmesi.
KISASEN	Kısas yoluyla. Öldüren veya yaralayanı eşit şekilde cezalandırarak.
KISDE	(C.: Kusad) Bir şey kırıldığında herbir parçası.
KISIM	(Kısm) Bir parça, bölük, takım, kesim. * Kapalı avucunun alabildiği miktar.
KISM-I SÂNİ	İkinci kısım.
KISIR	Çocuğu olmaz, doğurmaz. * Münbit olmayan ve mahsul alınamayan verimsiz toprak.
KISL	Zayıf kişi.
KISLAM	Isırıcı hayvan.
KISMAL	Kesmek.
KISME	Kırık parçası. * Misvak parçası.
KISMEN	Bir kısım olarak. Bir parça olarak.
KISMET	Bölmek ve ayırmak. Bahşetmek. Taksim etmek. * Fık: Hisse-i şâyiayı, yani, taksim olunmamış maldaki hisseleri sahiplerine tahsis etmektir.
KISMÎ	Bir kısmı, bir parça, bir bölüm.
KISRA (KUSÂRE)	Ekincilerin kesmik dedikleri başakta kalan buğday. Buğday çalkandığında kalbur içinde kalan kaba buğday başları.
KISS	Nasâra tâifesinin ulusu, reisi ve danişmendi. * Bir yerin adı.
KISSA	Fıkra. Hikâye. İbret verici hikâye. Vak'a. Mâcerâ. Rivâyet.
KISSAGÛ	f. Hikâye ve kıssa anlatan.
KISSAGÜZÂR	f. Hikâye anlatan kimse, masal söyliyen kişi.
KISSAHÂN	f. Hikâye söyliyen, kıssa ve masal anlatan.
KISSAPERDÂZ	f. Hikâye düzen kişi. Kıssacı, masalcı.
KISSÂT	(Kıssa. C.) Kıssalar. Hikâyeler.
KISSİS	Keşiş. Papaz. Hristiyan din adamı.
KIST	Pay. Hisse. Nasib. Kısım. Mizan. Rızık. Kısım kısım verilen bir hediyenin, borcun her defada verilen bir parçası. Tartı ve ölçüde doğruluk. Adalet etmek.
KIST-EL YEVM	Bir aylık maaşın bir güne isâbet eden miktârı. * Çalışılmayan günler için kesilen para.
KISTAS	Mizan, ölçü. Büyük terazi. Kıyamet günündeki büyük terazi. * Mânevi değer ve kıymet ölçüsü. * En doğru tartan. * Taksit. Taksit ile ödenen şey.
KISTEYN	İki hisse, iki pay. İki ölçü, iki parça.
KISVED	Kuvvetli, boynu kalın olan kişi.
KIŞ'	(Bak: Kaş')
KIŞ'A	Bulut açılıp dağıldıktan sonra havada geri kalan parça.
KIŞA'	(C.: Kuşu) Hamam süprüntüsü. * Kuru deri. * Deriden olan ev.
KIŞ'AME	Fak dedikleri nesne. * Küçük arı. * Kene.
KIŞBAR	Ağaç parçası.
KIŞDE	Yağın tortusu. * Maymunun dişisi.
KIŞLA	Askerlerin barınmalarına mahsus bina veya yer.
KIŞLAK	Kışın, otundan ve suyundan istifade edilen arazi.
KIŞM	Et. * İç yağı.
KIŞR (KIŞIR)	Kabuk. Dış taraf. * Libâs.
KIŞR-I ARZ	Yer kabuğu.
KIŞR-I ŞECER	Ağaç kabuğu.
KIŞRÎ	Kışra, kabuğa dair. Dış yüce ait ve müteallik. Yüzünden. Derinden ve esastan olmayan. Künhü ve esası olmayan.
KIŞŞEBE	Dişi maymun eniği. * Cüssesi küçük olan kız.
KIT'	(C.: Aktâ-Aktu) Deve palası. * Yük üstüne örttükleri palas. * Gecenin bir miktarı. * Yassı ve büyük olan ok temreni.
KIT'A	(C.: Kıtat) Dünyanın kara parçalarından her biri. * Memleket. Ülke. * Mat: Bir dairenin bir yayı ile onun çapı arasındaki kısım. * Tıb: Kesik organın vücudda kalan parçası. * Ask: Çok kalabalık olmayan askerî kuvvet. * Edb: En az iki beyitten yapılmış manzume parçası. * Bir dönüm araziden az olan yer. * Parça, cüz. Bölük, kısım. * Taraf.
KIT'A-İ CESİME	Büyük parça.
KITA'	Kesme, parçalama, kat etme. * Haram olan şey.
KITAAT	(Kıt'a. C.) Bölümler, cüzler, parçalar. * Büyük kara parçaları. * Askeri birlikler. * Ülkeler, memleketler.
KITAB (KUTUB)	Karıştırmak. * Yüzünü pörtürmek. * Kaşlarını bir yere toplayan.
KITADE	Geven, dikenli ot.
KITAF	Bağdan üzüm kesecek ve ağaçtan yemiş devşirecek vakit.
KITAL	Muharebe. Kavga. Öldüresiye yapılan karşılıklı harp.
KITAR	(C.: Kutur-Kuturât) Deve katarı.
KITB (KITBE)	(C.: Aktâb) Bağırsak.
KITF	Üzüm salkımı. Salkım. * Toplanmış yemiş.
KITFİR	Zeliha'nın kocası olan Mısır azizinin ismi.
KITKIT	Ufak taneli yağmur.
KITL	(C.: Aktâl) Düşman, adüvv. * Misil, benzer, eş.
KITLIK	Kahtlık. (Bak: Kaht)
KITMİR	Ashab-ı Kehf'in köpeğinin adı. * Hurma ile çekirdeğinin arasındaki ince zar. Çekirdeğin arasındaki ince pürüz. * Hakir ve küçük olan şeylerde mesel olmuştur.
KITR	Erimiş bakır.
KITT	(C.: Kutut) Nasib, hisse. * Kitab ve kâğıt. * Erkek kedi.
KITTA	Dişi kedi.
KITTAVŞ	Kedi.
KIVAM	Olgunluk derecesi. Her şeyin en uygun hali. * Mâyi bir şeyin koyulaşmış hali. * Tav. * Durma. * Çağ. * Bir şeyin nizamı. * Doğrular. Dikler. Dik ve doğru çizgiler.
KIVAM-I DİN	Dinin direği.
KIVRA'	Horozların birbiriyle döğüşmesi.
KIY'A	Düz yer, arz-ı müstevi.
KIYA'	Erkek dişiye aşmak. * Hurma ve buğday döktükleri düz yer.
KIYAD (KIYÂDE)	Çekmek.
KIYADET	Kumandanlık, seraskerlik. Kumanda.
KIYAFET	Bir şeyin dış görünüşü, zâhiri. * Bir kimsenin giydiklerinin bütünü. * Heyet, şekil, suret. * Feraset. * Bir kimsenin ardınca olmak.
KIYAM	Ayakta durmak. Ayağa kalkmak. * Ayaklanmak. İsyan. * Ölümden sonra tekrar dirilmek. * Bir işe başlamak, devam etmek. * Satılan bir mal hakkında müşteri ile anlaşıp kararlaşma. * Canlanmak. * Kıyâmet günü (mânâsına da gelir). * Namazın iftitah tekbiriyle rüku arasındaki ayakta durma kısmı.
KIYAM-I BİNEFSİHÎ	(Kıyâm-ı bizâtihî) : Fık: Varlığı, durması kendi zâtı ile olmak mânasında bir sıfat-ı İlâhîdir. Şöyle ki: Hak Teâlâ'nın ezelî ve ebedî olan varlığı kendi zâtı ile kaimdir. Kendi varlığı, kendi hüviyetinin, kendi mukaddes zâtının muktezasıdır. Aslâ başkasının değildir. Bunun için, Allah Teâlâ'ya "Vâcib-ül Vücud" denir. (Bak: Vücud)
KIYAMET	Dünyanın yıkılıp harab olması. Her şeyin mahvolması. Dünyanın sonu ve mahşer meydanına bütün insanların dirilip toplanacağı zaman. * Mc: Büyük belâ. * Fazla sıkıntı. (Bak: Haşr)(Yevm ve sene vesâire gibi her nevde bir kıyamet-i mükerrere vardır. Ve keza beşerdeki istidad kıyamete bir remizdir. İ.İ.)(Mevt-i dünyanın vuku bulmasıdır. Şu mes'eleye delil: Bütün Edyan-ı Semâviyyenin icmâıdır ve bütün fıtrat-ı selimenin şehadetidir ve şu kâinatın bütün tahavvülât ve tebeddülât ve tagayyürâtının işaretidir. Hem asırlar, seneler adedince zihayat dünyaların ve seyyar âlemlerin, şu dünya misafirhanesinde mevtleriyle, asıl dünyanın da onlar gibi ölmesine şehadetleridir.Şu dünyanın sekeratını, âyât-ı Kur'aniyyenin işaret ettiği surette tahayyül etmek istersen, bak, şu kâinatın eczaları, dakik, ulvi bir nizam ile birbirine bağlanmış. Hafi, nâzik, lâtif bir rabıta ile tutunmuş ve o derece bir intizam içindedir ki; eğer ecram-ı ulviyyeden tek bir cirm, "Kün" emrine veya "Mihverinden çık" hitabına mazhar olunca, şu dünya sekerata başlar. Yıldızlar çarpışacak, ecramlar dalgalanacak, nihayetsiz feza-yı âlemde milyonlar gülleleri küreler gibi büyük topların müthiş sadaları gibi vâveylâya başlar. Birbirine çarpışarak kıvılcımlar saçarak, dağlar uçarak, denizler yanarak, yeryüzü düzlenecek. İşte, şu mevt ve sekerat ile Kadir-i Ezeli, kâinatı çalkalar; kâinatı tasfiye edip, cehennem ve cehennemin maddeleri bir tarafa, cennet ve cennetin mevadd-ı münasibeleri başka tarafa çekilir, âlem-i âhiret tezâhür eder. S.)(Kıyametin hâdisatından ervâh-ı bâkiye müteesir olacaklar mı?Elcevab: Derecatlarına göre müteessir olacaklar. Melâikelerin tecelliyat-ı kahriyede kendilerine göre müteessir oldukları gibi müteessir olurlar. Nasılki bir insan, sıcak bir yerde iken, hariçte kar ve tipi içinde titriyenleri görse akıl ve vicdan itibariyle müteessir olur. Öyle de; zişuur olan ervâh-ı bâkiye, kâinatla alâkadar oldukları için, kâinatın hâdisat-ı azîmesinden derecelerine göre müteessir olmalarını; ehl-i azâb ise, elemkârâne, ehl-i saadet ise, hayretkârane, istiğrabkârane belki bir cihette istibşarkârâne teessüratları bulunmasını, işarat-ı Kur'aniye gösteriyor. Zira Kur'an-ı Hakim, her zaman kıyametin acâibini tehdit suretinde zikrediyor. "Göreceksiniz..." diyor. Halbuki cism-i insani ile onu görenler, kıyamete yetişenlerdir. Demek, kabirde cesetleri çürüyen ervahların da o tehdid-i Kur'aniyeden hisseleri var. M.)
KIYAMET SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 75. Suresi olup "Lâ Uksimu" Suresi de denir. Mekkidir.
KIYAS	Benzetmek, karşılaştırmak, mukâyese. İki şeyi birbiri ile karşılaştırmak. Benzeterek hüküm ve muhâkeme etmek. * Man: Doğru kabul edilen iki hükümden bir üçüncü hükmü çıkarmak. * Fık: İki belli şeyden birinin mahsus olan hükmünü, yâni, bu hükmün mislini, aralarındaki müttehid illetten dolayı, diğerinde de ictihad ile izhâr etmektir.
KIYAS-I AKÎM	Man: Neticesiz veya doğru netice vermeyen kıyas.
KIYAS-I BİNNEFS	Nefsini misal alarak, nefsine kıyaslayarak. Bir şeyin bizzat kendini kıyas ederek yapılan kıyas.
KIYAS-I FUKAHA	Hakkında açıkça âyet ve hadis bulunmayan mes'elelere dâir; ilim ve irfanda allâme ve mütebahhir, ilmi ile amelde ve Sünnet-i Seniyyeye ittiba ve imtisalde, ibadet ve taatta, takva ve verada, züht, azimet ve riyazetle, terakki ve taâli eden müctehid fukaha tarafından kıyas ile verilen hüküm.
KIYAS-I HÂDİ'	Man: Aldatıcı kıyas.
KIYAS-I HAFİYYE	Man: Sebebi gizli olan,zihne birden gelmeyen kıyas. * Fık: Te'siri kavi olan kıyastır. Veyahut sıhhati zâhir, fesadı gizli olan kıyastır.
KIYAS-I İSTİSNAÎ	Bir hükmün neticesinin aynı veya nakzı, mukaddemelerinden birinde bilfiil zikredilirse, ona kıyâs-ı istisnâi denilir. Başka bir tâbirle: Neticesi veya zıddı bizzat kendisinde zikredilen kıyas. "Eğer bu cisim ise, mutlaka bir yer tutar" gibi. Veya "Güneş doğmuş ise, gündüz olmuştur" gibi.
KIYAS-I MAALFÂRIK	Birbirine benzemiyen şeyler arasında yapılan kıyas. Yani, doğru olmayan ve hakikata uymayan mukayese.
KIYAS-I MUKASSİM	Man: İki şıkkı bulunan ve her iki şıkkın neticesi aynı olan kıyas. (Sultan Mehmed Fatihin, babasına gönderdiği şu haber buna güzel bir numunedir. "Padişan sen isen ordunun başına geç; yok padişah ben isem, sana emrediyorum ordunun başına geç.")
KIYAS-I MÜREKKEB	Man: İkiden fazla mukaddemeden mürekkeb kıyas.
KIYAS-I TEMSİLÎ	Temsil tarzında yapılan mukayese.(Diyorsunuz ki: "Sen sözlerde kıyâs-ı temsili çok istimal ediyorsun. Halbuki fenn-i mantıkça, kıyas-ı temsili, yakini ifade etmiyor. Mesâil-i yakiniyede bürhan-ı mantıki lâzımdır. Kıyas-ı temsilî, usul-i fıkıh ulemasınca zann-ı galib kâfi olan metalibde istimal edilir. Hem de sen, temsilâtı bazı hikâyeler suretinde zikrediyorsun. Hikâye hayalî olur, hakiki olmaz. Vâkıa muhalif olur?"Elcevab: İlm-i Mantıkça, çendan "Kıyas-ı temsilî, yakîn-i kat'i ifade etmiyor." denilmiş. Fakat kıyas-ı temsilînin bir nev'i var ki, mantıkın yakînî bürhanından çok kuvvetlidir. Ve mantıkın birinci şeklinin birinci darbından daha yakındır. O kısım da şudur ki: Bir temsil-i cüz'î vasıtasıyla bir hakikat-ı küllînin ucunu gösterip, hükmü o hakikate bina ediyor. O hakikatın kanununu, bir hususî maddede gösteriyor. Tâ o hakikat-ı uzma bilinsin ve cüz'î maddeler, ona irca' edilsin. Meselâ: "Güneş, nuraniyyet vasıtasıyla, birtek zât iken; her parlak şey'in yanında bulunuyor temsiliyle bir kanun-u hakikat gösteriliyor ki, nur ve nurani için kayıd olamaz. Uzak ve yakın bir olur. Az ve çok müsavi olur. Mekân onu zaptedemez.Hem meselâ: "Ağacın meyveleri, yaprakları; bir anda, bir tarzda kolaylıkla ve mükemmel olarak birtek merkezde, bir kanun-u emrî ile teşkili ve tasviri" bir temsildir ki, muazzam bir hakikatın ve küllî bir kanunun ucunu gösterir. O hakikat ve o hakikatın kanununu gayet kat'i bir surette isbat eder ki, o koca kâinat dahi şu ağaç gibi o kanun-u hakikatın ve o sırr-ı Ehadiyyetin bir mazharıdır, bir meydan-ı cevelanıdır.İşte bütün Sözlerdeki kıyasat-ı temsiliyyeler bu çeşittirler ki bürhan-ı kat'i-yi mantıkîden daha kuvvetli, daha yakînîdirler. S.)
KIYASEN	Kıyas yoluyla, benzeterek, kaideye tatbik ederek.
KIYASÎ	(Kıyâsiyye) Benzetme ile olan. * Genel kaideye uygun ve muvafık olan.
KIYASİYYAT	(Kıyâsi. C.) Benzetme veya tatbik ile olanlar. * Umumi kurallara uygun olanlar.
KIYATE	Azık vermek.
KIYEM	(Kıymet. C.) Kıymetler, değerler.
KIYEMÎ	(C.: Kıyemiyyât) Az bulunan pahalı şey.
KIYEMİYYAT	(Kıyemî. C.) Değerli nesneler, az bulunan pahalı şeyler.
KIYFAL	Baş damarı.
KIYMET	Değer, baha, semen, bedel.
KIYMET-İ HAKİKİYE	Hakiki ve gerçek değer.
KIYMET-AGÂH	f. Kıymetten anlar, değer bilir.
KIYMET-DÂR	f. Değerli, kıymetli, pahalı.
KIYMET-NÂ-ŞİNÂS	f. Değer takdir edemiyen, kıymet bilemiyen.
KIYMET-ŞİNAS	f. Kıymet bilir. İnsaniyetli, değer bilir.
KIYTAS	Balina balığı, kadırga balığı.
KIYYE	Okka. Eskiden kullanılan bir ağırlık ölçüsü. Kıyye-i atika da denir. Şimdiki 1282 gram. (Bak: Okıyye)
KIYYE-İ ÂŞÂRİ	Kilo. Bin gram olan ağırlık ölçüsü.
KIYYE-İ ATİKA	Okka.
KIZA	Yumuşak yerlerde biten bir ot cinsi.
KIZAF	Sür'atle gitmek, hızla gitmek.
KIZAN	Oğlan, erkek çocuk. * Delikanlı, cesur ve silâhlı köylü genç.
KIZBAN	(Kadib. C.) İnce düz fidanlar, çubuklar, dallar.
KIZIL	t. Kırmızı, alrenk. * Kıldan yapılan ip. * Aşırı, müfrit.
KIZILBAŞ	Râfizîlere verilen bir isim.
KIZILELMA	Tar: Osmanlı Türkleri tarafından Roma'ya verilen addır. (O.T.D.S.)
KIZILHAÇ	Hristiyan ülkelerde Kızılay karşılığı olan yardım teşkilâtı.
KIZIL TEHLİKE	Dinsizlik, anarşistlik ve komünistlik tehlikesi.
KIZM	Katı, şiddetli, şedit.
KIZR	Pak olmayan nesne. * Temiz olmayan şey.
KIZZE	Ufak taş. * Taşlı çukur yer. * Kızlık dedikleri hâlet.
KİBA	Süprüntü.
KİBAR	(Kebir. C.) İnce ve nârin yapılı. Terbiyeli ve nezaket sahibi. Hassas. * Kebirler. Büyük rütbeliler. Büyükler.
KİBARANE	f. Büyük adamlara, nâzik ve görgülü kimselere yakışır şekil ve surette.
KİBARE	Ululuk, büyüklük.
KİBASE	Bütün olan hurma salkımı.
KİBAŞ	(Kebş. C.) Erkek koyunlar, koçlar.
KİBER	Ululuk. Büyüklük. Yaşlılık.
KİBER-İ SİNN	Yaşlılık, ihtiyar olmak, yaş büyüklüğü.
KİBİR	(Kibr) Kendisini büyük gösteriş. Büyüklük. Kendisini, başkalarından üstün olmadığı hâlde üstün görme ve tutma hastalığı. * Şeref ve şan. * Bir şeyin muazzamı. Büyük.
KİBRİT	Kükürt. * Kırmızı, yakut, altun. * Ucu kibritlenmiş yakacak madde.
KİBRİT-İ AHMER	Kırmızı kibrit. * Cisimleri altun hâline koyacak derecede te'sirli olduğu söylenen şey. İksir. * Tas: Mürşid. Kıymeti çok yüksek olan.
KİBRİTÎ	Kükürtle alâkalı. * Kükürt renginde olan. Açık sarı rengi.
KİBRİTİYET	Kükürt niteliği.
KİBRİYA	Azamet. Cenab-ı Allah'ın azameti ve kudreti, her cihetle büyüklüğü.
KİBS	Menzil, mekân.
KİBT	f. Bal arısı, nahl.
KİC	Dağın yüksek ve yüce yeri.
KİDNE	Et. * Yağ.
KİFA	Bir parça veya iki bez (ki birbirine dikip çadır eteğini yaparlar.) * Eşitlik, beraberlik, müsâvât.
KİFAF	(Aslı: Kefaf) Yetecek kadar olma. İhtiyaca yetecek kadar azık. * Bir şeyin güzide ve hayırlısı. * (Keffe. C.) Terazi kefeleri.
KİFAF-I NEFS	(Aslı: kefaf-ı nefs) Yalnız kendisi için yetecek kadar. * Ölmeyecek kadar olan rızık, gıda.
KİFAH	Din için muharebe.
KİFAT	Cem'olmuş, toplanmış, biriktirilmiş. * İçinde birşey toplanıp biriktirilen yer. * Hızlı uçmak, gitmek. * (Küfv. C.) Küfüvler, benzerler, eşler, denkler.
KİFAYET	Lüzumlu kadar olmak. Yetişmek. Bir işe yetecek kadar olmak. İktidar. Liyâkat. Yararlık.
KİFFE	(C.: Kifef) Ağ. Tuzak. * Terazi kefesi. * Her yuvarlak nesne.
KİFL	Nazir, benzer. * Nasib, ecir. * Oturma yeri.
KİFR	Büyük dağ.
KİFT	(C.: Kifât) Küçük çömlek. * Çuval ve buna benzer kap.
KİG	f. Göz çapağı.
KİH	İrin, cerahat.
KİH	(C.: Kihân) f. Küçük, sagir.
KİHAL	(Kehl. C.) Kemâlini bulmuş kimseler. Kâmil insanlar. Olgunluk çağında bulunanlar.
KİHALET	Göz için sürme yapma. Sürmecilik. * Göz doktorluğu. Göz hastalıkları bilgisi.
KİHAN	(Kih. C.) Küçükler.
KİHAN Ü MİHAN	Küçükler ve büyükler.
KİHANET	(Bak: Kehânet)
KİHİN	f. Küçük, sagir.
KİHTER	f. Yaşça en küçük olan.
KİHTERÎ	f. Yaşça küçüklük.
KİK	Uzun ve dar sandal.
KÎL	Söz, kelâm, denilen.
KİLÂ	Her ikisi, her iki (mânalarında olup dâima izâfet olur).
KİLÂ'	Saklamak, korumak.
KİLÂB	(Kelb. C.) Köpekler.
KİLÂB-I EHLİYE	Ehlî köpekler. Ev, çoban ve av köpekleri.
KİLAET	Korumak. Gözlemek. Muhafaza.
KİLAR	f. Kiler.
KİLAZ	Bodur, tıknaz kimse.
KİLE	40 litrelik hububat ölçüsü. Eski bir ağırlık ölçüsü.
KİLE	(C.: Kilel) İnce tülbendden yapılan cibinlik.
KİLECE	(C.: Kilecât-Keyalic) Arpa. * Kile, mikyal.
KİLEM	(Kelime. C.) Kelimeler, kelâmlar, sözler.
KİLER	Erzak koymağa mahsus dolap. Yiyecek, içecek şeyler koyulan mahzen, anbar veya oda. (Bak: Kilar)
KİLİSA	f. Kilise.
KİLİSE	Hıristiyanların mâbedi. Hıristiyan mezhebi.
KİLK	f. Kalem. Kamış kalem. * Kamıştan ok.
KİLLE	Kesmez olmak. * Yorulmak. Müsterâh.
KİLS	Kireç, kireçtaşı.
KİLSÎ	Kireçtaşı yapısında olan.
KİLTE	Deste, demet.
KÎL U KAL	Dedikodu.
KİLVAZ	Tevrat'ın mukaddes sandığı.
KİLYE	Böbrek.
KİLYETEYN	İki böbrek.
KİLYEVÎ	Böbrek şeklinde olan. Böbrekle ilgili.
KİMAD	Sıcak bez ile âzâyı kızdırmak.
KİMAM	(Kimm. C.) Tomurcuklar. * Hayvan ağızlığı. Boyunduruk.
KİMN	Saman.
KİMYA	Basit cisimlerin hususiyetlerini, bu cisimlerin birbirlerine olan tesirlerini ve bundan ileri gelen birleşmeyi inceleyen ilim. Basit maddelerdeki değişikliği anlamağa çalışan ilim kolu. * Edb: Aşk. * İlâç. * Tas: Mevcud olana kanaat ve elde edilmesi mümkün olmayana ait arzuyu terk etmek.
KİMYA-YI AVAM	Dünyanın kıymetsiz ve fâni olan şeylerini âhiret metalarına feda etmek.
KİMYA-YI HAVAS	Kendinden geçip Allaha tam teslim olmak ve dönmek.
KİMYA-YI SAADET	Rezaletlerden sakınıp nefsi tehzib ve tezkiye ve faziletleri kazanmak sureti ile nefsi tahliye etmek, süslemek, tezyin etmek. * İmâm-ı Gazalinin bir eserinin ismi.
KİMYAGER	Kimyacı.
KİMYEVÎ	Kimyâ ile alâkalı
KİN	f. Gizli düşmanlık. Garaz. Buğz. Adâvet.
KİN-İ MUZMER	Gizli kin.
KİNAİYYAT	(Kinâye. C.) Temsillerle anlatılan imalı ve dokunaklı sözler.(Mâlumdur ki, fenn-i belagatta bir lâfzın, bir kelâmın mânâ-yı hakikisi, başka bir maksud mânaya sırf bir âlet-i mülahaza olsa, ona "lâfz-ı kinâi" denilir. Ve "kinâi" tabir edilen bir kelâmın mânâ-yı aslisi, medar-ı sıdk ve kizb değildir. belki kinâi mânasıdır ki, medar-ı sıdk ve kizb olur. Eğer o kinâi mâna doğru ise; o kelâm, sadıktır. Mâna-yı asli kâzib dahi olsa sıdkını bozmaz. Eğer mâna-yı kinâi, doğru değilse, mâna-yı aslisi doğru olsa, o kelâm kâzibdir. Meselâ: Kinâi misâllerinden: (filânun tavil-ün-necad) denilir. Yâni: "Kılıcının kayışı, bendi uzundur." Şu kelâm, o adamın kametinin uzunluğuna kinayedir. Eğer o adam uzun ise, kılıncı ve kayışı ve bendi olmasa da,yine bu kelâm sâdıktır, doğrudur. Eğer o adamın boyu uzun olmazsa; çendan, uzun bir kılıncı ve uzun bir kayışı ve uzun bir bendi bulunsa, yine bu kelâm kâzibdir. Çünki, mâna-yı aslisi maksud değil. S.)
KİNAN	(C.: Eknan-Ekinne) Perde, örtü.
KİNANE	(C.: Kenâin) Okluk, sadak, ok kuburu.
KİNAS	(C.: Künüs) Geyik yatağı.
KİNAYE	Dolayısı ile dokunaklı söz. Maksadı dolayısı ile anlatan söz. Üstü örtülü dokunaklı söz. Açıktan olmayıp hakiki mânâyı başka ifâde ile dokunaklı konuşmak.
KİNCER	f. Büyük fil.
KİNDAR	f. Kin tutan. İçinde kin ve garez besliyen. Öc ve intikam almağa düşkün.
KİNDARANE	f. Kinci olarak, kindarcasına.
KİNDARE	Arkasında deve hörgücü gibi, hörgücü olan bir cins balık.
KİNDİR	Kaba eşek.
KİNE	f. Kin, garaz. Kalbde beslenen düşmanlık.
KİNE-İ PELENG	"Kaplan kini" : Kolay kolay sükunet bulmayan kin.
KİNECU	f. Öc almağa uğraşan, intikam almak için çalışan.
KİNEDÂR	f. Kindâr, kin güden, düşmanlık besliyen.
KİNEGÂH	f. Savaş meydanı, muharebe alanı, harp sahası.
KİNEHÂH	f. İntikam ve öc almak istiyen. Müntakim, kinci.
KİNEKEŞ	f. Düşmandan öc ve intikam alan.
KİNEMEŞHUN	f. Kinle, intikamla dolu.
KİNETİK	Fr. Hareketle alâkalı. Hareket dolayısıyla meydana gelen, hareketli.
KİNEVER	f. Kin besleyen, hased eden, kinci.
KİNCER	f. Büyük fil.
KİNF	Zenbil. * Çoban dağarcığı.
KİNFİRE	Burun ucu.
KİNN	(C.: Eknân) Perde, örtü.
KİNNAR	Bez ve keten parçası.
KİNNARAT	Bir nevi elbise. * Çalgılar, defler.
KİNNE	Erkek görmüş kadın.
KÎR	Katran, zift.
KİRA'	Kirâ. Bir eşya veya yerin, geçici bir zaman kullanılmak üzere para ile bir kimseye verilmesi. * Böyle bir şey karşılığı alınan para.
KİRAB	(Kerübe. C.) Yeri sürüp aktarmak. * Yeri süpürmek. * Suyun aktığı yerler.
KİRABE	Yeri sürüp aktarmak.
KİRAM	Benzetmeli, kinâyeli. * (Kerim. C.) Kerimler, şerefliler. * Eli açık cömert kimseler.
KİRAMEN KÂTİBÎN	İnsanların iki tarafında bulunup, sevablarını ve günahlarını yazan meleklerin adı.
KİRAR	Bir daha, tekrar. Tekerrür.
KİRAREN	Tekrar tekrar, çok sefer, tekrar suretiyle.
KİRAZ	Rahmin, kabul ettikten sonra yine dışarı döktüğü meni.
KİRAZ	Evmek, acele.
KİRBAL	(C.: Kerâbil) Hallaç yayı. * Kalbur.
KİRBAN	Dolu kap.
KİRBAS	(C.: Kerâbis) Bez. Kumaş, keten veya pamuk bez.
KİRBASÎ	Bez satıcı kimse.
KİRDAR	Bir kimse, tasarruf ettiği yerin bir zirâ veya iki zirâ toprağını almak için başkasına satmak. * Bina. * Ağaç.
KİRDİDE	(C.: Kerâdid) Bir miktar toplanmış hurma. * Sepet dibinde geri kalan hurma.
KİRDİKÂR	f. Sâni. Yapan Allah (C.C.).
KÎRFAM	f. Simsiyah, katran renginde.
KİRFÎ	Bazısı bazısının üstüne yağılmış olan yüksek bulutlar. * Yumurtanın dış kabuğu.
KİRİS	f. Yaltaklanma. * Aldatma, kandırma, hile yapma.
KİRİŞEK	f. Savaşçı, cengâver, muharib.
KİRİŞTE	f. Çerçöp.
KİRKİRE	(C.: Kerâkir) Şecaat. * Deve göğsü.
KİRM	f. Böcek kurdu.
KİRM-İ EBRİŞİM	İpekböceği.
KİRPAS	f. Padişah veya vezir konaklarındaki divanhâne.
KİRPİK	Göz kapağının kenarındaki kıllar. * Bir nevi taş. * Hayvan ve nebatların beden yapısında bâzı küçük ve ince uzantılar.
KİRPİK-İ AKIL	Mc: Akıl gözünün kirpiği. Aklın, hakikatleri anlamasına engel olan şey.(Meşhurdur ki: Îdin hilâline bakardı cemaat-i kesire. Kimse bir şey görmedi.Zevâli bir ihtiyar yemin etti ki; "Gördüm". Hâlbuki gördüğü kirpiğinin takavvüs etmiş beyaz bir kılı idi.O kıl oldu onun hilâli. O mukavves kıl nerede? Hilâl olmuş kamer nerede? Ger anladın şu remzi:Zerrattaki harekât, kirpik-i aklın olmuş birer kıl-ı zulmettar, kör etmiş maddi gözü.Teşkil-i cümle envâ fâilini göremez, düşer başına dalâl.O hareket nerede? Nazzam-ı kevn nerede? Onu ona vehm etmek muhal-ender muhal. S.)
KİRS	(C.: Ekrâs-Ekâris) Her nesnenin aslı. * Bir araya getirilmiş beytler. * Biri biri üstüne yığılmış kalmış davar tersi.
KİRŞ	İşkembe. Geviş getiren hayvanların midesi. * Karın, mide.
KİRZİM	(C.: Kerâzim) Yüksek burunlu kimse. * Büyük balta.
KİS	(C.: Ekyâs) Cepte taşınır küçük para kesesi. * Rahimde döl yatağı. * Bedendeki bâzı sıvıların toplandığı kese biçimindeki oyuklar.
KİSA	Halı, seccâde. Yünden yapılan elbise.
KİSAL	Bir yerde oturup kalan ve gideceği yere geç giden.
KİSB	(Bak: Kesb)
KİSBÎ	Kazanılmış, kesbedilmiş. Kesb ile alâkalı.
KİSB Ü KÂR	Kazanç, iş güç.
KİSE	(Kis-Kese) f. Küçük-büyük torba kab. * Para kesesi. Kumaştan çanta biçiminde torba kab. * Yoğurt kesesi. * Para. Para hesabı. Öz para. * Kestirme yol.
KİSEBÜR	f.Yankesici, hırsız.
KİSEDAR	f. Parayı toplıyan, para hesabını tutan kimse. Vekilharç.
KİSEF	(Kisf. C.) Kıt'alar, parçalar, kısımlar.
KİSFE	(C.: Kisef) Kısım, cüz, parça, bölüm.
KİSKİS	Taşın ve toprağın ufağı.
KİSR	Üstünde eti çok olmayan kemik. * Çadır eteği.
KİSRA	Husrevden muarreb veya galat olan bu isim Sa'sâniler sülâlesinden olan Eski İran padişahlarına ve bilhassa Nevşirvan'den sonrakilere verilmiş olup, Rum imparatorlarına Kayser, Çin hükümdarlarına Fağfur ve Hakan denildiği gibi, bunlara da Kisra denilirdi.
KİSRE	(C: Kiser) Ekmek parçası. * Parçalanmış olan şeyin bir parçası.
KİST	f. Kimdir? (mânâsına soru edâtı)
KİSVE	Elbise. Kılık. Hususi kıyafet. Küsve. Kisbet.
KİSVE-İ İLMİYE	İlim adamlarına, hocalara âit elbise.
KİSVET	Elbise. * Özel kıyâfet. * Yağlı güreş yapan pehlivanların giydikleri, meşinden ve dar paçalı olan pantolon. Kisbet.
KİŞ	f. Din, mezheb. * Keten kumaş. * Ok kuburu, sadak. * şimşir.
KİŞAF (KÜŞÂF)	Bir kaç yıl üstüne yük vurulmayan deve yavrusu. * Dişi deve hâmile iken erkek devenin ona cimâ etmesi.
KİŞAH	Davarın böğrüne yapılan işaret.
KİŞMİŞ	f. Çekirdeksiz çok küçük tâneli üzüm.
KİŞNİŞ	Güzel kokulu bir tohum olan karakimyon.
KİŞRE	Yüzüne gülmek.
KİŞT	f. Ekin. * Tarla.
KİŞTKÂR	f. Çiftçi, ekinci.
KİŞTZAR	f. Ekinlik, ekin tarlası, tarla.
KİŞVER	f. Memleket, ülke. * İklim.
KİŞVERGİR	f. Ülke tutan. Pâdişah, hükümdar.
KİŞVERGÜŞA	f. Ülke açan, cihangir.
KİŞVERHÜDA	f. Hükümdar, pâdişah.
KİŞVERKÜŞA	Memleket fetheden.
KİTAB	Kitab. * Levh-i mahfuz. * Kur'ân.
KİTAB-I MÜBİN	(Bak: İmam-ı Mübin)
KİTABE	Kabartılarak veya oyularak sert levhalar üzerine yazılan yazı. Levha olarak yazılan manzum olmayan nesir halinde levha yazma ilmi. * Mezartaşı yazısı.
KİTABE-İ SENG-İ MEZAR	Mezar taşı yazısı.
KİTABET	Yazmak. Kâtiblik. Usulüne göre bir şeyi yazmak.
KİTABET-İ FITRİYE	Fıtri olan yazılmış şeyler. * Kâinat sahifelerinin kitab gibi oluşu.
KİTAB-HANE	f. Kitabevi, kütüphane. Kitap okunan veya satılan yer.
KİTABÎ	Kitaba dair ve müteallik. Kitaba tabi olan. Kitaba uygun. Kur'an, İncil, Tevrat kitablarından birine inanan. Semavî kitaplardan birine inanan.
KİTAF	İp.
KİTBE	Kitabe yazmak. Zam ve cem'etmek. Artırmak ve biriktirmek.
KÎTE	Bir gün veya bir gece yenecek yemek.
KİTFEYN	İki omuz küreği.
KİTİ	(Giti) f. Dünya. Yer. Cihan. Âlem.
KİTLE	Kütle. Yığın. Küme. * Mâden, taş gibi şeylerden toplu şey.
KİTMAN	Sır saklama. Kimseye sır açmama hâli.
KİTR	Her nesnenin ortası. * Deve hörgücü.
KİTR	Nişan oku. * İblisin ismi.
KİVARE	Petek.
KİYAE	Zayıflık. * Korkaklık.
KİYAH	f. Ot.
KİYAHBESTE	f. Ot bitmiş, ot yetişmiş.
KİYAN	f. Merkez. * Yıldız, seyyâre.
KİYAN	Tabiat.
KİYANE	Kefâlet, kefil olma.
KİYASET	Zeki. * Uyanıklık. Zekâ. Ferâset. Zeyreklik.
KİYFE (KİFE)	Bez parçası.
KİYR	Demirciler körüğü. * Dağ, cebel.
KİYYA	Sakız.
KİYYE	Sakız.
KÎZ	Küçük kap.
KİZA	Yemeği çok yemekten dolayı basan ağırlık.
KİZB	Yalan. Yalan söyleme. (Sıdkın zıddı)(Kizb, küfrün esasıdır. Kizb, nifâkın birinci alâmetidir. Kizb, Kudret-i İlâhiyyeye bir iftiradır. Kizb, Hikmet-i Rabbaniyyeye zıddır. Ahlâk-ı âliyeyi tahrib eden kizbtir. Âlem-i İslâmı zehirlendiren, ancak kizbtir. Âlem-i beşerin ahvalini fesada veren, kizbtir. Nev-i beşeri kemalâttan geri bırakan, kizbtir. Müseylime-i kezzab ile emsalini âlemde rezil ve rüsva eden, kizbdir. İşte bu sebeblerden dolayıdır ki; bütün cinayetler içinde tel'ine, tehdide tahsis edilen, kizbdir...Sual: Bir maslahata binaen kizbin câiz olduğu söylenilmektedir...Öyle midir?Cevab : Evet, kat'i ve zaruri bir maslahat için bir mesağ-ı şer'i vardır. Fakat hakikate bakılırsa, maslahat dedikleri şey bâtıl bir özürdür. Zira usul-ü şeriatta tekarrur ettiği vechile, mazbut ve miktarı muayyen olmıyan bir şey hükümlere illet ve medar olamaz; çünki, mikdarı bir had altına alınmadığından su-i istimale uğrar. Maahâza, bir şeyin zararı menfaatına galebe ederse, o şey mensuh ve gayr-i muteber olur. Maslahat, o şeyi terk etmekte olur. Evet, âlemde görünen bu kadar inkılâblar ve karışıklıklar, zararın özür telâkki edilen maslahata galebe etmesine bir şâhiddir. Fakat kinaye veya ta'riz suretiyle yani gayr-i sarih bir kelime ile söylenilen yalan, kizbden sayılmaz. İ.İ.)
KİZBERE	Baldırıkara adı verilen ot.
KİZİR	Köy muhtarının yamağı hükmünde olan adam. Köy kâhyası.
KİZYUN	Toprak parçası.
KLASİK	Fr. Çok eskiden yazıldığı hâlde değerini kaybetmeyen eser veya san'at eseri. * Âdet hâline gelmiş usul.
KLASÖR	Fr. Tasnif işlerinde kullanılan, gözlere ayrılmış dolap veya çekmece. * Geniş mukavva dosya.
KLİNİK	yun. Hastaya bakılan yer. * Ders gösterilen hastahane koğuşu.
KLİŞE	Fr. Matbaada tipografik baskıda kullanılan kabartma resim veya yazılar çıkarılmış madeni levha.
KLÜP	ing. Eğlenerek boş olarak vakit geçirmek yahut okumak, konuşmak üzere üyelere mahsus toplantı veya eğlence yeri.
KOALİSYON	ing. Bir maksad için birleşen kuvvetler yahut partiler topluluğu.
KOÇKAR	Dövüş için terbiye olunmuş iri koç.
KOÇ YİĞİT	Güçlü kuvvetli, bahadır, gözünü budaktan sakınmaz, cengâver.
KODAMAN	İleri gelen. Servet veya mevki sahibi kimseler hakkında alay yollu söylenir.
KODES	Tavuk yeri, kümes. * Hapishane.
KOF	İçi boş. Kovuk. * Aklı ve ilmi olmayan. Câhil.
KOKONA	Yaşlı rum kadını.
KOLAĞASI	t. Eskiden mevcud olan yüzbaşı ile binbaşı arasındaki rütbe.
KOLON	Fr. Sütun. * Matbaacılıkta, dizilen yazı sütunu.
KOLONİ	Fr. Bir ülkenin, sınırları dışında işgal ettiği ve yönettiği ülkeye sıkı bağlarla bağlı arazi. * Başka bir memlekete yerleşmeğe giden göçmen topluluğu veya bir topluluğun yerleştiği yer. * Bir memlekette bulunan yabancılar topluluğu.
KOLORDU	t. Ekseriyetle üç tümen ve diğer tamamlayıcı birliklerden kurulan askeri birlik.
KOMANDO	(Portekizce) Ask: Müstakil olarak çalışan ve baskın, sabotaj v.b. gibi özel vazifeler yapan, az sayıda askerlerden kurulu birlik, çete.
KOMBİNEZON	Fr. Tertib, düzenlemek. * Çare. * Kadın iç gömleği.
KOMEDİ	yun. Cemiyetin gülünç ve kusurlu hâllerini ortaya koyan tiyatro eseri. * Uydurma, yapmacık hareket veya söz. * Gülünecek hareketler.
KOMEDİYEN	İki yüzlü, riyakârlık gösteren. * Komedi oynayan tiyatro oyuncusu. Maskara.
KOMİSER	Fr. Emniyet teşkilâtının meslek dereceleri içinde yer alan ve en az lise tahsilini yapmış, polis enstitüsünün orta ve yüksek kısmını tamamlamış üniformalı veya sivil memur.
KOMİSYON	Fr. Meclis şubesi. Hususi surette teşkil olunan meclis. * Ticarette vasıtalık etme, dellâllık ücreti.
KOMİTA	(Slavca) Maksadına ulaşmak için ekserî silah kullanan, siyasî, gizli ihtilaki cemiyet. Eşkiya.
KOMİTACI	Siyasi bir gayeye ulaşmak için, silâhlı mücadele yapan gizli bir topluluk veya teşkilâtın mensubu olan kimse.
KOMİTE	Fr. Bir komisyon arasından seçilmiş âzası bulunan, bir iş için toplanan hey'et. Meclis şubesi. Hey'et.
KOMPARTIMAN	Fr. Yolcu trenlerinde vagonların bölümlerle ayrılmış kısımlarından her biri.
KOMPETAN	Fr. Bir işi iyi bilen. Bir şey hakkında yerinde kararlar alabilen kimse.
KOMPLEKS	Fr. Bir anda kavranamıyacak şekilde çeşitli sebeblerden, unsurlardan meydana gelmiş. * Basit olmayan. Mürekkep. * İnsanların davranışlarına, ruh hâllerine yön veren birbirine bağlı şuuraltı hayallerinin bütünü.
KOMPLO	Fr. Bir kişiye karşı toplu olarak alınan karar. Tuzak. Suikast.
KOMPRİME	Fr. Toz halinde iken sıkıştırılıp ufak hap haline getirilmiş ilaç.
KOMÜNİZM	Fr. Cemiyet içinde fertlerin her türlü mülkiyet haklarını ve aile hayatını ve dini kaldırıp materyalizmi esas alan ve bütün mülkiyeti devlete mal eden bâtıl bir nazariye.(Şimalde koca bir devlet, gençlik hevesatını elde ederek, bu asrı fırtınalarıyla sarsıyor. Çünki: Akibeti görmiyen kör hissiyatla hareket eden gençlere, ehl-i namusun güzel kızlarını ibahe eder. Belki hamamlarında erkek kadın beraber çıplak olarak girmeleri ve izin vermeleri cihetinde bu fuhşiyatı teşvik eder. Hem serseri ve fakir olanlara zenginlerin mallarını helâl eder ki: Bütün beşer, bu musibete karşı titriyor. S.)(Evet hariçte iki cereyana karşı bu kahraman millet, Kur'an kuvvetiyle dayanabilir. Yoksa küfr-ü mutlakı, istibdad-ı mutlakı, sefahet-i mutlakı ve ehl-i namusun servetini serserilere ibahe etmesini âlet ederek, dehşetli bir kuvvetle gelen bir cereyanı durduracak, ancak, İslâmiyet hakikatıyla mezcolmuş, ittihad etmiş ve bütün mâzideki şerefini İslâmiyette bulmuş olan bu milletteki din kuvveti ve iman bütünlüğüdür...Şimâldeki dehşetli anarşilik tohumunu saçan ve nesil ve milleti mahveden ve herkesin çocuklarını kendine alıp karabet ve milliyeti izale eden ve medeniyet-i beşeriyeyi ve hayat-ı içtimaiyeyi bütün bütün bozmağa yol açan kızıl tehlike... R.N.) (Bak: Anarşizm)
KONAK	Menzil, yolculukta gece vakti inilen yer. * Yolculukta bir yerde durma, dinlenme. İki menzil arasındaki yol. * Büyük ev, zengin ve mükellef ikâmetgâh. * Resmi dâire.
KONDÜKTÖR	Fr. Kılavuz, memur, müdür. * Trenlerde vagon ve bilet işlerine bakan vazifeli kimse.
KONFERANS	Fr. Dinleyicilere herhangi bir mevzu hakkında bilgi vermek gayesiyle yapılan konuşma.
KONGRE	Fr. Çeşitli memleketlerden yöneticilerin, elçilerin ve delegelerin katılmasıyla yapılan toplantı.
KONSEY	Fr. İdare vazifesi yüklenmiş kişilerin topluluğu. * Müzakere hâlinde bulunan kimselerin meydana getirdiği kurul. * Bu tarz bir toplantının yapıldığı yer.
KONSOLİT	(Konsolide) Fr. Ana sermayenin ödeme tarihi belli olmayan ve yalnız faizi ödenen devlet tahvili.
KONSOLOS	İtl. Yabancı ülkelerde yurttaşlarının haklarını korumak ve bağlı bulunduğu hükümete siyasî ve ticarî bilgileri vermekle vazifeli hariciye memuru.
KONTENJAN	Fr. Alâkalıların her birine düşen miktar veya yer. Pay miktarı.
KONVOY	ing. Aynı yere giden nakil vasıtaları topluluğu. * Aynı yere nakledilen insan grubu. * Harb gemilerinin himayesinde sefer yapan yük gemileri katarı.
KOPİL	Küçük Rum çocuğu. * Çapkın, külhani.
KOR	t. Her tarafı iyice yanıp içine kadar ateş hâline gelmiş kömür veya odun parçası. * Askeriyede kolordu.
KORSAN	itl. Deniz haydutu. Deniz eşkiyası. * Başkaların haklarını zor kullanarak yiyen kimse. * Bir hakkı izinsiz olarak kullanan.
KORSAN GEMİSİ	Deniz hırsızlığı ve korsanlık yapan gemiler. Düşman gemilerini basarak mallarını alan bir devletin donanma gemilerine de aynı ad verilirdi.
KOSTANTINİYYE	İslâm dünyasında İstanbul için kullanılmış isimlerden biri.
KOTRA	ing. Tek direkli, yelkenli, narin küçük gemi.
KOY	Küçük körfez. Karanın içine girmiş, rüzgârdan saklı deniz parçası. Deniz koyuna benzer, çevresi mahfuz yer. Köşe, bucak.
KOZMOĞRAFYA	yun. Yıldızların yerlerinden ve hareketlerinden bahseden ilim. Felekiyyat. İlm-i hey'et.
KOZMOPOLİT	Fr. Her yabancı şeye karşı alâka gösteren, milliyet duygularından mahrum kimse. * Çeşitli milletlerden insanları içine alan.
KOZMOZ	(Kozmos) yun. Kâinat. Bütün gökler.
KÖFTEHOR	(Bak: Kuftehar)
KÖHNE	f. Eski, eskimiş. * Zamanı geçmiş. Demode olmuş.
KÖHNEBAHAR	Sonbahar.
KÖLE	t. Bütün tarihî devirlerde başka milletlerden, yabancılardan zorla kaçırılıp hürriyetten mahrum hale getirilerek hizmette kullanılan erkek. (İslâmiyet köleliği en âdil usullerle kaldırmağa çalışmış ve Resul-i Ekrem (A.S.M.), insanları kölelikten kurtarmayı ibadet olarak ilân etmiştir.)
KÖRÜK	Ateşi havalandırmak için yapılmış bir âlet. * Hava ile çalışan bazı çalgıların hava vermeğe mahsus kısmı.
KÖŞE	(Bak: Kuşe)
KÖŞELİ PARANTEZ	t. Cümleden tamamıyla ayrı "haşiye" gibi bir sözü içine alır.
KRAMP	Fr. Adalenin kasılması.
KRATER	(Bak: Atmiye)
KRİTİK	yun. Tenkid. Sıkışık durum, sıkıntılı. * Tıb: Hastalığın en kötü zamanı.KRUVAZÖR : Fr. Daha ziyade toplarla mücehhez açık denizlerde emniyeti te'min etmek ve konvoyları korumakla vazifeli süratli harp gemisi.
KUAL	Üzüm çiçeği.
KUAS	Koyunun burnunda olan bir hastalık.
KUAS	Boynun içine geçik olması.
KUAS	Bir hastalık (ki göğüsü tutar.)
KUB	f. "Vuran, vurucu, döven" mânâlarına gelir ve birleşik kelimeler yapılır. Meselâ: (Leked-kub: Tekme vuran)
KUBA'	Hınzır avazı. * Büyük ölçek.
KUBAA	Serçe gibi küçük bir alaca kuşun adı. * Avcıların giydiği hırka.
KUBAKIB	Acele eden kimse, aceleci.* Bir yıldan sonra olan yıl.
KUBALE	Mukabele. * Kapı önü.
KUBAN	(Kub. C.) f. Vurucular, dövücüler. * Vurarak, döverek mânâlarına gelir ve birleşik kelimeler yapılır.
KUBB	Kürk.
KUBBE	Yarım küre şeklinde yapılan bina damı.
KUBBE-İ ÂLİYE	Yüksek kubbe.
KUBBE-İ HADRÂ	Yeşil kubbe.
KUBBE-İ KANEK	Ağzın tavanı. Damak.
KUBBE-İ MİNA	Gökyüzü. Gök kubbesi.
KUBBE-İ ULYÂ	Sema, gökyüzü.
KUBBE-İ ZERRİN	Güneş, şems.
KUBBET-ÜL İSLÂM	İslâmın kubbesi. * Belh şehrinin başka bir adı.
KUBBE ALTI	Tar: Topkapı Sarayı'nda başta sadrazam olmak üzere devlet adamlarının ve vezirlerin toplanıp devlet işlerini görüştükleri yer.
KUBBE-NİŞİN	f. İstanbulda Topkapı Sarayı'nda Kubbealtı denen yerde toplanan kabine üyeleri denebilecek toplantıya katılan vezirlerin herbiri.
KUBBERE	(C: Kubber-Kabbere) Turgay dedikleri küçük kuş. * Bacaksız, kısa boylu kimse.
KUBBİTÎ	Beyaz helva satan kimse.
KUBEB	(Kubbe. C.) Kubbeler, kemerler. Tepesi yuvarlak, yarım küre şeklinde yapılan binâ damları.
KU'BERE	Bileği meydana getiren iki kemiğin küçüğü.
KUBH	Günah ve çirkin hareket. Kabahat. Suç. * Fık: Aklen ve şer'an müstehcen olup dünyada zemme, âhirette azaba ve itaba mahal olan şey.
KUBHİYYAT	(Kubh. C.) Çirkin hareketler ve işler. Günah ve çirkin şeyler.
KUBKUBA	Acele etmek.
KUBLE	Öpme.
KUBTİYYE (KIBTIYYE)	(C: Kubâti) Mısırda yapılır parlak ince keten bezi.
KUBU'	Kirpinin büzülüp başını derisine çekmesi. * Bir kimsenin başını yakasına çekmesi.
KUBUB	Kuruluk.
KUBUL	Erlerin ve kadınların önü. * Evvel, önce, ilk.
KUBUN	Gitmek.
KUBUR	(Kabr. C.) Kabirler, mezarlar, türbeler.
KUBUS	Sür'atle yürüdüğünden yere tırnağının ucundan başka yeri değmeyen at.
KUBZA (KABZA)	(C: Kubzât) Bir tutam nesne.
KUÇE	f. Dar sokak, küçük sokak. * Pazar, çarşı.
KUDAHİS	Bahâdır, kahraman, şucâ.
KUDAM	f. Hangisi? Hangileri? (mânasına sorudur)
KUDAR	Büyük yılan. * Aşçı, tabbah. Deve boğazlayıcı, deve kasabı.
KUDAS	Gümüş boncuk.
KUDAT	(Kadı. C.) Kadılar. Şeriat kanunlarıyla hâkimlik edenler.
KUDDAM	Ön taraf. İleri taraf.
KUDDAMÎ	Ön.
KUDDİSE	"Mübarek, kudsi ve mukaddes olsun." anlamına gelen bir kelimedir.
KUDDİSE SIRRUHU	"Sırrı ve hakikatı muazzez ve müşerref olsun" meâlinde bir hürmet ifadesidir.(S- Sahabe-i Kiram Hazeratına Radıyallahu Anh denildiğine binaen, başkalara da bu mânada söylemek muvafık mıdır?Elcevap: Evet, denilir. Çünkü Resul-i Ekrem'in bir şiarı olan Aleyhissalâtü Vesselâm kelâmı gibi Radıyallahu Anh terkibi, sahabeye mahsus bir şiar değil, belki sahabe gibi Veraset-i Nübüvvet denilen Velâyet-i Kübrada bulunan ve makam-ı rızaya yetişen Eimme-i Erbaa, Şâh-ı Geylâni, İmam-ı Rabbani, İmam-ı Gazali gibi zatlara denilmeli. Fakat örf-ü ulemada Sahabeye, Radıyallahu Anh; Tâbiin ve Tebe-i Tâbiine, Rahimehullah; onlardan sonrakilere, Gaferehullah; ve Evliyaya, Kuddise Sırruhu denilir. M.)
KUDDUS	Kusur ve noksanlıklardan müberrâ olan, en mukaddes. Hiç eksiği olmayan, pâk, temiz. Cenab-ı Hakk'ın sıfatlarındandır. * Mübarekliğin hadsiz derecesini ifâde eder. "En mukaddes" gibi.
KUDDUSÎ	Cenab-ı Hakk'ın Kuddus sıfatına dair ve müteallik. Kusursuz olan Cenab-ı Hakk'a ait. * Kudsi ve temiz olana ait ve ona müteallik.
KUDEGÎ	f. Çocukluk.
KUDEK	(C.: Kudegân) f. Çocuk, sabi.
KUDEK-MENİŞ	f. Çocuk tabiatlı. Çocuk mizaclı.
KUDEMA	(Kadim. C.) Kadimler. Eski büyükler. Eski adamlar. İleri gelen büyükler. Eski zamanda gelmiş olanlar.
KUDEYH	Küçük kadeh, kadehcik.
KUDMUS	Kadim nesne, eski.
KUDRET	Güç. Takat. * Her yeri kaplayan kudretullah. * Varlık. Ehliyet. Becerebilme. * Zenginlik. * Kabiliyet. * İlm-i kelâmda: Allah Teâlâ'ya mahsus ezelî ve ebedî ve bütün kâinatta tasarruf eden sıfattır.(Arkadaş bir kelime-i vâhidenin işitilmesinde; bir adam, bin adam birdir. Yaratılış hususunda da Kudret-i Ezeliyeye nisbeten bir şey, bin şey birdir. Nev ile fert arasında fark yoktur. M.N.)
KUDRET-İ İLÂHİYE	Allah'ın kudreti.(Cenab-ı Hakk'ın kudret, ilim, iradesi; şemsin ziyâsı gibi bütün mevcudata âmm ve şâmil olup, hiçbir şeyle müvazene edilemez; Arş-ı Azama taalluk ettikleri gibi, zerrelere de taalluk ederler. Cenab-ı Hak, şems ve kameri halkettiği gibi, sineğin gözünü de O halketmiştir. Cenab-ı Hak; kâinatta vaz'ettiği yüksek mizan gibi, hurdebinî hayvanların bağırsaklarında da pek ince ve lâtif bir nizam vaz'etmiştir. Semadaki ecramı birbiriyle rabteden câzibe-i umumî kanunu gibi, cevahir-i ferdi de, yani zerratı da o kanunun bir misliyle nazmetmiştir. Sanki bu zerrat âlemi, o semavî âleme küçük bir misaldir. Hülâsa, aczin müdahalesi ile, kudret mertebeleri ayrılır. Aczi mümteni' olan kudretçe; büyük, küçük birdir.Kudret-i Ezeliye, en evvel eşyanın melekût, yani içyüzüne taalluk eder. bu yüz ise, alelumum güzel ve şeffaftır. Evet, şems ve kamerin yüzleri parlak olduğu gibi, gecenin ve bulutların da iç yüzleri ziyadardır. İ.İ.)
KUDRET-İ KÜLLİYE	Cenab-ı Hakk'ın küllî ve mutlak olan kudreti.
KUDRETYÂB	f. Gücü yetebilen, yapabilen, kuvvet ve kudreti olan.
KUDS	Mübareklik. Kudsilik. Nezafet. Pâk olmak. Noksanlardan uzak olmak.
KUDSÎ	(Kuds. dan) Mukaddes, kutsal, muazzez.
KUDSİYAN	Kudsiler. * Melekler. Melâike taifesi.
KUDSİYET	Kudsilik, mukaddeslik, azizlik. * Temizlik, paklık.
KUDSÜMAN	Erkek örümcek.
KUDUM	Uzak ve uzun bir yoldan gelmek. * Ayak basmak. * İleri geçmek. İlerilik.
KUDUMİYYE	Uzak yoldan gelen bir büyük zâta, oranın halkı tarafından takdim edilen hediye. * Edb: Böyle bir vaziyetten dolayı yazılan kaside.
KUDUR	(Kıdr. C.) Çömlekler, tencereler. Yemek pişirilen kaplar.
KUDURÎ	(Hi: 362 - 428) Bağdadlıdır. Ahmed İbn-i Muhammed Bağdâdi diye de anılır. Hanefi fıkıh âlimlerindendir. Bu zatın, fıkha dâir meşhur kitabının ismi de Kudurî'dir.
KUDVE	Halkın uyup tâbi oldukları kimse.
KUF	f. Baykuş denen bir kuş cinsi.
KUFAHİR (KUFÂHİRÎ)	Büyük ve iri cüsseli kimse.
KUFAÎ	Burnu sıcaktan kavlar kızıl kimse.
KUFAN	Zahmet, meşakkat. * Kufe dedikleri beldenin adı.
KUFAR	(Kafr. C.) Issız ve susuz yerler. Çöller, sahralar.
KÛFE	f. Küfe. Dayanıklı ve kaba büyükçe sepet.
KÛFE	Kızıl kum. * Kızıl kumlu bir yerin adı ki o sebebten "Kûfe" diye isim verilmiştir.
KUFF	Yüksek yer.
KUFFAZ	Kadınların ellerine ve ayaklarına taktıkları bir süs eşyası. * Eldiven.
KUFFE	(C: Kıfâf) Pamuk sepeti. * İçine kumaş konan nesne. * Yüksek yer. * Kurumuş. * Çürük ağaç.
KUFÎ	Kûfe şehrine mensub. Bu şehirle alâkalı.
KUFL	(C.: Akfâl) Kilit, sürgü.
KÛFTE	f. Kıyılıp ezilmiş veya dövülmüş et, köfte.
KUFTEHAR	f. Köfte yiyen. * Geveze, çenesi düşük. * Şarlatan. Kendini beğenmiş. * Çapkın.
KUFUF	Kişinin korkudan tüyü ürperip kalkmak.
KUFUL	(Kufl. C.) Kilitler. * Seferden veya yolculuktan dönme.
KÛH	f. Dağ.
KÛH-U KAF	Efsânelerde geçen Kafdağı.
KÛH-U TUR	Tur dağı, Sina dağı.
KUHAB	At ve deve öksürüğü.
KUHAMUN	f. Tepesi düz olan dağ.
KUHAN	f. Kambur. * Eyer, at eyeri. * Sığır veya deve hörgücü.
KUHARİYE	Yaşlı kadın. * Yaşlı hayvan.
KUHAZ	Koyunlara ârız olan bir hastalık.
KUHBEDEN	f. Dağ gibi iri vücutlu kimse. İri yarı kişi.
KUHCİĞER	f. Dağ yürekli, kahraman, bahâdır, yiğit.
KUHE	f. Dağ. * Hücum, saldırma. * Dağ tepesi gibi kubbeli ve sivri olan şey. * Deve hörgücü. * At eyeri.
KUHH	Halis, saf, katıksız.
KUHÎ	f. Dağa mensub. * Dağla alâkalı. * Dağlı.
KUHİSTAN	f. Dağlık bölge, dağlık yer.
KUHKEN	f. Dağ kazan, dağ deviren.
KUHKUB	f. Dağ vurucu. Dağı yerinden oynatan. * Kuvvetli at veya katır. * Kale veya sur döven top.
KUHL	Göz ilâcı. * Göze çekilen sürme.
KUHLÎ	Sürme gibi siyah olan.
KUHME	Düşünmeden bir işe girişme. * Şiddet. * Kıtlık senesi. * Zor iş.
KUHNÜMUN	f. Heybetli, azametli. Dağ gibi görünen.
KUHPARE	f. Kuvvetli at. * Dağ parçası.
KUHPAYE	f. Dağlık arazi.
KUHPÜŞT	f. Kanbur.
KUHSAR	f. Dağ tepesi. * Dağlık yer.
KUHUT	Kıtlıktan sıkıntı ve eziyet çekme.
KUKNAS	Hindistan'da olan bir cins beyaz kuş.
KU'KU'	Alaca renkli, uzun gagalı bir büyük kuş.
KUL	De, söyle, bildir (meâlinde emirdir)("Kul" kelimesi Kur'anın çok yerlerinde mezkûr veya mukadderdir. "Kul" emri risalet ve nübüvvete işarettir. İ.İ.)Türkçede "Kul", emir dinleyen hizmetkâr, Allah'ın mahlûku, Allah'a itaat ve ibadet eden veya köle mânasındadır.
KUL'A(T)	(C: Kulu') Ödünç mal. Yurt edinmeye müsait olmayan yer.
KULA'	Ağız ağrısı.
KULAA	Suyu emip yarılmış ve yerden koparılmış balçık. * Büyük taş.
KULAB	f. Büyük dalga. * Göl, büyük havuz.
KULAB	Bir çeşit deve hastalığı.
KULAFE	Kılıf, kın, kabuk. Zarf.
KULAKIL	İhlâs ve Muavvezeteyn sureleri.
KULAL	Az, kalil.
KULAME	Tırnak kesintisi. Kesinti.
KULAMETEYN	İki tırnak kesintisi. Parantez. ( )
KULB	Bilezik. * Bir yılan cinsi.
KULE	(C: Kulul-Kılâl) Çocukların oynadıkları bir oyun.
KULEL	(Kulle. C.) Kuleler. * Dağ tepeleri.
KULEL-İ SEB'A	İstanbul'daki yedi tepe.
KULFE	Zeker ucundaki sünnet edilecek deri.
KULİS FAALİYETİ	Toplantı yapılan yerlerde, toplantı haricinde çeşitli grupların yaptığı gizli çalışma.
KULKALAN	Bir nevi ot.
KULKUL	Şen, çevik, atik. * Bir şeyin deprenmesiyle çıkan ses. * Büyük, derin deniz. * Hızlı giden at.
KULKULANİ	Üveyik kuşuna benzer bir kuş.
KULLAB	(C.: Kalalib) Çengel, kanca. Ucu eğri nesne.
KULLAM	Çöğene benzer bir otun adı.
KULLE	(C.: Kulel) Doruk, dağ tepesi, zirve. * Kule. * Bazı harp gemilerinin güvertelerinde bulunan ve makine ile hareket eden ağır top.
KULMUH	Bir ot.
KULUB	(Kalb. C.) Kalbler, gönüller.
KULUCE	Ekin ekmek için yeri ıslah etmek.
KULUNÇ	Tıb: Şiddetli bağırsak ağrısı. Omuzlarda ve vücutta bir ağrı.
KULZÜM	Deniz, bahr. * Kızıldeniz.
KUMAME	(C: Kumâm) Cemaat, topluluk. * Süprüntü.
KUMANYA	ing. Bir gemi içinde bulunan kimselerin beslenmeleri için gemiye doldurulan erzak. Gemi zahiresi. * Eskiden piyade kayığının arka kısmındaki dolapçık. * Gemi kileri. Geminin erzak koymağa mahsus yeri.
KUM (KUMİ)	(Kavm. den) Kalk (mânasına emir).
KUMAR	Para vs. karşılığında oynanılan oyun. Meşru bir ihtiyacın karşılanması için bir çalışma sonucu olmadan piyango ve şans oyunları gibi haram yollarla kazanç elde etmektir. Dinimizde böyle oyunların her türlüsü haramdır. Bir müslüman kendi menfaatini isteyip zararını istemediği gibi; diğer bir müslümanın da çıkarını gözetip kötülüğünü isteyemez. Halbuki kumara katılan herkes, karşı tarafın zarariyle kendi çıkarlarını düşünmektedir.Eğer böyle bir menfaat ve zarar oyunda konulmamışsa ve dince yasaklanan maksadlar da yoksa, yine de her insan için en kıymetli mal olan zamanını boş yere harcamak olur ki bu da zarardır.Maksatsız, fikirsiz ve dünyaya ne için geldiğini bilmeyen basit bir insan böyle yollara düşer ve gittikçe perişan olur. Halbuki insan, sonsuz ve yüksek gâye sahibi, yüksek şahsiyetli ve nizamlı bir hayat yaşamalıdır. (Bak: Meysir)
KUMARBAZ	Kumar oynayan. Kumarcı.
KUMAR-HANE	f. Devamlı olarak kumar oynanan yer.
KUME	Bir yere toplanmış olan şeyler. * Yüksek, yüce yer.
KUMİSTAN	f. Kumluk çöl veya arâzi.
KUMKUMA	(C: Kamâkım) İçine mürekkep, zemzem gibi şeyler konulan yuvarlak testi. * Bakır şişe, bakır ibrik.
KUMME	Arslanın, ağzı ile aldığı şey.
KUMMEHAN	Za'ferân. * Şarap köpüğü.
KUMMELE	(C: Kummel) Kene cinsinden bir böcek.
KUMPANYA	Fr. şirket. * Mc: Cemaat, zümre.
KUMRÎ	(C: Kamâri) Kumru. Dişisine "kumriye", erkeğine "sakhar" derler.
KUMUDD	Sağlamak, sert, katı. * Uzun, tavil.
KUMUS	Suya batıp kaybolmak.
KUMZE	Toplanmış hurma.
KÛN	Kuyruk sokumu bölgesi. Arka, mak'ad, kıç.
KUNABE	Toplu yapraklar (Buğdayın başı onun içinde olur.)
KUNAH	Çomak.
KUNAİS	(C: Kanâıs) Büyük cüsseli, iri vücutlu kişi.
KUNAN	Koltuk kokusu. * Gömlek yeni.
KUNBUA	(C: Kanâbi) Kestikten sonra yine içinde kalan nesne (Ot kökü gibi)
KUNBUL(E)	(C.: Kanâbil) Kalın vücudlu kimse. Sinirli ve hiddetli olan. * 30 ilâ 40 yaş arasındaki kimse. * At. * Bomba.
KUNBURA	(C: Kanâbir) Çökük kuşu.
KUNBUZA	(C: Kunbuzât) Kısa boylu kadın. (Müz: Kunbuz)
KUNDAK	Küçük çocukları sıkı bağlamaya yarıyan bezler takımı. * Yangın çıkarmak için bir yere sokulan, tutuşturulmuş yağlı bez çıkısı.
KUNDAK SOKMAK	Mc: Ara bozacak bir söz söylemek veya böyle bir harekette bulunmak. * Yangın çıkarmak.
KUNEFHAR	Büyük cüsseli, iri vücutlu.
KUNFUZ(E)	(C: Kanâfiz) Kirpi. * Fare. * Devenin, kulakları ardında terleyen ve teri akan yerleri. * Otları dolaşık yer.
KUNN	Gömlek yeni.
KUNNE(T)	(C.: Kanan-Kunen-Kınan) Dağ başı.
KUNNEB	Kendir. Kenevir.
KUNNEBİT	(C.: Kannâbit) Lahana cinsinden bir bitki.
KUNTA	Karalık.
KUNU'	Kanaat etme, kâfi bulma. * Suâl ve tezellül.
KUNUT	Yatsı veya sabah namazlarında ayakta okunan duâ. İbadet. Duâ. Taat. Şükür eylemek. * Namazda dünya kelâmından imsak eylemek, yani kendini tutup konuşmamak.(Kunut, birşeye o suretle devam ve mülâzemet edip durmaktır ki, taat, huşu, sükut, kıyam mânalarını tazammun eder ve lisanımızda, divan durmak tâbir edilir. Bunun için kunut taattir, kunut tul-i kıyamdır, kunut sükuttur, kunut huşu ve hafd-ı cenah ve sükun-ı etraftır diye çeşitli nokta-i nazardan târif edilmiştir. Bir hadis-i şerifte "Efdal-üs salâti tul-ül kunut" buyurulmuştur ki, kıyam demektir. Binaenaleyh namazda kıyam ve kıraeti, duayı veya huşu ve sükutu uzatmağa da kunut denilir. E.T.)
KUNUT	Ümidsizlik. Ye'se kapılma.
KUNV	(C: Kınân-Kınyân-Aknâ) Üzerinde hurması olan hurma salkımının çöpü.
KUNYAN (KINYÂN)	Kişinin nefsi için saklayıp elden çıkarmadığı mal.
KUNYE (KINYE)	Kişinin nefsi için saklayıp elden çıkarmadığı mal.
KUNZUA	(C: Kanâzı') Çakıl taşı. * Tıraş edilmiş başın üstünde bırakılan bir tutam saç.
KÛPAL	f. Gürz. Demir topuz.
KÛR	(C.: Kûrân) f. Kör, âmâ.
KUR'A	Talih denemek maksadı ile çekilen kapalı pusla veya fal açma.
KURA	(Karye. C.) Karyeler, köyler, kasabalar.
KURÂ-YI MÜTECÂVİRE	Komşu köyler.
KURA'	İbâdet eden.
KURAA	Kalem kesintisi. Kalem yongası.
KURAB	(Kurbet. C.) Yakınlar, akrabalar.
KÛRABE	f. Kubbeli mezar, türbe.
KURAD	(C: Kırdân-Ekride) Kene adı verilen böcek.
KURAKIR	Güzel sesli kimse.
KUR'AN	Allah (C.C.) tarafından Hz. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâma Cebrâil Aleyhisselâm vâsıtası ile (yâni vahiyle) gönderilen ve beşeriyetin bütün saadet düsturlarını hâvi en mukaddes ve en son kitâb-ı semâvidir. Din ve dünyanın nizâmını en iyi şekilde bildirir, kâinatın neden ve niçin yaratıldığını ve hikmetlerini beyan eder. Başıboşluk ve serserilikten kurtarıp ibâdet ve taata, emniyet ve nizâma ve saadete sevkeder ve insanın ebedi selametine vesile olur. * Lugat mânasına göre Kur'ân: Tilâvet, okumak, cem' ve zammolunmuş, okunmuş mânâlarına gelir. Fürkan, Zikir, Hüdâ, Hitab, Kitab, Mushaf, Nur, Necm, Hüdâ, Mev'iza, Aziz, Besâir, Bürhan...gibi elli beş kadar isimle de anılır. (Bak: Kelâmullah)
KUR'AN-I HAKÎM	Hakim olan Kur'an-ı Kerim. Hakim: Hikmetli, hikmet sâhibi, yahut çok hâkim ve muhkem mânalarına gelir.
KUR'AN-I MU'CİZ-ÜL BEYAN	Beyan ve ifadesi mu'cize olan Kur'an.(Kur'an: Şu kitâb-ı kebir-i kâinatın bir tercüme-i ezeliyesi.. ve âyât-ı tekviniyeyi okuyan mütenevvi dillerinin tercüman-ı ebedisi.. ve şu âlem-i gayb ve şehadet kitabının müfessiri... ve zeminde ve gökde gizli Esmâ-i İlâhiyenin mânevi hazinelerinin keşşâfı.. ve sutur-u hâdisatın altında muzmer hakaikın miftahı.. ve âlem-i şehâdette âlem-i gaybın lisanı... S.)(-Kur'an-ı Kerim-, bütün mebâhis-i esasiyeyi ve mühimmeyi öyle bir tarzda beyan eder ki, o beyan, bütün kâinatı bir saray gibi idare eden ve dünyâyı ve âhireti iki oda gibi açıp kapayan; ve zemin bir bahçe; ve semâ, misbahlariyle süslendirilmiş bir dam gibi tasarruf eden; ve mâzi ve müstakbel, bir gece ve gündüz gibi nazarına karşı hazır iki sahife hükmünde temaşa eden; ve ezel ve ebed, dün ve bugün gibi silsile-i şuunatın iki tarafı birleşmiş, ittisal peyda etmiş bir surette, bir zaman-ı hâzır gibi onlara bakan bir Zât-ı Zülcelâle yakışır bir tarz-ı beyandır.Nasıl bir usta, bina ettiği ve idare ettiği iki haneden bahseder, proğramını ve işlerinin liste ve fihristesini yapar; Kur'an dahi, şu kâinatı yapan ve idâre eden ve işlerinin listesini ve fihristesini tabir câiz ise, proğramını yazan, gösteren bir Zâtın beyanına yakışır bir tarzdadır. Hiç bir cihetle eser-i tasannu ve tekellüf görünmüyor. Hiç bir şâibe-i taklid veyâ başkasının hesâbına ve onun yerinde kendini farzedip konuşmuş gibi bir hud'anın emaresi olmadığı gibi, bütün ciddiyetiyle, bütün safvetiyle, bütün hulusiyle sâfi, berrak, parlak beyânı, nasıl gündüzün ziyâsı, "Güneşten geldim" der. Kur'ân dahi," Ben Hâlık-ı Âlem'in beyanıyım ve kelâmıyım" der. Evet şu dünyâyı antika san'atlarla süslendiren ve lezzetli nimetlerle dolduran ve san'atperverâne ve nimetperverane şu derece san'atının acibeleriyle şu derece kıymettar nimetlerini dünyanın yüzüne serpen, sıravâri tanzim eden ve zeminin yüzünde seren, güzelce dizen bir Sâni', bir Mün'imden başka şu velvele-i takdir ve istihsanla ve zemzeme-i hamd ve şükranla dünyâyı dolduran ve zemini bir zikirhâne, bir mescid, bir temaşagâh-ı san'at-ı İlâhiyeye çeviren Kur'an-ı Mu'ciz-ül Beyan kime yakışır ve kimin kelâmı olabilir? Ondan başka kim ona sâhib çıkabilir? Ondan başka kimin sözü olabilir? Dünyayı ışıklandıran ziya, güneşten başka hangi şeye yakışır? Tılsım-ı kâinatı keşfedip âlemi ışıklandıran beyan-ı Kur'an, Şems-i Ezelî'den başka kimin nuru olabilir? Kimin haddine düşmüş ki ona nazire getirsin? Onun taklidini yapsın?Elhak, bu dünyayı san'atlarıyla zinetlendiren bir san'atkârın, san'atını istihsan eden insanla konuşmaması muhaldır. Mâdem ki, yapar ve bilir, elbette konuşur. Mâdem konuşur, elbette konuşmasına yakışan Kur'andır. Bir çiçeğin tanziminden lâkayd kalmayan bir Mâlik-ül Mülk, bütün mülkünü velveleye veren bir kelâma karşı nasıl lâkayd kalır? Hiç başkasına mal edip hiçe indirir mi? S.)(Kur'an-ı Hakim yirmi üç sene mütemadiyen damarlara dokunduracak ve inadı tahrik edecek bir tarzda meydan okudu ve der idi ki: "Şu Kur'anın Muhammed-ül Emin gibi bir ümmiden nazirini yapınız ve gösteriniz. Haydi bunu yapamıyorsunuz, o zât ümmi olmasın, gayet âlim ve kâtip olsun. Haydi bunu da getiremiyorsunuz; bir tek zât olmasın, bütün âlimleriniz, beliğleriniz toplansın, birbirine yardım etsin, hattâ güvendiğiniz âliheleriniz size yardım etsin. Haydi bununla da yapamıyacaksınız, eskiden yazılmış beliğ eserlerden de istifade edip, hattâ gelecekleri de yardıma çağırıp, Kur'anın nazirini gösteriniz, yapınız. Haydi bunu da yapamıyorsunuz; Kur'anın mecmuuna olmasın da, yalnız on Suresinin nazirini getiriniz. Haydi on Suresine mukabil hakiki doğru olarak bir nazire getiremiyorsunuz; haydi hikâyelerden asılsız kıssalardan terkib ediniz. Yalnız nazmına ve belâgatına nazire olsun getiriniz. Haydi bunu da yapamıyorsunuz, bir tek suresinin nazirini getiriniz. Haydi Sure uzun olmasın, kısa bir Sure olsun, nazirini getiriniz. Yoksa, din, can, mal, iyalleriniz; dünyada da âhirette de tehlikeye düşecektir..." M.)(Amerikalı Filozof Karlayl (Carlyle) şöyle diyor: Kur'anı bir kerre dikkatle okursanız, O'nun hususiyetlerini izhara başladığını görürsünüz. Kur'anın güzelliği diğer bütün edebî eserlerin güzelliklerinden kabil-i temyizdir. Kur'anın başlıca hususiyyetlerinden biri, (O'nun asliyyetidir. Benim fikir ve kanaatıma göre Kur'an serâpa samimiyet ve hakkaniyetle doludur. Hz. Muhammed'in (A.S.M.) cihana tebliğ ettiği dâvet, hak ve hakikattır. İ.İ.)
KÛRÂN	(Kur. C.) f. Körler. âmâlar.
KÛRÂNE	f. Körcesine.
KURARE	Çömlek içindeki yemek piştikten sonra yanmasın diye içine konulan su.
KURAT	Fitil ucundan yanmış yer.
KURAZ (KARİZA)	Isırgan otu.
KURAZE	Altun ve gümüş kırıntısı. * Kumaş parçaları.
KURB	Yakınlık. Yakında oluş. Yakın olmak. Yakınlık kazanmak. (Zamanda, mekânda, nisbette, hatvede ve kuvvette kullanılır.) * Tıb: Böğür. Karnın yumuşaklığına kadar olan yer.
KURB-İ DERECE	Ölen bir kimseye yakınlık derecesi.
KURB-İ HÜDÂ	Allah'a manevî yakınlık.
KURB-İ MESÂFE	Yer, mekân yakınlığı.
KURBAN	Allah'ın rızasını kazanmağa sebep olan şey. * Etleri, fakirlere parasız olarak dağıtılmak niyetiyle farz, vâcib veya sünnet olarak kesilen koyun, keçi, deve, sığır.. gibi hayvan. * Bir maksad uğrunda feda olma. * Beylerin ve meliklerin yakınlarından olan kimse.
KURBET	Yakınlık. * Fık: Allah'a manevî yakınlığa sebeb olan amel-i sâlih.
KURBİYYET	Yakınlık kazanmak. Yakınlık. Bir şeye kendi gayretiyle yakınlaşmak. (Bak: Akrebiyyet)(Sahabelerin kurbiyet-i İlâhiyye noktasındaki makamlarına velâyet ayağıyla yetişilmez. Çünki: Cenâb-ı Hak bize akrebdir ve herşeyden daha ziyade yakındır. Biz ise, ondan nihayetsiz uzağız. O'nun kurbiyetini kazanmak iki surette olur.Birisi: Akrebiyetin inkişafiyledir ki, nübüvvetteki kurbiyet ona bakar ve nübüvvet veraseti ve sohbeti cihetiyle sahabeler o sırra mazhardırlar.İkinci Suret: Bu'diyetimiz noktasında kat-ı meratib edip bir derece kurbiyete müşerref olmaktır ki, ekser seyr-i sülûk-u velâyet ona göre ve seyr-i enfüsî ve seyr-i âfâkî bu suretle cereyan ediyor. İşte, birinci suret sırf vehbîdir, kesbî değil, incizabdır, cezb-i Rahmânidir ve mahbubiyettir. Yol kısadır, fakat çok metin ve çok yüksektir ve çok hâlistir ve gölgesizdir. Diğeri kesbîdir, uzundur, gölgelidir. Acaib hârikaları çok ise de, kıymetçe, kurbiyyetçe evvelkisine yetişemez. Meselâ: Nasıl ki dünkü güne bugün yetişmek için iki yol var. Birincisi: Zamanın cereyanına tâbi olmıyarak, bir kuvvet-i kudsiye ile, fevkaz-zaman çıkıp, dünü bugün gibi hazır görmektir. İkincisi: Bir sene kat'-ı mesafe edip, dönüp dolaşıp, düne gelmektir; fakat, yine dünü elde tutamıyor; onu bırakıp gidiyor. Öyle de, zâhirden hakikata geçmek iki suretledir. Biri: Doğrudan doğruya hakikatın incizabına kapılıp, tarikat berzahına girmeden, hakikatı, ayn-ı zâhir içinde bulmaktır. İkincisi: Çok merâtibden seyr-i süluk suretiyle geçmektir. Ehl-i velâyet, çendan fena-i nefse muvaffak olurlar, nefs-i emmareyi öldürürler. Yine sahabeye yetişemiyorlar. Çünki, sahabelerin nefisleri tezkiye ve tathir edildiğinden; nefsin mahiyetindeki cihazat-ı kesire ile, ubudiyetin envâına ve şükür ve hamdin aksamına daha ziyade mazhardırlar. Fena-i nefisten sonra, ubudiyet-i evliya besatet peyda eder. S.)
KÛR-BOĞAZ	f. Obur, körboğaz.
KURBUK	Mevzi ismi. * Yardım. * Dükkân.
KURDAH	Maymun.
KÛRDİL	f. Câhil. Gönlü kör.
KURDUH	Maymun. * Küçük karınca.
KÛRE	f. Demirci ocağı. Kuyumcu ocağı. * Küre.
KURENA	Bir padişâhın yakınında bulunan ve onun sohbetine iştirak edenler. Yakınlar. Arkadaşlar.
KURENG	f. Al at.
KUREVÎ	(Kurâ. dan) Köylü. Köye âit, köye dâir.
KUREYŞ	Kökü Hz. İbrahim'e (A.S.) dayanan, Peygamberimiz Hz. Muhammed'in de (A.S.M.) mensub olduğu Arab kabilesi.
KUREYŞ SURESİ	Kur'an-ı Kerim'in 106. Suresidir. Liilâfi Suresi de denir. Mekkîdir.
KUREYŞÎ	Kureyş kabilesinden olan. Kureyş'e mensub.
KUREYZA	Medine-i Münevvere yakınında Yahudi taifesinden bir kavim.
KURFUSA (KARFESA)	Mak'adı üstüne oturup dizlerini karnına yapıştırıp iki kolunu baldırları üstüne kavuşturmak.
KURHA	(C: Kuruh) Silâh yarası. * Çıban.
KURHANE	(C: Kurhân) Bir cins mantar.
KÛRÎ	f. Körlük, âmâlık.
KURKUBE	Et, lahm.
KURKUL	Çekirge.
KURKUR	Büyük gemi.
KURKUS	Geniş, bol, vâsi.
KURMAY	Ordunun muharebeye hazırlanmasında ve savaş sırasındaki sevk ve idaresi için hususi tarzda yetiştirilmiş subay. * Mc: Becerikli.
KURME	İşaret için devenin burnundan bir miktar deri kesip tam ayrılmadan yine burnu üstüne yapıştırmak.
KURMUD	Dağ keçisinin erkeği.
KURMUS	(C: Karâmıs) Avcıların dağda olan kulübesi veya soğuktan sakındıkları küçük çukur yer.
KURNAS	Dağın burnu.
KURNE	Sivri veya tümsek şey. * Hamam kurnası. Kurna.
KURNEVE	Boya otu.
KURNUK	Yumuşak bedenli delikanlı.
KURR	Karar. * Soğukluk.
KURRA	(Kari'. C.) Okuyucular. Kur'ân-ı Kerimi usul ve tecvidine göre okuyanlar. Dindar ve sâlih kimse.
KURRASA	(C: Kırâs) Papatya çiçeği.
KURRE	Parlaklık. Tâzelik. Gözün parlak ve nurlu olması. * Ağlamaktan sonraki serinlik. * Dilşâd olmak. * Bir atımlık şey. * Kurbağa.
KURRET-ÜL A'YUN	Gözlerin nuru. * Çok sevilen ve göz aydınlığına sebeb olanlar.
KURS (KURSA)	Kelepçe. * Çevrik nesne. * Yuvarlak. Tekerlek şeklinde olan.
KURS-U ŞEMS	Güneş yuvarlağı.
KURŞUM (KIRŞÂM)	Büyük kene.
KURT(A)	(C.: Kırta-Kırat) Küpe.
KURTAN	At'ın arkasına vurdukları keçe.
KURTAT	Eyer altına konan bir nesne. * Boyun.
KURTUBÎ	Kılıç. Halid bin Velid'in kılıcı.
KURTUM	(C: Karâtım) Usfur otunun tohumu.
KURTUM	Mestin burnu.
KURUH	(Kurha. C.) Yaralar.
KURULTAY	(Bak: Meclis)
KURUM	(Karm. C.) Değerli insanlar. Kıymetli ve değeri büyük kişiler.
KURUN	(Karn. C.) Asırlar. Devirler. Çağlar.
KURUN-U ÂHİRE	Son asırlar. İstanbul'un Fatih Sultan Mehmed tarafından zaptedildiğinden sonraki zaman. Hicri 857, Mi. 1453 yılından sonraki devir.
KURUN-U SÂLİFE	Geçmiş asırlar.
KURUN-U ULÂ	Eski Roma Devleti'nin ikiye ayrılması zamanına kadar olan eski devir. İlk çağ.
KURUN-U VUSTÂ	Eski Roma Devleti'nin ikiye ayrılmasından, İstanbul'un Müslümanlar tarafından zabtedildiği tarihe kadar olan zamandır. Orta asırlar.
KURUNE	Nefis.
KURUR	Gözün parlak olması.
KURUT	Küpeler. Kadınların kulaklarına taktıkları mücevherler.
KURUT	Kuruluk.
KURUZ	(Karz. C.) Borçlar. Ödünç olarak verilen paralar.
KURZUB	Fakir kimse.
KURZUM	Kavafların ve kunduracıların üzerinde gön ve sahtiyan kesip düzelttikleri yuvarlak tahtalar.
KURZÜL	Kadınların başına örttükleri nesne. * Kayıt. * Kötü kimse. * At ismi. * Bel, sulb.
KÛS	f. Kös. Eskiden muharebelerde deve veya araba üstünde taşınarak çalınan büyük davul.
KÛS-İ GAZA	Savaş davulu. Muharebe kös'ü.
KUSA	Zayıflık. * Nâhiye.
KUSAKIS	Çok acı olan sarmısak.
KUSALE	Buğday ve arpa kesmiği.
KUSAME	Kassamlara verilen taksim ücreti.
KUSARA	İsteğin ve arzunun son derecesi.
KUSARE	Hususi hücre. * Gemilerde güvertelerin en üstündeki yarım güverte.
KUSAS	Saçın önünde ve ardında nihayeti.
KUSASA	Tırnak kırpıntısı. * Az miktar, az şey.
KUSB	(C: Aksâb) Göden bağırsak denilen büyük bağırsak.
KUSBE	(C: Kuseb) Göden bağırsak.
KUSE	f. Köse.
KUSEC	f. Köse.
KUSEYBE	Bronşcuk.
KUSEYRA	İyeği kemiklerinin altındaki kemik.
KUSFEND	f. Koyun.
KUSKUS (KUSKUSA)	(C: Kusâs) Kaba, kısa boylu erkek.
KUSLUB	Kuvvetli, dayanıklı, sağlam.
KUSRE	Yakın, karib.
KUSSA	Alın saçı.
KUSSABE	(C: Kısâb) Kamış boğumu. * Düdük.
KUSSAS	Bir demir madeninin adı.
KUSS İBN-İ SAİDE	İslâmiyetten önce Arabistan'da yaşamış İyâd Kabilesinin ileri gelenlerinden, mühim hakikatlı bir şâirdir. Cârud gibi hakperesttir. Henüz Hazret-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm genç iken Suk-ı Ukaz panayırındaki hitabeti ile meşhurdur. Hitabesinde bir Hak Peygamber geleceğini ve onun en güzel bir din üzere olacağını müjdelemiştir. (K. En. Sh. 61)
KUST	Topalak dedikleri ot.
KUSTAR (KISTÂR)	Kesedar. Sarraf. * Tüccar, tâcir. * Mizan, ölçü. * Bir şehre veya bir beldeye vâli olan kimse.
KUSTAS	Büyük terazi.
KUSU	Uzaklık, ırak olmaklık. * Son olmaklık.
KUS'UL	Yaramaz, leim, lânet edilen kimse. * Kurt eniği.
KUSUR	Noksanlık. Eksiklik. Noksan ve âcizlik. İhmal. Tedbirsizlik. * Cem' olmalar. * Pahalanmak. Eksilmek. Şiddetli olan şeyin yavaşlayıp sâkin olması. * Bereketlenmek. * İmtina', âciz olmak. * Bir hesabın üstü. Artan kısım. * (Kasr. C.) Kasırlar. Saraylar. Köşkler.(Şeytanın mühim bir desisesi : İnsana kusurunu itiraf ettirmemektir. Tâ ki, istiğfar ve istiâze yolunu kapasın. Hem nefs-i insaniyenin enaniyetini tahrik edip, tâ ki, nefis kendini avukat gibi müdafaa etsin; âdeta taksiratdan takdis etsin. Evet şeytanı dinliyen bir nefis, kusurunu görmek istemez; görse de, yüz te'vil ile te'vil ettirir. $ sırriyle, nefsine nazar-ı rıza ile baktığı için ayıbını görmez. Ayıbını görmediği için itiraf etmez, istiğfar etmez, istiaze etmez; şeytana maskara olur. Hazret-i Yusuf Aleyhisselâm gibi bir Peygamber-i Alişan , $ dediği halde, nasıl nefse itimad edilebilir. Nefsini ittiham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. İstiğfar eden, istiaze eder. İstiaze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar; itiraf etse, afva müstahak olur. L.)
KUSUR-İ CİNAN	Cennet'teki köşkler.
KUSURE	Acizlik, güçsüzlük.
KUSUT	Haktan sapmakla cevr ve zulmetmek. * Birşeyi kısımlara ayırmak, tefrik etmek.
KUSVA	Son derecede bulunan. * Son, nihayet. * Son sınır. Erişilecek olan en son nokta.
KUŞ'AM	(C: Kaşâım) Yaşlı ihtiyar, koca kimse. * Belâ. * Arslan. * Sırtlan. * Örümcek. * Karınca yuvası.
KUŞAM (KUŞÂME)	Sofrada artan yemekler.
KUŞ'AMAN	Büyük erkek akbaba.
KUŞ'AR	Hıyar.
KUŞA'RİRE	Titreme. * Tavuk derisi gibi ürperip kabarmış deri.
KUŞE	Köşe.
KUŞE-İ FERAG	İnsanın, herşeyden feragat edip çekildiği köşe.
KUŞE-İ NİSYAN	Unutma köşesi, nisyan köşesi.
KUŞİŞ	f. Çalışma, çabalama, gayret sarfetme, uğraşma.
KUŞUR	(Kışr. C.) Kabuklar, kışırlar.
KUŞUR-İ EŞCAR	Ağaç kabukları.
KUŞUTA	Burnun çökük ve yassı olması.
KUT	Yaşatacak gıda, rızık. * Kuvvetlendirmek.
KUT-I LÂ-YEMUT	Ölmeyecek kadar olan rızık, yiyecek.
KUT-I MESİH	Hurma. * Şarap.
KUT'A	Bir hurma cinsi.
KUTA'	(C: Kutâ-Kutevât) Atın arkalaşacak yeri. * Bağırtlak kuşu.
KUTA' (KUTU')	Düş yormak, rüya tâbir etme. * Su kesilmek.* Başka yere gitmek.
KUTAA	Bir şeyin kesintisi ve kırıntısı.
KUTAFE	Toplarken düşüp dökülen üzüm ve yemiş döküntüsü.
KÛTAH	(Kuteh) Kısa, boysuz.
KÛTAH-ÂSTİN	f. Aslında kötü olduğu hâlde iyi gibi görünen kimse.
KÛTAH-BÎN	f. Neticeyi göremiyen, basiretsiz, kısa görüşlü.
KÛTAHTER	f. Pek kısa, çok ufak.
KÛTAH-TERİN	f. En çok kısa.
KUTAR	Kebap kokusu. Ot kokusu.
KUTB	(Kutub) Dünyanın şimâl veya cenub uçları. (Güney ve kuzey taraflarının son kısımları.) * Elektrik cereyânını meydana getiren veya mıknatısın uçlarından her biri. * Dini bir meslek veya grubun başı. Bir çok müslümanların kendisine bağlandıkları azim ve büyük evliyaullahtan zamanın en büyük mürşidi.
KUTB-U CENUBÎ	Güney kutbu.
KUTB-U DEVRAN	Halife ve bu sıfatı alan Osmanlı padişahı.
KUTB-UL AKTAB	Kutubların başı. Hilafet-i mâneviye-i Muhammediye (A.S.M.). Velâyet-i mâneviye makamlarının en yükseği, nübüvvet-i Muhammediyeye (A.S.M.) veraset makamı olup, bu makama ancak Cenâb-ı Hakkın bir atiyyesi olarak nâil olunur. Bu makamda bulunan zât, Hakikat-ı Muhammediyenin (A.S.M.) mazharı ve Esmâ-i İlâhiyenin câmi'idir. Her asırda bir tane bulunan bu zatların sonuncusu mezkur sıfatların en ekmeline mazhardır. Bu makam hakkında Gavs ve Kutbiyyet-i Kübrâ tâbirleri de kullanılır.
KUTB-UL ÂRİFÎN	Ariflerin en ileri geleni, en büyüğü. Maddi, mânevi ve İlâhi ilim sahiblerinin başı. Ariflerin kutbu. (Bak: Aktâb)
KUTB-U RİSALET	Risaletin başı. * Hz. Muhammed (A.S.M.)
KUTB-U ŞİMALÎ	Kuzey kutbu.
KUTB-UD DİN	Dinin kutbu.
KUTB-UZ ZAMAN	Zamanın en ileri gelen ve en büyük ârif ve mürşidi. (Bak: Aktâb)
KUTBE	Nişan okunun temreni. * Erkek ismi. * Nişanlara atılan ufak ok.
KUTBEYN	İki kutub. Şimal ve cenub kutbu. Kuzey ve güney kutubları.
KUTBÎ	(Kutbiye) Dünya kutuplarına ait. Onlarla alâkalı.
KUTBİYE	Deve ve koyun sütünün birbirine karışması.
KUTBİYET	(Bak: Kutb-ul aktab)
KÛTEH	(Kutâh) f. Kısa, boysuz.
KÛTEHBÂL	f. Kısa boylu.
KÛTEHBÎN	f. Kısa görüşlü. İleriyi göremez.
KÛTEHDEST	f. Kısa elli. Elli kısa olan. * Mc: Hasis, cimri, tamahkâr, keremsiz.
KÛTEHENDİŞ	f. Sonunu ve istikbali düşünmeyen. Kısa görüşlü.
KUTELA'	(Katil. C.) Öldürülmüş kimseler, maktuller.
KÛTÎ	Kısa boylu adam.
KUTİLE	(Katil. den) Katledildi, kahroldu veya kahrolası meâlindedir.
KUTME	Bozluk ve kızıllık olan renk. (O renkte olana "aktem" derler.) (Müe: Katmâ)
KUTN	(C: Aktân) Pamuk.
KUTNE	Geviş getiren hayvanların midelerinin bir bölümü. Şirden.
KUTNİYE	Aşure tatlısı.
KUTR (KUTUR)	Taraf. Canib. * Nahiye. Mahal. Arzın veya semânın bir ciheti. * Çap. * Bölük. Bölge. * Geo: Dairenin merkezinden geçip onu iki müsavi kısma bölen doğru parçası, çap.
KUTR-U DÂİRE	Geo: Dairenin kutru. Çap.
KUTRE	Avcılar kümesi.
KUTRENÎ	Kutur itibariyle, çap olarak.
KUTRUB	Bir kuş.
KUTRUTÎ	Kısa boylu küçük adam.
KUTTA'	(Katı'. C.) Kesiciler, kat' ediciler, kesenler.
KUTTA-İ TARİK	Yol kesenler, eşkiyalar, haydutlar.
KUTTAL	(Katil. C.) Katiller, öldürücüler, öldürenler. Katledenler.
KUTTAN	(Katın. C.) Yerliler, oturanlar, sâkinler.
KUTU'	Sudan veya bir yoldan geçme. * (Kuşlar) göç etme. * (Kat'. C.) Kesintiler.
KUTU'	Zelil olmak. Hakarete uğramak.
KUTUB	(Kutb. C.) Kutublar.
KUTUR	Pintiliğinden dolayı ailesini sıkıntı içinde bırakan adam.
KÛTVAL	f. Kale muhafızı. Dizdar. * Belediye reisi. Şehir ağası.
KUUD	Cülus. Oturmak. * Namazın oturarak kılınan kısmı. Secdede iken kalkıp oturmak.
KUULE	Ayağının arkasıyla yerden toprak saçmak.
KUUR	(Ka'r. C.) Dipler, derinlikler. Nihâyetler.
KUVÂ	(Kuvvet. C.) Güçler. Kuvvetler. * Hisler. Hasseler. Takatler. * Şeriatın birer hükmü.
KUVÂ-İ DİNİYE	Dinî kuvvetler.
KUVÂ-İ HAMSE	Beş duygu.
KUVÂ-YI MİLLİYE	Milli kuvvetler. Bir milletin sahib olduğu kuvvetleri. * İstiklâl harbinde Anadoluda kurulan hükümet ve bu hükümetin askeri kuvvetleri.
KUVÂ-YI SELÂSE	Üç kuvvet. (Kuvve-i şeheviye, kuvve-i gadabiye ve kuvve-i akliye.)
KUVÂ-YI UMUMİYE	Umumi kuvvetler.
KUVA'	Erkek tavşan.
KUVAM	Koyunun ayaklarını tutan bir hastalık.
KUVARE	Yuvarlak parça (ki gömlek yakasından veya kavun, karpuz başından keserler.)
KUVB	Yavru.
KUVVAD	Kumandanlar, seraskerler, komutanlar.
KUVVE	Kuvvet. Güç. * Salâhiyyet. İktidar. * Fikir. Niyet. * Hasse. His. Duygu. Meleke. * Kabiliyyet. (Za'fiyyetin zıddı)
KUVVE-İ AN-İL-MERKEZİYE	Merkezkaç kuvvet. Cisimlerin kendi mihveri üzerine hareketi zamanında merkezinde hâsıl olan kuvvete denilir. Merkezde dönen bir tekerleğin etrafında yapışık veyahut üstünde taşıdığı cisimlerin etrafa yayılıp dağılmasıyla bu kuvvetin mevcudiyyeti anlaşılır.
KUVVE-İ AZM	f. Azim kuvveti. Emele muvaffak olmak için gösterilen azim, cehd kuvveti.
KUVVE-İ BÂSIRA	f. Görme duygusu, görme kuvveti.
KUVVE-İ CÂZİBE	Kendine çekici kuvvet. Dünyanın câzibe, yani çekme kuvveti.
KUVVE-İ DÂFİA	Zararlı şeyleri men'etme ve onlardan korunma hissi. İtme kuvveti.
KUVVE-İ GALİBE	Üstün ve ezici kuvvet.
KUVVE-İ HÂFIZA	f. Zihinde hıfzetme, belleme kuvveti.
KUVVE-İ HAMSE-İ BÂTINA	İçteki beş his, beş duygu. (Bak: Havâs)
KUVVE-İ İLE-L MERKEZİYE	Muhitten (etraftan) merkeze doğru gelen çekme kuvveti. (Kuvve-i anil-merkeziyenin zıddıdır.)
KUVVE-İ İSTİNAD	Dayanma ve istinad etme kuvveti.
KUVVE-İ KUDSİYE	Evliyâ kuvveti. Cenab-ı Hakk'ın yardımına mazhar olan kuvvet. Hakaik-ı imâniye ve Kur'aniyeyi gayet ince ve derin bir firaset ve dirayetle anlayabilme kuvveti.
KUVVE-İ LÂMİSE	Dokunma ve hissetme duygusu. Sertliği ve yumuşaklığı anlama duygusu.
KUVVE-İ MUHASSALA	Muhtelif kuvvetlerin ağırlık merkezi.
KUVVE-İ MUSAVVİRE	Cenâb-ı Hakkın izni ve kanunu ile maddiyatın şekil ve suretini alma kabiliyeti (Bak: Madde-i musavvire)
KUVVE-İ MUTASARRIFA	Mütehayyile vasıtasıyla zihinde hazırlanan şeyleri tertib kuvveti.
KUVVE-İ MÜDRİKE	İdrak kuvveti. Beş duygunun, hissin zihinde duyulması, anlaşılması.
KUVVE-İ MÜMEYYİZE	İnsanın iç âleminde hissedilenleri birbirinden ayırdetme kudreti. * Hayır ve şerri anlayıp ayıran bir duygu ve kuvvet.
KUVVE-İ MÜTEHAYYİLE	Hissolunan şeyin gıyabında resim ve tasvir kuvveti. Hayâl kuvveti.
KUVVE-İ MÜVELLİDE	Tevlid edici kuvve, meydana getirci kuvvet.
KUVVE-İ NÂTIKA	Konuşma, güzel ifade etmek kudreti.
KUVVE-İ SEBUİYE	İnsanda başkalarına hücum ve zararları defetmek kuvvesi.
KUVVE-İ SEBUİYE-İ GADABİYE	Zararlı şeyleri def'e sevkeden his ve kuvvet.
KUVVE-İ ŞÂMME	Koku alma, koklama duygusu. Burun.
KUVVE-İ ŞEHEVİYE	Cinsi istek kudreti. Yemek, içmek, konuşmak, uyumak gibi kabiliyetler.
KUVVE-İ TEŞRİİYE	Kanun vaz'etme kuvveti. şeriata uyan düsturlar yapma kuvveti. * Büyük Millet Meclisi.
KUVVE-İ VÂHİME	Vehim ve hayâl duygusu. Kuruntu hâssesi.
KUVVE-İ ZAHRİYE	Yardımcı ve imdatçı kuvvet.
KUVVE-İ ZÂİKA	Dildeki tad alma duygusu. (Bak: Dil)(Ağızdaki kuvve-i zâika bir kapıcıdır; mide, cesedin idâresi noktasında bir efendi ve bir hâkimdir. O saraya veyahut o şehre gelen ve sarayın hâkimine verilen hediyenin yüz derece kıymeti varsa, kapıcıya bahşiş nev'inden ancak beş derecesi muvafık olur.. fazla olamaz. Tâ ki; kapıcı gururlanıp, baştan çıkıp, vazifeyi unutup, fazla bahşiş veren ihtilâlcileri saray dahiline sokmasın. İşte bu sırra binâen, şimdi iki lokma farzediyoruz. Bir lokma, peynir ve yumurta gibi mugaddi maddeden kırk para; diğer lokma, en âlâ baklavadan on kuruş olsa.. bu iki lokma ağıza girmeden, beden itibariyle farkları yoktur, müsâvidirler; boğazdan geçtikten sonra, cesed beslemesinde yine müsâvidirler. Belki, bazan kırk paralık peynir, daha iyi besler. Yalnız, ağızdaki kuvve-i zâikayı okşamak noktasında yarım dakika bir fark var. Yarım dakika hatırı için kırk paradan on kuruşa çıkmak, ne kadar mânâsız ve zararlı bir israf olduğu kıyas edilsin. Şimdi, saray hâkimine gelen hediye kırk para olmakla beraber, kapıcıya dokuz defa fazla bahşiş vermek, kapıcıyı baştan çıkarır, "hâkim benim" der. Kim fazla bahşiş ve lezzet verse; onu içeriye sokacak. İhtilâl verecek, yangın çıkaracak, "Aman doktor gelsin, hararetimi teskin etsin, ateşimi söndürsün." dedirmeye mecbur edecek. İşte, iktisad ve kanaat, hikmet-i İlâhiyyeye tevfik-ı harekettir. Kuvve-i zâikayı kapıcı hükmünde tutup, ona göre bahşiş verir. İsraf ise; o hikmete zıt hareket ettiği için çabuk tokat yer, mideyi karıştırır, iştiha-yı hakikiyi kaybeder. Tenevvü-ü et'imeden gelen sun'i bir iştiha-yı kâzibe ile yedirir, hazımsızlığa sebebiyet verir, hasta eder. L.)
KUVVE-İ ZÂKİRE	Hafıza. Ezberleme kuvveti. Ezber edici kuvvet.
KUVVET	Sükunette bulunan cisimleri harekete, hareket ettikleri sükunete getirmeğe muktedir olan sebeb. (Kuvvet, te'sir ettiği cisimlerin hâricindedir.)
KUVVET-İ DEVLET	Devletin kuvveti.
KUVVET-ÜZ ZAHR	Arka veren kuvvet. Yardımcı, imdadcı kuvvet. Geriden gelen yardımcı. * İcabında arkadan yardımcı olacak asker kuvveti. İmdâda hazır asker.
KUY	f. Karye, mahalle, sokak. * Yol. Semt.
KUYA	Çok kusmak.
KUYDAŞ	f. Aynı köyden olanlar. Köyleri aynı olan kimseler.
KUYUD	(Kayd. C.) Kayıtlar. Resmi muâmelelerin veya her hangi bir şeyin kayıtları, deftere geçirilmeleri, yazılmaları.
KUYUD-U İHTİRAZİYYE	Korunmak için ilerisine âid tedbir kayıtları. Bazı hakları kullanabilme şartı.
KUYUDAT	Kayıtlar.
KUYUDAT-I ATİKA	Eski kayıtlar.
KUZ	Bardak, kadeh. * Tas, çanak.
KUZ	f. Kambur.
KUZA'	Hırka parçası.
KUZA'	Ağız ağrısı.
KUZAH	Mevzi ismi. * şeytan ismi. (Bak: Kuzeh)
KUZAKIZ	Yırtıcı ve paralayıcı yavuz arslan.
KUZA'MEL	Büyük şişman deve.
KUZA'MELE	Kötü huylu, kısa boylu kadın. * Şey.
KUZAT	Şeriat nâmına hükmeden hâkimler. Kadılar. (Bak: Kudât)
KUZAZAT	Ok yeleği kırpıntısı. * Altın parçaları.
KUZE	f. Su testisi.
KUZE-GER	f. Çömlekçi, bardakçı.
KUZEH	Renk renk çizgiler. * Bulutları idâreye me'mur bir melek ismi.
KUZEHİYE	Gözün renkli olan tabakası. İris.
KUZFE	(C.: Kuzuf-Kuzefât) Yüksek yer.
KUZHA	(C: Kuzeh) Yol, tarik.
KUZU'	Evmek, acele.
KUZZ	Yeleksiz oklar.
KUZZE	(C: Kuzze) Ok yeleği. * Pire, bürgus.
KÜAYT	(C: Ki'tân) Bülbül.
KÜBAB	Bir yere toplanmış kum.
KÜBAD	Tıb: Karaciğer iltihabı.
KÜBAS	Başı büyük olan erkek.
KÜBBE	(C: Kübb) At sürüsü. * İplik yumağı.
KÜBBENE	Bahil kişi.
KÜBERA	(Kebir. C.) Büyükler. Ulular.
KÜBERA-YI ÜMMET	Ümmetin uluları, büyükleri.
KÜBKÜBE	İnsan topluluğu. * At sürüsü.
KÜBR	Yakınlık.
KÜBRA	(Ekber'in müennesi) Büyük, daha büyük, en büyük. * Man: İkinci kaziye (İkinci önerme). Yâni, hadd-i ekberin bulunduğu cümle (Bak: Hadd-i ekber).
KÜBUD	(Kebed. C.) Karaciğerler.
KÜCA	f. Nereye? Nasıl?
KÜDA	Mekke-i Mükerreme'de Bâb-ı Umre'nin yolu.
KÜDADE	Çömlek dibinde kalan yemek.
KÜDAME	Her nesnenin bakiyyesi.
KÜDAS	Hayvan aksırığı.
KÜDS	Dövülmemiş harman.
KÜDÛ	Yerin otu geç bitmek.
KÜDU'	Soğuğun bitkilere zarar vermesi.KÜDUR : (Keder. C.) Kederler, hüzünler, üzüntüler, sıkıntılar, ıztırablar.
KÜDURET	(Keder. den) Bulanıklık. * Koyuluk, kesiflik. * Kaygı. Tasa. Kederlilik.
KÜDÜRR	Azâsı çok şişmiş olan yiğit.
KÜDYE	Kazılması güç olan sert yer.
KÜF	Yetiştiği satıhta kimyevî değişikliklere sebep olan küçük boylu mantarlara verilen umumi ad. * Maddelerin oksitlenme neticesinde dış tarafını kaplayan tabaka. Pas.
KÜFAE	Davarın bir yıllık dölü, sütü, yoğurdu, yünü ve yapağısı.
KÜFALE	Zammetmek, artırmak. * Boynuna almak.
KÜFAT	(Küfv. C.) Eşitler. * Denkler, müsaviler.
KÜFE	f. Taze dallardan veya kamıştan örülmüş, derin ve çeşitli boyda kaba sepet.
KÜFFAR	(Kâfir. C.) Gâvurlar. Hak din olan İslâmiyeti inkâr edenler. Kâfirler.
KÜFFE	(C: Küfât) Kaftan nigendesi, kaftan zencifi.
KÜFİYYUN	Eski arabça âlimlerinin ayrıldığı iki büyük şubeden biri olup diğerine Basriyyun denirdi. (O.L.)
KÜFNE	Ağaç, şecer.
KÜFR	Örtmek mânâsınadır. Kalbe âit bir sıfattır. Hak dini inkâr edip, hakkı inkâr edene ve gizleyene "kâfir" denilir. Kâfirliğin sıfatı küfürdür. * Allaha inanmamak. Hakkı görmemek. İmansızlık. * Allaha (C.C.) yakışmıyan sıfatlar uydurmak. Müslümanlığa uymayan şeylere inanmak. * Nankörlük, dinsizlik, günah, kaba ve ayıp söz. (Bak: Kebâir - Kâfir)
KÜFR-İ CUHUDÎ	Kalb ve dil ile ikrar etmemektir. (şeytan gibi)
KÜFR-İ İNADÎ	İnadî dinsizlik, inadî küfür. Hakikat isbat edildiği halde yine imana gelmemek. Bilip de kabul etmez olmak.
KÜFR-İ İNKÂRÎ	Aslâ Cenab-ı Hakk'ı tanımayıp, İslâmiyet hakikatlarını ikrar ve tasdik etmemektir. (Evet küfr, mevcudatın kıymetini ıskat ve mânasızlıkla ittiham ettiğinden; bütün kâinata karşı bir tahkir ve mevcudat âyinelerinde cilve-i esmayı inkâr olduğundan; bütün esmâ-i İlâhiyeye karşı bir tezyif ve mevcudatın vahdaniyete olan şehadetlerini reddettiğinden; bütün mahlukata karşı bir tekzib olduğundan; istidad-ı insâniyi öyle ifsad eder ki: Salâh ve hayrı kabule liyakati kalmaz. Hem, bir zulm-ü azimdir ki: Umum mahlukatın ve bütün esmâ-i İlâhiyenin hukukuna bir tecavüzdür. İşte şu hukukun muhafazası ve nefs-i kâfir hayra kabiliyetsizliği; küfrün adem-i afvını iktiza eder. S.)(Deniliyor : Deve kuşuna demişler : "Kanatların var, uç!" O da kanatlarını kısıp, "Ben deveyim" demiş, uçmamış. Fakat avcının tuzağına düşmüş. Avcı beni görmesin diye başını kuma sokmuş. Halbuki koca gövdesini dışarıda bırakmış, avcıya hedef etmiş. Sonra ona demişler; "Mâdem deveyim diyorsun, yük götür!" O zaman kanatlarını açıvermiş. "Ben kuşum" demiş, yükün zahmetinden kurtulmuş... Fakat hâmisiz ve yemsiz olarak avcıların hücumuna hedef olmuş. Aynen onun gibi; kâfir, Kur'anın semâvi ilânatına karşı küfr-ü mutlakı bırakıp meşkuk bir küfre inmiş. Ona denilse: "Madem mevt ve zevali, bir idam-ı ebedi biliyorsun; kendini asacak olan darağacı göz önünde... Ona her vakit bakan, nasıl yaşar? Nasıl lezzet alır?" O adam, Kur'anın umumi vech-i rahmet ve şümullü nurundan aldığı bir hisse ile der: "Mevt idam değil, ihtimal beka var." Veyahud, deve kuşu gibi başını gaflet kumuna sokar, tâ ki ecel onu görmesin ve kabir ona bakmasın ve zeval-i eşya ona ok atmasın!.Elhasıl : O meşkuk küfür vasıtasiyle deve kuşu gibi mevt ve zevali, idam mânâsında gördüğü vakit, Kur'an ve semâvi kitabların iman-ı bil'âhiret'e dair kat'i ihbaratı ona bir ihtimal verir. O kâfir, o ihtimale yapışır, o dehşetli elemi üzerine almaz. O vakit ona denilse: "Mâdem bâki bir âleme gidilecek; o âlemde güzel yaşamak için tekâlif-i diniyye meşakkatini çekmek gerektir!" O adam şekk-i küfri cihetiyle der: "Belki yoktur; yok için neden çalışayım." Yâni: Vaktâ ki o hükm-ü Kur'anın verdiği ihtimal-i beka cihetiyle idam-ı ebedi âlâmından kurtulur ve meşkuk küfrün verdiği ihtimâl-i adem cihetiyle tekâlif-i diniyye meşakkati ona müteveccih olur; ona karşı küfür ihtimaline yapışır, o zahmetten kurtulur. Demek bu nokta-i nazarda, mü'minden ziyade bu hayatta lezzet alır, zannediyor. Çünki; tekâlif-i diniyyenin zahmetinden ihtimâl-i küfri ile kurtuluyor ve âlâm-ı ebediyeden, ihtimâl-i imanî cihetiyle kendi üzerine almaz. Halbuki bu mağlâta-i şeytaniyenin hükmü, gayet sathi ve faidesiz ve muvakkattır. L.)
KÜFR-İ MEŞKUK	Küfürde ve itikatsızlıkta şüpheli olma.
KÜFR-İ MUTLAK	Hiç bir imâni hükmü olmamak, dine âit hiç bir hakikatı, Allah'ın varlığına âit hiç bir delili kabul etmemek. İhsan ve inayet-i İlâhiyyeye karşı şükür etmiyerek fiilen ve kavlen inkâr etmek. ("Neuzü billâh" dine söğmek gibi) Küfr-ü icabettiren bazı çirkin sözlere de "küfür" denilmiştir.(Bir müslüman bir hakikat-ı imaniyeyi inkâr etse, küfr-ü mutlaka düşer. Çünkü başka dinlerin icmallerine mukabil İslâmiyette tam izahat verilmiş. Rükünler birbiriyle zincirlenmiş. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmı tanımayan, tasdik etmeyen bir müslüman, Allahı da (sıfatıyla) daha tanımaz ve âhireti bilmez. Bir müslümanın imanı o kadar kuvvetli ve sarsılmaz hadsiz hüccetlere dayanıyor ki, inkârda hiçbir özür kalmıyor. Adeta akıl, kabulde mecbur oluyor. S.)
KÜFR-İ NİFAKÎ	Dil ile imanı ikrar edip kalb ile itikad etmemektir.
KÜFRAN	Nankörlük etmek. Allah'ın ihsan ve inayetine mukabil teşekkür etmeyip fiilen veya kavlen inkâr etmek.
KÜFRAN-I Nİ'MET	Cenâb-ı Hakkın ihsan ettiği ni'metleri bilmemek ve hürmetsizlikte bulunmak. (Bak: Tahdis-i ni'met)(Bazan tevâzu, küfrân-ı ni'meti istilzâm ediyor; belki küfrân-ı ni'met olur. Bazan da tahdis-i ni'met iftihar olur. İkisi de zarardır. Bunun çare-i yegânesi ki, ne küfrân-ı ni'met çıksın ne de iftihar olsun. Meziyyet ve kemalâtları ikrâr edip, fakat temellük etmiyerek, Mün'im-i Hakikinin eser-i in'âmı olarak göstermektir. M.)
KÜFRİYYAT	Küfre sebep olan işler ve sözler.
KÜFR Ü DALAL	Kafirlik ve sapıklık. Dinsizlik.
KÜFUF	(Keff. C.) Avuçlar, el ayaları.
KÜFÜRBAZ	f. Küfür sözü söyleyen. Ahlâksız. Küfrü âdet edinmiş olan.
KÜFÜV (KÜFV)	şerik. Nazir, akran, denk, eş, benzer, misil. Hemtâ. (Bak: Kefâet)
KÜFYE	Ancak geçinebilecek kadar olan yiyecek.
KÜH	(Bak: Kûh)
KÜHBE	Kırmızılığa yakın olan beyaz renk.
KÜHEN	f. Eski, zamanı geçmiş. Demode olmuş. Yıpranmış.
KÜHENPİR	f. Yaşı ilerlemiş. Çok yaşlı, ihtiyar.
KÜHENSÂL	f. Yaşlanmış, ihtiyarlamış, kocamış. Eskimiş.
KÜHEYLAN	Cins arab atı. (Gözü sürmelidir.)
KÜHHAN	(Kâhin. C.) Kâhinler, falcılar.
KÜHİSTAN	f. Dağlık yer, dağı çok olan mevki.
KÜHKÜM	Oturak yeri kemiği.
KÜHL	Sürme. Göz için sürme boyası.
KÜHLE	Sığırdili denilen ot.
KÜH-SAR	f. Dağ tepesi. Dağlık.
KÜHUF	(Kehf. C.) Mağaralar.
KÜHUL	(Kehl. C.) Orta yaşlı kişiler. Olgun kimseler.
KÜHULET	Orta yaşlılık. (35-40 yaş arası) Olgunluk çağı. Bazılarına göre: Yirmibir ile altmış yaşa kadar olan insanın hayat devresi. Veya otuz ile elli arası.
KÜHURE	Yüzünü pörtürmek.
KÜLA	Kuş kanadının sonunda olan dört telek.
KÜL'A	Devenin arkasında olur bir hastalık. * Koyun sürüsü.
KÜLAE	Tehir etmek, sonraya bırakmak.
KÜLAH	Takke. Kalpak. Baş örtüsü. * Kazıkların toprağa girmesini kolaylaştırmak için uçlarına geçirilen huni şeklindeki demir gömlek.
KÜLALE	f. Çiçek demeti. * Kıvrım kıvrım olan saç. Kıvırcık saç. Bukle.
KÜLBE	f. Kulübe.
KÜLBE(T)	Sıkıntı, zorluk, ıztırab. Şiddet. * İki sahtiyan arasına konup dikilen kırmızı kayış.
KÜLAM	Kaba, muhkem ve sağlam yer.
KÜLÇE	Eritilip tasfiye olunmamış veya topraktan çıkartıldığı gibi bulunan maden. * Büyük parça şeklinde dökülmüş maden.
KÜLEF	(Külfet. C.) Külfetler, zahmetler, sıkıntılar, zorluklar. * Merâsimler.
KÜLENG	f. Turna kuşu.
KÜLFET	Zahmet. Sıkıntı. Yorgunluk. Zahmetli iş. Adetten ve lüzumundan çok yorularak çalışmakla iş yapmak. * Merâsim.
KÜLHAN	f. Hamam ocağı. Hamamda su ısıtmak için ateş yakılan yer.
KÜLHANİ	f. Serseri, çapkın, âvâre.
KÜLİÇE	f. Külçe.
KÜLİÇE-İ NÜHAS	Bakır külçesi.
KÜLKÜL (KÜLKÂL)	Kısa boylu bodur adam.
KÜLL	Hep, tüm, bütün. Çok. Cüz'lerden meydana gelen.Bütün cüzlerin şumul ve istiğrak üzere ifadeleri. (L.R.)
KÜLL-İ A'ZAM	En büyük bütün. En büyük küll.
KÜLLAB	(C.: Kelâlib) Çengel, kanca. Ucu eğri demir.
KÜLLE	f. Topuk. * Kâhkül.
KÜLLE YEVM	Her gün.
KÜLLÎ	Külle mensub. Cüz'iyat ve ferdlerden meydana gelmiş olan. Umumi, bütün. * Çok, ziyade, fazla. * Man: İnsan dediğimiz zaman küll'ü ve küllîyi ifade etmiş oluyoruz. İnsanın eli, ayağı, kolu, gözü dersek cüz' ve cüz'îyi ifade etmiş oluruz. Dünya denilirse küll; dünyanın karaları, kıt'aları veyahut denizleri dediğimiz zaman küll'ün eczasını ifade etmiş oluyoruz. Küll, cüz'lerden meydana geliyor.
KÜLLİYAT	(Külliyet. C.) Bütün. Hepsi. Hepsi birden. * Bir müellifin bütün eserleri.
KÜLLİYE	(Külliyet) Bütünlük, umumilik, genellik. * Bolluk, çokluk, ziyadelik. * Tar: Osmanlı İmparatorluğu zamanında Arap vilâyetlerinde bazı medreselere, üniversite karşılığı verilen ad.
KÜLLİYEN	Kâmilen, tamamen. Cüz'î olmamak üzere. Büsbütün. Tamamıyla, toptan, kâffesi.
KÜLLÜ AMM	Her sene, bütün sene.
KÜLLÜ DAİN	Bütün hastalıklar. Bütün dertler.
KÜLS	Kireç.
KÜLSE	(C.: Ekles) Kireç renginde olmak.
KÜLSUM	Yuvarlak yüzlü. * Yanağı ve yüzü etli olan.KÜLTÜR : Fr. Her türlü fikir, san'at ve âdet varlıklarının hepsi. * Bir kimsenin umumi bilgi seviyesi. * Terbiye. * Ziraat. * Tıb: Tecrübe veya ilâç yapmak için mikrop besleme ve çoğaltma.
KÜLUH	Katı yüzlülük.
KÜLÜNG	f. Taşçı kazması.
KÜLVE	(C: Külu-Külliyât) Dağarcık altına çepeçevre diktikleri deri. * Tirşe dedikleri kayış.
KÜM'	Ev, beyt.
KÜMAHE	f. Nazarlık.
KÜMAN	f. (Bak: Gümân)
KÜMAŞE	Sürat, hız.
KÜMAT	(Kemi. C.) Yiğitler, kahramanlar, savaşçılar.
KÜMDET	Renk değiştirme.
KÜMEYT	Koyu doru at. * Kırmızı şarap.
KÜMM	(C: Ekmâm-Ekmime) Gömlek yeni.
KÜMME	Kavuk.
KÜMMEL	(Kâmil. C.) Kâmiller. Olgunlar. İlmen, dinen ve mânen kâmil olan büyük zatlar. Büyük mâneviyat ve fazilet sahibi insanlar.
KÜMMELÎN	(Kâmil ve kümmel. C.) Kâmiller.
KÜMMÎ	Konik. Koni biçiminde olan.
KÜMSERAT	(C.: Kümsereyât) Armut.
KÜMTE	Kızıllık, kırmızılık, humret.
KÜMTER	(C: Kemâtir) Kısa boylu kaba adam. * Yabani eşek. Vahşi hımar.
KÜMUN	Pusulanıp gizlenmek. * Tıb: Gözde "gümne" denilen bir dumanlı hastalık görünmesi.
KÜMZE	Bir yere toplanmış hurma.
KÜN	"Ol" mânasında emirdir. Allah (C.C.) bir şeye Kün dese; o şey olur.
KÜNA	f. Arâzi. Tarla. Etrafı çevrilerek ekilen yer.
KÜNAM	f. Kuş yuvası. * Hayvan ini. * İnsanın rahat edip dinleneceği yer.
KÜNAN	f. "Ederek, yaparak, eden, yapan" manâlarına gelerek kelimelere eklenir. Meselâ: (Hande-künân: Gülerek)
KÜNASAT	(Künâse. C.) Künâseler, süprüntüler.
KÜNASE	Süprüntü, zibil, çöp.
KÜNAT	(Kâni. C.) Kinâyeciler. Kinâye söyliyenler.
KÜNBED	f. Kubbe.
KÜNBÜL	Sağlam, dayanıklı, sert, katı.
KÜNC	(Günc) f. Köşe. Bucak. Bodrum.
KÜNC-İ KANAAT	Kanaat köşesi.
KÜNC-İ MİHEN	Mihnet, sıkıntı ve ıztırab köşesi.
KÜNCÜD	f. Susam.
KÜND	Biçimsiz, yakışıksız, kısa. * Kesmez, kör. * Yiğit, cesaretli, cesur. * Anlayışsız. Fehim ve idraki kısa.
KÜNDE	f. Suçlu bir kimsenin ayaklarına geçirilen tomruk. * Kalın ve yüksek ağaç.
KÜNDEKÂR	f. Sedefçi. Kıymetli ağaçları işleyen. Marangoz.
KÜNDGÛŞ	f. Sağır, işitmez.
KÜNDÜR	(C: Kenadir) "Günlük" denilen nesne. * Şişman ve kısa boylu kimse. * Vahşi hımar, yabani eşek. * Büyük çuval.
KÜNDÜS	Saksağan kuşu.
KÜNENDE	f. "Edici, yapıcı" mânâlarına gelerek kelimelere eklenir.
KÜN FEYEKÛN	(Bak: Emr-i kün)
KÜNGÂN	f. Toprak ve çimento gibi şeylerle yapılan su borusu, su yolu.
KÜNGÜRE	f. Kubbenin en yüksek yeri, tepesi.
KÜNH	Bir şeyin aslı, cevheri, mikdarı. Dip. Kök. Özü, nihâyeti, vechi. * Vakit, zaman.
KÜNİŞ(T)	f. Mecusi tapınağı. * Yahudi havrası.
KÜNNAŞE	(C.: Künnâşât) Kök.
KÜNNE	Ev kapısı üstüne yapılan sundurma.
KÜNNES	(Kânis. C.) Yuvasında ve yatağında olan geyikler. * Gündüzün gizlenen, gece görünen seyyar yıldızlar. (Bak: Hunnes künnes)
KÜNTAN	Kısa boylu.
KÜNU'	Yakın olmak.
KÜNÜBDÜR	Kaba nesne.
KÜNUD	Nankörlük. Nimeti inkâr etmeklik.
KÜNUN	Birşeyi gizleme, saklı tutma.
KÜNUN	f. şimdi. El'an.
KÜNUZ	(Kenz. C.) Hazineler. Defineler.
KÜNUZÂT	Kenzler. Hazineler.
KÜNYE	Bir kimsenin nereden ve kimden olduğunu bildiren ve hüviyeti yazılı olan kâğıt.
KÜPEŞTE	Geminin kenarlarındaki tahta siper. * Parmaklığın üzerindeki düz ve kalın tahta.
KÜRA'	(C: Ekru-Ekâri) İnsanda boyundan aşağısı; hayvanda topuktan aşağısı. * Koyun ve sığır baldırı.
KÜRABE	Ağaç dibine düşen hurmaları toplamak.
KÜRAIYY	Paça satan.
KÜRAN	f. Al renkli at.
KÜRAT	(Küre. C.) Küreler. Yuvarlak olan nesneler.
KÜRAZ	Ağzı dar bardak.
KÜRBAK	Dükkân.
KÜRBE	f. Dükkân.
KÜRBET	(Kerb. den) Sıkıntı. Tasa. Keder. * Belâ. Musibet.
KÜRBET-İ GURBET	Gurbetten dolayı olan keder.
KÜRDABE	Büyük su içinde olan çürüntü.
KÜRDE	(C: Kürüd) Sürülmüş tarla.
KÜRDEVS	(C: Kerâdis) Kemik başı. * At sürüsü.
KÜRDİSTAN	Kürdlerin oturdukları bölge. * İran'ın Ardelân eyaletinin eski adı.
KÜRE	(Kürre yanlıştır) Yuvarlak cisim. * Şeklin sathındaki bütün noktalar merkeze aynı uzaklıktadır. Dünya da yuvarlak olduğundan "Küre-i arz" denilmiştir. "Küre-i zemin" de denir.
KÜRE-İ ARZ	Dünya. (Yuvarlak olduğundan dolayı bu isim verilmiştir.)(Küre-i arz, küçüklüğüyle beraber semâvata karşı gelebilir. Çünki nasılki "Dâimi bir çeşme, varidatsız büyük bir gölden daha büyük" denilebilir. Hem, bir ölçek ile bir şey ölçerek başka yere nakledilen ve onun elinden geçmiş ve ona girmiş çıkmış bir mahsulâtla, zâhiren binler def'a ölçekten büyük ve dağ gibi bir cisimle o ölçek muvâzeneye çıkabilir. Aynen öyle de: Küre-i arz, Cenâb-ı Hak onu san'atına bir meşher ve icadına bir mahşer ve hikmetine medar ve kudretine mazhar ve rahmetine mezher ve Cennetine mezraa ve hadsiz kâinata ve mahlukat âlemlerine ölçek ve mâzi denizlerine ve gayb âlemine akacak bir çeşme hükmünde icad etmiş. Her sene kat kat ve katmerli yüzbin tarzda, masnuattan dokunmuş gömleklerini değiştirdiği ve çok def'a dolup mâziye boşaltarak gayb âlemine döktüğü bütün o müteceddid âlemleri ve arzın müteaddit gömleklerini nazara al; yani bütün mazisini hazır farzet; sonra yeknesak ve bir derece basit semavata karşı muvazene et. Göreceksin ki: Arz, ziyade gelmezse, noksan da kalmaz. İşte $ sırrını anla. S.)
KÜRE-İ AYN	Tıb: Göz yuvarlağı.
KÜRE-İ HÂK	Yeryüzü. * Zemin yüzü.
KÜRE-İ HAVA	Dünyayı kaplayan hava tabakası. Atmosfer.
KÜRE-İ KAMER	Ay.
KÜRE-İ ZEMİN	Dünya, küre-i arz.
KÜRE	f. Toprak ocak. Mâdenci ocağı.
KÜREK CEZASI	Tanzimattan önce ve yelkencilik devrinde işledikleri ağır cürümden dolayı harp gemilerinden kürek çekmek üzere gemi hizmetine verilen kimseler. Bu gibiler, gemilerde kürek çektikleri için bu tâbir meydana gelmiştir.
KÜREMA	(Kerim. C.) Kerimler.
KÜREND	(Küreng) f. Al at.
KÜREVÎ	Yuvarlak. Küre şeklinde.
KÜREVİYAT	(Küreviyet. C.) Küre gibi oluşlar. Küreler. Yuvarlaklıklar.
KÜREVİYET	Yuvarlaklık. Küre gibi oluş.
KÜREYC	Dükkân.
KÜREYVAT	Kandaki küçük yuvarlak cisimler. Küçük küreler.
KÜREYVAT-I BEYZA	Kandaki beyaz renkte ve çok küçük kürecikler. Kan ve lenf gibi vücud mâyilerinde bulunan çekirdekli ve yuvarlak hücreler. Kırmızı küreciklere nisbetle azdırlar. Vazifeleri hastalık gibi düşmanlara karşı asker gibi müdafaadır. Ne zaman müdafaaya girseler Mevlevi gibi iki hareket-i devriye ile sür'atlı bir vaziyet-i acibe alırlar.
KÜREYVAT-I HAMRA	Kırmızı kan kürecikleri. Kana kırmızı rengini veren, çekirdeksiz, yuvarlak, küçük hücrecikler olup kanın her mm.küpünde beş milyon kadar bulunurlar, beden hücrelerine erzak dağıtırlar ve bir kanun-u İlâhî ile hücrelere erzak yetiştirirler. (Tüccar ve erzak memurları gibi)
KÜREYVE	(C.: Küreyvât) Küçük yuvarlak.
KÜRH	Sıkıntı, meşakkat, zahmet.
KÜRİZ	f. Hizmetkâr, hâdim, hademe.
KÜRİZÎ	f. Beli bükük ve sefil ihtiyar.
KÜRK	Kızıl, kırmızı, ahmer.
KÜRKÎ	(C: Kürâki) Turna kuşu.
KÜRMİH	f. Çivi, mıh.
KÜRNÜB	Kelem dedikleri lahana.
KÜRR	(C: Ekrâr) Yediyüz bin kırksekiz dirhem. * Ölçek.
KÜRRAS	Pırasa.
KÜRRASE	(C: Kerâris) Elyazma kitapların sekiz sahifeden meydana gelen forması.
KÜRRE	f. Hayvan yavrusu. Sıpa. Tay.
KÜRRE-İ HAR	Eşek yavrusu. Sıpa.
KÜRRE	(Bak: Küre)
KÜRRE	Deve ve koyun terslerinin parçası.
KÜRREC	Top.
KÜRREZ	İki yaşına girmiş doğan kuşu. * Kötü ve hâzık kimse.
KÜRSİ	Oturulacak yüksekçe yer. Câmilerde vâizin, medreselerde müderrisin oturduğu yer. * Taht, serir. Erike. Koltuk. * Kaide. * Merkez. * Vazife. * Saltanat, kudret ve mülk. * Başkent, hükümet merkezi. * Mânevi makam. * Arş'ın altına bir semâ tabakası. (Bak: Arş)
KÜRSİ-NİŞİN	f. Tahtta oturan hükümdar, pâdişah. * Vâli. * Câmide vaaz eden.
KÜRSU'	Bilek kemiğinin ucunun serçe parmak tarafında olan yumruca kısmı.
KÜRSÜB	Kesbetmek, kazanmak, çalışmak. * Sert ve sağlam ağaç.
KÜRSÜF	(C: Kerâsif) Pamuk.
KÜRTAJ	Dölyatağı (rahim) veya kemik apsesi boşlukları içinde bulunan yabancı cisim veya hasta organları özel bir âletle çıkarıp almak işlemi. Rahmin temizlenmesi ameliyesi.
KÜRUB	(Kerb. C.) Kederler, tasalar, kaygılar, gamlar.
KÜRUM	(Kerm. C.) Üzüm kütükleri. Bağ kütükleri.
KÜRUR	Bir şeyin tekrarlanması. * Geri çekmek. * Menetmek, engel olmak.
KÜRUR-U A'VAM	Senelerin birbirini takib etmesi. Yılların ard arda geçmesi.
KÜRUŞ	(Keriş. C.) İşkembeler.
KÜRUZ	Dühul etmek, girmek, dâhil olmak. * Bir kimseye ilticâ etmek, sığınmak.
KÜRÜK	f. Deve yavrusu.
KÜRZ	(C: Karaze) Çan. * Dağarcık, torba.
KÜS'	Tâbi olmak, ittiba etmek, uymak.
KÜSAHA	Süprüntü.
KÜSBE	Yağı veya suyu çıkartılmış her çeşit nebâti artıklar. Yağ posası.
KÜSBE	Bir parça süt ve hurma. * Taamdan veya başka şeyden az iken çoğalıp toplanan nesne.
KÜSBÜRE	Kanbel otu.
KÜSEYRA	Bir dikenli ağacın zamkı.
KÜSEYRE	Hurma koruğu.
KÜSFÜRE	Kanbel otunun tohumu.
KÜSİSTE	(Güsiste) f. Gevşek, uyuşuk, tembel. * Kopuk, kopmuş.
KÜSR	Çok mal.
KÜSSAB	Küçük ok.
KÜSSAR(E)	Kırılan şeyin parçaları.
KÜSSE	Kaba sakal.
KÜSTERDE	f. Döşenmiş, yayılmış.
KÜSTİC	(C.: Kesticât) Mecusiler kuşağı.
KÜSUD	Kesad.
KÜSUD	Az nesne.
KÜSUD	Çekilme, vaz geçme. Ric'at. Gayeye varmadan geri dönme.
KÜSUF	Güneş tutulması. Ay'ın, dünya ile güneş arasına gelerek dünya üzerinde gölge yapması. * Mc: Birisinin felâketli hâlinde çok teessür göstermesi hâli.(Güneşin ve ayın tutulmaları, küsuf ve husuf namazları denilen iki ibâdet-i mahsusanın vakitleridir. Yâni gece ve gündüzün nurani âyetlerinin nikaplanmasıyla bir azamet-i İlâhiyeyi ilâna medar olduğundan, Cenâb-ı Hak ibâdını o vakitte bir nevi ibâdete davet eder. Yoksa o namaz, (Açılması ve ne kadar devam etmesi, müneccim hesabiyle muayyen olan) ay ve güneşin husuf ve küsuflarının inkişafları için değildir. Aynı onun gibi, yağmursuzluk dahi, yağmur namazının vaktidir. Ve beliyyelerin istilâsı ve muzır şeylerin tasallutu, bazı duaların evkat-ı mahsusalarıdır ki; insan o vakitlerde aczini anlar, dua ile, niyaz ile Kadir-i Mutlakın dergâhına iltica eder... Eğer dua, çok edildiği halde, beliyyeler def olunmazsa; denilmiyecek ki: "Dua kabul olmadı." Belki denilecek ki: "Duanın vakti, kaza olmadı." Eğer Cenâb-ı Hak, fazl ve keremiyle belâyı ref etse; nurun alâ nur.. o vakit dua vakti biter, kazâ olur. Demek dua, bir sırr-ı ubudiyettir. S.)
KÜSUF-U CÜZ'Î	Güneşin bir kısmının tutulması.
KÜSUF-U KÜLLÎ	Güneşin tamamının tutulması.
KÜSUL	Tembel, uyuşuk, gevşek.
KÜSUR	(Kesir. C.) Artan parçalar, geri kalan adetler. Artık.
KÜSURÂT	(Küsur. C.) Artan kısımlar, küsurlar, artıklar.
KÜSV	Bir yere yığılmış ve toplanmış nesne. * Az, kalil.
KÜSVE	Az, kalil.
KÜŞ	f. "Öldüren, öldürücü" mânalarına gelerek tamlama yapmada kullanılır. Meselâ: Düşman-küş: Düşman öldüren.
KÜŞA	f. "Açan, açıcı" mânâlarına gelerek tamlama yapımında kullanılır. Meselâ: Dil-küşâ : Gönül açan, gönül açıcı, ferahlık veren.
KÜŞAD	(Küşât) f. Açış. İlk açılış merasimi. * Açma, fethetme. * Yeni yapılan resmi bir yapının ilk defa olarak açılması.
KÜŞADE	(Küşude) Açık. Açılmış. Ferahlı.
KÜŞADETMEK	Açmak. Açış merâsimi.
KÜŞAYİŞ	f. Açıklık. Ferahlık.
KÜŞENDE	f. Öldüren, katil, öldürücü.
KÜŞİŞ	f. Öldürme, öldürüş. Katletme.
KÜŞLE	Hind vilâyetinde yetişen zehirli bir ot kökü.
KÜŞTAR	f. Kesilmiş veya kurban edilmiş koyun. * Et.
KÜŞTE	(C.: Küştegân) f. Öldürülmüş, maktul.
KÜŞTEGÂN	(Küşte. C.) Öldürülmüşler, öldürülmüş olanlar.
KÜŞTEGÂN-I ZİNDE	Şehitler. Şehid olmuş kimseler.
KÜŞTEN	f. Öldürmek.
KÜŞTERE	f. Uzun dülger rendesi.
KÜŞTÎ	f. Pehlivanlık, güreşme.
KÜŞTÎGİR	f. Pehlivan, güreşçi.
KÜŞTÎGİRÎ	f. Pehlivanlık.
KÜŞUD	Memesi küçük davar.
KÜTA'	(C.: Küt'ân) Tilki eniği. * Kötü adam. * Tamamlanmak, toplanmak.
KÜTALE	Ağırlık, sıklet.
KÜTAR	Kereviz.
KÜTBE	Dikiş.
KÜTEH	(Kutah) f. Kısa.
KÜTFANE	(C.: Kütfân-Ketâyif) Çekirgenin evvel kanatlanıp uçanı.
KÜTLE	(Kitle) Bir cismi terkib ve teşkil eden kısımların bütün hey'etine denir. Toplu şey. Deste. Yığın. Külçe.
KÜTT	Malı kazanıp yığan kimse.
KÜTTAB	(Kâtib. C.) Kâtipler. * Mektep, okul. * Başı yuvarlak küçük ok. (Oğlancıklar onunla ok atmayı öğrenirler.)
KÜTÜB	(Kitâb. C.) Kitablar.
KÜTÜB-Ü MENSUHA-İ SEMAVİYYE	İslâma ve bütün beşeriyyete gönderilen Kur'an-ı Kerim'den evvel eski peygamberlere gelen -Tevrat, İncil, Zebur- namlarındaki şimdi hükmü kalkmış olan mukaddes kitablar.
KÜTÜB-Ü MUKADDESE	Mukaddes kitablar.
KÜTÜB-Ü MÜNZELE	Vahiy ile Cenâb-ı Hak tarafından indirilmiş, ihsan edilmiş mukaddes kitaplar.(... Kur'anı nâzil eden Zât-ı Zülcelâl, Mu'cizat-ı Ahmediye (A.S.M.) ile, Kur'an vahiy olduğunu gösterir; isbat eder. Ve nâzil olan Kur'ân dahi üstündeki i'caz ile gösterir ki; Arştan geliyor. Ve münzel-i aleyh olan Resul-i Ekrem'in (A.S.M.) bidayet-i vahiydeki telaşı ve nüzul-i vahy vaktindeki vaziyet-i bihuşu ve herkesten ziyade Kur'ana karşı ihlâs ve hürmeti gösteriyor ki; vahiy olup ezelden geliyor, O'na misafir oluyor. M.)
KÜTÜB-Ü SÂLİFE	Geçmişteki eski mukaddes kitaplar.
KÜTÜB-Ü SEMÂVİYYE	Mukaddes kitaplar. Tevrat, Zebur, İncil ve Kur'an.
KÜTÜB-Ü SİTTE-İ HADİSİYYE	Hadise dair altı Kitab. Bu eserler en çok tetkik edilmiş, en sahih, en doğru ve mu'teber hadis kitablarıdır.1- Sahih-i Buhâri. Müellifi: Hâfız Ebu Abdullah Muhammed İbn-i Câfii-i Buharî'dir. Sahih hadisleri tesbit için İslâm ilim merkezlerini dolaşmış, hadis âlimlerinden istifade etmiştir. Cumhurun telâkkisine göre Kur'an-ı Kerim'den sonra en sahih kitab ve ilim menbaıdır. Hicri 256'da vefat etmiş olup bu mezkur kitabında 7395 adet hadis nakletmiştir.2- Sahih-i Müslim. Müellifi: İmam-ı Müslim bin El-Haccac. (Hi: 204-261) Kitab-üs-sahihini yüzbin hadisten seçmiş ve onbeş senede vücuda getirmiştir. Mezkûr eserinde 2775 hadis nakletmiştir.3- İbn-u Mâce (Sünen-i İbn-i Mâce). Müellifi: Ebu Abdullah Muhammed Yezidi Kazvinî'dir. Vefatı: Hicri 273 senesidir.4- Ebu Dâvud (Sünen-i Ebu Dâvud 4800 hadisi muhtevidir) Müellifi : Ebu Davud Süleyman Es-Sicistânî'dir. Hicri 275'e kadar yaşamıştır. Câmi-üs-Sünen isimli kitabı meşhurdur. 500 bin hadis hıfzetmiştir. İslâm hukukçuları arasında çok mühim yeri vardır.5- Tirmizî: (Sünen-i Tirmizî). Müellifi: Hâfız Ebu İsa et-Tirmizî olup, hicri 275 de vefat etmiştir.6- Nesaî: (Sünen-i Nesaî) Müctebâ da denir. Müellifi Hâfız Ebu Nesaî olup Hicri 303 tarihine kadar yaşamıştır.Buharî ile Müslim Hadis Kitablarına: "Sahihân"; diğer dört Hadis kitabına da: "Sünen" tabir edilir.
KÜTÜB-Ü TEVARİH	Tarih kitabları.
KÜTÜBHANE	Kitapların bulunduğu salon veya bina. * Belli bir kaideye göre tasnif edilmiş kitaplardan meydana gelen bütün. * Kitap koymağa yarayan bölmeli dolap.
KÜTÜBHANE-İ UMUMİYE	Umumi kütübhâne.
KÜTÜM	Bir otun yaprağı. (Mersin yaprağına benzer; kına ile karıştırıp boya yaparlar.)
KÜUB	(Küubet) Kızın memesinin büyümesi.
KÜUL	İspirto. Alkol.
KÜUS	(Ke's. C.) Kaplar, çanaklar, çömlekler. * kadehler. Bardaklar.
KÜV'	Bileğin başparmak tarafı.
KÜVAR	(Kivar) f. Petek, bal peteği, kiler. (Bak: Kevare)
KÜVB	(C.: Ekvâb) Kulpsuz bardak. Küp.
KÜVBE	Tavla oyunu. * Dümbelek.
KÜVET	Fr. Leğen olarak kullanılan kapların umumi adı.
KÜVH	(C.: Ekvâh) Penceresiz ev.
KÜVM	Bir yere toplanmış olan bir miktar deve. * Yükseklik, yücelik.
KÜVR	(C.: Ekvâr-Ekvür-Kirân) Deve palanı. * İz. * Ateş yakacak yer. * Arı kovanı.
KÜVRE	(C.: Küvr-Kirân) Ateş yakacak yer. * Düz nâhiye. * şehir.
KÜVS	Göç vakitlerinde çalınan meşhur bir büyük sazın adı.
KÜVSİYY	Küçük yürügen at.
KÜVVARE	(C: Küvvârât) Arı kovanı.
KÜVVE (KİVVE)	(C.: Kivâ) Evin duvarına açılan delik. Pencere.
KÜVVİRET	(Tekvir. den) Toplandı, dürüldü.
KÜVVİRET SURESİ	Kur'an-ı Kerim'de 81. Suredir. İzeşşemsü Küvviret veya Tekvir Suresi de denir. Mekke-i Mükerreme'de nâzil olmuştur.
KÜVZ	(C: Ekvâz-Kizân-Kize) Bardak.
KÜYY	Pencere.
KÜZAZ	Tıb: Tetanos. Sinir gerilmesi.
KÜZAZE	Soğuğun şiddetinden olan bir hastalık.
KÜZB	Küsbe.
KÜZEBZİB	Çok yalancı.
KÜZİNYAK	Bez yıkayanların tokmağı.
KÜZR	Yay gezi.
KÜZUM	Ağzında dişi olmayan yaşlı deve.