-Ü

ÜBAB	Şiddetli ve taşkın sel suyu.
ÜBATİR	Akrabasını arayıp sormayan kişi.
ÜBBEHET	Ululuk, büyüklük, azamet.
ÜBEYD	(Abd. dan) Kölecik, kulcağız.
ÜBHET	(Bak: Übbehet)
ÜBNE	(C.: İben) Ağaç boğumu.
ÜBUD	Ürkmek.
ÜBÜLLE	Basra yakınında bir harap şehir. * Bir miktar hurma.
ÜBÜVVET	(Eb. den) Babalık, atalık.
ÜBÜVVETEN	Babalık sıfatıyla. Atalık cihetiyle.
ÜCAC	Tuzlu, acı su.
ÜCAHİN	(C: Acâhine) Hizmetkâr. * Aşçı. Dost. * Deyyus.
ÜCEM	(Ecme. C.) Sık ağaçlık yerler.
ÜCRA	f. Pek uçta ve kenarda olan. Uzak. (Bu kelime, Arapça zannedilerek "hücra" yazılması yanlıştır.)
ÜCRET	Hizmet karşılığı verilen şey.
ÜCUM	Kale.
ÜCUN	Suyun renginin ve tadının bozulması.
ÜCUR	(Ecir. C.) Ecirler, sevablar.
ÜCURAT	(Ücret. C.) Ücretler.
ÜCÜMM	Medine ehlinin taştan yaptıkları hisar. * Sığınacak yer. * Damlı dört köşeli ev.
ÜDEBA	(Edib. C.) Edibler, edebiyatçılar. * Edeb sâhibleri. Zarif kimseler.
ÜF	Kulak kiri. * Tırnak arasında olan kir. * Hüzün ve kedere işaret eden kelime.
ÜFÇE	f. Bostan korkuluğu.
ÜFF	Of!
ÜFFE	Necis, pis.
ÜFHUD	Yetişmiş çocuk.
ÜFHUS	(C.: Efâhis) Kayalarda olan kuş yuvası.
ÜFKUHE	Şaşılacak şey.
ÜFN	Hamâkat, ahmaklık.
ÜFNUN	Hâl. Nev, çeşit. Saçma sapan söz. Dedikodu.
ÜFTADE	f. Düşmüş. Fakir, biçare. * Âşık, tutkun.
ÜFTADEGÂN	(Üftade. C.) f. Düşkünler. Tutkunlar. Âşıklar.
ÜFTADEGÎ	f. Düşkünlük, biçarelik.
ÜFTAN	f. Düşen. Düşerek.
ÜFUK	(Efk) Yalan söylemek. * Kaçmak. * Bir işten sapmak.
ÜFUL	Batmak, kaybolmak. * Mc: Ölmek.
ÜF'ULE	Vazife, görev.
ÜF'UVAN	Erkek yılan.
ÜFÜRRE	Karışmak.
ÜHBE	Yolculuk veya asker için hazırlanmış elbise ve malzeme. * Süt.
ÜHCİYYE	(Ühcüvve) Hicvetmeğe sebep olan şey.
ÜHCÜVVE	Hicvetmeğe sebep olan şey. * Yerme, hicvetme.
ÜHKUME	Alaylı söz veya hal.
ÜKEL	(Ükle. C.) Lokmalar.
ÜKİLE	Gıybet.
ÜKL	(Ükül) Meyve, yiyecek, azık. * Zekâ.
ÜKLE	(C.: Ükel) Lokma.
ÜKNE	Çukur içinde olan kuş yuvası.
ÜKRE	Yuvarlak nesne. Top. * Çukur.
ÜKRUME	Kerem, bahşiş, lütuf.
ÜKSUM	Çimenlik yer. Çayırı bol ve güzel olan bahçe.
ÜKSUS	Sarmaşık.
ÜKULE	Sürüden ayırıp beslenilen koyun.
ÜKÜL	(Bak: Ükl)
ÜKZUBE	Yalan. Uydurma, söz.
ÜLBE	Kıtlık. * Açlık.
ÜLBUB	Kiraz çekirdeği.
ÜLEMA	(Bak: Ulemâ)
ÜLFET	Alışma, alışkanlık. Birisiyle münasebette bulunmak. Ünsiyet. Ahbablık, dostluk. Huy etme. Görüşme, konuşma.(İnsanları fikren dalâlete atan sebeblerden biri; ülfeti, ilim telâkki etmeleridir. Yâni me'lufları olan şeyleri kendilerince mâlum bilirler. Hattâ ülfet dolayısıyla âdiyata teemmül edip ehemmiyet vermezler. Halbuki ülfetlerinden dolayı mâlum zannettikleri o âdi şeyler birer hârika ve birer mu'cize-i kudret oldukları halde, ülfet sâikasiyle onları teemmüle, dikkate almıyorlar; ta onların fevkinde olan tecelliyat-ı seyyâleye im'an-ı nazar edebilsinler. Bunların meseli deniz kenarında durup, denizin içerisindeki hayvanata ve sâir garip halâtına bakmıyarak yalnız rüzgâr ile husule gelen dalgalara ve şemsin şuâatından peyda olan parıltısına dikkat etmekle Mâlik-ül Bihâr olan Allah'ın azametine delil getiren adamın meseli gibidir.İ'lem Eyyühel-Aziz! İnsanların arza âit mâlumat ve müsellemat-ı bedihiyatları ülfete mebnidir. Ülfet ise, cehl-i mürekkeb üstüne serilmiş bir perdedir. Hakikate bakılırsa zannettikleri ilim, cehildir. Bu sırra binaendir ki, Kur'an, âyetleriyle insanların nazarını me'lufatları olan şeylere çeviriyor. Âyetler, necimler gibi ülfet perdesini deler atar. İnsanın kulağından tutar, başını eğdirir. O ülfetin altındaki havârik-ul-âdât mu'cizeleri o âdiyat içerisinde gösterir. M.N.) (Bak: Tefekkür)
ÜLFETGER	f. Ülfet eden. Ülfet edici.
ÜLHİYYE	Çocuk oyuncağı, oyuncak.
ÜLHÜVVE	Oyuncak, çocuk oyuncağı.
ÜLİNNÜHA	(Üli-n nühâ) Akıllı kimseler.
ÜLKER	(Bak: Süreyya)
ÜLKÜ	Bazı öz türkçecilik taraftarlarınca kullanılmış bir kelimedir. Divan-ı Lügat-ıt Türk'te "Peyman" mânasına geldiğine merhum A. Hamdi Elmalılı işaret ediyor: "Ahd ü misak" da denir. Emanî, ideal mânâsına kullananlar varsa da yanlıştır.
ÜLTİMATOM	(Oltimatom) Fr. Kat'i ve dönülmez söz. Son söz. * Bir devletin başka bir devlete verdiği ihtar.
ÜL'UBE	Piyes, oyun.
ÜLUF	Binler. (Bak: Uluf)
ÜLUHİYET	(Bak: Uluhiyet)
ÜL'ÜBAN	Oyuncu, aktör.
ÜLÜM	f. Bölük, takım, cemaat.
ÜLYA	(Bak: Ulyâ)
ÜMA'	Kedi miyavlaması.
ÜMDUD	Usûl, âdet, görenek.
ÜMDUHA	Medhedilmeğe sebep olan hal veya iş.
ÜMEM	(Ümmet. C.) Ümmetler. Milletler.
ÜMEM-İ SÂLİFE	Geçmişteki ümmetler. İslâmiyetten evvel diğer Peygamberlere tâbi olmuş ümmetler.
ÜMENA	Emin kimseler. Eminler. Emniyet sahibleri.
ÜMERA	(Emir. C.) Emirler, beyler. Seyyidler. şerifler. * Yüksek rütbeli zabitler.
ÜMHUD	Çömlek. * Tuzluk.
ÜMİD	f. Ummak. Emel. Arzu. İntizar. Umut. Rica.
ÜMİDBAHŞ	f. Ümitlendiren, ümit veren.
ÜMİDBESTE	f. Ümitlenmiş, ümit bağlamış.
ÜMİDGÂH	f. Bir şey ümit edilen yer veya makam.
ÜMİDVÂR	f. Ümitli. Ümit besleyen.(Evet, ümidvâr olunuz; şu istikbal inkılâbı içinde en yüksek gür sadâ, İslâmın sadâsı olacaktır. M.) (Rahmet-i İlâhiyyeden ümid kesilmez. Çünkü Cenab-ı Hak bin seneden beri Kur'anın hizmetinde istihdam ettiği ve ona bayraktar tayin ettiği bu vatandaşların muhteşem ordusunu ve muazzam cemaatını muvakkat arızalarla inşâallah perişan etmez. Yine o nuru ışıklandırır ve vazifesini idame ettirir... M.)
ÜMLUC	Yaprak. * Selvi yaprağına benzer uzun, karışık bir ot.
ÜMLUD	(C: Müled) Kamış dalı.
ÜMM	Ana, anne, vâlide. Nine. * Asıl, esas. * Başlıca olan şey.
ÜMM-İ SELEME	(Mi: 542-626) Ümmehât-ı Mü'minînden olup, Resül-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın son vefat eden zevcesi idi. 378 Hadis-i şerif rivayet etti. (R.A.)
ÜMM-ÜD DEM	Kırmızı kan damarlarında görülen kabarma. Bu nabız damarlarından birisine açılan kan kesesi.
ÜMM-ÜD DİMAĞ	Beyin zarı.
ÜMM-ÜD DÜNYA	Dünyanın anası. Mısır.
ÜMM-ÜL BİLÂD	Mekke-i Mükerreme.
ÜMM-ÜL HABÂİS	Şarap, rakı gibi haram olan içki.
ÜMM-ÜL KİTAB	Kitabın anası, esası. Levh-i Mahfuz ve ilm-i İlâhî. (Yâni: Kur'ân, İlm-i İlâhîde, Levh-i Mahfuz'da ezelî ve ebedî olarak mahfuz bulunduğundan Kur'anın aslı ve anası mânasında kullanılan bir tabirdir.) * Kur'an-ı Kerim'in müteşabih olmayan muhkem âyetlerine de kitabın anası, esası mânasında Ümm-ül Kitab denilir. * Fâtiha Suresi. * Diğer bir mânada bütün müsbet ve faydalı kitabların anası ve mercii olarak Kur'an-ı Kerim'e de denir.)
ÜMM-ÜL KURÂ	Mekke-i Mükerreme.
ÜMM-ÜL KUR'AN	Fâtiha Suresi.
ÜMM-ÜL VELED	Huk: Çocuğunun kendi efendisinden olduğunu söyleyen çocuk doğurmuş cariye.
ÜMM-ÜN NÂFİ'	Tavuk.
ÜMM-ÜN NÜCUM	Gök. Sema.
ÜMM-ÜT TAÂM	Buğday.
ÜMM-ÜT TÂRIK	Deve kuşu.
ÜMM-ÜT TARÎK	Ulu yol. Yüce yol.
ÜMMAN	Emin kimse. Emniyetli kişi.
ÜMMEHAT	(Ümm. C.) Analar. * Esaslar, asıllar. * İslâmî ana eserler. Me'haz olabilecek kıymetli ilmî eserler.
ÜMMEHÂT-ÜL MÜ'MİNÎN	Mü'minlerin anaları. Peygamberimiz Resül-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın mübarek zevceleri.
ÜMMET	Cemaat, kavim, taife. * Bir hâkim milletin ashabından olan hey'et-i içtimaiye. * Bir peygambere inanıp onun yolundan giden insanların hepsi. Bir peygamberin Hakka davet ettiği cemaat. * Bir dille konuşan millet. * Arkasına düşülecek bir cemaat veya tarikat.
ÜMMET-İ KAİME	Hakşinas, doğru, doğrudan ve Allah için kalkan, müstakim ve âdil ümmet.
ÜMMİ	Anasından doğduğu gibi kalmış ve tahsil görmemiş, mekteb ve medresede okumamış kimse. Yazı yazmak bilmeyen. (Ümmi ile câhil arasında fark vardır. Ümmi yalnız okuyup yazmak bilmiyendir. Câhil ise, okuyup yazmak bilse de, bir şey bilmiyen kimsedir, her ümmi câhil değildir.) * Anaya mensub olan.(Mefhar-i Âlem (A.S.M.) hiç bir mektebde, medresede ve hiçbir beşerden tahsil görmeden, ümmiliğiyle beraber, evvel, âhir ilimlerle mücehhez olması, Âlem-i İslâma, âlemlere ve dünyaya rahmet olması ve Onun bir misli ve benzeri bulunmaması, en büyük mu'cizelerden ve Hak Peygamber olduğuna dair en mühim delillerdendir.)
ÜMMİ SİNAN	(Vefatı Hi: 958, Mi: 1551) Halvetî Tarikatı, Sinaniye kolunun piridir. Bursa'lı olduğu nakledilir. Karaman'lı olduğu hakkında da rivayet vardır. Risale-i Şerife-i İstanbulî Ümmi Sinan adında bir eseri vardır. (R. Aleyh.) (Osmanlı Müellifleri sh: 214)
ÜMMİYANE	f. Bir şey bilmiyormuşçasına. Ümmilere yakışır halde. Okur yazar olmadan.
ÜMMİYYE	Analık, annelik.
ÜMMİYET	Ümmi oluş. Ümmi kimsenin hali. Okur-yazarlığı olmamak.
ÜMNİYYE	Umut, ümid. * Arzu, istek, talep. * Niyet, kuruntu.
ÜMSÜLE	Örnek olarak verilen beyit. Misal olarak gösterilen mısra.
ÜMUMET	(Ümm. den) Annelik, analık.
ÜM'UZ	Keçi veya karaca.
ÜMÜLDAN	Taze fidan. Körpe dal. * Genç, güzel. * İnce ve narin vücud.
ÜNAFİ	Büyük burunlu kimse.
ÜNAH	Süstlük, zayıflık.
ÜNAN	İnleme.
ÜNAS	Halk. İnsanlar.
ÜNBUB	(Ünbube) Kamıştaki boğum arası kısım. * Parmak uçları. * Tüp. İnce boru.
ÜNBUSE	Çocukların oyunu.
ÜNBUŞ	(Ünbûşe) Bitki kökü. Kökü yerden takımıyla birlikte çıkarılan fidan.
ÜNCUC	(C.: Anâcic) Hızlı yürüyen at.
ÜNCUR	Şişe kılıfı.
ÜNF	(Bak: Unf)
ÜNKUA	Yağ biriken yer.
ÜNMA	İçi saman veya ot doldurulmuş şey.
ÜNS	Alışkanlık, alışma. * Arkadaş. Hemdem.
ÜNS TUTMAK	Alışmak, birlikte düşüp kalkmak.
ÜNSA	Dişi. Kadın, kız.
ÜNSA-ÜNS	Sıkıfıkı konuşma.
ÜNSÎ	(Ünsiye) Alışmış, ünsiyet etmiş, sokulgan. * Arkadaş.
ÜNSİYET	Alışkanlık, dostluk. Birlikte düşüp kalkmak. Ahbablık.
ÜNŞUDE	(Bak: Neşide)
ÜNŞUTA	Düğüm, ilmik.
ÜNUF	Henüz daha yedirilmemiş olan çayır. * (Enf. C.) Burunlar.
ÜNUSET	Dişilik. Müennes oluş.
ÜNÜN	Ayağı ve burnu kırmızı, vücudu kara olan bir kuş.
ÜNVAN	İsim. Lâkab. Adres. * Önsöz, mukaddeme.
ÜNVAN-I MÜLÂHAZA	Bir şeyin hakikatını bir derece düşünebilmek için olan isim, tabir ve vasıta.(Mi'raciyedeki mâceralar, mâlumumuz olan mânalarla, o kudsi ve nezih hakikatları ifade edemiyor. Belki o muhavereler birer ünvan-ı mülâhazadır; birer mirsad-ı tefekkürdür ve ulvi ve derin hakaika birer işarettir ve imanın bir kısım hakaikına birer ihtardır. Ve kabil-i tabir olmayan bazı mânalara birer kinayedir. Yoksa ma'lumumuz olan mânalar ile birer mâcera değil. Biz hayalimiz ile o muhaverelerden o hakikatları alamayız; belki kalbimizle heyecanlı bir zevk-i imanî ve nuranî bir neş'e-i ruhanî alabiliriz. M.)
ÜNZUHA	Gurur, kibir, büyüklük.
ÜRBA	Belâ, mihnet.
ÜRBE	Büklüm. * Düğüm. * Hile.
ÜRBUN	Pey akçesi, pey olarak verilen para.
ÜRCUCE	Salıncak.
ÜRCUFE	(C.: Erâcif) Yalan. Uydurma söz.
ÜRCUHA	Salıncak.
ÜRCUZE	(Recez. den) Edb: Mısraları kafiyeli, kısa vezinli nazım. (Bak: Kaside)
ÜRD	f. Gibi, benzer.
ÜRDÜNN	Uyuklamak. * Bir büyük ırmak.
ÜRK	Mekân, mevki.
ÜRMULE	(C.: Erâmil) Ergen delikanlı.
ÜRNE	Taze peynir. * Keler tuzağı olan yer.
ÜRÜMEK	f. Havlamak. (İt ürür, kervan yürür)Ürüyen köpek ısırmaz: Tehdit savuran, işi gürültüye boğan kimselerden yılmamak lâzım geldiğini anlatır.
ÜRVİYYE	(C.: Ervâ-Erâvi) Dağ keçisinin dişisi.
ÜRYAN	(Bak: Uryan)
ÜSAL	Çok miktar mal.
ÜSAME	Davar otlatmak. * Arslan.
ÜSAME BİN ZEYD (R.A.)	Resül-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm'ın azadlısı olan Zeyd bin Harise'nin oğludur. Meşhur sahabedendir. 128 Hadis-i Şerif rivayet etmiştir. 75 yaşında iken 54 yılında vefat etmiştir. (R.A.)
ÜSARA	(Bak: Üsera)
ÜSARE	(Bak: Usare)
ÜSBU'	Hafta. Yedi günlük zaman.
ÜSBUBE	(C.: Esâbib) Sövme, küfür.
ÜSBUÎ	(Üsbuiyye) Haftalık.
ÜSERA	(Üsârâ) Esirler. Harbde teslim alınanlar. * Köleler.
ÜSFİYYE	(C.: Esâfi) Üzerine tencere koyup yemek pişirilen ocak taşı.
ÜSİR	Yaranın iyi olduktan sonra kalan izi.
ÜSKUB	Sıra ile dikilmiş olan ağaçlar. * Kunduracı. * Dökülmüş olan, akan su. * Demirci.
ÜSKUF	(C.: Esâkıf) Kâfirlerin kadısı ve ruhbanları.
ÜSKUF	(C.: Esâkife) Pabuç diken, kunduracı.
ÜSKUTUSS	(Rumcadan) Cevher, asıl, unsur, madde.
ÜSKUN	Koruk halinde hurma salkımı.
ÜSKÜDAR	Mushaf cildi.
ÜSKÜFFE	Eşik tahtası.
ÜSKÜR	f. Kirpi.
ÜSLEM	El arkasında hınsırla pınsır arasındaki damar.
ÜSLUB	Tarz, yol. Biçim. İfade tarzı. Dizmek.
ÜSLUB-U ÂDÎ	Alelâde ifade tarzı. İfadesinde hiçbir üstünlük bulunmayan tarz.
ÜSLUB-U ÂLÎ	Edb: Üstün ifade tarzı. İfadenin yüksek ve nezih olanı.
ÜSLUB-U HAKÎM	Edebî san'atlardan biridir. Sorulan bir suale, soranın halini nazara alarak başka bir sual gibi telâkki edip, ona göre cevab vermek demektir. Meselâ : Bazı Ashab Resulüllah'a (A.S.M.) hilâlin ince başlayıp, kalınlaşarak bedr şekline gelip, sonra yine başladığı şekle dönmesinin sebebini sordular. Bunun cevabı onlara lâzım olmadığı için, Kur'ân-ı Kerim o vaziyetin neticesine terettüb eden hikmeti, yani ayın takvimcilik yaptığını söylemiştir. Çünkü bu, soranlar için daha mühim ve anlaşılması daha kolaydır.
ÜSLUB-U MÜCERRED	(Sade üslub) Bu üslupta tabiîlik, akıcılık, selâset, kısalık, mânâ ve maksada kifayet sıfatları vardır. Bu üslup, âlet ilimlerinde, ders kitablarında, konuşmalarda ve beşerî muamelelerde kullanılır.
ÜSLUB-U MÜZEYYEN	(Ziynetli ve parlak üslub) Bu üslub tergib ve terhib (teşvik etme ve sakındırma) gibi hususları tazammun eder. Hitabiyat ve iknaiyatta kullanılır.
ÜSLUB-PERESTLİK	Kelâmın mâna ve maksada uygunluğuna değil de, ifade tarzının güzelliğine önem vermek.
ÜSR	Sidik tutulması, sidik zoru.
ÜSRE	Seleften gelen şan şeref. * Söz veya hadis nakletmek.
ÜSRE	Cemaat, topluluk.
ÜSRUŞ	f. Güzel ses.
ÜSRÜB	f. Kurşun.
ÜSS	Esas, asıl. Kök, temel. * Askerlikte herhangi bir düşman hücumuna karşı esas dayanak olmak üzere önceden hazırlanmış yer. * Harb gemilerinin, noksanlıklarını tamamladıkları yer. * Mat: Bir sayının hangi kuvvete çıkarıldığını gösteren sayı.
ÜSS-ÜL ESAS	Hakiki sağlam temel.
ÜSS-ÜL HAREKÂT	Askerî harekâtın başlangıcına esas olan yer.
ÜSTAD	(Üstaz) İlim veya san'atta üstün olan kimse. Usta, san'atkâr. Muallim, profesör. Bilgide veya san'atta veya amelde meharetli zât.
ÜSTAD-I A'ZAM	En büyük üstad. Muallimlerin en üstünü ve reisi olan.
ÜSTAD-I EZELÎ	Cenab-ı Hak. Bütün ilim ve bilgilerin, marifetlerin öğreticisi. Alîm-i Mutlak ve Hakîm-i Ezelî.(... Hem maden-i kemalât ve muallim-i ahlâk-ı âliye olan o dellâl-ı vahdaniyet ve saadet kendi kendine söylemiyor, belki söylettiriliyor. Üstad-ı Ezelîsinden ders alır, sonra ders verir... M.)
ÜSTAD-I KÜLL	Herkesin üstadı. Her çeşit ilimde çok ileri bilgisi olan.
ÜSTAD-ÜL BEŞER	Beşerin bütün insanlığın üstadı, hocası, daha bilgili ve ârif. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselam.
ÜSTADANE	f. Üstâda yakışır surette. Ustaca.
ÜSTADÎ	f. Üstadlık, ustalık.
ÜSTAH	f. Edebsiz, hayasız, utanmaz kimse.
ÜSTAM	f. Güvenilir, itimad edilir, inanılır, emin. * Gümüş veya altından yapılmış üzengi, at eyeri.
ÜSTİBAH	Masura.
ÜST PERDEDEN BAŞLAMAK	Ağız bozmak, sert konuşmak.
ÜSTUN	f. Direk. Sütun.
ÜSTUR	f. At, katır davar gibi dört ayaklı hayvan.
ÜSTURE	Edb: Efsane, uydurma hikâye demek olan "esâtir" kelimesinin müfredidir.
ÜSTÜHAN	f. Kemik.
ÜSTÜHANPÂRE	Kemik parçası.
ÜSTÜKUS	(C.: Üstükusât) Cevher, madde, asıl. * Geometri.
ÜSTÜMM	(C.: Esâtim) Deniz suyunun toplandığı yer.
ÜSTÜMME	Orta, vasat.
ÜSTÜRE	f. Ustura.
ÜSTÜVANE	Geo: Silindir. Direk şeklindeki sütun. İçi boş direk şekli.
ÜSTÜVAR	f. Kuvvetli, dayanıklı, sağlam, muhkem. * Güvenilir, itimad edilir.
ÜSTÜVARİ	f. Sağlam, kuvvetli, emniyetli.
ÜSUN	Suyun tad ve renginin değişmesi. * Bir kimse kuyuya girdiğinde buharından veya murdar kokulardan dolayı aklının gitmesi.
ÜSÜR	Yara izi. * Kılıcın rengi ve cevheri.
ÜSVE(T)	Beraberlik. * Halka reis olmak. * Dert ortağı. Sâdık arkadaş. Manevî tabib. * Nümune ve örnek tutulacak olan insan.
ÜŞABE	Irkı, nesebi karışık adam. * Karışık cemaat. * Rüşvet ve hırsızlık gibi yollarla elde edilen kazanç.
ÜŞBE	Kurt, böcek.
ÜŞER	Dişlerini birbirine sürüp keskinleştirmek.
ÜŞGULE	Uğraşılacak iş. Meşguliyet.
ÜŞGUR	f. Oklu kirpi.
ÜŞHUB	Süt sağılırken çıkan ses.
ÜŞKUFE	f. Çiçek.
ÜŞKUH	f. Ululuk, büyüklük, şan ü şeref.
ÜŞKÜFTE	f. Açılmış çiçek.
ÜŞKÜR	Mest içine dikilen astar.
ÜŞNE	Yosun.
ÜŞTÜLÜM	f. Kavga, gürültü.
ÜŞTÜLÜMKÂR	f. Kavgacı, gürültücü.
ÜŞTÜR	f. Deve.
ÜŞTÜRBÂN	f. Deveci.
ÜŞTÜRDİL	f. Kinci, fesatçı, hasedçi.
ÜŞTÜREK	f. Dalga. Mevc.
ÜŞTÜRGAV	f. Zürafa.
ÜŞTÜRHU	f. Deve huylu. Kinci, hased eden.
ÜŞTÜRMURG	f. Deve kuşu.
ÜTAM	Sidik tutulması. İdrar tutukluğu.
ÜTRUR	Subaşı oğlanı.
ÜVAM	Susuzluk.
ÜVERA'	Ateş ve güneş harareti. * Susuzluk harareti.
ÜVEYL	Çığlık, vâveylâ.
ÜVEYS-EL KARANÎ	Hz. Ebu Bekir ve Ömer (R.A.) devirlerinde Medine-i Münevvere'de çok hürmet gören ve Tabiînin büyüklerinden olup hadis-i şerif ile medh ü senâsı yapılan büyük bir veli. Peygamberimiz (A.S.M.) zamanında yaşamış ise de vâlidesine çok hürmetinden dolayı Peygamberimizle görüşememiş, fakat ona bütün ruh u canı ile bağlı kalmıştır. Sıffîn Muharebesinde Hz. Ali'nin (R.A.) askerleri arasında şehid düşmüştü. (Hi: 37) Veys diye de anılır.
ÜVEYSÎ	(Üveysî tarzı) Veysel Karanî Hazretleri gibi sevdiği ve kendisine bağlı olduğu zatı görmeden ve gaybî olarak olan muhabbet ve bağlılık; ve bu muhabbetle bağlı olduğu zattan manevî feyz almak tarzı.
ÜYEL	(C: Eyâyil) Dağ keçisi.
ÜZANİ	Kulakları büyük olan adam. (Merkepten kinaye olarak söylenmiştir.)
ÜZEYR	(A.S.) Kur'an-ı Kerim'de ismi bulunan büyük zâtlardandır. Peygamber olup olmadığı hakkında ihtilâf vardır.
ÜZFUR	(C.: Ezfâr-Ezâfir) Tırnak.
ÜZLUFE	(C.: Ezâlif) Sarp kayalı yer.
ÜZN	Kulak. İşitme organı.
ÜZN-Ü DÂHİLÎ	İç kulak.
ÜZUF	Yakın olmak, yaklaşmak.